Felice Gimondi (Alcumado “O Fénix”), naceu en Sedrina, Bergamo (Italia), o 29 de setembro de 1942. Morreu aos 76 anos en Giardini- Naxos, Sicilia (Italia), o 16 de agosto de 2019 dun Infarto agudo de miocardio nunha praia siciliana, cando se dispoñía a tomar un baño. A pesar de ser atendido de inmediato polos socorristas que alí se atopaban e as incesantes masaxes cardíacas non puideron reanimar un corazón que durante moitos anos bombeou o sangue dun país enteiro.
Este ciclista italiano, foi unha das grandes figuras do
ciclismo dos sesenta e principios dos setenta, campión completo, bo rodador, contrarrelojista excelso, escalador e con suficiente velocidade cando chegaba en grupos pequenos.
Gañou o Circuíto do Porvir en 1964, fíxose profesional e ao
ano seguinte volveu gañar o Tour de Francia dos profesionais. Tras un meritorio
Xiro de Italia no que xa subiu ao podio (3º), tocáballe descansar, pero a baixa
de última hora dun compañeiro obrigoulle a aliñarse e saltou a sorpresa: “O
Fénix” convertíase nun dos gañadores máis novos do Circuíto con só 23 anos.
Xestionar unha vitoria así é complicado, pero Gimondi soubo centrarse e explotar as súas moitas habilidades como ciclista.
Esta inesperada vitoria, cambiou a súa vida ata o punto de
que se viu obrigado a deixar o seu traballo de carteiro, algo que lle custou
asumir "porque quería seguir vivindo alí onde traballaba". Fora a por
a camisola branca de mellor novo e volveuse convertido nun ídolo para toda
Italia.
Como en tantos outros
casos, o seu palmarés non foi máis amplío pola coincidencia con Eddy Merckx, ao que sempre plantou cara. Foi probablemente o maior rival que se atopou Merckx no seu esmagador e exitosa traxectoria ciclista. E iso que Gimondi xa era un campión con dous Xiros e un Tour no seu haber cando explotou o fenómeno de ‘O Caníbal’.
Gimondi xa era Campión, Merckx comezaba a forxar a súa lenda o que daría pé a unha das rivalidades máis bonitas do ciclismo, porque neste ámbito o antagonista ás veces é tan importante e necesario como un mesmo. O italiano chegou a dicir que lle levou dous anos darse conta de que Merckx era mellor que el, aínda que a pesar diso seguiulle discutindo numerosas carreiras.
Un cabaleiro dentro e fóra da estrada. Logo manager e parcialmente ligado á actividade ciclista.
Foi o ciclista que máis veces subiu ao podio no Xiro de
Italia.
Coa vitoria na Volta ciclista a España de 1968, Gimondi conseguiu gañar nas tres Grandes Voltas, algo que só conseguiron sete ciclistas ao longo da historia: Eddy Merckx, Jacques Anquetil, Bernard Hinault, Alberto Contador, Vincenzo Nibali e Chris Froome.
Ademais dun gran fondista nas probas ciclistas por etapas, Gimondi sabía correr as carreiras dun día, clásicas e mundiais, como demostra o seu ouro mundialista de 1973 e as súas vitorias en San Remo, París- Roubaix, Xiro de Lombardía e París-Bruxelas, entre outras.
Durante os anos 1970, tamén destacaría no Campionato do Mundo
de ciclismo, gañando as medallas de bronce, prata e ouro nos anos 1970, 1971 e
1973, respectivamente.
Sempre foi fiel ao equipo co que pasou a profesionais, o Salvarini, co que correu entre 1965 e 1972 e que despois pasou a ser patrocinado por Bianchi, a firma de bicicletas coa que sempre estivo vinculado.
Tras retirarse do ciclismo profesional, asociouse co
fabricante de bicicletas Bianchi e ocupou o cargo de director deportivo de Gewiss-Bianchi en 1988, e en 2000 do Mercatone Un-Albacom por Marco Pantani. Desde 1996, na súa honra, o Granfondo Internacional Felice Gimondi, patrocinado por Bianchi, celébrase na provincia de Vérgamo.
Profesional de 1965 a 1978 durante os cales obtivo 118
vitorias máis as vitorias absolutas na tres Grandes Voltas ao conseguir tres
Xiros de Italia, un Tour de Francia e unha Volta a España. Nas tres grandes
roldas por etapas logrou un total de catorce vitorias de etapa ao conseguir
sete etapas no Tour, seis no Xiro e unha na Volta.
TRIUNFOS: 1965 vencedor do Tour de Francia, máis tres etapas.
1966, vencedor da París-Roubaix, da París-Bruxelas, do Xiro de Lombardía, da Carrera Coppi, da Copa Agostini, da Copa Placci e do G. P. Valsassina.
1967, vencedor do G. P. Das Nacións, do Xiro de Italia, do Xiro de Lacio e do G. P. Forli-Castrocaro.
1968, Campión de Italia de fondo na estrada, vencedor do G. P. Das Nacións, da Volta a España, mais unha etapa, da Frecha Enghien, do G. P. Forli-Castrocaro, do Trofeo Baracchi con Anquetil e do Criterium de Ases.
1969, vencedor do Xiro
de Italia, do Circuíto de Romandía, do Xiro dos Apeninos, do G. P. Forli-Castrocaro e do Trofeo San Silvestro de Ouro.
1970, vencedor do
Trofeo Matteotti, dunha etapa da Volta a Suíza e da Cronostaffetta con Guerra e Mota.
1971, vencedor da Lieja-Tongrinne, do Xiro de Piamonte e do G. P. Forlo- Castrocaro.
1972, campión de Italia de fondo na estrada, vencedor da
Volta a Cataluña, do G. P. De Lugano, do Trofeo San Silvestro e dos Seis Días de Milán con Renz.
1973, Campión do Mundo de fondo na estrada, vencedor do Xiro
de Lombardía, do Xiro de Puglia, do Xiro do Piamonte, da Copa Bernocchi, do G. P. Forli-Castrocaro, do Trofeo Baracchi con Rodríguez, do Sarnico- Colle San Fermo, do Trofeo San Silvetro de Ouro e do Trofeo Correr della Será.
1974, vencedor da Milán-San Remo e da Copa Agostini.
1975, vencedor da Cronostaffetta con Rodríguez e Santambrogio.
1976, vencedor do Campionato de Italia Ómnium, da
París-Bruxelas, do Xiro de Italia, máis unha etapa.
1977, vencedor do Campionato de Italia de Ómnium e dos Seis
Días de Milán con Van Linden.
1978, vencedor do Campionato de Italia de Ómnium.
XIRO DE ITALIA: 1965 (3º), 1966 (5º, máis unha etapa), 1968
(3º, máis unha etapa), 1970 (2º), 1971 (7º, máis dúas etapas), 1973 (2º, máis
unha etapa) 1974 (3º), 1975 (3º), 1977 (15º) e 1978 (11º).
TOUR DE FRANCIA: 1965 (1º,máis tres etapas), 1967 (7º, máis
dúas etapas), 1969 (4º, máis unha etapa), 1972 (2º) e 1975 (6º, máis unha
etapa).
VOLTA A ESPAÑA: 1968 (1º, máis unha etapa).
Outros resultados dignos de mención: 1965, segundo na Frecha Valona, segundo no G. P. Castrocaro-Forli e terceiro nos Tres Vales Varesino. 1966, terceiro no Xiro de Toscana, segundo no G. P. Nacións, segundo no G. P. De Lugano, segundo no Critérium de Ases e segundo no Trofeo Matteotti. 1967, segundo no Xiro de Lombardía, terceiro no Critérium de Ases e terceiro na Copa Bernocchi, 1968, terceiro na Gante-Wevelgem, segundo no G. P. De Lugano, segundo na A través de Lausana e segundo na Volta a Cataluña, 1969, segundo no Circuíto de Flandes e terceiro no Xiro Emilia. 1970, terceiro no Campionato do Mundo de fondo na estrada, segundo no Xiro de Lombardía, terceiro no Xiro de Sardeña, terceiro na Tirreno-Adriático, segundo na Xénova-Niza, terceiro nos Tres Vales Varesinos, segundo no Mont Faron e segundo no Campionato de Italia, 1971, segundo no Campionato do Mundo de fondo na estrada, segundo na Milán-San Remo, segundo
no G. P. De Camaiore e segundo no Campionato de Italia. 1972, segundo na Gante-Wevelgem, terceiro no Xiro de Emilia, segundo no Xiro de Piamonte, segundo no G. P. Castrocaro-Forli, segundo no Trofeo Baracchi e terceiro no Xiro de Lombardía, 1973, terceiro na Milán-San Remo, segundo no Criterium de Ases e segundo na A través de Lousana, 1974, segundo no Campionato de Italia de fondo
na estrada, terceiro no Trofeo Laiglegia, segundo no G. P. Castrocaro-Forli, segundo na A través de Lousana e terceiro no Xiro de Sombría. 1975, terceiro na Copa Placci e segundo no Xiro de Emilia. 1977, segundo no Xiro de Lacio e terceiro na Sassari-Cagliari.
EQUIPOS: 1965-1972 Salvarino. 1973-1977 Biamchi-Campagnolo. 1978 Bianchi-Faema.
