 |
| GIANNI BUGNO, al pie del helicóptero que pilota. |
Gianni Bugno naceu en Brugg (Suiza), o 14 de febreiro de 1964. Está nacionalizado italiano e reside na localidade de Carpenzago, preto de Milán.
Tiña as características para ser unha figura ou o novo campeonissimo como lle denominaban os seus compatriotas. Era un gran escalador, e, na loita contra as manecillas do reloxo era temido por todo o pelotón, porque sabían que nese terreo era moi perigoso, e onde adoitaba cimentar os seus maiores éxitos.
Puido ser un dos grandes ciclistas da historia, pero atopouse co que quizá foi o mellor: Miguel Induráin.
No Xiro de Italia de 1990 lograba igualar a fazaña de vestir, desde o primeiro ata o último día, a camiseta de líder, algo que só conseguiran os seus compatriotas Constante Girardengo (1919) e Alfredo Binda (1927) e o belga Eddy Merckx (1973).
Durante a súa época de ciclista amateur logrou varias vitorias en Italia, sobre todo nas categorías de persecución por equipos.
Posuía unha boa punta de velocidade, o que lle permitiu gañar por dúas veces consecutivas o Campionato do Mundo, batendo a corredores da talla de Miguel Induráin ou Laurent Jalabert. Foi un gran animador do Tour de Francia. Conseguindo gañar etapas nas tres grandes voltas e logrando impoñerse dúas veces na mítica cima francesa de Alpe D´Huez (1990-1991.
O rendemento de Bugno nas grandes voltas viuse ensombrecido polo dominio de Miguel Induráin, do cal foi, xunto a Claudio Chiappucci, o principal rival nos anos 1991 e 1992. Tralo Tour de Francia 1992, que preparara durante toda a tempada, Bugno comezou a dedicarse, cada vez máis, ás carreiras dun día, aínda que no Xiro de 1994 tamén foi protagonista, sobre todo nas súas primeiras etapas. Durante os seus últimos anos de profesional, actuou con humildad como gregario de luxo no equipo Mapei. Destacou pola caballerosidad das súas declaracións, habendo dedicado as dúas etapas gañadas na Volta a España ao seu gran rival, Miguel Induráin. En 1996 pola súa recente retirada e en 1998 polo falecemento do seu pai.
En 1990 e 1991, foi número uno do ranking mundial da UCI.
En agosto de 1994, deu positivo por cafeína nun control anti doping e foi sancionado durante tres meses.
Tras retirarse do mundo profesional, dedicouse ao voo, converténdose en piloto profesional de helicópteros en Italia, transportando enfermos graves ou material sanitario delicado, tamén participou como piloto nas retransmisiones de ciclismo, por exemplo no Xiro de Italia compartindo ese traballo co da presidencia da Asociación Internacional de Ciclistas. Ademais, durante 2004 foi director deportivo do De Nardi.
En 2010 presentouse ás eleccións rexionais de Lombardia para o Consello Reginal na candidatura da coalición de esquerdas, pero non foi elixido.
Profesional de 1985 a 1998, durante os cales gañou un Xiro de Italia, dous Campionatos do Mundo e sufrir a Induráin no Tour de Francia.
TRIUNFOS: 1986, Xiro dos Apeninos, Clásica de Friuli e Xiro do Piamonte.
1987, Xiro dos Apeninos, Gram Premio Camoire e Circuíto de Possaño.
1988, Xiro dos Apeninos, Xiro Reggio Calabri, Copa Agostini, Circuíto de Orsengio e Copa Sansón.
1990, Milán-San Remo, Wincanton Classic, Xiro Trentino, máis unha etapa, Circuíto de Orsengio, Criterium de Ases, Criterium Boulevard de San Sebastián e Criterium de Peer.
En 1991, Campionato do Mundo de fondo en estrada e a Euskal Bizikleta, máis unha etapa.
1992, Campionato do Mundo de fondo en estrada.
1995, Campionato de Italia en Ruta, Tour do Mediterráneo, máis dúas etapas.
1996, unha etapa da volta a Suiza e unha etapa do Xiro do Trentino.
1997, unha etapa do Tour de Langkawi.
XIRO DE ITALIA: 1986, (41º), en 1987 e 1988 retírase, 1989, (23º, máis unha etapa), 1990, 1º, máis tres etapas e a Regularidad).
TOUR DE FRANCIA: 1988, (62º, máis unha etapa), 1989, (11º) e 1990 (7º).
VOLTA A ESPAÑA: 1996, (56º, máis unha etapa), 1997, (95º) e 1998, (75º, máis unha etapa).
OUROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1986, segundo na Volta ao Lazio. 1987, unha etapa do Xiro do Trentino e unha etapa do Tour de Romandia. 1988, segundo na Volta a Lombardía, segundo na Gante-Wevelgem, segundo na Reggio Calabria, segundo no Xiro ao Piamonte, terceiro no Xiro de Venecia, terceiro na Coppa Bernocchio e unha etapa do Tour de Romandia. 1989, segundo no Campionato de Italia en Ruta. 1990, terceiro no Campionato do Mundo de Ciclismo en Ruta. 1991, unha etapa da Volta a Burgos. 1992, unha etapa da Volta a Suiza. 1993, terceira etapa da Volta a Galicia con final en Porriño, segundo no Campionato de Italia en Ruta e unha etapa da Euskal Bizikleta. 1994, unha etapa da Euskal Bizikleta.
EQUIPOS: 1985-1987, Atala. 1988-1990, Chateau D´ax. 1991-1992, Gatorade-Chateau D´ax. 1993, Gatorade-Mega Drive. 1994, Team Polti. 1995-1996, MG Technogym. 1997, Mapei-GB. 1998, Mapei-Bricobi.
Tiña as características para ser unha figura ou o novo campeonissimo como lle denominaban os seus compatriotas. Era un gran escalador, e, na loita contra as manecillas do reloxo era temido por todo o pelotón, porque sabían que nese terreo era moi perigoso, e onde adoitaba cimentar os seus maiores éxitos.
Puido ser un dos grandes ciclistas da historia, pero atopouse co que quizá foi o mellor: Miguel Induráin.
No Xiro de Italia de 1990 lograba igualar a fazaña de vestir, desde o primeiro ata o último día, a camiseta de líder, algo que só conseguiran os seus compatriotas Constante Girardengo (1919) e Alfredo Binda (1927) e o belga Eddy Merckx (1973).
Durante a súa época de ciclista amateur logrou varias vitorias en Italia, sobre todo nas categorías de persecución por equipos.
Posuía unha boa punta de velocidade, o que lle permitiu gañar por dúas veces consecutivas o Campionato do Mundo, batendo a corredores da talla de Miguel Induráin ou Laurent Jalabert. Foi un gran animador do Tour de Francia. Conseguindo gañar etapas nas tres grandes voltas e logrando impoñerse dúas veces na mítica cima francesa de Alpe D´Huez (1990-1991.
O rendemento de Bugno nas grandes voltas viuse ensombrecido polo dominio de Miguel Induráin, do cal foi, xunto a Claudio Chiappucci, o principal rival nos anos 1991 e 1992. Tralo Tour de Francia 1992, que preparara durante toda a tempada, Bugno comezou a dedicarse, cada vez máis, ás carreiras dun día, aínda que no Xiro de 1994 tamén foi protagonista, sobre todo nas súas primeiras etapas. Durante os seus últimos anos de profesional, actuou con humildad como gregario de luxo no equipo Mapei. Destacou pola caballerosidad das súas declaracións, habendo dedicado as dúas etapas gañadas na Volta a España ao seu gran rival, Miguel Induráin. En 1996 pola súa recente retirada e en 1998 polo falecemento do seu pai.
En 1990 e 1991, foi número uno do ranking mundial da UCI.
En agosto de 1994, deu positivo por cafeína nun control anti doping e foi sancionado durante tres meses.
Tras retirarse do mundo profesional, dedicouse ao voo, converténdose en piloto profesional de helicópteros en Italia, transportando enfermos graves ou material sanitario delicado, tamén participou como piloto nas retransmisiones de ciclismo, por exemplo no Xiro de Italia compartindo ese traballo co da presidencia da Asociación Internacional de Ciclistas. Ademais, durante 2004 foi director deportivo do De Nardi.
En 2010 presentouse ás eleccións rexionais de Lombardia para o Consello Reginal na candidatura da coalición de esquerdas, pero non foi elixido.
Profesional de 1985 a 1998, durante os cales gañou un Xiro de Italia, dous Campionatos do Mundo e sufrir a Induráin no Tour de Francia.
TRIUNFOS: 1986, Xiro dos Apeninos, Clásica de Friuli e Xiro do Piamonte.
1987, Xiro dos Apeninos, Gram Premio Camoire e Circuíto de Possaño.
1988, Xiro dos Apeninos, Xiro Reggio Calabri, Copa Agostini, Circuíto de Orsengio e Copa Sansón.
1990, Milán-San Remo, Wincanton Classic, Xiro Trentino, máis unha etapa, Circuíto de Orsengio, Criterium de Ases, Criterium Boulevard de San Sebastián e Criterium de Peer.
En 1991, Campionato do Mundo de fondo en estrada e a Euskal Bizikleta, máis unha etapa.
1992, Campionato do Mundo de fondo en estrada.
1995, Campionato de Italia en Ruta, Tour do Mediterráneo, máis dúas etapas.
1996, unha etapa da volta a Suiza e unha etapa do Xiro do Trentino.
1997, unha etapa do Tour de Langkawi.
XIRO DE ITALIA: 1986, (41º), en 1987 e 1988 retírase, 1989, (23º, máis unha etapa), 1990, 1º, máis tres etapas e a Regularidad).
TOUR DE FRANCIA: 1988, (62º, máis unha etapa), 1989, (11º) e 1990 (7º).
VOLTA A ESPAÑA: 1996, (56º, máis unha etapa), 1997, (95º) e 1998, (75º, máis unha etapa).
OUROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1986, segundo na Volta ao Lazio. 1987, unha etapa do Xiro do Trentino e unha etapa do Tour de Romandia. 1988, segundo na Volta a Lombardía, segundo na Gante-Wevelgem, segundo na Reggio Calabria, segundo no Xiro ao Piamonte, terceiro no Xiro de Venecia, terceiro na Coppa Bernocchio e unha etapa do Tour de Romandia. 1989, segundo no Campionato de Italia en Ruta. 1990, terceiro no Campionato do Mundo de Ciclismo en Ruta. 1991, unha etapa da Volta a Burgos. 1992, unha etapa da Volta a Suiza. 1993, terceira etapa da Volta a Galicia con final en Porriño, segundo no Campionato de Italia en Ruta e unha etapa da Euskal Bizikleta. 1994, unha etapa da Euskal Bizikleta.
EQUIPOS: 1985-1987, Atala. 1988-1990, Chateau D´ax. 1991-1992, Gatorade-Chateau D´ax. 1993, Gatorade-Mega Drive. 1994, Team Polti. 1995-1996, MG Technogym. 1997, Mapei-GB. 1998, Mapei-Bricobi.
Ningún comentario:
Publicar un comentario