Foi un ciclista francés pioneiro do ciclocross que foi profesional de 1904 ata 1926, converténdose en 1919 no primeiro ciclista en levar o maillot amarelo do Tour de Francia.
Correu 11 Tour terminando oito. Nunca gañou pero fíxose famoso por ter que soldar o seu bicicleta nunha das etapas do Tour. Foi unha das primeiras anécdotas que colorearon a súa carreira profesional como ciclista.
Este ano o Tour de Francia alcanzou a 101 edición. En todo este tempo miles de corredores competeron polas súas estradas, dando lugar a millóns de historias diferentes e sorprendentes. Historias como a deste desventurado corredor francés cuxo infortunio en carreira axudou a labrar esa lenda que acompaña ao Tour. Desde mozo foi un gran afeccionado da bicicleta, o que terminou derivando en que participase por primeira vez nunha carreira á temprana idade de 18 anos. Ao ano seguinte, en 1904, converteríase en profesional da bicicleta.
Dous anos máis tarde competiría por primeira vez no Tour de Francia, na primeira das suas once participacións, récord da época. Ese Tour de 1906 disputaríase por puntos, e non por tempos, e naquela a súa primeira participación, Christophe finalizou en novena posición da xeral, con 156 puntos, polos 31 do campión, o corredor galo René Pottie. Repetiu posición tres anos máis tarde, noutra edición tamén disputada por puntos. En 1911 tivo que abandonar a carreira, mentres que na décima edición da proba, a de 1912, viuse a mellor versión de Christophe, xa que conseguiu tres vitorias de etapa, marchando sempre en solitario (incluída unha fuga de máis de 300 quilómetros) e tan só unha alianza belga impediu o triunfo do corredor francés, sendo o vencedor final o belga Odile Defraye
Como consecuencia da alianza belga que impediu a vitoria dun corredor local, o director do Tour, Henri Desgrange, decidiu cambiar o sistema co que se decidiría o gañador da carreira. O gañador sería o corredor que para ese 1913 completase as 15 etapas e case 5.500 quilómetros no menor tempo. Eugène, por suposto, ía ser un dos favoritos antes de comezar a carreira.
A carreira foi afrontada de forma tranquila por parte de Eugène nas etapas llanas que precedían a chegada da montaña. Malia esa tranquilidade ao afrontar a carreira, o parisino marchaba como o segundo clasificado trala disputa da etapa que finalizaba en Bayona, a última antes de tomar contacto coa montaña. O líder da carreira era o último vencedor, Defraye, do que lle separaban pouco máis de catro minutos.
Pero a desgraza do galo comezou nesa primeira etapa de montaña, que unía as localidades de Bayona e Luchon, separadas por 326 quilómetros. Na devandita etapa os corredores ían afrontar a ascensión de varios portos míticos, como serían o Col d 'Osquich, Col d'Aubisque, Col du Soulor, Col du Tourmalet, Col d'Aspin, para finalmente ascender o Col de Peyresourde e chegar á localidade de Luchon.
Os corredores sairían de Bayona sobre as 3 horas da madrugada e o equipo Peugeot de Christophe rápidamente impoñería un forte ritmo, con obxecto de fatigar ao líder e que perdese contacto co grupo. Ao chegar ao Aubisque o obxectivo do equipo Peugeot conseguiuse e Defraye marchaba xa con máis de dez minutos de atraso, o que convertía a Christophe en líder provisional da carreira, aínda que iso el non o sabía. En Gorge du Luz sería onde lanzase un potente ataque, buscando coroar en solitario o Tourmalet e facerse cunha renda definitiva cara a xeral. Só o belga Thys sería capaz de seguir a súa roda, aínda que varias decenas de metros por detrás.
Christophe coroaría o Tourmalet en primeiro lugar, con máis de quince minutos de vantaxe, e tras unha rápida parada comezou o descenso do porto. Aínda que ninguén podía indicarlle referencias, posto que as tecnoloxías non eran como as actuais, Christophe sabía que a carreira era súa e que ningún outro corredor podería darlle alcance, nin aquel día nin no resto da competición. Que equivocado estaba.
O que sucedeu nese descenso do Tourmalet forma parte da lenda negra da carreira, unha das historias máis controvertidas e que aínda, a día de hoxe, non puido ser explicada con total certeza. Durante moitos anos circulou a historia que ao pouco de comezar o descenso, o corredor foi derribado por un coche, e na caída, a horquilla da súa bici rompeuse. Unha vez retirado, parece ser, Eugène dixo que durante o descenso comezou a tremer a horquilla e tivo que poñer pé a terra, pero que non foi atropelado por ninguén. Simplemente o director da carreira, Desgangre, impediulle contar a verdadeira historia, xa que supoñia mala reputación para o patrocinador do corredor, e polo tanto, tamén para a carreira.
Eugène marchaba, co seu bicicleta ao lombo, chorando de rabia polo descenso do porto, camiño de Saint-Marie-de-Campan, vía como todos e cada un dos corredores aos que deixara atrás ao longo da etapa estábanlle pasando. Tratou de buscar calquera tipo de atallo nas ladeiras da montaña, pero as bágoas que percorrían o seu rostro impedíanlle ver con claridade, e non atopou ningún camiño que acurtase o seu sufrimento. Dúas horas tardou en facer a pé e coa bicicleta no ombreiro unha distancia que percorrería en apenas uns minutos de non ser por aquela maldita horquilla.
Unha vez que entrou na localidade do Pirineo francés, atopouse cunha moza chamada Lecomte, que lle conduciu alén do pobo, onde se atopaba a herrería. O ferreiro ofreceuse a arranxarlle a horquilla, pero un comisario da carreira impediuno, alegando que debía arranxalo o propio corredor. Outras dúas horas, grazas ás indicacións do amable ferreiro, foi o tempo que necesitou para arranxar a máquina. Toda a reparación tivo lugar baixo a atenta mirada de dous comisarios, do propio director da carreira, Desgrange, e de varios directores rivais. A tiranía de Desgrange ata lle levou a negar que lle facilitasen ningún tipo de alimento, malia a petición que lle fixo o corredor e da situación que estaba vivindo.
Unha vez que conseguiu reparar a horquilla, marchou en dirección a Luchon, onde finalizaba a etapa. Logo de perder unhas catro horas pola avería, aínda lle quedaban por percorrer 60 quilómetros antes de finalizar o seu calvario. A Luchon chegou con máis de 3 horas e 50 minutos de atraso con respecto ao belga Thys, gañador da etapa e ao cabo, tamén gañador da carreira.
Posteriormente sería informado que sería sancionado con outros dez minutos máis de atraso, debido a que durante a reparación, un neno de 7 anos achegoulle un fuelle. O equipo do galo quixo facer un chamamento á coherencia do director, e finalmente a sanción foi reducida de dez a tres minutos de atraso. Finalmente Christophe acabaría a carreira na sétima posición da xeral, pero a máis de catorce horas do gañador belga. Esa mítica etapa fíxolle gozar de gran popularidade entre o público francés, quen aínda recordaba a magnífica carreira que completara na edición anterior.
Antes de estalar a Gran Guerra aínda tería lugar unha edición máis da carreira francesa, na que por suposto, tomaría a saída Christophe. Esa edición sería a de 1914 e nela concluiría por primeira vez fora do top-10 da xeral, sendo o undécimo corredor clasificado ao final da carreira. Co inicio da guerra, como multitude de compatriotas, uniuse ao exército e foi alistado nun batallón de ciclismo na fronte occidental.
Unha vez que concluíu a Primeira Guerra Mundial tamén renovou a súa vida cotiá que había ter lugar antes do conflito bélico. Iso afectaba tamén ao Tour de Francia, aínda que neste caso esa normalidad non puido facerse realidade ata o verán seguinte á conclusión do conflito, neste caso, o verán de 1919.
Naquela posguerra había unha incrible escaseza de material, sendo en moitos casos a cor das camisetas dos equipos moi similar, en tons grises. Rossius e Péllissier pasaran polo liderato da carreira nas primeiras etapas, pero nin os organizadores nin os afeccionados eran capaces de distinguilos no grupo, malia ocupar a prestixiosa primeira praza da xeral.
Ante esta situación, na etapa que unía Sabres d´Olonne e Bayona, un dos organizadores da carreira suxeriulle a Desgrange que usasen unha camiseta diferente á do resto de corredores, co fin de que todo o mundo puidese recoñecer ao líder da súa carreira. Ao director da proba gustoulle a idea, e posto que a carreira era propiedade do xornal L´Auto, decidiuse que ese xersei de líder fose do mesma cor que o xornal, é dicir, que o xersei de líder da carreira fose de cor amarela. A Bayona chegou como líder da carreira Christophe a quen non lle convencía para nada a idea de ter que abandonar o seu tradicional maillot e pasar a vestir de amarelo, xa que dicía que os espectadores ríanse del e que se vía como un canario. Malia as súas queixas, Eugène Christophe pasou á historia da carreira como o primeiro corredor en portar o maillot amarelo, unha cor que aínda hoxe segue levando o líder do Tour.
Eugène foi consolidando a súa vantaxe, e a falta de dúas xornadas para concluír a carreira mantiña unha sólida vantaxe de case media hora con respecto ao segundo clasificado, Firmin Lambot. Pero a sorte íalle a ser esquiva novamente tamén nesta ocasión, e tamén pola horquilla. Na penúltima etapa, que achegaba aos corredores a Dunkerque, nun tramo empedrado próximo á localidade de Valenciennes, Eugène viuse obrigado a poñer pé a terra. Volveuse a romper a horquilla da súa bicicleta, cando case acariñaba a ansiada vitoria no Tour de Francia.
Esta vez non tivo que andar tanto tempo como en 1913 para chegar a un taller, pero a reparación si que lle levou moito tempo, máis de dúas horas e media, coas que se lle escapaban o maillot amarelo e o Tour de Francia. Acababa de dicir adeus á súa última oportunidade de gañar a carreira pola que tanto pelexara, pois xa contaba con 35 anos. Finalmente puido alcanzar o podium da xeral, pero a unha distancia inferior á que perdera coa reparación, o cal deixoulle abatido.
O público, que aínda sentía unha gran simpatía polo corredor, debido ás súas actuacións pasadas, viviu unha furia desmedida cara á súa figura, ante o que o xornal L´Auto organizou unha suscripción popular coa que lle pagaron a mesma cantidade de diñeiro que si fose o ganador da xeral final. Aínda así, o consolo non foi suficiente.
Nas seguintes dúas edicións non puido concluír a rólda gala, e para 1922, Christophe xa era un corredor bastante vido a menos, que malia todo conseguiu alzarse novamente co maillot amarelo da carreira, tal como fixera tres anos antes. Xa non tiña a fortaleza de outros anos, pero a súa calidade permitiulle superar a primeira xornada montañosa como líder da proba e estar situado no podium virtual na seguinte etapa, a de Perpiñán.
Pero sería nesta etapa, no descenso do Galibier cando volvería sucederlle. A horquilla da súa bicicleta volvería romperse. Nesta ocasión un crego dunha localidade próxima ofreceulle a súa bicicleta para poder terminar a etapa sen perder moito tempo, pero o campión francés declinou a proposta, xa que temía que os organizadores o expulsáran da carreira si descubrían o suceso. Esa nova rotura da súa horquilla supúxolle perder varias posicións na xeral, ata caer á oitava, na cal finalizou a carreira.
1925 sería o seu último ano en activo, 19 anos logo de participar por primeira vez na rólda gala e contando con 40 na súa carnet de identidade. Os seus mellores anos pasaran, pero aínda así o seu orgullo permitiulle finalizar na 18ª posición final da carreira, aínda que esta vez si, moi lonxe de poder pelexar pola vitoria final. Retirouse habendo participado en once edicións do Tour de Francia, habendo podido finalizar en oito desas edicións, ademais de vivir unha guerra cando se atopaba no punto cume da súa carreira. Este parisino foi un dos grandes corredores durante esa segunda década do século XX, pero unha serie de desgraciadas averías impediulle conquistar o seu gran soño, ser coroado na súa cidade natal como o gañador da rólda francesa.
TRIUNFOS: 1909, Campión de Francia de ciclocross.
1910, Vencedor da Milán-San Remo, chegando a meta con varias horas de vantaxe e xeado ata os ósos logo de ter que superar en moitos lugares do percorrido ata 30 centímetros de neve. Saíron de Milán 63 ciclistas, chegando soamente catro.
1911 campión de Francia de Ciclocross.
1912, vencedor de tres etapas do Tour de Francia e Campión de Francia de Ciclocross.
1913, Campión de Francia de Ciclocross.
1914, Campión de Francia de Ciclocross.
1920, vencedor da Paris-Tours e da Burdeos-Paris.
1921, vencedor da Burdeos-Paris e Campión de Francia de Ciclocross.
Outros resultados dignos de mención: 1910, terceiro na Paris-Roubaix. 1911, segundo na Volta a Bélgica. 1917, terceiro na Paris-Tours. 1919, terceiro no Tour de Francia. 1920, segundo na Paris-Roubaix. 1921, segundo da Paris-Brest-Paris e terceiro na Paris-Tours.
Nunca participou no Xiro de Italia nin na Volta a España.
TOUR DE FRANCIA: 1906 (9º), 1909 (9º), 1911, abandonou na 12ª etapa, 1912 (2º, máis tres etapas), 1913 (7º), 1914 (11º), 1919 (3º), 1920, abandonou na 7ª etapa, 1921, abandonou na 8ª etapa, 1922 (8º) e 1925 (18º)
EQUIPOS: 1904-1905, non hai información. 1906, Traballo. 1907-1911, Alcyon. 1912 tres equipos. 1913-1914, Peugeot-Wolber. 1914-1918, non hai información. 1919-1921, A Sportive. 1922, Automoto-Wolber-Russell. 1923-1924, Christophe-Hutchinson. 1925, JB Louvet e 1926 Christophe-Hutchinson/Peugeot-Dunlop.
Ningún comentario:
Publicar un comentario