domingo, 28 de decembro de 2014

RESUMEN DE LA TEMPORADA 2014 (2ª parte)

Peter Sagan, ganador del GP E3 Harelbeke 2014
Continuando con el resumen de la temporada 2014, la serpiente multicolor llegaba al GP E3 Harelbeke, en el corazón de las Ardenas flamencas, lo que suponía un punto de no retorno para muchos clasicomanos, ya que esta prueba, antesala del Tour de Flandes, confluían todos los pesos pesados de la primavera, después del ascenso, hace dos años, a la máxima categoría World Tour.
Mirando a nuestros ciclistas, el interés estaba puesto en la novedosa presencia de Alejandro Valverde en la salida. El murciano ya había anunciado a comienzos de temporada su cambio de rumbo hacia Bélgica, con la intención de rodar en el Pavés, un material que estaría muy presente en el Tour de Francia. Pero Alejandro no tuvo una buena actuación terminando en el puesto 63º. Quien sí tuvo su día fue Peter Sagan, que en un grupo de tres fugados, se impuso en un sprint final contundente con velocidad y fuerza llevándose un triunfo indiscutible en una de las carreras clásicas de Europa de esta temporada de clásicas.
La Gante-Wevelgem despedía el mes de marzo con un Peter Sagan que buscaba la victoria después del éxito de hacía unos días en la E3 Harelbeke, pero le faltó suerte en la parte final, caracterizada por las caídas y el fuerte ritmo que impusieron, el BMC y el Omega Pharma-Quick Step. En un final extraño, el ciclista alemán John Degenkolb inscribió su nombre en esta prestigiosa clásica belga al imponerse en un sprint complicado debido a las caídas que cortaron el ritmo de varios de los favoritos, entre ellos el eslovaco Peter Sagan, que defendía el título.
El mes de abril traía la disputa entre otras, de las carreras tan interesantes como el Tour de Flandes, la París-Roubaix o la Lieja Bastogne-Lieja.
El día 6, la pura esencia de Fabian Cancellara de correr a lo bestia, para ganar por fuerza bruta, como ya lo hemos podido ver en varias carreras, donde logro buenos resultados por aprovechar esa potencia y su don de gran rodador que le llevo a ser cuatro veces Campeón del Mundo contrarreloj, vencedor de siete monumentos, de ser el corredor que más veces vistió el maillot amarillo del Tour de Francia, sin nunca haber sido  el ganado final. El domingo 6, en Oudenaarde, en De Ronde, lo volvimos a comprobar. La carrera se estaba decidiendo con la escapada de Van Avermaet y Vandenberg, ante la pasividad de los demás favoritos y en especial Tom Boonen y Peter Sagan. Ante esta pasividad fue cuando volvió a encender la locomotora y, a pesar de no ir “super”, dejó a sus rivales con un palmo de narices en el Paterberg, lanzándose a la busca de la cabeza de carrera, con el belga Vanmarcke a rueda, que fue el único que pudo reaccionar al ataque más que previsible de Cancellara.
Después de eso, replantear la carrera, correr y tirar para distanciar a quienquiera que se atreva a alcanzarlos y preparar el sprint, que también fue lanzado por el suizo, desde lejos, para aprovechar su potencia. Habíamos visto a Van Avermaet vencer en sprints masivos en La Vuelta, por ejemplo, habíamos visto a Vanmarcke venciendo al sprint al mismísimo Boonen en clásicas del estilo de Flandes, no habíamos visto a Vandenberg nunca hacer nada, pero de los tres que podían disputar ese sprint con ciertas garantías, Cancellara no era el más rápido, simplemente era el más potente y con eso jugó, con eso apostó y con eso ganó,  su tercer Tour de Flandes, entrando en la historia como uno de los triple vencedores de esta carrera. 
Niki Terpstra, ganador de la París-Roubaix 2014.
La París-Roubaix es una de las carreras más representativas del calendario ciclista internacional. Todos los años es un aliciente ver esta prueba y poder vibrar ante la gloria que alcanza el ganador. Esta vez, se produjo una inesperada sorpresa que llevo a cabo el holandés Niké Terpstra. A falta de algo menos de cien kilómetros para la meta, se entabló un duro forcejeo entre el belga Tom Boonen, que se adelantó a los acontecimientos tomando la delantera con otros audaces y el suizo Fabian Cancellara, ayudado por su equipo. Una lucha dantesca presidida por una calzada polvorienta y con un piso en deficiente estado, que hizo que hubiese numerosas caídas y pinchazos, con los ciclistas tratando a toda costa de sobrevivir en un escenario de tintes dramáticos. Ante esa danza vivida a golpes de pedal, muchos de estos protagonistas en esta París-Roubaix, se vieron obligados a abandonar la competición, zanjando así todas sus ilusiones. La relación de corredores que pusieron pie a tierra espoleados por el signo inapelable de la rendición fue larga.
A menos de 20 kilómetros de la llegada, ubicada en Roubaix, los pocos corredores que paladeaban la victoria neutralizaron un ataque certero que había protagonizado el bravo corredor eslovaco Peter Sagan, queriendo poner tierra por medio tratando de romper los moldes de la carrera. Cuando quedaban por delante apenas siete kilómetros para cruzar la meta, surgió inesperadamente el holandés Terpstra, que en el anillo de 250 metros del velódromo de Roubaix, con unas gradas repletas de público entusiasta, no tuvo ningún inconveniente en imponerse en solitario como hacen los valientes, aunque fuera con una ventaja de tan solo veinte segundos.
Tras el bonito espectáculo de las clásicas de Flandes y Roubaix, la Amstel Gold Race nos supo a poco, ya que los 34 muros repartidos en los 251 kilómetros del recorrido sirvieron para que los favoritos se marcaran un inmovilismo, reservando todas sus balas para la última subida al Cauberg donde un conocedor de cada palmo de subida que ya le ha dado tres Amstel Gol Race y un maillor arco iris  como es Philippe Gilbert que volvió a exprimir sus cualidades en este mítico muro donde nuevamente volvió a sacar de rueda a todos sus rivales, para ser el único dominador y ganar esta Amstel Gold Race 2014, en la que Alejandro Valverde fue cuarto y Joaquim Purito Rodríguez tuvo que abandonar por caída aunque no sufrió fracturas, únicamente algunos hematomas en la zona de las costillas que no le impidieron disputar el Giro de Italia.
El 27 de abril con la disputa de la Lieja-Bastogne-Lieja llegaba la más antigua de las clásicas. Este año se celebró la 100ª edición,   que salió de Lieja y que después de 263 kilómetros de recorrido los ciclistas cruzaban la meta en Ans. Esta prueba también pertenece al UCI World Tour 2014, siendo la decimotercera prueba de dicho calendario. El recorrido de esta 100ª edición contó con 10 puertos puntuables, uno menos que en la edición del año anterior, aunque recuperaron la subida a La Roche-Aux-Faucons cima que el año anterior había sido suprimida. El ganador fue Simon Gerrans, que en la pequeña recta final con Valverde y Kwiatkowski, sobrepasaron a Caruso sobre la misma línea de meta, convirtiéndose así en el primer ciclista australiano en ganar esta prueba. Segundo en el podio fue Alejandro Valverde y tercero Michal Kwiatkowski.
Finalizada la temporada de las clásicas, el mes de abril lo cerraba el 68º Tour de  Romandia que se disputó del 29 de abril al 4 de mayo en la región francófona de Suiza y que es una prueba por etapas de la categoría World Tour. Con el inicio del Giro de Italia cerca, hace que esta prueba sea muy interesante para corredores con estados de forma y objetivos muy diferentes, ya sea para aquellos que terminan su primera parte de la temporada tras disputar a tope las Árdenas o las carreras por etapas de una semana, como los que buscan afinar su forma de cara al inminente comienzo del Giro, o incluso aquellos cuyo gran objetivo es el Tour de Francia. 
Chris Froome, ganador del Tour de Romandia 2014.
De hecho, los tres últimos ganadores en Romandia fueron luego los vencedores en París. La edición de este año contó con un prólogo inicial y cinco etapas, siendo la 3ª etapa la reina de la prueba ya que tuvieron que ascender cuatro puertos de montaña de primera categoría y la última fue una contrarreloj de 18,5 km. a la que Froome y Spilak llegaban con solo un segundo de ventaja para el eslovaco. Sin embargo, en la etapa, el del Sky le supero en 29 segundos, dejando claro su superioridad en la clasificación general por segundo año consecutivo. Al británico Chris Froome le acompañaron en el podio Simon Spilak (2º) y Rui Costa (3º).
Mayo es el mes de las flores, quinto mes del año en el calendario gregoriano y tercero en el antiguo calendario romano, pero en el calendario ciclista es el mes en el cual se disputa el Giro de Italia, primera de las tres Grandes Vueltas ciclistas por etapas de tres semanas de duración. Este año desde el día 9 de mayo hasta el 1 de junio se disputó la 97ª edición del Giro 2014 sobre 3.445,5 km. El inicio de esta edición tuvo lugar en Irlanda del Norte en donde se disputaron dos etapas y la tercera que finalizó en Dublín. Tras estas tres etapas, el Giro se trasladó a Italia para la disputa de las 18 etapas restantes.
La edición de este año se inició con una contrarreloj, en una primera semana con muchas caídas que provocaron abandonos de favoritos como Dan Martín y Purito Rodríguez entre otros. Una primera semana que sirvió para que viésemos la calidad como sprinter de Nacer Bouhanni, la velocidad de Diego Ulissi o la veterania con la que controlaba la carrera Cadel Evans. Una primera semana en la que también vimos que la general no empezó a quedar bien definida hasta la contrarreloj que ganó Rigoberto Uran, vistiéndose la maglia rosa y con los corredores dispuestos a disputar las etapas de alta montaña en las que los jóvenes Fabio Aru y Wilco Kelderman demostraron su futuro.
Después del día de descanso, los ciclistas disputaron la etapa que el año pasado no se pudo disputar, los corredores tuvieron que superar unas condiciones meteorológicas muy adversas al paso por el Gavia y el Stelvio, con temperaturas muy bajas e incluso nieve. Esto provoco mucho desconcierto junto con un comunicado poco claro de la organización, que aprovechó Nairo Quintana para ponerse líder. Siendo el ganador final, y quien también se hizo con la clasificación de los jóvenes. Le acompañaron en el podio el también colombiano Rigoberto Uran y Fabio Aru. Es la primera vez en la historia del Giro de Italia que un latinoamericano es el campeón. Igualmente es la primera vez que dos colombianos hacen 1º y 2º en la clasificación general final, algo histórico para el ciclismo colombiano. Fue un remate a un Giro un tanto extraño que había empezado en la ciudad de norirlandesa de Belfas y que acabó en Trieste en lugar de Milán, como era habitual, al fin y al cabo fue un festival de los escarabajos colombianos que se mostraron muy superiores, especialmente en la montaña, de ahí el doblete al final de la carrera. A pesar de un comienzo un tanto irregular debido a las caídas y a una infección pulmonar, Nairo ya partía como uno de los favoritos. Tuvo que llegar la montaña para que los escarabajos colombianos arrasaran, primero Rigoberto Uran, ya había sido segundo en 2013 y líder algunos días y luego Nairo, que dio el vuelco en la 16ª etapa que luego remató con un nuevo triunfo en la cronoescalada de la 19ª etapa, con el final en Cima Grappa.

xoves, 25 de decembro de 2014

ALBERTO CONTADOR

Alberto Contador Velasco, alcumado o Pistolero de Pinto, naceu no seno dunha familia orixinaria de Barcarrota no municipio de Pinto (Madrid) o 6 de decembro de 1982. Foi o terceiro de catro irmáns que descubriu a súa afección ao ciclismo grazas ao maior deles, aínda que anteriormente tamén practicara outros deportes, como o fútbol e o atletismo. É un gran afeccionado aos animais, cando era pequeno dedicouse a criar canarios na casa, algo que xa debeu de abandoar por falta de tempo. Chegou a afirmar que, de non ser ciclista profesional, sería veterinario.
Contador animado polo seu irmán maior, aos 11 anos subiuse por primeira vez a unha bicicleta. Aos 16 comezou a competir na categoria de Cadetes de 2º ano co equipo madrileño Real Velo Portillo, e aínda que nin nese ano nin no 1º de xuvenís conseguiu ningún triunfo, demostrou unhas grandes cualidades nas subidas, polo que foi bautizado polos seus propios compañeiros como Pantani. Aos 16 anos e debido á que debía dedicar aos seus adestramentos, decidiu abandoar os seus estudos cando aínda non habia terminado Bachilerato.
En segundo ano de xuvenís cosechou catro vitorias, especializandose en Premios de Montaña, como a Volta ao Besaya, a Ruta do Viño, a Sierra Norte ou a Volta a Talavera, á que acudiu coa selección española. Na Volta á Sierra Norte, a máis dura do calendario español, mostrou as súas calidades como corredor de fondo ao ser segundo na xeral do ano 2002 tras Alberto Rodríguez, irmán do Campión de España Joaquim Rodríguez. Un ano antes, acariñara o triunfo no Premio da Montaña que ao final o gañou David da Fonte. En 2002 gañou o Campionato de España contra reloxo sub-23. Ao ano seguinte debutou como profesional co equipo ONCE-Eroski.
Hoxe é un ciclista español, especialista nas etapas de montaña, o seu punto forte; non entanto, en múltiples ocasións mostrou un excepcional nivel nas probas contrarreloxo, habéndose proclado campión de España da especialidade no 2009, así como gañando a contrarreloxo de Annecy do Tour de 2009 disputada sobre unha disctancia de 40 quilómetros. Pero é que igualmente o listado de vitorias e postos de honor en cronos desde a súa primeira vitoria na Volta a Polonia de 2003 resulta espectacular. Encontrandose entre devanditas vitorias desde prólogos ata cronoescaladas ou etapas cun perfil accidentado. Na proba Olímpica de Pekín, terminou en 4ª posición non sen antes marcar os mellores tempos intermedios. Algo que tamén ocorreu na última crono do Tour de 2013, na que terminou segundo.
Debutou como profesional en 2003 co equipo ONCE-Eroski, conseguindo a súa primeira vitoria na contra reloxo de 19 quilómetros na Volta a Polonia e destacando na Volta a Castela e León, na que foi 4º na clasificación xeral final. Ao ano seguinte (2004) fichou polo Liberty, co que colleitou os seus éxitos máis importantes. En 2005 aparécelle un coágulo de sangue non cerebro durante a primeira etapa dá Volta a Asturias, sufriu convulsions, caendose ao chan. As probas médicas que se lle practicaron diagnosticaron un cavernoma cerebral congénito por unha malformación xenética dunha arteria, do que tivo que ser operado no Hospita Ramón e Cajal de Madrid. Pese á gravidade da súa enfermidade, puido superala tras longos meses de rehabilitación, regresando á competición en 2005.
Meses despois, o seu nome apareceu no sumario da denominada Operacón Porto, sendo implicado con outros coñecidos ciclistas como Jan Ullrich, Ivan Basso, Óscar Sevilla, Francisco Mancebo) na Operación Porto dirixida a detectar casos de dopaxe no ciclismo, pero non como implicado, senón únicamente en relación ao resultado dalgunha competición, polo que finalmente foi chamado como testemuña, saindo finalmente excluído, pero o seu equipo non puido participar no Tour de 2006. Un ano máis tarde, ata despois de vencer no Tour de Francia, excluíuselle doutra proba ciclista en Alemaña (o Gran Premio de Hamburgo) por estar relacionado coa Operación Porto.
En 2007 fichou polo Discovery Channel, co que se proclamou vencedor do Tour de Francia 2007, logo dá expulsión do anterior líder Michael Rasmussen, tres días antes de finalizar a rólda gala. Nesa edición Contador gañara ademais unha dás etapas pirenaicas, e soubo despois resistir a vantaxe na contrarreloxo dá antepenúltima etapa. Converténdose nun ciclista español máis novo en gañar o Tour de Francia, convirtiendose así na décima ocasión na que un ciclista español gañaba esta competición e o sexto ciclista en logralo, unha vez confirmada a vitoria de Óscar Pereiro na edición do ano anterior. O comenzó da tempada 2008 foi moi positivo con vitorias nas clasificacións xerais da Volta a Castela e León e da Volta ao País Vasco, sumando en ambas dúas vitorias de etapa.
O 1 de xuño presentábase á crono final con catro segundos de vantaxe sobre o segundo da xeral, Riccardo Ricco. Finalmente sacoulle case dous minutos consiguien así o seu primeiro triunfo do Xiro de Italia. Era o segundo español en lograr un Xiro, despois de que o lograse Miguel Indurain. Xunto a esta vitoria e a vitoria da Volta a España meses despois convertiase no primeiro corredor español, que conseguia as tres Grandes Voltas ciclistas do mundo, fazaña que só os franceses Jacques Anquetil e Bernard Hinault, os italianos Felice Gimondi e Vincenzo Nibali e o belga Eddy Merckx o conseguiron.

Ao asinar en outubro de 2007 polo Astaná, impediulle defender o seu titulo de gañador do Tour, xa que a organización decidiu vetar ao Equipo kazajo nesa edición.
O inicio da tempada 2009 foi tan boa ou mellor que en 2008, logrando o triunfo na xeral da Volta ao Algarve, á que sumou un triunfo parcial de etapa, dúas etapas na Paris-Niza e repetiu vitoria na Volta ao País Vasco. No Tour de Francia dese ano estreaba o seu maillot de Campión de España en contrarreloxo conseguindo, na primeira etapa, unha contrarreloxo, un segundo posto por detrás de Fabian Cancellara, logo de terse que mercar el mesmo unhas rodas. O bo rendemento de Alberto non lle sirvio para bater a Cancellara, pero despois, demostrou ser o mellor nas etapas de montaña, gañando a 15ª con final en Verbier que lle sirvio para poñerse líder, despois, si gañou a contrarreloxo de Annecy, deixando practicamente sentenciado o seu segundo Tour ao avantaxar en 4´11 ao segundo clasificado na xeral Andy Schleck e a Lance Armstrong, terceiro en 5´25.
Grazas a esta vitoria no Tour de Francia gañou o UCI World Ranking e foi invitado a diversos critériums de fin de tempada, como a Amstel Curaçao RACE, que do mesmo xeito que en 2007 gañou, e á recentemente estreada ese ano Clásica Cancún, que tamén gañou.
En 2010, nun Astana practicamente novo e con Alberto como único líder, o 14 de marzo proclámase vencedor da Paris-Niza, por diante dos tamén españois Alejandro Valverde e Luís León Sánchez. O 12 de xuño logra vencer na mítica cima de Alpe d´Huez na etapa da Dauphine Libéré. 
Tralo comezo en Róterdam o 3 de xullo, o 25 dese mesmo mes en París, Alberto acaba co maillot amarelo na clasificación xeral. Iso si, con certa polémica debido a que gran parte da súa vantaxe con Andy Schleck, segundo, foi lograda por unha averia de iste.
Tras conquistar o seu terceiro Tour, o madrileño rexeitou a oferta de renovación que lle ofreceu o Astana para prolongar o seu contrato malia que en pleno Tour declarase que probablemente seguiría no equipo kazajo. O 3 de agosto o propio Alberto anunciaba o seu fichaxe polo equipo de Bjarne Riles, o Saxo Bank-Sungard para as tempadas 2011 e 2012.
En setembro fíxose pública a presenza do clembuterol nunha mostra de ouriña obtida o 21 de xullo, durante a segunda xornada de descanso do Tour. Empeza aquí o Caso Contador. 
Pese ás acusacións de dopaxe, puido competir a partir da Volta ao Algarve de 2011. Impúxose na Volta a Murcia e na Volta a Cataluña, marcándose como gran obxectivo da tempada o Xiro de Italia. O 7 de maio na saída preséntase como un dos máximos favoritos xunto aos italianos Michele Scarponi e Vincenzo Nibali. No Monte Etna, malia que a prensa italiana anunciaban un mal estado de forma do ciclista español, Contador dá un golpe de autoridade gañando a etapa en solitario cun minuto de vantaxe sobre as súas rivais e enfundándose unha maglia rosa que mantería ata Milán. Gaña ese Xiro con máis de seis minutos de vantaxe sobre Michele Scarponi, segundo clasificado. Na última semana o TAS dá a coñecer o aplazamiento da vista do Caso Contador ata agosto, o que lle permite competir no Tour de Francia.
Nas primeiras etapas desa edición do Tour sufriu varias caídas que lle provocaron molestias durante o resto de rólda francesa, que lle fixeron empezar as etapas craves con máis dun minuto perdido ante os seus máximos rivais, aínda que na segunda semana protagonizou dous ataques xunto ao seu compatriota Samuel Sánchez, nos cales gañou tempo aos seus rivais, pero un desfalecemento na etapa que finalizaba no Galibier apártouno definitivamente de calquera opción de podio. Finalmente, Alberto finalizou quinto.
Tras innumerables prórrogas o 6 de febreiro de 2012 o Tribunal de Arbitraxe Deportivo (TAS) suspendeu a Alberto Contador durante 2 anos por dar positivo nun control antidopaxe durante o Tour de Francia 2010. Por isto foi descualificado dá táboa clasificatoria definitiva no Tour 2010, no Tour 2011 e no Xiro 2011. Tamén se lle prohibiu participar no Xiro 2012 e no Tour 2012. Reapareceu na Volta 2012.
O 5 de setembro na 17ª etapa da Volta a España camiño de Fonte Dé, logo de moitas etapas intentando desbancar ao líder Purito Rodríguez, emprendeu un ataque a 50 km de meta, que tras unha cabalgada épica axudado polos seus compañeiros de equipo como Sérgio Paulinho, Bruno Pires, Jesús Hernández e polo seu ex-compañeiro Paolo Tiralongo, alzase co liderato definitivo da Volta.
Tras este regreso victorioso, esta mesma tempada tamén gañaba por primeira vez na súa carreira deportiva unha Clásica ao impoñerse na Milán-Turín.
No 2013 comeza outra vez a tempada no Tour de San Luís (Arxentina), gañando a 6ª etapa con final no Mirador do Sol. Acode por primeira vez a o. Tour de Omán onde logra a 2ª posición na xeral final tras atacar en moitas ocasións a o líder, o británico Chris Froome, con quen comezou un intenso duelo con gran repercusión nos medios especializados.
No Tour de Francia, finaliza 4º na xeral, tras non render ao nivel previsto.
En 2014, logo de fallar a tempada anterior en conseguir o Tour, cambia a súa base de adestramentos no inverno facendo unha concentración de pretemporada nas Illas Canarias. Comezando a tempada máis tarde que en anos anteriores. Isto tróuxolle bos resultados. Gañou a Tirreno-Adriatico, onde ademais gañou dúas etapas. Gañou a Volta ao País Vasco. Posteriormente fixo unha concentración de altura no Teide, para volver competir no Critérium do Dauphiné.
Comezou o Tour sen perder tempo nas catro primeiras etapas. A o final da 5ª etapa, con final en Aremberg e os seus característicos tramos de pavés, perdeu 2´37. Na 8ª etapa recortou tempo a todos os favoritos na subida de Gérardmer A Mauselaine. Pero no km 64 da 10ª etapa, na parte final do descenso do Petit Ballón, sufriu unha caída debido a que a estrada estaba mollada pola choiva produciendose unha forte ferida no xeonllo e aínda que subiu, axudado polos seus compañeiros de equipo, no seguinte porto, o Col du Platzerwasel, tibo que abandoar. Horas despois sóubose que tiña unha fisura na meseta tibial, optando os médicos por un tratamento conservador evitando así o seu paso polo quirófano.

Tras esa lesión, o tempo de recuperación xogáballe en contra para participar na Volta a España. A un mes do inicio, o propio Contador asumía que non estaría nesa Volta debido ás complicacions da ferida, aínda que o manager do equipo Bjarne Riis declaraba que aínda era pronto para tomar unha decisión. 
Xusto un mes logo da caída, Alberto anunciaba que levaba 10 días adestrando e que puidera subir un porto sen dores, o que lle motivou a tomar a saída en Jerez da Fronteira. As primeiras etapas fixéronselle difíciles, aínda que no alto de Cume Verdes conseguiu non perder tempo con ningún dos favoritos. Tampouco o perdeu en Valdelinares, que si o fixó Alejandro Valverde, pasando Contador a o segundo posto da xeral a só tres segundos de Nairo Quíntana. Despois da primeira xornada de descanso, chegou a contrarreloxo de 36 km onde quedou 4º, pero chegoulle para vestirse de vermello, xa que Nairo perdeu máis de tres minutos debido a unha caída.
A partir de ahi empezou a elevar o seu nivel e comezamos a ver duras batallas con Valverde, Purito e Froome. Mentres, Froome que tamén viña de menos a máis rompeu esa paridade na Farrapona cun ataque que só puido seguir Contador. A falta de menos dun quilómetro o maillot vermello, deixou atrás a o británico para anotarse a primeira etapa e ampliar así as diferenzas na xeral a máis de minuto e medio sobre Valverde e o propio Froome. A segunda estocada foi na 20ª etapa, con final no porto de Os Ancares. Cunha táctica similar á Farrapona, mantívose detrás de Froome, mentres este intentou sacalo da roda en varias oportunidades. Ao final Contador, lanzou o seu ataque para levarse a segunda etapa e sentenciar practicamente a carreira. A contrarreloxo de Compostela, foi un mero trámite que non provocou cambios, o que fixo que Alberto sumase o seu terceiro título nesta competición tralos de 2008 e 2012.
Actualmente conta no seu palmarés con seis Voltas de tres semanas: Tour de Francia 2007-2009, Xiro de Italia 2008 e Volta a España 2008,2012 e 2014. Tamen habia logrado os triunfos no Tour do 2010 e o do Xiro de 2011, pero perdeunos debido a sanción por dopaje.
Outros triunfos logrados polo ciclista español son a Milán-Turín, a París-Niza, a Tirreno-Adriático e a Volta ao País Vasco.
TRIUNFOS: 2003, unha etapa da Volta a Polonia.
2005, vencedor da Semana Catalá, máis unha etapa, dunha etapa do Tour Down Under, dunha etapa da Volta ao País Vasco e dunha etapa do Tour de Romandia.
2006, vencedor dunha etapa do Tour de Romandía e dunha etapa da Volta a Suíza.
2007, vencedor da Paris-Niza, máis dúas etapas, dá Volta a Castela León, máis unha etapa e dunha etapa da Volta á Comunidade Valencia.
2008, vencedor dá Volta a Castela León, máis dúas etapas e dá Volta ao País Vasco, máis dúas etapas.
2009, vencedor dá Volta ao País Vasco, máis dúas etapas, o Campionato de España contrarreloxo, a Volta ao Algarve, máis unha etapa, dúas etapas da Paris-Niza eo Campión dá UCI World Tour.
2010, vencedor dá Paris-Niza, máis unha etapa, dá Volta a Castela León, máis unha etapa, dúas etapas do Critérium do Dauphine e dá Volta ao Algarve, máis unha etapa.
2012, vencedor dá Milán-Turín.
2013, vencedor dunha etapa do Tour de San Luís.
2014, vencedor dunha etapa da Volta ao Algarve, da Tirreno-Adríatico, mais dúas etapa, da Volta ao Pais Vasco, máis unha etapa.
Outros resultados dignos de mención: 2008, cuarto nos Xogos Olímpicos de Pekín. 2012, cuarto no Eneco Tour. 2013, cuarto na clasificación xeral final no Tour de San Luís, segundo no Tour de Omán, terceiro da clasificación xeral final daTirreno-Adriatico, terceiro na Klasika de Primavera. 2014, segundo na Tirreno-Adriatico, segundo na Volta a Cataluña e segundo no UCI World Tour.
XIRO DE ITALIA: 2008 (1º). 2011 (Desclasificado).
TOUR DE FRANCIA: 2005 (31º). 2007 (1º, máis unha etapa e clasificación dos mozos). 2009 (1º, máis dúas etapas). 2010 e 2011 desclasificado, 2013 (4º) e 2014 abandonou.
VOLTA A ESPAÑA: 2008 (1º, máis dúas etapas e clasificación da combinada). 2012 (1º, máis unha etapa e premio da combatividade) e 2014 (1º, máis dúas etapas e clasificación da combinada).
EQUIPOS: 2003, ONCE. 2004-2006, Liberty. 2007, Discovery Channel. 2008-2010, Astana. 2011-2014 Saxo Bank e Tinkoff-Saxo.
PREMIOS: 2007-2008-2009 e 2014, Bicicleta de Ouro. 2008, Tripla Coroa ao Conseguir as tres Grandes Voltas, Premio Sete Éstrelas da Comunidade de Madrid e Premio As do Deporte. 2012, Premio As do deporte.
CONDECORACIONES: 2008, Medalla de Ouro-Real Orde do Mérito Deportivo. 2010, Gran Cruz da Orde do Dous de Maio e Fillo predilecto de Pinto.
ANECDOTAS: En xuño de 2011, mentres se adestraba nas saias do monte Galibier, un gendarme lle prohibe baixar en bicicleta por non levar luz na bici.

domingo, 21 de decembro de 2014

RESUMEN DE LA TEMPORADA 2014 (1ª parte)

Simon Gerrans vencedor del Tour Down Under 2014.
Se acerca la Navidad y con ella llega el final de año, por lo que nuevamente toca hacer balance de lo sucedido durante la temporada. Una temporada llena de emoción, de épica y de grandes gestas ciclistas.
Desde las primeras carreras del año, pasando por las clásicas de primavera, las tres grandes vueltas y el Mundial de Ponferrada, es mucho lo que hay que contar.
Del 21 al 26 de enero comenzaba la temporada con la disputa de la 16ª edición del Tour Down Under. Esta carrera ciclista que comenzó en Nuriootpa (Australia Meridional) y terminó en un circuito de Adelaida, constó de 6 etapas y un recorrido de 825 kilómetros.
Esta prueba era la primera del UCI World Tour 2014. Siendo el ganador final Simón Gerrans, que además se hizo con una etapa y la clasificación de los sprints. Le acompañaron en el podio Cadel Evans, vencedor también de una etapa y Diego Ulissi. En las otras  clasificaciones secundarias se impusieron Adam Hansen (montaña), Jack Haig (jóvenes) y el Orica GreenEdge por equipos.
Tomaron la salida los 18 equipos UCI Pro Team al ser obligada su participación, más el Profesional Continental australiano del Drapac Profesional Cycling y una selección australiana bajo el nombre de UniSA-Australia. Un pelotón de 140 corredores de 7 ciclistas por equipo aunque finalmente fueron 138 tras las bajas de última hora de Thomas Voeckler del Europcar que se fracturó la clavícula pocos días antes y la de Giovanni Visconti del Movistar que dos días antes en la People´s Choice Classic en una caída se fracturó la tibia.
Desde el segundo domingo 9 de febrero hasta el viernes 14, se disputó la 13ª edición del Tour de Qatar, la primera de las tres carreras consecutivas de varios días en la región del Golfo, ya que días después seguiría el Tour de Omán y el Tour de Dubái.
Qatar es un país llano, ya que el punto más alto de la península está a 103 metros, por lo que todas las etapas son totalmente llanas. Siendo el holandés del Omega Pharma-Quick Step Niki Terpstra el que se adjudicó la victoria final.
Chris Froome, Campeón por segundo año consecutivo
de la Vuelta a Oman
La 5ª edición de la Vuelta a Omán comenzó el 18 de febrero y terminó el domingo 23, a diferencia del Tour de Qatar, fue una carrera para escaladores, coronándose como ya lo había hecho el año pasado Christophe Froome que supero en la clasificación general al estadounidense Tejay Van Garderen y al colombiano Rigoberto Urán.
La Vuelta a Lagkawi despidió el mes de febrero y dio entrada al de marzo con la disputa de la 19ª edición. El ciclista iraní Mirsamad Pourseyedigolakhour, vencedor de la cuarta etapa, supo rentabilizar los segundos obtenidos para terminar adjudicándose la clasificación general de la ronda malaya.
En marzo se disputaron trece pruebas, con este mes llegaban las clásicas ya que para muchos amantes de las carreras ciclistas, la primavera es la época ciclista más interesante de la temporada y que nos hace permanecer pegados a la pantalla a muchos aficionados al ciclismo. La apertura de este periodo lo dio la clásica Omloop Het Nieuwsblad que se disputó el 1 de marzo y que se la adjudicó Amy Pieters.
El día 2 se disputó la Kuurne-Bruselas-Kuurne, la clásica belga con tramos de pavés, donde el Omega-Quick Steep salió enchufado y metido totalmente en carrera para que Tom Boonen se la adjudicara por tercera vez.
Este mismo día en España se disputo la XXIX Clásica de Almería donde el irlandés Sam Bennett, del equipo alemán Netapp-Endura, se proclamó vencedor al sprint, por delante de Juanjo Lobato (Movistar) y Davide Vigano (Caja Rural).
El sábado 8 de marzo se disputo la 8ª edición de la Strade Bianche, carrera italiana que pertenece a la categoría 1.1 del circuito europeo que se disputa en la Toscana, y cuya principal característica son los tramos de “sterrato”, pistas de tierra en buen estado que hacen de esta prueba un retorno al ciclismo más épico y tradicional. El vencedor de esta edición fue el polaco Michal Kwiatkowsky, que llegó en solitario a la Piazza del Campo, tras dejar atrás en los últimos kilómetros a su compañero de escapada,  el eslovaco Peter Sagan. Ambos habían escapado a falta de 21 km de un grupo en el que estaban los principales favoritos como eran Fabian Cancellara, Damiano Cunego, Cadel Evans, Roman Kreuziger, entre otros, como Alejandro Valverde, que a falta de unos 10 km atacó con fuerza, pero que sólo le sirvió para terminar en la tercera posición final.
Carlos Betancur, domino la París-Niza, ganando las
dos últimas etapas.
La 72ª edición de la París-Niza se disputó entre el 9 y 16 de marzo. La carrera se inició en Mantes-la-Jouli, una comuna muy cerca de París y que terminó en Niza. Conto con un recorrido muy diferente a sus ediciones anteriores, fue la primera vez que no hubo prólogo desde 1955 y además tampoco contó con la contrarreloj individual ni con un final en alto. El ganador final fue el colombiano Carlos Betancur, convirtiéndose así en el primer ciclista de origen latino en ganar esta carrera.
El 19 de marzo tras casi siete horas, golpeados por la lluvia, el frio y el castigo que todo unido supone, todavía unos cuantos “locos” tenían fuerzas necesarias para impulsar su bicicleta en la línea de meta. De todos ellos, el que con más rapidez movió los pedales fue un ruso de 26 años, con el que nadie contaba, ya que su presencia en grandes citas se resumía en un bronce olímpico y una etapa en el Tour de Suiza. Alexander Kristoff entro en el olimpo de los sprinters cuando a falta de 50 metros hizo de misil yéndose en busca de la victoria. Nadie le pudo hacer sombra.
El ciclista español Joaquim “Purito” Rodríguez lograba hacerse con la 94ª Volta a Catalunya, segunda de su palmarés, tras aguantar los ataques de su compatriota Alberto Contador en la última etapa que se disputo sobre 120 kilómetros alrededor de Barcelona, con ocho vueltas al circuito de Montjuic.

Purito aguantó la ligera ventaja de cuatro segundos sobre el Pistolero de Pinto, en las ocho ascensiones a Montjuic que, bajo la lluvia, no dictaron sentencia y le dieron su segunda Volta, una de las más igualadas de los últimos años. Al catalán le fue suficiente la renta que había logrado en la explosiva ascensión a la estación de esquí de La Molina, en la tercera etapa, para mantener el maillot de líder hasta Barcelona, en donde a pesar de las duras condiciones meteorológicas y del ataque, sin éxito de Contador (muy controlado por los gregarios de Purito), a tres kilómetros de meta.

xoves, 18 de decembro de 2014

ADOLF CHRISTIAN

Adolf Christian naceu en Viena o 3 de xuño de 1934. Faleceu aos 65 anos en Viena o 8 de xullo de 1999. 
Foi o único ciclista profesional austriaco, en subirse ao podio do Tour de Francia (3º na edición de 1957), ata que en 2008 Bernhard Kohl tamén ocupou esa terceira posición.
Profesional de 1954 a 1962.
TRIUNFOS: 1954, vencedor da Viena-Rabenstein-Gresten-Viena, Campión de Austria en ruta e vencedor da Volta a Austria, máis unha etapa.
1955, vencedor de dúas etapas da Volta a Austria e dunha etapa da Viena-Rabenstein-Gresten-Viena.
1956, vencedor da Viena-Rabenstein-Gresten-Viena, Campión de Austria en ruta e vencedor dunha etapa da Volta a Austria.
1962, vencedor dunha etapa da Volta a Austria.
Outros resultados dignos de mención: 1957, terceiro na clasificación xeral final do Tour de Francia.
EQUIPOS:1957-1958 Carpano-Coppi. 1959-1960, Ignis. 1961-1962, Cynar-Mittelholzer .

domingo, 14 de decembro de 2014

LA OTRA CARA DE LOS CICLISTAS

Bahamontes se deja agarrar de Conterno
para que Loroño no ganase la Vuelta a España
En pleno periodo invernal y con el inicio de temporada a la vuelta de la esquina, el ciclismo sigue generando noticias.
Mientras la temporada 2015 sigue tomando forma, a quince días  para el comienzo del próximo año en que se dará el pistoletazo de salida, el post de esta semana después de muchos días recopilando información lo dedico a recordar  imágenes que nos muestran esa oscura cara que se esconde dentro de los hombres que se lanzan a la batalla en busca del honor y la grandeza, pero que en el transcurso de las etapas son frecuentes situaciones que algunas veces los ciclistas deciden resolverlas de manera equivocada y poco ortodoxas, dando una imagen de poco profesionalismo.
Empezare recordando un  hecho que causo impacto en el ciclismo español y que aún se recuerda, tiene que ver con Federico Martín Bahamontes.  Era la temporada 1956, Angelo Conterno, fue el primer italiano en triunfar en La Vuelta a España,  lo hizo en una época en que no se corría en equipos de marcas, sino en  selecciones nacionales, ese triunfo se debió no solo por sus condiciones físicas sino que fue debido a la ayudado y  complicidad descarada de “El Águila de Toledo”, quien debido a las diferencias que surgieron en esa Vuelta con su compatriota y compañero de equipo Jesús Loroño, en la última etapa que concluía en Bilbao y habiendo siendo descolgado Conterno (quien era líder de la Vuelta) por Loroño, (que se convertía en líder virtual).  Bahamontes literalmente remolcó al italiano en el ascenso al puerto de Sollube, devolviéndole el liderato y un triunfo final polémico que creó una de las rivalidades que hicieron historia en el ciclismo español.
En 1960, aunque lamentablemente, no hay imágenes, ocurrió la pelea más sonada en la historia del ciclismo. Julio San Emeterio se lió a golpes de bombín con un espectador que le había recriminado algo.
Continuando con la época del blanco y negro, en la Vuelta a Mallorca de 1972  dos ciclistas españoles Antonio Martos y Andrés Oliva libraron un singular combate después de haberse ido al suelo.
Combate de boxeo entre Antonio Martos y
Andres Oliva luego de irse ambos al suelo.
Ya había llegado el color y las retransmisiones en directo cuando en la 5ª etapa de la París Niza de 1984 camino de Seyne Sur Mer, los manifestantes en una huelga del astillero Ciolat bloquearon la carretera y uno de esos manifestantes trato de tirar de la bicicleta a Bernard Hinault provocando la reacción del francés quien la emprendió a golpes contra el huelguista.
En 1995, Leonardo Sierra y Ramón González Arrieta son descalificados por pelearse en una etapa con mucho viento que llegaba a La Coruña después de irse al suelo por una caída.
En la 19ª etapa del Tour de Francia de 1997, el alemán Jens Heppner trato de desestabilizar a Bart Voskamp en un inútil intento de arrebatarle la victoria al holandés.
Las ofensas del ciclista del Caja Rural Bobby Julich al finalizar una de las etapas del Tour de Francia del 2000, provocaron la respuesta de Jeroen Bljilevens que termino en reyerta entre los dos.
En ciclo cross, el alemán Richard Groenendaal no se distinguió precisamente por su espíritu deportivo ya que en la 7ª prueba del Super Prestige del 2007 al ser derrotado en la Vlaamse Aardbeiencross de Hoostraten por su compañero de equipo Sven Nyse, como aplauso por tan magnífica victoria le hizo un corte de manga que quedo reflejada en todas las instantáneas.
En otras ocasiones los conflictos los deciden después de atravesar la línea de meta, como fueron los roces que decidieron resolver a golpes Carlos Barredo y Rui Costa después del sprint de la 6ª etapa del Tour de Francia del 2010 que ganó Marck Cavendish.
Cadel Evans y Daniele Righi, también tuvieron su rifi rafe en la 12ª etapa del Giro de Italia de 2010.
En 2011, Robert Hunter y Sacha Modolo se cruzan golpes después de un enganchón en la etapa 12ª de Giro de Italia.
Pero los conflictos no siempre surgen con los ciclistas rivales, muchas veces el fervor de los aficionados o la acción de agentes externos desembocan en acontecimientos como los de aquel espectador disfrazado de cirujano que colma la paciencia de Alberto Contador en el ascenso a Alpe D´Huez en el Tour de Francia del 2011 quien se lo quita de encima con un golpe al rostro del aficionado.
Bochornoso espectáculo el que dieron los ciclistas
Vicente García de Matos y Asbjorn Kragh en el
transcurso de la sexta etapa de la Vuelta a Portugal
Dentro del pelotón o al momento del sprint final se ocasionan esos típicos roces que terminan en diferentes tipos de agresiones como la que vimos entre Stwart O´Grady cuando arremete contra Robby MacEwan en un mometo del sprint tratándole de ganar la posición.
En este 2014, dos casos llamaron la atención: Gianluca Brambilla y el ruso del Omega Ivan Rovny que sin bajarse de la bicicleta intercambiaron puñetazos en la 16ª etapa que termino en La Farrapona de la Vuelta a España. Durante la ascensión al alto de San Lorenzo Brambilla le recrimino a Rovny que no colaborase en una escapada agarrándole por el sillín, lo que provoco que se  desencadenase la pelea, dejando como resultado la expulsión de los dos ciclistas. El otro y último caso conocido  ocurrió en la 6ª etapa de la Vuelta a Portugal también de este año, Vicente de Mateos y Asbjorn Kragh fueron expulsados de la carrera tras enzarzarse en una discusión e intercambios de golpes que termino en una pelea motivada por una caída en la que fueron protagonistas.
Posiblemente, estos casos que expongo hoy en este blog no sean las únicas peleas que haya habido en el pelotón. Seguramente habría otras broncas en plena carrera que también hayan sido muy sonadas. Pero a pesar de todo eso los ciclistas nos hacen gozar con sus triunfos y llorar en sus derrotas, porque forman parte de nuestra memoria colectiva y nos acercan a esos héroes que llegan a jugar un rol importante en nuestras vidas. Sabemos que no todas las imágenes evocan epopeyas y grandes gestas, los episodios expuestos en este post, nos hacen poner los pies sobre la tierra y recordar que nuestros héroes no son ajenos a las pasiones y ambiciones que sufrimos todos, al igual que nosotros son seres humanos de carne y hueso.
A pesar de todo eso, estos Ciclistas de carne y hueso con sus triunfos nos hacen soñar, mereciéndose que los coloquemos en pedestales y los elevemos al Olimpo de los Dioses.

xoves, 11 de decembro de 2014

ANTONIO CIVANTOS

Antonio José Civantos Modino, alcumado o “Civi”, naceu o 5 de marzo de 1969 en Madrid (España).
Ciclista español que foi profesional de 1993 a 1995.
É un deses corredores que, pese a chegar ao profesionalismo, continúa montando en bicicleta e compite na categoría Máster, principalmente por pura diversión. Compartiu a súa carreira ciclista con corredores da talla de Abraham Olano, David Praza, Félix García Casas? Aquela era unha época na que había moitas oportunidades para pasar ao profesionalismo, pero a competencia era brutal, e só os mellores (e talvez os máis afortunados) lograron cumprir o seu soño de poder demostrar a seu valía cos mellores.
O corredor madrileño na actualidade, aínda este ano logrou facerse co maillot de Campión de España da categoría Máster 40 B tras realizar unha carreira intelixente, atento aos movementos do resto de favoritos, e contar coa axuda dos seus compañeiros de selección, sobre todo a de Miguel Anxo da Fonte nos últimos quilómetros. 

Antonio Civantos Campeón de España de master 40-B
Desde o 2010 en que disputou por primeira vez o Campionato de España Máster 40 onde lle colleron a escasos 800 metros de meta na Granja, logo de 30 quilómetros escapado en solitario, todos os anos prepara esta cita física e mentalmente, xa que é unha carreira especial, no 2011 en Béjar foi prata, do mesmo xeito que en 2012 en Solares, o ano pasado en Murcia un pinchazo apartoulle de poder loitar por medallas e este ano por fin conseguiu o ouro.
Logo de dous anos como profesional o motivo para seguir correndo en categoría Máster, segundo el mesmo declara é a diversión: saír en cada carreira intentando divertirse, non antepoñendo unha vitoria ao divertimento, encántalle axudar a compañeiros e rivais por que a maioría son amigos, encántalle o momento do cafecito previo á carreira e a cervecita de despois comentando dita carreira, intenta levarse ben con todo o mundo, directores, corredores, mecánicos, xuíces e organizadores, en definitiva con todos, xa que si a actitude fóra doutro xeito seguramente gañaría máis carreiras, pero segundo as súas propias palabras esta é unha categoría para divertirse e o que non teña ese obxectivo estase equivocando.
EQUIPOS: 1993-1994 Deportpublic. 1995 Castellblanch. 

domingo, 7 de decembro de 2014

POR UN CICLISMO LIMPIO

Si se busca limpiar el ciclismo, hay que
tomar decisiones rotundas y rigurosas.
La decisión de los cuatro miembros de la UCI que forman la Comisión de Licencias, después de estudiar el caso con lupa, el pasado jueves dictaron sentencia: El Astana de Vincenzo Nibali se queda sin licencia World Tour.
La estrategia del manager del equipo kazajo, Alexander Vinokourov de suspender la actividad del equipo Continental para tratar de salvar dicha licencia, parece que no fue suficiente. Cosa de la que me alegro, ya que si queremos que el ciclismo se limpie, hay que tomar decisiones rotundas y rigurosas, las medias tintas ya no nos sirven.
Cinco casos de dopaje en la misma temporada son muchos para un equipo que no hay que olvidarse dirige un ex-dopado. Primero fueron los hermanos Iglinsky en el equipo World Tour, más tarde tres casos más por esteroides y anabolizantes en el equipo Continental y no nos debemos de olvidar que a comienzos de la temporada moría en extrañas circunstancias Yerlan Perebenkov  ciclista de tan solo 19 años del Astana en una concentración del equipo en Ecuador. La versión oficial fue que la muerte le sobrevino a causa de un accidente cerebro-vascular.  ¿Alguien investigo algo?, nanay de la china. En un equipo con estos antecedentes y dirigiéndolo quien lo dirige suenan a chiste todos los argumentos y digan lo que digan. Simplemente no son creíbles.
Seguramente el Astana apelará tal decisión del Tribunal de Licencias, están en su derecho, pero no creo que puedan utilizar argumentos convincentes para evitar lo inevitable.
El equipo Astana no puede recibir la licencia
World Tour.
La decisión de la Comisión, será firme el próximo miércoles día 10. Esperaremos, pero todo hace indicar que no habrá sorpresas y se le retirará la licencia, con todo merecimiento, se pongan como se pongan.
Mikel Landa, Luis León Sánchez o el propio Vincenzo Nibali quedaran libres para buscarse equipo, aunque habrá que ver qué decisión toma el equipo una vez se haga oficial.
Lo que está claro es que Nibali se tendrá que buscar un nuevo equipo si quiere defender su corona en el Tour de Francia. Sitio no le van a faltar en cualquiera de los equipos World Tour, ahora bien, mantener el cache a estas alturas de la temporada le va a costar mucho más, ya que la mayoría de los equipos tienen cerradas sus plantillas y por lo tanto sus presupuestos.
El ciclismo tiene que sigue y seguirán cayendo los tramposos, pero el mayor problema que arrastra este bello deporte es la falta de credibilidad por todos los escándalos a causa del dopaje que hubo en estas últimas décadas. Hoy no se puede permitir justificaciones tan surrealistas y chistosas como: “di positivo por cocaína por unos caramelos que me regaló la lechera la mañana anterior a la carrera” o “el positivo por clembuterol fue por culpa del solomillo que me comí el día de descanso”. O las escusas científico-policiacas como “que las células ajenas a su organismo que encontraron en su sangre se debían a los restos de un gemelo nonato que habrían quedado incorporados a su organismo”. Otras de las originales excusas fue el pretender utilizar una pera neumática llena de orina limpia, conectada a un tubo oculto bajo el propio pene. También hay alegaciones como que los corticoides, EPO, o testosterona encontrados a su esposa, eran para la suegra enferma. O aquellas afirmaciones que decían que la despensa llena de testosterona, corticoides y EPO eran para el perro. Así hasta miles y miles de escusas inverosímiles que ya nadie se cree.
Yerlan Perebekov, fallecio a los 19 años durante una
concentración del Astana en Ecuador
Yo no sé si el ciclismo ahora es más limpio o si los tramposos son más rápidos, cierto que hay menos casos de positivos, pero tengo mis dudas, porque no sé si es que se dopan menos o porque se tapan más. En 2014 presenciamos casos algo extraños, como el asunto de Sergio Henao, o el de que Chris Froome, aparte de sus enfermedades raras, también es asmático, o como se vio a Rafal Majka que a pesar de llegaba al Tour sin entrenar, humilló y se rió de sus rivales en las montañas francesas o como Alberto Contador resurgía de sus cenizas cual Ave Fénix.
En fin, sigamos creyendo que el ciclismo ahora definitivamente esta limpio, por algo se empieza, pero de momento hasta el próximo día 10 en que se tome una decisión firme mantendremos la duda.

xoves, 4 de decembro de 2014

MARIO CIPOLLINI

Mario Cipollini, alcumado “Il Belo”, “O Rei León”, “Il Ciclone”, naceu en Lucca (Italia), o 22 de marzo de 1967, foi un soado ciclista italiano, xa retirado, que destacou pola súa habilidade no sprint. Profesional de 1989 a 2005, durante os cales logrou máis de 180 triunfos, converténdose nun dos ciclistas con maior número de vitorias no seu palmarés da historia. Sendo as máis importantes: o Campionato do Mundo de 2002 en Zolder e a Milán-San Remo do mesmo ano, un doblete impresionante para un ciclista que de aquelas xa contaba con 35 anos. Ademais, gañou un bo número de etapas nas tres grandes, sendo no Xiro de Italia onde conseguiu un total de 43 etapas.
A partir de 2003, coa chegada de Alessadro Petacchi chégoulle a decadencia ao aparecer esa figura capaz de ensombrecelo nas chegadas masivas. Pese a todo seguiría competindo ata o 26 de abril da tempada 2005, día que anuncio por sorpresa a súa retirada inmediata do ciclismo profesional, a falta de apenas dez días para o comezo do Xiro de Italia, no que pensaba participar.
Foi todo un ídolo e tamén unha figura controvertida, criticado a miúdo pola súa falta de profesionalidad. Destacan feitos como o seu breve paso pola Volta a España de 2003, onde acudiu só para que o seu equipo fose invitado, abandonando trala primeira etapa ante a estupefacción da organización. Outra curiosidade, dentro do seu afán de protagonismo foi a afección a utilizar rechamantes traxes de contrarreloj nas etapas prólogo do Tour de Francia e sobre todo no Xiro de Italia. 
Calquera amante do ciclismo recoñeceríao a máis de 50 metros de distancia. A súa planta de modelo de Armani e a súa inconfundible rostro converteron a este sprinter nun sex symbol a nivel mundial. No pelotón era coñecido polas súas habilidades para ligar ás azafatas máis atractivas das grandes Voltas e pola súa capacidade para dar a nota. Un día podía aparecer cun maillot que simulaba a musculatura humana, como outro exhibindo a unha muller espida no manillar da sua bicicleta. El era así. Díscolo por natureza, chegando ata a pousar espido para a marca Specialized. Frases celebres da súa colleita son: “
Si non fose ciclista, seria actor porno” ou “gustaríame morrer nunha orgia”.
En 2008 regresou ao ciclismo profesional co equipo estadounidense Rock Racing pero a súa aventura foi curta, pois o 17 de marzo dese mesmo ano anunciou que abandonaba o equipo e, por segunda vez retírabase do ciclismo.
O 24 de xullo de 2013 o seu nome apareceu no informe publicado polo senado francés como un dos trinta ciclistas que darían positivo no Tour de 1998 con carácter retrospectivo, xa que foron analizadas as mostras de ouriña daquel ano cos métodos antidopaxes actuais.
Na actualidade alugou unha casa nunha exclusiva urbanización da Zona de Aloha (Marbella), dedicándose á venda de bicicletas da súa propia marca (Cipollini) e promocionando a súa marca por pequenos establecementos, sen esquecerse sempre que pode de frecuentar algúns dos bos restaurantes coñecidos da cidade.

O ex ciclista italiano está encantado na localidade costasoleña, sen abandoar o seu modo de vida espartano malia estar fora do circuíto profesional, adestra a diario e segue unha dieta máis propia dun ciclista en activo.

O máis curioso, é que todo un latin lover como el non se deixe ver por ningunha das famosas discotecas da cidade, sorprendendo este feito porque xa fai un tempo que se divorcio da súa esposa, polo que non tería ningunha atadura para saír de caza nocturna.
TRIUNFOS: 1989, vencedor da Firenze, de tres etapas do Xiro de Puglia e dunha etapa do Xiro de Italia.
1990, vencedor da Milán-Vignola, de dúas etapas do Xiro de Puglia, de dúas etapas do Xiro de Italia, dunha etapa da Tirreno-Adriático, dunha etapa nos Tres Días da Panne, vencedor da Firenze e da Mestre.
1991, vencedor da Scheldeprijs, da Volta ao Etna, de tres etapas do Xiro de Italia, de dúas etapas da Estrela de Besseges, de dúas etapas da Semana Siciliana de dúas etapas do Xiro de Puglia, dunha etapa nos Tres días da Panne, vencedor da Fivizzano e da Mestre.
1992, vencedor da Gante-Wevelgem, de catro etapas do Xiro de Italia e a clasificación dos puntos, tres etapas da Paris-Niza, tres etapas dos Catro Días de Dunkerque, dúas etapas do Xiro dei Puglia, unha etapas en Étoile de Bességes, unha etapa nos Tres Días da Panne e vencedor da Lucca.
1993, vencedor do Memorial Rik Van Steenbergen, da E3-Prijs Harelbeke, da Gante-Wevelgem, de tres etapas da Paris-Niza, de dúas etapas do Tour do Mediterráneo, dunha etapa do Tour de Francia, vencedor da Roosendaal e da Lassa Macinala.
1994, vencedor da Massa Macinal, de dúas etapas do Tour do Mediterráneo, de dúas etapas da Paris-Niza, dunha etapa da Semana Siciliana e vencedor da Mestre.
1995, vencedor do Trofeo Luís Puig, do Memorial Carlo-Alassio, de tres etapas do Tour do Mediterráneo, de tres etapas da Volta a Catalunya, de dúas etapas da Volta á Comunidade Valenciana, de dúas etapas do Tour de Romandia, de dúas etapas do Xiro de Italia, de dúas etapas do Tour de Francia e vencedor da Oostvoorne.
1996, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor da Firenze, de catro etapas do Xiro de Italia, de tres etapas do Tour de Romandia, de dúas etapas da Volta á Comunidade Valenciana, de dúas etapas da Volta a Aragón, de dúas etapas da Volta a Catalunya, dunha etapa do Tour de Romandia e dunha etapa do Tour de Francia.
1997, vencedor de cinco etapas do Xiro de Italia, máis a clasificación por puntos, de tres etapas do Tour de Romandia, de dúas etapas do Tour do Maditerraneo, de dúas etapas da Volta a Aragón, de dúas etapas do Tour de Francia e vencedor da Firenze.

El ex ciclista italiano Mario Cipollini con un antiguo
ciclista, Eduardo Parras.

1998, vencedor do Gran Premio Costa dos Etruscos, da Firenze, da Ichtegem, de catro etapas do Xiro de Italia, de catro etapas da Volta a Catalunya, de dúas etapas do Tour de Francia, dunha etapa do Tour do Mediterráneo, vencedor da Steenwijk e da Mestre.

1999, vencedor do Trofeo Luís Luig, de catro etapas do Xiro de Italia, de catro etapas do Tour de Francia, de dous etapas da Challenger a Mallorca, de dúas etapas da Volta a Catalunya, dunha etapa da Tirreno-Adriático, dunha etapa do Tour de Romandia, vencedor da Bologne, da Klagenfurt, da Zwolle, e da Hannovre.
2000, vencedor do Gran Premio Costa dos Etruscos, do Graz, de dúas etapas do Tour de Romandia, vencedor da Wien, da Campi Nicenzio, dunha etapa do Tour do Mediterraneo, dunha etapa da Volta á Comunidade Valenciana e dunha etapa do Xiro de Italia.
2001, vencedor do Tour de Syracuse, da Bavikhove, da Lariano, da Campi Bicenzio, de catro etapas do Xiro de Italuia, de dúas etapas da Volta a Aragón, dunha etapa do Xiro do Trentino e dunha etapa do Tour de Romandia.
2002, Campión do Mundo de fondo en estrada, vencedor da Milán-San Remo, da Gante-Wevelgem, de seis etapas do Xiro de Italia, máis a clasificación por puntos, de tres etapas da Volta a España, dunha etapa do Tour do Mediterráneo e dunha etapa da Tirreno-Adriático. En este mesmo ano gañou a Bicicleta de Ouro e o Mendrisio de Ouro.
2003, Vencedor de dúas etapas do Xiro de Italia e de dúas etapas da Tirreno-Adriático.
2004, vencedor dunha etapa do Tour do Mediterráneo e dunha etapa do Tour de Georgia.
2005, vencedor do Xiro da Provincia de Luccia e dunha etapa do Tour de Qatar.
XIRO DE ITALIA: 1989, abandonou. 1990 (142º). 1991 (124º). 1992 (126º). En 1995 e 1996 abandonou. 1997 (89º), en 1998, 1999 e 2000 abandonou. 2001 (107º). 2002 (100º). E en 2003 e 2004 abandonou.
TOUR DE FRANCIA: Participou nas edicións de 1992, 1993, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999 e 2004 abandoando en todas elas antes de finalizar a carreira.
VOLTA A ESPAÑA: 1994 abandonou. Na edición do 2000 foi expulsado logo dun altercado con Francisco Javier Cerezo ao comezo da 5ª etapa. Nos anos 2002 e 2003 abandonou.
EQUIPOS: 1989-1991, Do Tongo. 1992-1993, GB-MG. 1994-1995, Mercatone Un. 1996-2001, Saeco. 2002, Acqua & Sapone. 2003-2004 Domina Vacanze. 2005, Liquigas e 2008 Rock Racing.