domingo, 20 de decembro de 2020

LA VUELTA A ESPAÑA CASA CON LA PRIMAVERA, VERANO Y EL OTOÑO.

A pesar de haber sido una temporada ciclista 2020 diferente, un tanto extraña por culpa del coronavirus y la más singular de la historia, nos dejó un regusto dulce en el año más negro.

La Vuelta a España 2020 nos dio la oportunidad de disfrutar de un paisaje que muda, con una meteorología más benigna que agosto, sin ese calor, y un espectáculo que ha estado a la altura.

A pesar del poco público (o ninguno) en las calles y a esa sensación de soledad que ha acompañado a los ciclistas, nos dejó la etapa de niebla espesa hacia Sanabria, también pudimos ver que la lluvia y el frío mostraron a las claras que no todos los favoritos se desenvolvieron igual.

Este año la carrera se tubo que vivir día a día sin saber lo que podía pasar a la mañana siguiente y que ha tenido que cambiar salidas y llegadas, molestando lo menos posible a ciudades confinadas y territorios cerrados perimetralmente.

La pandemia hizo que se tuviese que modificar el recorrido de la etapa del Tourmalet, pero al haber alternativas previstas la carrera fue viable al ser cambiada por el Formigal, que lejos de parecerse ni un gramo a la gran cima francesa, fue al final la etapa donde más sufrió Roglic y donde perdió el mallot rojo que quería llevar de principio a fin en favor de Richard Carapaz.

 En esta Vuelta también vimos el amago de boicot de los ciclistas disconformes con la decisión tomada por los comisarios por el trato recibido tras las bonificaciones, en la que Carapaz terminó perdiendo el maillot de líder en favor de Roglic. Sin embargo, este amago de plante ha sido solucionado rápidamente y el pelotón continuo su camino.

También hubo frenéticas etapas de alta montaña, de descanso activo, días para que los escuderos, siempre sacrificados en labores oscuras, dieran rienda suelta a sus escasas opciones y descalificaciónes por forcejeos y codazos en los sprints.

En definitiva, hubo ciclismo y lo disfrutamos durante 18 días de batallas sin cuartel y para mayor gloria del joven ciclista esloveno de 31 años Primoz Roglic que la gana por segundo año consecutivo.

Si algo nos demostró esta Vuelta es que casa con toda meteorología y con cualquier paisaje, que fue perfecta y nos dió buenos momentos incluso en el año más complicado de nuestra historia.

Lo dijo Primoz Roglic "Llegar a Madrid ya ha sido un gran logro en un planeta que no está en la mejor situación. Pero, aún así, hemos podido correr".

Y que los aficionados disfrutamos de unas fantásticas etapas.
 

xoves, 17 de decembro de 2020

FELICE GIMONDI

 Felice Gimondi (Alcumado “O Fénix”), naceu en Sedrina, Bergamo (Italia), o 29 de setembro de 1942. Morreu aos 76 anos en Giardini- Naxos, Sicilia (Italia), o 16 de agosto de 2019 dun Infarto agudo de miocardio nunha praia siciliana, cando se dispoñía a tomar un baño. A pesar de ser atendido de inmediato polos socorristas que alí se atopaban e as incesantes masaxes cardíacas non puideron reanimar un corazón que durante moitos anos bombeou o sangue dun país enteiro.

Este ciclista italiano, foi unha das grandes figuras do ciclismo dos sesenta e principios dos setenta, campión completo, bo rodador, contrarrelojista excelso, escalador e con suficiente velocidade cando chegaba en grupos pequenos.

Gañou o Circuíto do Porvir en 1964, fíxose profesional e ao ano seguinte volveu gañar o Tour de Francia dos profesionais. Tras un meritorio Xiro de Italia no que xa subiu ao podio (3º), tocáballe descansar, pero a baixa de última hora dun compañeiro obrigoulle a aliñarse e saltou a sorpresa: “O Fénix” convertíase nun dos gañadores máis novos do Circuíto con só 23 anos.

Xestionar unha vitoria así é complicado, pero Gimondi soubo centrarse e explotar as súas moitas habilidades como ciclista.

Esta inesperada vitoria, cambiou a súa vida ata o punto de que se viu obrigado a deixar o seu traballo de carteiro, algo que lle custou asumir "porque quería seguir vivindo alí onde traballaba". Fora a por a camisola branca de mellor novo e volveuse convertido nun ídolo para toda Italia.

 Como en tantos outros casos, o seu palmarés non foi máis amplío pola coincidencia con Eddy Merckx, ao que sempre plantou cara. Foi probablemente o maior rival que se atopou Merckx no seu esmagador e exitosa traxectoria ciclista. E iso que Gimondi xa era un campión con dous Xiros e un Tour no seu haber cando explotou o fenómeno de ‘O Caníbal’.
Gimondi xa era Campión, Merckx comezaba a forxar a súa lenda o que daría pé a unha das rivalidades máis bonitas do ciclismo, porque neste ámbito o antagonista ás veces é tan importante e necesario como un mesmo. O italiano chegou a dicir que lle levou dous anos darse conta de que Merckx era mellor que el, aínda que a pesar diso seguiulle discutindo numerosas carreiras.

Un cabaleiro dentro e fóra da estrada. Logo manager e parcialmente ligado á actividade ciclista.

Foi o ciclista que máis veces subiu ao podio no Xiro de Italia.

Coa vitoria na Volta ciclista a España de 1968, Gimondi conseguiu gañar nas tres Grandes Voltas, algo que só conseguiron sete ciclistas ao longo da historia: Eddy Merckx, Jacques Anquetil, Bernard Hinault, Alberto Contador, Vincenzo Nibali e Chris Froome.

Ademais dun gran fondista nas probas ciclistas por etapas, Gimondi sabía correr as carreiras dun día, clásicas e mundiais, como demostra o seu ouro mundialista de 1973 e as súas vitorias en San Remo, París- Roubaix, Xiro de Lombardía e París-Bruxelas, entre outras.

Durante os anos 1970, tamén destacaría no Campionato do Mundo de ciclismo, gañando as medallas de bronce, prata e ouro nos anos 1970, 1971 e 1973, respectivamente.

Sempre foi fiel ao equipo co que pasou a profesionais, o Salvarini, co que correu entre 1965 e 1972 e que despois pasou a ser patrocinado por Bianchi, a firma de bicicletas coa que sempre estivo vinculado.

Tras retirarse do ciclismo profesional, asociouse co fabricante de bicicletas Bianchi e ocupou o cargo de director deportivo de Gewiss-Bianchi en 1988, e en 2000 do Mercatone Un-Albacom por Marco Pantani. Desde 1996, na súa honra, o Granfondo Internacional Felice Gimondi, patrocinado por Bianchi, celébrase na provincia de Vérgamo.

Profesional de 1965 a 1978 durante os cales obtivo 118 vitorias máis as vitorias absolutas na tres Grandes Voltas ao conseguir tres Xiros de Italia, un Tour de Francia e unha Volta a España. Nas tres grandes roldas por etapas logrou un total de catorce vitorias de etapa ao conseguir sete etapas no Tour, seis no Xiro e unha na Volta.

TRIUNFOS: 1965 vencedor do Tour de Francia, máis tres etapas.

1966, vencedor da París-Roubaix, da París-Bruxelas, do Xiro de Lombardía, da Carrera Coppi, da Copa Agostini, da Copa Placci e do G. P. Valsassina.

1967, vencedor do G. P. Das Nacións, do Xiro de Italia, do Xiro de Lacio e do G. P. Forli-Castrocaro.

1968, Campión de Italia de fondo na estrada, vencedor do G. P. Das Nacións, da Volta a España, mais unha etapa, da Frecha Enghien, do G. P. Forli-Castrocaro, do Trofeo Baracchi con Anquetil e do Criterium de Ases.

 1969, vencedor do Xiro de Italia, do Circuíto de Romandía, do Xiro dos Apeninos, do G. P. Forli-Castrocaro e do Trofeo San Silvestro de Ouro.

 1970, vencedor do Trofeo Matteotti, dunha etapa da Volta a Suíza e da Cronostaffetta con Guerra e Mota.

1971, vencedor da Lieja-Tongrinne, do Xiro de Piamonte e do G. P. Forlo- Castrocaro.

1972, campión de Italia de fondo na estrada, vencedor da Volta a Cataluña, do G. P. De Lugano, do Trofeo San Silvestro e dos Seis Días de Milán con Renz.

1973, Campión do Mundo de fondo na estrada, vencedor do Xiro de Lombardía, do Xiro de Puglia, do Xiro do Piamonte, da Copa Bernocchi, do G. P. Forli-Castrocaro, do Trofeo Baracchi con Rodríguez, do Sarnico- Colle San Fermo, do Trofeo San Silvetro de Ouro e do Trofeo Correr della Será.

1974, vencedor da Milán-San Remo e da Copa Agostini.

1975, vencedor da Cronostaffetta con Rodríguez e Santambrogio.

1976, vencedor do Campionato de Italia Ómnium, da París-Bruxelas, do Xiro de Italia, máis unha etapa.

1977, vencedor do Campionato de Italia de Ómnium e dos Seis Días de Milán con Van Linden.

1978, vencedor do Campionato de Italia de Ómnium.

XIRO DE ITALIA: 1965 (3º), 1966 (5º, máis unha etapa), 1968 (3º, máis unha etapa), 1970 (2º), 1971 (7º, máis dúas etapas), 1973 (2º, máis unha etapa) 1974 (3º), 1975 (3º), 1977 (15º) e 1978 (11º).

TOUR DE FRANCIA: 1965 (1º,máis tres etapas), 1967 (7º, máis dúas etapas), 1969 (4º, máis unha etapa), 1972 (2º) e 1975 (6º, máis unha etapa).

VOLTA A ESPAÑA: 1968 (1º, máis unha etapa).

Outros resultados dignos de mención: 1965, segundo na Frecha Valona, segundo no G. P. Castrocaro-Forli e terceiro nos Tres Vales Varesino. 1966, terceiro no Xiro de Toscana, segundo no G. P. Nacións, segundo no G. P. De Lugano, segundo no Critérium de Ases e segundo no Trofeo Matteotti. 1967, segundo no Xiro de Lombardía, terceiro no Critérium de Ases e terceiro na Copa Bernocchi, 1968, terceiro na Gante-Wevelgem, segundo no G. P. De Lugano, segundo na A través de Lausana e segundo na Volta a Cataluña, 1969, segundo no Circuíto de Flandes e terceiro no Xiro Emilia. 1970, terceiro no Campionato do Mundo de fondo na estrada, segundo no Xiro de Lombardía, terceiro no Xiro de Sardeña, terceiro na Tirreno-Adriático, segundo na Xénova-Niza, terceiro nos Tres Vales Varesinos, segundo no Mont Faron e segundo no Campionato de Italia, 1971, segundo no Campionato do Mundo de fondo na estrada, segundo na Milán-San Remo, segundo no G. P. De Camaiore e segundo no Campionato de Italia. 1972, segundo na Gante-Wevelgem, terceiro no Xiro de Emilia, segundo no Xiro de Piamonte, segundo no G. P. Castrocaro-Forli, segundo no Trofeo Baracchi e terceiro no Xiro de Lombardía, 1973, terceiro na Milán-San Remo, segundo no Criterium de Ases e segundo na A través de Lousana, 1974, segundo no Campionato de Italia de fondo na estrada, terceiro no Trofeo Laiglegia, segundo no G. P. Castrocaro-Forli, segundo na A través de Lousana e terceiro no Xiro de Sombría. 1975, terceiro na Copa Placci e segundo no Xiro de Emilia. 1977, segundo no Xiro de Lacio e terceiro na Sassari-Cagliari.

EQUIPOS: 1965-1972 Salvarino. 1973-1977 Biamchi-Campagnolo. 1978 Bianchi-Faema.