domingo, 30 de xuño de 2013

LA SAGA DE LOS INDURÁIN CONTINUA

Indurain (hijo) calentando bajo la atenta mirada de su padre
Solo tiene 17 años, ya rueda a más de 40 km/h., se proclamó este año Campeón de Navarra en ruta y en  contrarreloj en la categoría Junior montando una Pinarello, la misma montura que marcó una época y se apellida Induráin.
Su nombre completo es: Miguel Induráin López de Goicoechea y en las últimas semanas su apellido, muy familiar, ha vuelto a sonar con fuerza en los medios especializados en ciclismo. Se trata de Miguel Indurain júnior, el hijo mayor del mejor ciclista español de todos los tiempos.  A sus 17 años, el primogénito del cinco veces ganador del Tour de Francia se ha proclamado Campeón de Navarra en ruta y en contrarreloj en su categoría. Estas dos victorias, unidas a su genética privilegiada, le han puesto en boca de todos.
Después de probar en otros deportes como el karate o el futbol, hace cinco años que decidió seguir la estela de su padre. Desde entonces, pertenece al Club Ciclista Villavés luciendo el maillot del Beola Motor.
Miguel Induráin (padre). No es el primer ciclista que ve como su vástago sigue sus pasos. Como ejemplos están los Merckx (Eddy y Axel), los Roche (Stephen y Nicolás) o los Schleck (Johny, Frank y Andy).
Cuando Miguel Indurain Larraya anunció un 2 de enero de 1997 que colgaba la bicicleta, explicó brevemente los motivos que le llevaron a tomar esa decisión. "Creo que ya le he dedicado el tiempo suficiente al ciclismo de competición y ahora deseo disfrutar de este deporte como afición. En definitiva, y tras meditarlo minuciosamente, pienso que he tomado la mejor decisión para mí y para mi familia. Ellos también me están esperando", aseguró. La familia eran su mujer Marisa y su hijo Miguel, nacido en diciembre de 1995.
Dieciséis años después de que el ciclismo español quedara huérfano de su gran campeón, otro Indurain llama a la puerta. Todos los que lo han visto aseguran que se trata de una fotocopia del padre. Alto y robusto, con largas piernas que la genética le tira más hacia rodador y una musculatura todavía por definir. Tímido e introvertido, se entrega en cuerpo y alma al entrenamiento. Siempre en silencio, huyendo de los focos y de todo el ruido que genera su apellido.
El joven Indurain corre en las filas del Club Ciclista Villavés, el equipo donde el pentacampeón también dio sus primeros pasos y a las órdenes de Pepe Barruso, el hombre que comenzó a esculpir a su progenitor antes de convertirse en la máquina de pedalear perfectamente desarrollada por José Miguel Echavarri en el Banesto. El padre afirma que su perfil se adapta más al de un rodador que al de un escalador, pero a estas edades todavía es imposible conocer sus limitaciones.
Su exhibición en el campeonato de Navarra contrarreloj, donde recorrió los 10 kilómetros del recorrido a una media de 40,18 kilómetros por hora, hizo recordar a más de uno las demostraciones de Miguel Indurain senior en la lucha contra el cronómetro. Otro guiño al pasado son las muestras de compañerismo hacia otros miembros del equipo.
Una planta muy similar, un físico privilegiado, un carácter reservado y generosidad con los compañeros. Las comparaciones están ahí. De momento, esto es solo el principio de un largo camino hacia la cima. El tiempo dirá si otro Indurain inscribe su nombre con letras de oro en las páginas del deporte español y mundial.
El próximo año correrá con los Sub-23, madera tiene, aunque los grandes solo salen cada cincuenta años.
De momento el exciclista sale con su hijo por las carreteras de vez en cuando y, dentro de su discreción habitual, se le puede ver también en las cunetas apoyándole o dándole consejos, mostrándose orgulloso de que su hijo mayor, haya decidido seguir sus pasos apoyándole de forma incondicional para que disfrute tanto como él y mejore, si es posible, su trayectoria.
A la pregunta de si su hijo tiene facultades. Miguelon padre responde: “Todavía no tiene el físico hecho, hay otros que con su edad están más desarrollados, pero también yo tuve un desarrollo tardío. Pero tiene buena palanca al tener la pierna larga y domina bien la bicicleta”.
Miguel Indurain (hijo), desde luego, planta tiene, no sé si más que su padre, pero una cosa llama la atención y en la que sí se parece a su padre es en la forma física.
A mí, sinceramente me gustaría que llegase muy alto. Me encantaría volver disfrutar con otro Miguel Induráin, de nuevo ganador del Tour de Francia. Desde aquí, te quiero mandar todas mis energías positivas  para que llegues todavía más alto que tu padre en este deporte que tanto nos apasiona.

xoves, 27 de xuño de 2013

GIANNI BUGNO

GIANNI BUGNO, al pie del helicóptero que pilota.
Gianni Bugno naceu en Brugg (Suiza), o 14 de febreiro de 1964. Está nacionalizado italiano e reside na localidade de Carpenzago, preto de Milán.
Tiña as características para ser unha figura ou o novo campeonissimo como lle denominaban os seus compatriotas. Era un gran escalador, e, na loita contra as manecillas do reloxo era temido por todo o pelotón, porque sabían que nese terreo era moi perigoso, e onde adoitaba cimentar os seus maiores éxitos.
Puido ser un dos grandes ciclistas da historia, pero atopouse co que quizá foi o mellor: Miguel Induráin.
No Xiro de Italia de 1990 lograba igualar a fazaña de vestir, desde o primeiro ata o último día, a camiseta de líder, algo que só conseguiran os seus compatriotas Constante Girardengo (1919) e Alfredo Binda (1927) e o belga Eddy Merckx (1973).
Durante a súa época de ciclista amateur logrou varias vitorias en Italia, sobre todo nas categorías de persecución por equipos.
Posuía unha boa punta de velocidade, o que lle permitiu gañar por dúas veces consecutivas o Campionato do Mundo, batendo a corredores da talla de Miguel Induráin ou Laurent Jalabert. Foi un gran animador do Tour de Francia. Conseguindo gañar etapas nas tres grandes voltas e logrando impoñerse dúas veces na mítica cima francesa de Alpe D´Huez (1990-1991.
O rendemento de Bugno nas grandes voltas viuse ensombrecido polo dominio de Miguel Induráin, do cal foi, xunto a Claudio Chiappucci, o principal rival nos anos 1991 e 1992. Tralo Tour de Francia 1992, que preparara durante toda a tempada, Bugno comezou a dedicarse, cada vez máis, ás carreiras dun día, aínda que no Xiro de 1994 tamén foi protagonista, sobre todo nas súas primeiras etapas. Durante os seus últimos anos de profesional, actuou con humildad como gregario de luxo no equipo Mapei. Destacou pola caballerosidad das súas declaracións, habendo dedicado as dúas etapas gañadas na Volta a España ao seu gran rival, Miguel Induráin. En 1996 pola súa recente retirada e en 1998 polo falecemento do seu pai.
En 1990 e 1991, foi número uno do ranking mundial da UCI.
En agosto de 1994, deu positivo por cafeína nun control anti doping e foi sancionado durante tres meses.
Tras retirarse do mundo profesional, dedicouse ao voo, converténdose en piloto profesional de helicópteros en Italia, transportando enfermos graves ou material sanitario delicado, tamén participou como piloto nas retransmisiones de ciclismo, por exemplo no Xiro de Italia compartindo ese traballo co da presidencia da Asociación Internacional de Ciclistas. Ademais, durante 2004 foi director deportivo do De Nardi.
En 2010 presentouse ás eleccións rexionais de Lombardia para o Consello Reginal na candidatura da coalición de esquerdas, pero non foi elixido.
Profesional de 1985 a 1998, durante os cales gañou un Xiro de Italia, dous Campionatos do Mundo e sufrir a Induráin no Tour de Francia.
TRIUNFOS: 1986, Xiro dos Apeninos, Clásica de Friuli e Xiro do Piamonte.
1987, Xiro dos Apeninos, Gram Premio Camoire e Circuíto de Possaño.
1988, Xiro dos Apeninos, Xiro Reggio Calabri, Copa Agostini, Circuíto de Orsengio e Copa Sansón.
1990, Milán-San Remo, Wincanton Classic, Xiro Trentino, máis unha etapa, Circuíto de Orsengio, Criterium de Ases, Criterium Boulevard de San Sebastián e Criterium de Peer.
En 1991, Campionato do Mundo de fondo en estrada e a Euskal Bizikleta, máis unha etapa.
1992, Campionato do Mundo de fondo en estrada.
1995, Campionato de Italia en Ruta, Tour do Mediterráneo, máis dúas etapas.
1996, unha etapa da volta a Suiza e unha etapa do Xiro do Trentino.
1997, unha etapa do Tour de Langkawi.
XIRO DE ITALIA: 1986, (41º), en 1987 e 1988 retírase, 1989, (23º, máis unha etapa), 1990, 1º, máis tres etapas e a Regularidad).
TOUR DE FRANCIA: 1988, (62º, máis unha etapa), 1989, (11º) e 1990 (7º).
VOLTA A ESPAÑA: 1996, (56º, máis unha etapa), 1997, (95º) e 1998, (75º, máis unha etapa).
OUROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1986, segundo na Volta ao Lazio. 1987, unha etapa do Xiro do Trentino e unha etapa do Tour de Romandia. 1988, segundo na Volta a Lombardía, segundo na Gante-Wevelgem, segundo na Reggio Calabria, segundo no Xiro ao Piamonte, terceiro no Xiro de Venecia, terceiro na Coppa Bernocchio e unha etapa do Tour de Romandia. 1989, segundo no Campionato de Italia en Ruta. 1990, terceiro no Campionato do Mundo de Ciclismo en Ruta. 1991, unha etapa da Volta a Burgos. 1992, unha etapa da Volta a Suiza. 1993, terceira etapa da Volta a Galicia con final en Porriño, segundo no Campionato de Italia en Ruta e unha etapa da Euskal Bizikleta. 1994, unha etapa da Euskal Bizikleta.
EQUIPOS: 1985-1987, Atala. 1988-1990, Chateau D´ax. 1991-1992, Gatorade-Chateau D´ax. 1993, Gatorade-Mega Drive. 1994, Team Polti. 1995-1996, MG Technogym. 1997, Mapei-GB. 1998, Mapei-Bricobi.

domingo, 23 de xuño de 2013

EL TOUR DE FRANCIA 2013

En Paris delante del cartel anunciador de la 100ª edición del
TOUR DE FRANCIA. (12/06/2013).
Del sábado 29 de junio al 21 de julio, se disputa la 100ª edición del Tour de Francia que durante 21 etapas los ciclistas recorrerán 3.479 kilómetros.
El lema de esta edición número cien del Tour de Francia 2013 es: 100% francés, 100% mítico y 100% pasión.
¿Por qué cien por cien francés?. Porque desde su comienzo en la isla de Córcega hasta el final nocturno en París, el recorrido de las 21 etapas transcurrirán solamente por suelo francés.
¿Por qué cien por cien mítico?. Por las ascensiones a los puertos de Aspen, Mende el Peyresourde, Mont Ventoux, Alpe d´Huez, Gandon y la Madeleine. 
¿Por qué cien por cien pasión?. Porque esta edición 2013  plantea 21 etapas, con dos contrarreloj individuales, una más por equipos y la ascensión doble a Alpe d´Huez.
El Tour de Francia 2013 comenzará con tres etapas duras en Córcega, donde llega por primera vez en estos cien años de historia. La organización también decidió como novedad que la sala de prensa se instale en un barco que surcara el Mediterraneo para atracar en Porto Vecchio, Bastia, Ajaccio y Calvi, las cuatro ciudades que acogerán la carrera. Después, el Tour se trasladará a Niza, donde se disputara la crono por equipos con final en la Promenade des Anglais.
Luego, habrá finales de etapa en Marsella, Montpellier y Albi antes del primer final en alto que tendrá lugar en Aix 3 Domaines, una cima que tuvo a Carlos Sastre como primer vencedor. Ya en plenos Pirineos, la segunda etapa montañosa acabará en Bagneres de Bigorri, después de atravesar Aspet, Mende el Peyresourde y Val Louron.
Tras las dos etapas en el sur, el Tour enfilará hacia el Atlántico, camino de Saint Malo, después de un traslado en avión de los ciclistas. La primera crono se disputara entre Avranches y el Mont Saint Michel. Tras esa jornada la carrera se desplazará al Este, a través de Tours, Saint Amand Montrond y Lyon, antes de llegar al Mont Ventoux. Después tomará el camino de los Alpes, hacia Gap primero y después en busca de la segunda contrarreloj individual entre Embrun y Chorges.
Quedando el plato fuerte para la última semana, tres etapas consecutivas con final en alto justo antes de llegar a París. La primera entre Gap y Alpe d´Huez con dos ascensiones a la mítica montaña de las 21 curvas, que en esta ocasión serán 42, después, tras la ascensión al Glandon y la Madaleine, la etapa acabará en Le Grand Bornard. Un día antes de llegar a París, los favoritos tendrán su última oportunidad en la ascensión invernal de Annecy Semnoz, un puerto de categoría especial.
Conocidos los principales elegidos para dar la batalla en esta edición número cien, la lucha por el maillot amarillo número cien será probablemente un duelo entre Chris Froome (Sky), que cuenta con una apisonadora de equipo para apoyarle como: Richie Porte, Boasson Hagen, Peter Kennaugh, David López, Ian Stannard, Geraint Thomas y Kanstantsin Siutson, lo mejor de lo mejor. Además de esta poderosa guardia, Froome tendrá un hipotético desafiante, en el papel que él mismo represento con Bradley Wiggins el año pasado y que será Richie Porte llamado a algo más que a auxiliar a su líder.
El Saxo-Tinkoff, está concebido para sudar muy mucho el maillot en torno  Alberto Contador (Saxo Bank-Tinkoff). El pistolero de Pinto se lleva a sus dos fieles escuderos, los que le abren camino en la carretera y le dan conversación fuera, Jesús Hernández y Benjamín Noval. Román Kreuziger podría ir por libre porque calidad tiene, pero es uno de esos ciclistas que no conectan la potencia de los watios con una mentalidad consistente.
El espíritu del equipo Movistar gira en torno al Tour, todo parece indicar que el protagonista principal será el colombiano Nairo Quintana. Ya que Alejandro Valverde no se cree ganador del Tour, por lo que apostara por ganar alguna etapa, a una buena colocación y a los escarceos tácticos. El portugués Rui Costa aportara la solvencia de un tipo serio y eficaz en todos los terrenos.
Joaquim Rodríguez (Katusha), con 34 años y 13 temporadas como profesional sólo ha disputado una vez el Tour de Francia (2010, termino 7º y ganó una etapa), la preparación fue la idónea y está contento con los resultados. El año pasado fue segundo en el Giro y tercero en la Vuelta, pudiendo haber ganado las dos. Es un ciclista más maduro que si alguien lo descarta del triunfo final, esa será la carretera. Solo hace falta que todo le salga bien y que los demás fallen algún día. Purito tendrá a Dani Moreno y a Alberto Losada como lugartenientes, Yuriy Trofimov será otro buen apoyo para las etapas de montaña, completan el equipo que luchara por la clasificación general de “Purito”: Pavel Brutt, Eduard Vorganov, Alexander Kristoff, Aliaksandr Kuchynski y Gatis Smukulis.
Andy Schleck (RadioShack), será el líder del equipo, pero sin presión. Desde que se rompió la pelvis en junio de 2012, no ha podido terminarla mayoría de las carreras que disputo, aunque ha mostrado una mejoría últimamente al terminar en el puesto 40º de la general en la Vuelta a Suiza, lo que hace pensar que ya se encuentra completamente recuperado de las molestias que le han impedido rendir a tope durante toda la presente temporada. Su director deportivo Luca Guercilena le da el papel que se merece poniéndole ciclistas entregados a su alrededor para apoyarle, como el veterano Andreas Kloden, quien ya se ha subido en dos ocasiones al podio del Tour. Sin embargo, el objetivo de Andy Schleck no será subirse al podio en los Campos Elíseos, pero la falta de estrés y presiones pueden ser un estímulo positivo para realizar una actuación brillante.
Otros favoritos son: Cadel Evans (BMC), Jurgen Van den Broeck (Lotto), Tejay Van Garderen (BMC) e Igor Anton (Euskaltel-Euskadi).
En el anterior post yo decía que a Robert Gesink se le había acabado el crédito definitivamente al volver a fracasar en el Giro, también predecía que el equipo Blanco no volvería a confiar en él, teniendo a Bauke Mollema, efectivamente, el equipo lo confirmó como líder en detrimento del propio Robert Gesink, que irá por libre durante la carrera a expensas de cómo transcurra la prueba.
La competencia será difícil, por lo que disfrutaremos de un bonito Tour de Francia, mítico y apasionante para conmemorar cien años de leyenda.

xoves, 20 de xuño de 2013

KLAUS BUGDAHL

Klaus Bugdahl naceu en Berlín (Alemania), o 24 de novembro de 1934. Fillo do propietario dunha lavandería, creceu en Berlín, preto da Illa dos Pescadores. Desde moi pícaro descubriu a súa paixón polo ciclismo decidindo emular aos ciclistas que vía todos os fins de semana disputar as súas carreiras no Palacio de deportes de Berlín. Aínda hoxe considéraselle como o mellor ciclista alemán nas probas de Seis Días xa que ningún outro ciclista tivo tanto éxito nas pistas de inverno.
En 1956, inmediatamente antes de pasarse ao profesionalismo, gañou o Campionato de Alemania de persecución; logo dedicouse case exclusivamente ás probas en pista e máis concretamente ás de Seis Días das que disputou nada menos que 228 e gañou 37. Cando correu en estrada tamén soubo triunfar.
En 1956 asinou como profesional co equipo alemán Fichtel e Sachs. Trasladándose pouco despois a Berlín Occidental co seu socio australiano Reginald Arnold para disputar a súa primeira carreira de Seis Días na cal terminou quinto.
Durante a súa carreira profesional as carreiras de Seis Días disputounas en: 27 en Berlín, onde gañou nove, 21 en Dortmund con catro vitorias e 20 en Zurich, gañando cinco. Entre os seus compañeiros de equipo destacan ciclistas como Eddy Merckx, Sercu Patrick, Rolf Wolf Hollow, Hennes Junker, Rudi Altig, Dieter Kemper e Rik Van Steenbergen. A súa última vitoria nas probas de Seis Días conseguíaa en Zurich en 1974 co australiano Graeme Gilmore. En 1978 con 43 anos disputaba en Milán a súa última carreira de Seis Días.
Logo da súa retirada do ciclismo profesional, exerceu de manager do equipo alemán Team Racing de Kotter e director deportivo no Frankfurt. Máis tarde converteuse en asesor de vendas dunha tenda de bicicletas, representante dunha compañía de artigos deportivos e gerente de eventos de ciclismo.
Profesional de 1956 a 1978, durante os cales conseguiu os seguintes triunfos: 1957, Campionato de Alemania de Persecución, Campionato de Alemania á americana con V. Petri e o Gran Premio Veitch.
1958, Campionato de Alemania de Fondo en Estrada e os Seis Días de Berlín con G. Schulte.
1959, os Seis Días de Amberes con Post e Schulte e os Seis Días de Colonia con V. Petry.
1960, Campionato de Alemania á americana con H. Junkermann, os Seis Días de Dortmund con H. Jukermann e os Seis Días de Colonia con H. Jukermann.
1961, Campionato de Alemania á americana con H. Junkermann e os Seis Días de Berlín con Van Steenbergen e F. Pfenninger.
1962, o Criterium de Europa á americana con F. Pfenninger e os Seis Días de Zurich con F. Pfenninger.
1963, a Volta ao Oise e os Seis Días de Berlín con S. Renz.
1964, Campionato de Alemania á americana con S. Renz.
1965, Seis Días de Amberes con Post e Jansen e os Seis Días de Montreal con K. Grossimlinghans.
1966, Criterium de Europa á americana con Renz.
1967, Seis días de Berlín con P. Post, os Seis Días de Colonia con P. Sercu e os Seis Días de Munster con P. Sercu.
1968, Seis Días de Amsterdam con J. Janssen, os Seis Días de Munster con R. Alting e os Seis Días de Zurich con F. Pfenninger.
1969, Seis Días de Berlín con D. Kemper e os Seis Días de Zurich con D. Kemper.
1970, Seis Días de Amberes con Post e Pijnen, os Seis días de Berlín conJ. Tschan e os Seis Días de Munster con A. Van Lanker.
1971, Seis Días de Dortmund con D. Kemper, os Seis Días de Gronningen con D. Kemper, os Seis Días de Munster con D. Kemper e os Seis Días de Zurich con D. Kempers e F. Pfenninger.
1972, Campionato de Europa á americana con D. Kemper e os Seis Días de Gronningen con D. Kemper.
1973, Seis Días dos Angeles con G. Gilmore.
1974, Seis Días de Zurich con G. Gilmore.
Nunca participou no Xiro de Italia, Tour de Francia e Volta a España.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1953, noveno, máis unha etapa na Volta a Suiza.
1958, noveno na Flecha Valona.
1960, terceiro no Tour de Flandes.
EQUIPOS: 1957, Torpedo. 1958, Radium-R.I.H. 1959, Molteni. 1960, Afri-Cola. 1961-1962, Afri-Cola-Rabeneick. 1963, Torpedo. 1964, Torpedo-Continental. 1965, Pelforth-Sauvage. 1966, Torpedo. 1967, Torpedo-Continental. 1968-1969, Zimba Automatic. 1970, G.B.C.-Zimba. 1971, Bika-Milupa. 1972, Rokado. 1973, Ha-Ro. 1974-1975, Rocado. 1976, Kaukhof. 1977, Rufa Sport.

domingo, 16 de xuño de 2013

ANALISIS FINAL DEL GIRO DE ITALIA 2013

Aprovechando estos días de transición hasta el Tour de Francia, quiero destacar algunas cosas de lo acontecido en el Giro de Italia 2013, un Giro que empezó muy animado, con espectáculo en la primera semana llena de emboscadas y sorpresas que propició que los mejores de la general aparecieran rápidamente en los primeros puestos. Ryder Hesjedal y Bradley Wiggins muy activos, se mostraron  muy metidos en carrera y transmitiendo sensaciones positivas que hacían pensar que iban muy en serio. Pero fue aparecer el agua, el frio y la nieve para que todo cambiara, después de varios días de grandes penurias y desengañados por el mal clima que les trajo la enfermedad, decidieron poner rumbo a casa.
El Giro perdía a dos de sus tres grandes favoritos, quedando el horizonte absolutamente despejado para  Vincenzo Nibali que demostró ser el más fuerte de la carrera desde el primero al último día.Terminando la primera semana de carrera de rosa y desde ahí hasta Brescia asumió con maestría su papel de líder. Lidiando con certeza las pocas dificultades a las que se tuvo que enfrentar, aprovechando las pocas oportunidades para demostrar de manera efectiva su superioridad en cualquier terreno y que a pesar de haber sido un Giro mutilado, Nibali fue superior a todos sus rivales.
Se acabó llevar el cartel de aspirante, Vincenzo Nibali alcanzó su madurez deportiva situándose junto a los más grandes del ciclismo.
Queda claro, que a pesar de las variaciones y cancelaciones de etapas en este Giro de Italia no fueron determinantes para dilucidar el vencedor final pero si al resto de participantes.
A la sombra de Vincenzo Nibali aparecieron dos grupos de ciclistas de generaciones diferentes.
Una generación de jóvenes y prometedores ciclistas que empiezan a dar muestras de su clase, aunque les falta ese punto de madurez que les permite luchar por grandes victorias.
La otra generación, estuvo formada por veteranos que exprimieron su experiencia para agarrarse a los puestos de honor.
Cadel Evans y Michele Scarponi, tercero y cuarto respectivamente, hicieron valer su veteranía para no ceder ni un segundo más incluso en los días malos. Aprovecharon la eliminación de lo más duro del recorrido para aguantar en los primeros puestos en la general a pesar de no haber transmitido grandes sensaciones en la alta montaña. La veteranía es un grado, experimentados en mil batallas y su habilidad para moverse en carrera agarrándose a cualquier rueda cuando las piernas no responden les valió esos puestos de honor que están destinados a ser heredados por esta generación que viene empujando fuerte.
A quien se le acabo el crédito definitivamente fue a Robert Gesink que por enésima vez volvió a fracasar a pesar de librar con solvencia la primera semana, fue incapaz de estar con los mejores en su terreno, desinflándose absolutamente en los últimos días y abandonando en la 19ª etapa.
No creo que el equipo Blanco en un futuro próximo vaya a confiar su suerte en Gesink, teniendo a Bauke Mollema, Steven Kruijswijk o Wilco Kelderman representantes de ese grupo de jóvenes herederos que salieron perjudicados por la cancelación de los puertos más duros de este Giro y que fueron principalmente: Rigoberto Uran, Carlos Betancur y Rafal Majka. Betancur, disipó cualquier duda sobre qué tal se adaptaría a una vuelta de tres semanas, mostrándose más fuerte que Evans y Scarponi según aumentaba la dureza de la etapa por lo que no hubiera sido raro que hubiera podido asaltar la tercera plaza del podio.
En lo negativo los positivos por EPO de Danilo di Luca y Mauro Santambrogio del Vini Fantini.
Si el ciclismo quiere recuperar el camino de la credibilidad pérdida, ciclistas como Danilo di Luca, involucrado hasta en tres escándalos de dopaje y Santambrogio tienen que desaparecer del panorama ciclista. En el caso de Di Luca parece que por fin no volveremos a  ver al  italiano con un dorsal.
A veces olvidamos que en el dopaje no se puede estar de un lado ni del otro. Se tiene que estar contra el dopaje o no estar.
En cuanto a los españoles, Beñat Intxausti fue el más destacado de los nuestros, finalizando octavo y venciendo en una etapa, además de portar un día el maillot rosa de líder.
Por equipos la victoria fue para el Sky, aunque ninguno ha festejado tantos triunfos de etapa como los cuatro del Movistar.
Se acabó el Giro 2013, en el que por desgracia las complicaciones meteorológicas fueron en muchas ocasiones más protagonistas que la propia carrera.

venres, 14 de xuño de 2013

JOSEPH BRUYERE

JOSEPH BRUYERE
Joseph Bruyere, naceu en Maastricht (Bélgica) o 5 de outubro de 1948.
Foi o lugarteniente máis preciadó de Eddy Merckx; o máis valioso e, ao mesmo tempo, o máis fiel, como o proba o que ao retirarse o xefe de filas, fixéseo tamén el, malia que aínda lle quedaban bastantes anos de carreira. Malia sacrificarse sempre en aras de Merckx, gañou cinco clásicas e grazas ás súas magníficas condicións físicas foi un rodador infatigable e un extraordinario escalador. Xa como afeccionado adxudicouse o Gran Premio de Xenebra, e a Flecha Ardenesa, ambos en 1969.
Profesional de 1970 a 1980, durante os cales gañou dúas veces a Lieja-Bastogne-Lieja e participou en seis Tours de Francia logrando unha vitoria en 1972 na etapa disputada entre Auxerre e Versalles. Portando o maillot amarelo dúas veces, en 1974 durante tres días e en 1978 oito días.
TRIUNFOS: 1970, Gran Premio de Meeuven.
1971, Volta a Flandes Oriental.
1972, Rebecq-Rognon e a Cronostaffetta, por equipos (Molteni).
1973, Cronostaffetta, por equipos (Molteni).
1974, a Het Volk.
1975, a Het Volk e o Trofeo Meditérraneo.
1976, a Lieja-Bastogne-Lieja.
1978, a Lieja-Bastogne-Lieja e a Volta ao Condroz.
1980, a het Volk.
XIRO DE ITALIA: 1972, (53º). 1973, (21º). 1974, (52º). 1976, (26º, máis unha etapa).
TOUR DE FRANCIA: 1970, (50º). 1971, (60º). 1972, (26º máis unha etapa). 1974, (21º). En 1977 retírase antes de finalizar e en 1978, (4º).
VOLTA A ESPAÑA: 1973, (31º).
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1971, segundo na Volta a Nouvelle.
1975, terceiro na Amstel Gold Race.
1977, segundo no Campionato de Bélgica.
EQUIPOS: 1970, Faemino-FAEMA. 1971-1976, Molteni. 1977, Fiat Francia. 1978, C & A. 1979, Flandria-Velda. 1980, Marc-VRD.

domingo, 9 de xuño de 2013

ESPERANDO AL ALBERTO CONTADOR DE OTROS AÑOS.

CLASIFICACIÓN GENERAL: 1º Chris Froomo (Sky). 2º
Richie Porte (Sky) y 3º Dani Moreno (Katusha)
Durante la temporada en curso, Alberto Contador mitad por propia voluntad, mitad por la ausencia de resultados dignos de mención ha pasado medio inadvertido.
2013 nació cruzado para el pistolero de Pinto, un solo disparo dio en la diana (la victoria en el Tour de San Luis), el resto solo disparos de fogueo en carreras que en otros años no se le escapaban. Así consumió estos seis primeros meses sin mayor notoriedad.
Pero ya metidos en junio y a falta de menos de un mes para el inicio del Tour de Francia, esperando el sol que se resiste a comparecer entre tanta borrasca y debido a la modificación en su preparación respecto a anteriores temporadas. Los aficionados al ciclismo le esperábamos con los brazos abiertos.
Este año sacrifico carreras, por entrenamientos. Renuncio a participar en el Giro de Italia, centrándose única y exclusivamente en el Tour de Francia, que se presenta muy abierto, con una elevada nómina de candidatos,  por lo que esa modificación en su preparación, con planteamientos diferentes a otras temporadas, a estas alturas su estado de forma también es diferente, tiene más peso y menos músculo.
Por los test realizados parece que va por el camino correcto. Pero esas sensaciones deben transformarse en resultados.
El Criterium Dauphiné Liberé con un buen elenco de gallos, era propicia para afinar su preparación cara a la reconquista del Tour de Francia, su principal reto.
Pero en la crono del miércoles día 5 Tony Martin no tuvo rivales y Chris Froome le metió 2:45 a Contador. El ciclista español fue doblado por Richie Porte, que había salido dos minutos por detrás de él. En ningún momento de la etapa estuvo a su nivel normal. Le faltó energía, teniendo un mal día. Froome se ponía segundo en la general, con Contador en el puesto 34º a 2:50.
El jueves Chris Froome siguió metiéndole el miedo en el cuerpo al Pistolero de Pinto. Si el día anterior le metía 2:45 minutos, hoy le dio el tiro de gracia en la llegada en alto de Valmorel donde Froome tras una gran exhibición, triunfó y ya es líder. El madrileño cruzó la meta 4 segundos después con una imagen mejorada respecto al día anterior, pero aún  muy lejos de poder tutear a Froome.
La Dauphiné ratificó que Alberto Contador está lejos de Chris Froome, pero el pistolero de Pinto pide paciencia y comprensión, alegando que su bajo rendimiento se debió a problemas de alergia y que la lluviosa primavera le había perjudicado notablemente. En la ascensión a Valmorel, respondió con más soltura, volvió a balancear la bicicleta, a ponerse de pie, a observar el rostro de sus rivales y ensayar un ataque a menos de tres kilómetros para probarse.
El Criterium de Dauphiné no representa la culminación de la temporada: “No es mi carrera, estoy aquí para ir mejorando la condición y no ir demasiado rápido, porque el verdadero objetivo es el Tour de Francia. Independientemente del resultado, el objetivo es ponerme a punto para el Tour. Si se puede ganar una etapa está bien porque siempre te da un poco de confianza, pero lo importante es seguir trabajando”.
Ayer sábado, en la llegada a Superdevoluy y con el gran coloso Alpe d´Huez muy lejos de meta, Samuel Sánchez se desquitaba de la decepcionante participación en el Giro de Italia apuntándose su primera victoria de la temporada. Los españoles, Alejandro Valverde, Purito Rodríguez y Alberto Contador probaron al líder Chris Froome, que respondió de forma magnifica continuando líder. Contador acabó ayudando a su compañero Michael Rogers que peleaba por el podio. Perfecto trabajo del Pistolero, que hoy hizo entrenamiento de calidad.
Hoy mismo, Alberto Contador volvió a demostrar la ambición que exhibió durante todo el Criteri Dauphiné, lanzándose al ataque aunque otra vez tuvo más voluntad que fuerza para mantener su embestida.
En el descenso del puerto de Vars se produjo la caída de Contador, quien aparentemente no solo no sufrió daños serios, sino que mantuvo la energía suficiente para atacar en la última ascensión de la etapa. Ejerciendo de mal gregario lanzó una extraña ofensiva, más producto de su casta y de su orgullo, pero que provoco el efecto contrario al deseado ya que Michael Roger se descolgó del grupo de gallos, teniendo que Alberto  Contador dejarse caer para ofrecer su rueda y tirar de su compañero, que aun así perdió la tercera plaza del podio (ganada ayer), en favor de Dani Moreno (Katusha).
Chris Froome no tuvo sobresaltos, remacho la general  volviéndose a exhibir para cruzar segundo la meta   acreditandose como firme candidato al Tour de Francia.      
Alberto, esto sólo acaba de empezar. Hasta el 29 de junio, que comience el Tour aún te quedan muchas etapas por quemar y así poder afinar la puntería.

xoves, 6 de xuño de 2013

GIOVANI BRUNERO.

GIOVANI BRUNERO
Giovani Giuseppe Brunero naceu en San Maurizio Canavese (Italia), o 13 de marzo de 1895. Debido á mala saúde faleceu aos 39 anos en Cirié, o 23 de novembro de 1934.
Foi un dos rivais de Constante Girandengo e destacou como bo rodador e mellor escalador. Como afeccionado adxudicouse a Copa do Rei de 1919 e o Campionato de Italia do mesmo ano. E como profesional gañou tres Xiros de Italia.
Profesional de 1920 a 1929, durante os cales foi un dos dominadores do Xiro de Italia, gañándoo nas edicións de 1921,1922 e 1926, sendo 2º en 1923 e 1927 e 3º en 1925.
Non rendeu tan ben, no Tour de Francia, onde só logrou un triunfo de etapa en 1924.
TRIUNFOS: 1919, a Volta a Italia Meridional.
1920, a Volta á Emilia, batendo a Gaetano Belloni e Constante Girardengo.
1921, a Volta ao Piamonte.
1922, a Milán-San Remo e a Volta á provincia de Milán (con Belloni).
1923, a Volta á provincia de Milán (con Girardengo), a Volta a Romagna e a Volta a Lombardia.
1924, a Volta á provincia de Milán (con Aimo) e a Volta a Lomabardia.
1926, a Volta á provincia de Milán (con Binda).
XIRO DE ITALIA: 1921, (1º, máis a septima etapa. 1922, (1º, máis tres etapas), 1923, (2º), 1925, (3º, máis unha etapa), 1926, (1º, máis unha etapa), 1927, (2º, máis a decimoterceira etapa) e 1928 (9º).
TOUR DE FRANCIA: En 1924 tense que retirar, pero antes gaña a décima etapa.
Nunca participou na Volta a España.
EQUIPOS: 1919-1927, Legnano. 1928, Wolsit-Pirelli-Legnano. 1929, Legnano.

domingo, 2 de xuño de 2013

VINCENZO NIBALI CONQUISTO EL GIRO DE ITALIA.

VINCENZO NIBALI

Tras ser tercero en 2010 y segundo en 2011, Vincenzo Nibali conquistó su primer Giro de Italia.
En rueda de prensa después de recibir el trofeo que lo acredita como el mejor de esta edición del Giro, dijo: “Sólo algo verdaderamente grande podía superar mi éxito en la Vuelta, y este triunfo en el Giro de Italia me da algo extra. Estoy muy feliz. Sin embargo, voy a necesitar algo de tiempo para poner en orden mis pensamientos y dar sentido a lo que he logrado. He ganado la Vuelta y el Giro, y también tengo buenos puestos en el Tour de Francia, como el tercero de 2012, lo que demuestra que soy un ciclista de grandes rondas. Esta victoria en casa tiene un significado especial. En los últimos meses he pasado fuera de mi hogar mucho tiempo, entre competiciones y concentraciones. Si quiero correr el Tour, tengo que ir después del Giro a inspeccionar la montaña, pero entonces no será posible llegar bien al Mundial. La montaña del Giro y el Tour tienen características diferentes, y las dos carreras deben prepararse adecuadamente. Me gustaría apuntar a un objetivo cada vez. Hacer el Giro antes del Tour significaría ir a Francia a recibir golpes en la tercera semana. Siempre he dicho que quiero llegar a la salida del Mundial en mi mejor forma”.
En este recién terminado Giro de Italia, todo apuntaba a un duelo entre Wiggins y Nibali, ya que el británico aprovecharía al máximo el gran número de kilómetros cronometrados de esta edición. Pero en la etapa contra reloj de 54,8 km. entre Gabicce Mare y Saltaran, tras verle hacer una primera parte en la que parecía estar corriendo a medio gas, demasiado encorsetado y precavido en las bajadas, al final nos sorprendió al ser capaz de dar un cambio de ritmo impresionante en la última subida para colocarse como segundo de la etapa y acercarse a la maglia rosa tras la decepcionante etapa del día anterior.
Pero Nibali es un experto en las emboscadas y en ataques suicidas en los descensos, uno de los puntos débiles de Bradley Wiggins.
Otra cosa que desconocía Wiggins es la orografía de Italia y del estilo que impera en el Giro. Aquí no hay las montañas perfectamente alineadas de la orografía de Francia en el Tour. Los perfiles de etapa italianos con esas bajadas, esas colinas, esas crestas, curvas de herradura, muros en pueblos, pavimentos rugosos y trazados sinuosos, hacen que se requiera pericia, valentía y espíritu vivo.
Todas estas características han influido en la grandeza de esta prueba, plagada de épica y de momentos de auténtica leyenda.
Vincenzo Nibali sin compasión puso el broche de oro a su imponente triunfo en este Giro. La imagen al cruzar en solitario y bajo una tremenda nevada la meta de las tres Cimas de Lavadero describe perfectamente lo que fue el Giro de Italia, transmitiéndonos su superioridad y solvencia de que era el hombre más fuerte de una carrera marcada por el mal tiempo.
No necesitaba atacar, pero quiso demostrarnos quién era el verdadero gallo. Y vaya si lo demostró.
Las circunstancias que se dieron durante los días de competición con anulaciones de etapas, recortes y retoques, podían poner en entredicho la credibilidad de su victoria. Por eso, no quiso dejar ninguna duda en el camino y pasó al ataque en la última subida de este Giro. Con una superioridad aplastante, atacando en el momento preciso, en una etapa durísima y con una meteorología infernal, para llevarse la corsa rosa como un verdadero campeón, con dos victorias de etapa a sus espaldas: una contrarreloj y una etapa de montaña con la cima de categoría especial.
                                          
¿QUE MÁS SE PUEDE PEDIR?
Hoy mismo, comenzó el Criterium Dauphiné, una ronda que cuenta con 8 etapas y cuyo recorrido coincide en parte con el del Tour de Francia. Desde hoy, hasta el próximo domingo día 9, el Criterium presenta un recorrido exigente donde brilla con luz propia el Alpe d´Huez
Los equipos alinean a sus principales ciclistas que medirán sus fuerzas de cara al Tour de Francia. Alberto Contador (Saxo-Tinkoff), contara con el apoyo del segundo clasificado en 2012, Michael Rogers, al igual que Dani Moreno hará lo propio con Joaquim “Purito” Rodríguez (Kathusa). Por su parte Alejandro Valverde (Movistar) parte como jefe de filas para tratar de reconquistar una prueba del World Tour que se le resiste desde 2009.
Al británico Chris Froome (Sky) principal amenaza para los españoles, no le acompaña el campeón de las dos anteriores ediciones Bradley Wiggins, cuyos problemas acumulados en el Giro también le apartaran del Tour. Pero contara con Richie Porte y Boasson Hagen que serán los encargados de arroparle. Posiblemente, salvo sorpresas, uno de estos gallos se enfundará de forma  definitiva el maillot amarillo y azul de líder de la general.