xoves, 30 de marzo de 2017

MALCOLM ELLIOT

Malcolm Elliot naceu en Sheffield (Inglaterra), o 1 de xullo de 1961.
Foi un ciclista inglés, sprinter de forza, astucia e un dos velocistas máis laureados do pelotón inglés, pois tiña moitos recursos para o sprint.
Profesional nunha primeira etapa de 1984 a 1997, durante os cales gañou a Herald Sun Tour, tres Volta a Gran Bretaña, máis 12 etapas, o Trofeo Masferrer, o Campionato de Inglaterra de fondo na estrada, a Redlands Bicycle Classic, tamén gañou etapas da Volta a España (3), Volta a Gran Bretaña, Sun Tour, Volta a Irlanda, Volta a Aragón, Semana Catalá, Volta a Galicia, Volta a Castela-León, Tour das Américas, Volta ao País Vasco, Volta a Cataluña e Volta a Cantabria.  Retornou ao profesionalismo en 2003 ata 2011 para participar en carreiras nacionais británicas.
Educado na área de Wadsley de Sheffield e despois de que a súa nai aprendérao a andar na bici da súa irmá polos camiños do xardín a base de empuxarlle e deixalo só pare que gardase o equilibrio e así dar pedais e poder entrar no Rutland Cycling Club aos 15 anos, onde xa foi seleccionado polo equipo británico para o Campionato Mundial junior celebrado en Arxentina en 1979. En 1980, fichado polo Rutland C.C., gañou o Campionato Nacional británico Hill Climb. Tamén correu co Club do ciclo de UV Aube de Troyes (Francia), onde gañou experiencia na competición fóra da illa antes de ser seleccionado novamente polo equipo inglés para participar nos Xogos Olímpicos de verán en Mocú con Sean Yates e Tony Doyle.
Nos Xogos da Commonwealth de 1982 obtén o seu primeiro ouro na próba contrarreloxo.
En 1983 sería o seu último ano como afeccionado gañando seis etapas da Carreira do Leite e terceiro na xeral final no Circuit deas Ardennes.
Xa como profesional cos ANC-Halfords, disputou carreiras tanto no continente como en Gran Bretaña. En 1987 terminou terceiro a Amstel Gold Race e o seu equipo foi convidado a disputar o Tour de Francia onde finalizou 94º da xeral final e terceiro na etapa con final en Bordeus.
En 1988, ficha polo equipo Fagor, dirixido por Stephen Roche e participa na Volta a España. En 1989 cambia ao equipo español Teka participando nas carreiras polo continente Europeo ata finais de 1992 cando asinou polo equipo estadounidense, Chevrolet-A Shériffs. Con este equipo logrou numerosas vitorias ata 1997 cando ficha polo Comptel-Colorado Ciclista, pero o equipo golpeado por problemas económicos, leva a Elliot a retirarse a finais de 1997 con 36 anos.
Regresa a principios de 2003 aos 41 anos e corre como individual co equipo de Pinarello-Assos, creado por Phil Griffiths,  o seu ex manager no ANC-Halfords. Cinco anos despois regresa gañando o Havant Internacional GP e etapas na Leite irlandés Nivel. En 2004 gaña o Calendario Premier da Tempada, e a Serie do Circuíto Elite nacional. En 2006 firma co equipo de Ploughman Craven e outra vez gaña a serie nacional do circuíto da elite. O 24 de agosto de 2006 en St. Johann (Austria), convértese en Campión do Mundo de mestres de carreira UCI.
En 2007 gañou o Internacional Cicle Classic de UCI 1.2 e o Shay Elliot Memorial (clásica irlandesa dun día).
En 2009 foi incorporado ao Salón da Fama do Ciclismo Británico.
A tempada 2010 corre co recentemente lanzado Motorpoint Prol-Cycling Team, competindo en carreiras de gran prestixio como o Tour de Gran Bretaña e a UK Tour Series. Ese mesmo ano gaña a Durham e o seu equipo recibiu unhas merecidas honras. O 16 de maio bate o récord da Etape du Dálles ao completar o percorrido en 5 horas e 43 minutos. Na tempada 2011 deixa a competición, pero permanece co equipo como director.
En 1992 despois de disputadas a 3ª e 5ª etapa nos controis antidoping deu positivo por nandrolona, un esteroide anabólico. Como as dúas probas estaban tan preto foron tratadas como unha soa infracción sendo desposuído da vitoria.
 TRIUNFOS: 1984, vencedor de dúas etapas da Volta a Gran Bretaña.
1985, vencedor de dúas etapas da Volta a Gran Bretaña e do Herald Sun Tour.
1986, vencedor de dúas etapas da Volta a Gran Bretaña.
1987, vencedor do Tour de Lancashire, da Volta a Gran Bretaña, máis catro etapas, tres etapas do Tour de Irlanda, unha etapa da Herald Sun Tour e da Milk Race.
1988, vencedor dunha etapa da Volta a España, dunha etapa da Volta a Aragón, da Volta a Gran Bretaña, máis dúas etapas e dunha etapa da Herald Sun Tour.
1989, vencedor de dúas etapas da Volta a España e clasificación por puntos, de tres etapas da Semana Catalá, de dúas etapas da Volta a Castela-León, dunha etapa da Volta a Burgos, dunha etapa da Volta a Galicia e dunha etapa da Volta a Gran Bretaña.
1990, vencedor de dúas etapas da Volta a Cantabria, dunha etapa da Volta ao País Vasco, de dúas etapas da Volta a Cataluña, da Volta a Gran Bretaña, da Derbyshire, do Gran Premio de Toledo, do Critérium de Edimburgo, do Critérium de Cleetthorpes, do Gran Premio de Gee Groos e do Critérium de Northampton.
1991, vencedor do Trofeo Masferrer.
1993, vencedor do Campionato de Inglaterra de fondo na estrada, da Redlands Bicycle Classic e dunha etapa no Tour DuPont.
1994, vencedor da Redlands Bicycle Classic, máis unha etapa, da First Unión Grand Prix, dunha etapa da West-Virginia Mountain Classic e de dúas etapas da Killington Stage Race.
1995, vencedor dunha etapa da Redland Bicycle Classic e de dúas etapas da Killington Stage Race.
2003, vencedor da Havant Internacional GP.
2004, vencedor de dúas etapas do FBD Insurance Rás.
2005, vencedor dunha etapa do FBD Insurance Rás.
2007, vencedor da Shay Elliot Memorial e da Rutland Melton Cicle Classic.
XIRO DE ITALIA: 1992 (115º).
TOUR DE FRANCIA: 1987 (94º) e 1988 (90º).
VOLTA A ESPAÑA: 1988 (76º, máis unha etapa), 1989 (90º) e 1990 (116º).
Outros resultados dignos de mención: 1990 segundo na Volta a Américas. 1994, segundo no Campionato do Reino Unido de ciclismo en ruta.
EQUIPOS: 1984 TI-Tower Housewares-Royale Raleigh-Weinmann. 1985 ANC-Halfords. 1986-1987 Fagor-MBK. 1988 Teka. 1989-1990 Seur. 1991-1992 Chevrolet-L.A. Shériff.1993-1996 Comptel Data System. 1997 Pinarello-Assos. 2003-2005 Plowman-Craven. 2006 Pinarello. 2007-2008 Candi TV-Marshalls. 2009-2011 Motorpoint.

domingo, 26 de marzo de 2017

LA VOLTA A CATALUNYA 2017

El lunes 20 la serpiente multicolor del World Tour, después de la disputa de la París-Niza y de la Tirreno-Adriático aterrizaba en España para disputar una nueva edición de la Volta a Catalunya con un recorrido muy atractivo y una participación de autentico lujo: Alejandro Valverde, Chris Froome y Alberto Contador como grandes favoritos.
La ronda catalana sería el escenario del primer enfrentamiento entre Froome y Contador de esta temporada ciclista, y del regreso a la competición de Valverde, que volvía con el objetivo de la victoria.
Este año la novedad era la inclusión de una contrarreloj por equipos de 41 kilómetros en la segunda etapa que podría ser clave en el desarrollo de la carrera incluidos los finales en alto de La Molina y Lo Port.
Un año más, y como viene repitiéndose desde hace varias ediciones, la Volta a Catalunya contó con una participación digna de una gran vuelta.
Entre los corredores que tomaron la salida en Calella se encontraban dos de los grandes favoritos al triunfo del Tour de Francia: “El Pistolero de Pinto”, que llegaba con ganas de revancha tras haber perdió la París-Niza por solo dos segundos. Después de la Vuelta a Andalucía, Abu Dhabi y París-Niza, ya suma muchos kilómetros de competición en lo que va de temporada y precisamente ese hecho y el alto ritmo que acumula en sus piernas, le situaban como el gran favorito y Froome que volvía a competir tras un largo parón después del Herald Sun Tour. Chris Froome esta temporada 2017 ha elegido Cataluña para hacer su debut sobre suelo europeo, dándonos así la primera oportunidad de ver al triple vencedor del Tour de Francia enfrentándose a Contador. Pero la lucha por la general, no quedaría reducida a estos dos grandes gallos, otro que también volvió a la competición fue Valverde que se vio obligado a no tomar la salida en la París-Niza por enfermedad. La duda estaba en saber cómo le podía haber afectado a su estado de forma ese proceso febril.
La primera etapa en línea de 178,9 kilómetros de la 97ª edición de la Volta a Catalunya fue una etapa exigente con inicio y final en Calella después de subir un total de seis puertos. El italiano Davide Cimolai en un final muy justo se imponía al sprint a Nacer Bouhanni.
El martes 21 los ciclistas afrontaron la trascendental contrarreloj por equipos de 41,3 kilómetros con inicio y final en Banyoles. Los favoritos a la general final a pesar de ser la segunda etapa la habían catalogada como la más decisiva, incluso más que las llegadas en alto.
Tanto en la Vuelta a Murcia como en Andalucía, Valverde había demostrado poseer un buen golpe de pedal en las carreras de una semana y con el recorrido tan variado de esta, el más fuertes de los vueltómanos de la actualidad hizo volar a su equipo para darle en un principio el liderato a su compañero José Joaquín Rojas que se enfundaba el maillot de líder en su cuarto día de competición, después de superar una grave fractura abierta de tibia en la penúltima etapa de la Vuelta a España del año pasado.
Tras la victoria del Movistar en esta segunda etapa, el Sky de Chris Froome entraba a 46 segundos, y el Trek del “Pistolero de Pinto”, a 1:15. Importante ventaja para Valverde, en el primer test serio de la carrera.
Esta segunda etapa también trajo consigo la polémica. Tejay Van Garderen del BMC, derrotados por tan sólo dos segundos se quejaba en su cuenta de Twitter de que Rojas había empujado a compañeros en la crono, acción que fue captada por las cámaras de la Televisión. Ante las reclamaciones del BMC, y en un intento por inventar algo para contentar a las partes sin perjudicar al Movistar, los comisarios de la Volta metieron tres minutos a Rojas, Amador y Oliveira, pasando el liderato a manos de Valverde.
Pocas horas le duro la alegría al “Bala Valverde”, en la salida de la tercera etapa los jueces daban marcha atrás y le comunicaban al Movistar que todo el equipo era sancionado con un minuto, dándole el triunfo al BMC y el liderato a Hermans.
Tras la indignación y total desacuerdo del Movistar por la pérdida del liderato de la carrera, la vendetta de Valverde no se hizo esperar. Tan solo unas horas después de la sanción de la UCI, el murciano contestaba con un gran triunfo en la tercera etapa con final en la Molina.
Tras esa tercera etapa, Tejay Van Garderen era el nuevo líder.
En la cuarta etapa del día 23, la serpiente multicolor se enfrentaba a 136,3 kilómetros debido a que fue recortada en los 58 km. iníciales debido al temporal de lluvia, nieve y viento. La que iba a ser la más larga de esta edición, con 194,3 km. de recorrido y de media montaña entre Llivia e Igualada, se quedo en la más corta, lo que hizo que se viviera un día atípico en la prueba catalana.
Con los grandes favoritos en menos de 30 segundos, el pelotón afrontaba un recorrido propicio para los velocistas donde el francés Nacer Bouhanni era el más rápido en la llegada masiva de Igualada, por delante de Davide Cimolai y de Daryl Impe.
La general no sufría cambios, pues todos los gallos entraban en el primer grupo. Tejay Van Garderen mantenía el maillot de líder antes de la etapa reina.
El viernes 24, en la etapa reina (5ª), nueva exhibición del incombustible y admirable “Bala Valverde”. Un veterano con ambición de juvenil que no agota el tarro de las esencias. Subiendo Lo Port (categoría especial), exhibió un pedaleo poderoso y profundo. Tras aprovechar el desgaste de fuerzas que ocasionaron esos notables gregarios que tiene como son Marc Soler y Rubén Fernández para cortar al líder Van Garderen y seleccionar la carrera, con un acelerón en el último kilómetro se desprendió también de la compañía de Contador y Froome que no supieron rentabilizar el esfuerzo realizado por sus escuderos Mollema y Landa respectivamente. El británico (2º) y el “Pistolero de Pinto” (3º) llegaron a meta 13 segundos después.
El gallo más fuerte de este gallinero, se marchó en solitario y alzó los brazos sin oposición para obtener una triple recompensa: victoria de etapa, liderato de la general y primero en la montaña.
Valverde tras la victoria 102 de su palmarés, aventaja a Froome en 25 segundos y a Contador en 47.
En un comienzo de la 6ª etapa muy rápido y después de la subida al puerto de Bot en el kilómetro 40, Chris Froome se quedaba cortado tras un ataque del Movistar y Trek. El líder del Sky intentó reducir la distancia, pero cuando Mikel Landa abandonó la carrera Froome también tiro la toalla. Los minutos le fueron cayendo sin piedad. En el kilómetro 72, la renta de Valverde y Contador ya era de un minuto; en el 90 subió hasta los tres y en el 110 a los cinco. A partir de ahí, la renta se incrementó sin freno, afrontando la última parte de la etapa como si fuese un entrenamiento de calidad. Un deshonor para un ciclista acostumbrado a moverse en los puestos de arriba.
Los organizadores de la Volta a Cataluña plantean siempre una carrera en la que otorga gran importancia al poder de los equipos, además de las fuerzas individuales de cada cual.
Acudir a esta carrera con apenas seis días de competición, entrenamientos en solitario durante un mes y falto de fondo físico, es sinónimo de fracaso total. Froome ya lo pagó caro el pasado año en esta misma carrera y también a mediados de marzo, cuando sus rivales ya llevaban más de un mes con la maquinaria a pleno rendimiento. Solo pudo ser octavo después de padecer ante Nairo Quintana, que se llevaría la general, y Contador en la alta montaña.
Este año, se volvió a repetir la historia. Esa falta de fondo físico lo ha pagado caro. Chris Froome, el ciclista más temido del pelotón, perdía 26:36 minutos en una penúltima etapa con un recorrido muy quebrado de 189 kilómetros, con cuatro puertos y descensos muy peligrosos.
En la meta de una loca 6ª etapa, Daryl Impe se impone en un reducido sprint a Valverde y a Arthur Vichot.
Después de la humillación del “Pistolero de Pinto” y del “Bala Valverde” al líder del Sky. Hoy en la última etapa Valverde no solo defendió la ventaja de 53 segundos sobre Contador, sino que la amplió en 1 minuto y 3 segundos gracias a los 10 de bonificación que da una victoria de etapa, la tercera en la presente edición de la Volta.
Al “Pistolero de Pinto” le faltó un punto de la chispa que tuvo el “Bala Valverde”, si bien demostró estar en un buen nivel con vistas al Tour de Francia.
Un peldaño por debajo del madrileño se situó el catalán Marc Soler que, además se enfundo el maillot de mejor joven, convirtiéndose en una de de las sensaciones de la carrera.
En Cataluña, ya se vieron las caras algunos de los gallos importantes del pelotón, pero ninguno de ellos le pudo discutir la jerarquía a Valverde, que completo una carrera casi perfecta.

xoves, 23 de marzo de 2017

SEAMURS ELLIOTT

Seamurs Elliott, naceu en Dublín (Irlanda) o 4 de xuño de 1934. Faleceu en estrañas circunstancias (ao parecer, suicidado) en Ibíden (Irlanda), aos 36 anos o 4 de maio de 1971.
Foi un atlético ciclista irlandés, gran atacante, rodador e velocista que en 1953 proclamouse Campión de Irlanda amateur.
A maior parte da súa carreira a pasou como gregario de estrelas como Jacques Anquetil e Jean Stabinski.
Elliot, era o maior dos seus irmáns, que na súa infancia comezou xogando ao futbol ata que aos 14 anos aprendeu a andar en bicicleta, uníndose a un pequeno club de ciclismo da igrexa de San Brendan. Cando tiña 16 anos xa participaba en carreiras duns 20 quilómetros que dita igrexa organizaba ao redor das rúas da cidade. Na súa primeira carreira cunha bicicleta feita de refugallos cunha roda fixa e cuns pedais que nas curvas golpeaban o chan quedou en segundo lugar. A bicicleta do gañador era especial de carreiras.
Aos 17 anos foise ao Southern Road Club e xa cunha bici de carreiras regulamentaria, gañou o Gran Premio de Irlanda con máis de 50 quilómetros. En marzo de 1952, tras a desaparición do club foise aos Dublin Wheelers. Ese verán gañou o Mannin Veg, unha carreira no Circuíto de motociclismo na Illa de Man. Tamén gañou ao sprint a carreira de Dublín-Galway-Dublín.
En 1953 correu co equipo irlandés “B” a Manx Internacional, caéndose na difícil volta da Ponte do Gobernador pouco antes do final, pero con todas esas chegou cuarto. Ese mesmo ano gañou o Campionato irlandés e o seu segundo posto na Volta a Irlanda valeulle unha viaxe ao campamento de adestramento Simplex en Monte Carlo a primavera seguinte.
Ao final deste campamento púxose en contacto cun ex profesional francés, Francis Pélissier, para que lle asesorase. Pélissier díxolle que competise en tantas carreiras como fose posible, polo menos tres ou catro á semana e de ser posible en Francia, antes que en Irlanda, instándolle a que se mudase a París.
En 1954 tras gañar o Tourmalet da Route de France, que organizaba o xornal de Leullot, nunha publicación especial pedía que alguén fichase a este irlandés, xa que segundo él estaba empapado de clase e tiña un gran futuro por diante. A ese chamamento respondía Paul Wiegant do Athletic Club Boulogne-Billancourt de París, o mellor equipo de Francia de afeccionados. Con este equipo en 1955 gañou cinco clásicos de afeccionados dun día e estableceu o récord mundial de 10 km de afeccionados no Vélodromo d´Hiver en París. Na tempada de 1956 pásase a profesional fichando polo equipo Helyett-Félix Potin. Gañou a súa primeira carreira, o G. P. d´Boto Alger en Alxeria, superando a André Darrigade. Tamén gañou o GP Catox e o GP Isbergues. Na súa primeira gran carreira gaña a Omloop Het Volk en 1959 en Bélxica e o Circuit da Vienne. Tras estes triunfos, permanece co equipo baixo diferentes patrocinadores durante gran parte da súa carreira, converténdose en gregario de Jacques Anquetil e Jean Stablinski.
Seamurs Elliot y Jean Stablinski
No Campionato do Mundo de 1962 en Salgou (Italia). Stablinski e Elliott eran compañeiros de equipo, pero rivais no Mundial, onde os ciclistas corrían en seleccións nacionais. Con todo, líder e gregario traballaron para desgastar ao resto de favoritos. Cando Stablinski atacou, Elliott negouse a perseguir ao francés facilitándolle a vitoria en solitario. Elliott, gañaba a prata para Irlanda, pero sacrificando a súa oportunidade en beneficio de Stabinski.
A lealdade ao equipo foi un tema que se estendeu ao longo da súa carreira. En declaracións despois de baixarse do podio coa medalla de prata dicía: “Non se debería dicir que axudei a Jean, el é o mellor amigo que teño no ciclismo e o padriño do meu fillo, así que non podería ir tras el”.
Outra das anécdotas durante a súa vida profesional foi cando en 1965 foi contratado para participar na Londres-Holyhead, a carreira máis longa dun só día no mundo (275 millas). Tom Simpson gañáballe ao xa profesional domestico Seamurs Elliott. Pero cando Cycling imprimiu a foto do sprint, comezou a polémica. Víase claramente as mans de Elliott freando antes da liña de meta. Máis tarde, escribía e admitía nun artigo xornalístico que “gañaba máis diñeiro vendendo carreiras que gañándoas”.
Xa en 1963, o propio Simpson ofrecéralle 1.000 libras esterlinas para que lle axudase a gañar o Campionato do Mundo. Elliott negouse porque xa lle ofreceran máis por alguén máis.
A súa carreira comezou a desvanecerse a partir de mediados dos anos sesenta. En 1966 foise do equipo de Anquetil ao rival Mercier-BP, liderado por Raymond Poulidor. Planificando o seu retiro abriu un hotel en Loctudy, en Bretaña. Iso róubolle tanto tempo que só podía correr as carreiras locais, aínda que no Campionato do Mundo prometeulle ao seu equipo que axudaría ao seu líder, pero unha saída de cadea relegouno ao 15º posto.
A partir de aí, as cousas empeoraron. O seu matrimonio fracasou. O hotel tamén fallou, o que lle fixo perder todo o seu diñeiro. Para repoñelo, vendeu unha historia ao xornal británico “The People”, na que contaba as súas historias coas drogas e os subornos. O artigo entraba en poucos detalles, pero suficientes para que fose desprezado polo resto dos profesionais, o que fixo que nunca recuperase o impulso de outrora.
Regresou a Dublín en 1967 para establecerse no negocio do metal do seu pai, mentres a súa muller permaneceu en Francia co seu único fillo.
Profesional de 1956 a 1966, durante os cales logrou triunfos de etapa nas tres grandes voltas por etapas. No Xiro de Italia de 1960 lograría un triunfo de etapa.
Igualmente no Tour de Francia obtería un triunfo de etapa na edición de 1963 o que lle permitiu liderar a rolda francesa durante 4 días, converténdose no primeiro ciclista irlandés en facerse coa camisola amarela.
Na Volta a España lograría 2 triunfos de etapa. A primeira na edición de 1962 na que finalizaría terceiro tras liderar a proba durante 9 días, gañar a cuarta etapa e quedar segundo na clasificación dos puntos. O seu segundo triunfo de etapa na rolda española produciuse na edición de 1963.
Tras a súa retirada retornou ao profesionalismo en Gran Bretaña en 1970 co equipo Falcon Cycles entrando 21º na súa primeira carreira, pero estas carreiras profesionais nacionais non lle eran tan atractivas nin gratificantes. A pesar dos problemas continuou correndo e adestrando aos juniors, á vez que formulaba plans para o ciclismo irlandés.

O 21 de abril de 1971, morre o seu pai. Dúas semanas despois, o 4 de maio, Elliott foi atopado morto no piso onde vivía encima dos locais da empresa familiar. A causa da morte foi debida a unha ferida de disparo de escopeta.
Seamurs Elliott descansa xunto ao seu pai na igrexa de St. Mochonog, Kilmacanogue, Condado de Wicklow.
Na súa honra celébrase cada ano desde 1971 a Shay Elliot Memorial Road Race en Irlanda.
Os seus amigos erixíronlle un monumento na parte superior da subida de Drumgoff Bridge, Glenmalure en dirección a Laragh, no Condado de Wicklow.
TRIUNFOS: 1956, Récord do Mundo 10 quilómetros saída parada en pista cuberta (13´36”), vencedor do G. P. Eco de Alxer, do G. P. Catox e do G. P. Isbergues.
1957, vencedor do Circuíto A Viena e da Semaine Bretonne.
1958, vencedor do G. P. Sigrand e dúas etapas dos Catro Días de Dunkerque.
1959, vencedor do G. P. de Niza, do G. P. Denian, da Omloop Het Volk e do Manx Trophy.
1960, vencedor da Rennes-Brest, dunha etapa do Xiro de Italia, do Trofeo Peugeot e dunha etapa do G. P. Ciclomotoristico.
1961, vencedor dunha etapa dos Catro Días de Dunkerque.
1962, vencedor dunha etapa da Volta a España.
1963, vencedor dunha etapa do Tour de Francia, vencedor do G. P. de Vayrac e dunha etapa da Volta a España.
1964, vencedor do Tour Morbihan e da Mans Trophy.
1965, vencedor do Tour Oise, máis unha etapa, do Gran Premio de Saint-Raphaël, do G. P. d´Espéraza e do G. P. d´Orchies.
1966, vencedor do G. P. du Trégor.
XIRO DE ITALIA: 1959 (40º), 1960 (68º, máis unha etapa) e en 1961 retírase.
TOUR DE FRANCIA: 1956, retírase, 1958 (48º), 1959, abandona, 1961, (47º), 1963 (61º, máis unha etapa) e en 1964 retírase.
VOLTA CICLISTA A ESPAÑA: 1962 (3º, máis unha etapa) e 1963 (42º, máis unha etapa).
Outros resultados dignos de mención: 1962, subcampión do Mundo de Ciclismo en Ruta.
EQUIPOS: 1956-1958 Helyett-Potin, 1959-1961 Helyett-Fynsec, 1962-1964 Saint-Raphaël-Gitane-R, 1965 Geminiani, 1966 Ford France-Gitane.

domingo, 19 de marzo de 2017

QUIERO SER UN CICLISTA COMO ALBERTO CONTADOR

Alberto Contador, en el final de la última etapa de la París-Niza 2017.
En la última etapa de la París-Niza del pasado domingo, Alberto Contador lanzó un valiente ataque a 50 kilómetros de la meta, un todo o nada que le dejó a dos segundos de la victoria en la general final. No ganó la etapa, tampoco ganó la París-Niza, pero se volvió a ganar una vez más el reconocimiento de la afición y el aplauso general.
Yo no nací para ciclista. Pero mi afición al ciclismo comenzó a los 7 años cuando mi padre me llevaba al Puerto Pajares y a la Espina para ver pasar a los ciclistas participantes de la Vuelta Ciclista a España entre los que se encontraba Federico Martín Bahamontes.
Ya pasados unos años, en mi juventud soñaba ser un ciclista, como Luis Ocaña o Eddy Merckx, soñaba con atacar desde lejos y destrozar a mis rivales, soñaba con demarrar una y otra vez en los puertos hasta quedarme solo, ahora me doy cuenta que si hoy fuese un niño soñaría ser Alberto Contador.
La París-Niza, es una carrera que nunca decepciona, y menos si esta por medio el “Pistolero de Pinto”, que como siempre, nunca tiene suficiente, nunca se cansa de luchar y siempre da espectáculo.
En la actualidad, uno puede ser más o menos fan de Contador, de Chris Froome, de Nairo Quintana, de Nibali o de Valverde. No voy entrar a discutir quién de estos es mejor corredor, quien tiene más clase o más piernas, pero cuando me siento delante de la tele a ver ciclismo quiero ver espectáculo, quiero ver gente valiente, que me sorprenda, que un día ataque desde lejos y otro desde cerca, que en una etapa llana te monte un abanico para sorprender a los rivales, que no me aburra nunca. No quiero ver ciclistas con mucho nombre pero que se montan en un tren hasta el último kilometro, no quiero ver ciclistas que se mantienen en el grupo para esprintar en el último repecho, no quiero dormir la siesta con el ciclismo, yo no quiero eso.
Hoy en día “El Pistolero de Pinto”, solo ante el peligro, es capaz de dar ese espectáculo, es el único capaz de mantenerme pegado a la tele esperando la siguiente genialidad.

En el oeste, se decía que de los cobardes nunca se escribirían historias y que los valientes nunca llegarían a viejos. “El Pistolero de Pinto” con 34 años y 7 grandes en el bolsillo, sigue luchando las carreras. Nunca fue cobarde (por eso tiene tantas historias a sus espaldas) y sigue siendo valiente, una cualidad que le hay que agradecer eternamente.
Su habilidad para intentar desestabilizar la clasificación general de una carrera con un ataque lejano en esta París-Niza volvió a dejarnos otra tarde para la historia del ciclismo. El Pistolero de Pinto en las muecas de sus piernas cuenta con otros ataques lejanos tan sonados o más que este.
Alberto Contador, durante la cronoescalada de la París-Niza 2017.
Echando un vistazo a la hemeroteca nos encontramos que en la antepenúltima etapa del Tour de Francia de 2011, con Thomas Voeckler líder y Contador a 4:44 del francés y a 4:29 de Andy Schleck, el Pistolero de Pinto convirtió los 109 kilómetros de etapa entre Modane-Valfrejus y Alpe d´Huez en una auténtica batalla. En el primer puerto, el Telegraphe, Contador atacó y con él se fueron los hermanos Schleck, Cadel Evans y Thomas Voeckler, aunque a la cima llegaron Andy Schleck y Contador. El luxemburgués y el español también coronaron en solitario el Galibier aunque fueron cazados en los kilómetros llanos camino de Bourg d´Oisans. Ya en la subida final, Alberto atacó en las primeras rampas de Alpe d´Huez pero fue superado por Pierre Rolland y Samuel Sánchez en la línea de meta y sólo sacó 34 segundos en meta a los hermanos Schlek y a Evans, que sentenciaría la general en la crono de Grenoble. Este resultado se le anuló a Contador tras confirmarse su sanción de dos años.
En la Vuelta a España de 2012 con Joaquim Rodríguez vestido de líder y tras la jornada de descanso después del final en el Cuitu Negru, el Pistolero de Pinto en la Collada de la Hoz, un puerto de tercera categoría situado a 50 kilómetros de meta lanzó un ataque para intentar contactar con la fuga que iba por delante sin encontrar respuesta por parte de Alejandro Valverde y Purito, sus principales rivales por la general. El trabajo de Sergio Paulinho, su compañero en el Saxo-Bank, hizo que el grupo de cabeza abriera hueco con el pelotón de los favoritos. Contador se quedó en cabeza junto a Paolo Tiralongo a su paso por Potes y a 14 kilómetros de meta se marchó en solitario a la meta de Fuente Dé, donde logró la etapa tras superar en 7 segundos a Valverde y en 2:37 a Joaquim Rodríguez, además de situarse como nuevo líder. Alberto supo administrar su ventaja en la general en La Lastrilla y la Bola del Mundo para lograr su segunda Vuelta a España.
Contador en 2015 en el Mortirolo se aseguraba un nuevo Giro de Italia. Después de la jornada de descanso posterior al final en alto en Madonna di Campiglio, el Pistolero de Pinto, que afrontaba como líder esta etapa, decidió sentenciar el Giro camino de Aprica. En una etapa que incluía las subidas a Campo Carlo Magno, Passo del Tonale, un primer paso por el final en alto Aprica, el Mortirolo y la llegada final, Alberto vio en un primer momento cómo se le escapaba el Giro tras una avería en el descenso del primer paso por Aprica. Con la ayuda de sus compañeros en el Tinkoff, llegó al Mortirolo cediendo 50 segundos con Mikel Landa, Fabio Aru y Kruijswijk, pero en la subida les dio caza y al ver que Aru no iba bien, decidió soltarle (el sardo sufriría una avería en el descenso del Mortirolo). Con Landa, Kruijswijk y Contador en cabeza, el alavés atacaría a 4 kilómetros de meta en la subida a Aprica para llevarse el triunfo de etapa con 38 segundos de ventaja sobre Kruijswijk y el Pistolero de Pinto, que continuó líder con 4:02 sobre Landa y 4:52 sobre Aru. Alberto ampliaría aún más su renta en la etapa de Verbania y lograría mantener la ventaja con Aru tras las victorias del italiano en Cervinia y Sestriere para lucir la maglia rosa en Milan y lograr su segundo Giro.
Alberto Contador, entrando en solitario en el Alto do Malhao de
la Vuelta al Algarve de 2016
En 2016, Contador se quedaba a cuatro segundos de ganar su tercera París-Niza. Después de que se suspendiera la etapa del Mont Brouilly a causa de la nieve, El Pistolero de Pinto veía cómo se escapaba una opción para buscar el liderato en la primera llegada en alto. Alberto lo intentó en la llegada en alto en La Madone d´Utelle, donde Zakarin y Geraint Thomas superaron al español. Con 15 segundos de desventaja sobre el británico, Contador quiso repetir la hazaña de Fuente Dé con un ataque a 50 kilómetros de meta en la subida a Peille con la ayuda de Kiserlovski y Trofimov en la fuga, pero fue cazado. En la última subida al Col d´Éze, Gerain Thomas cedía y el Pistolero de Pinto se iba hacia la meta de Niza en compañía de Tim Wellens y Richie Porte. El belga se impuso en la llegada a Niza para ganar la etapa y Alberto se quedó a sólo cuatro segundos de ganar la general después de que Geraint Thomas lograse recortar diferencias en el descenso.
Por último en 2016 Contador dinamita la Vuelta camino de Formigal. Después de la durísima etapa pirenaica camino del Aubisque, el pelotón se preparaba para otro final en alto en Formigal, en una etapa de 120 kilómetros. Repitiendo el mismo guión empleado en Alpe d´Huez en 2011, el Tinkoff y Contador aceleraron en los primeros kilómetros para romper el pelotón. Nairo sí supo reaccionar al cambio de ritmo para entrar en el grupo delantero, mientras Froome, sin apenas compañeros, intentaba conectar pero no podía alcanzar al grupo. Contador se fue con Nairo y Brambilla en busca de la etapa, que se llevó el italiano, y que permitió al colombiano ampliar la ventaja con Froome en la general a 3:37 que le permitieron subirse por primera vez a lo más alto del podio de Madrid mientras que el Pistolero de Pinto, que se puso a 25 segundos de Froome en Formigal, finalmente no logró subir al cajón entre los tres primeros, aunque sí subió al podio de Madrid como el ciclista más combativo de la Vuelta.
Se puede ser más o menos seguidor de este tipo de corredores, decir que ya no están como estaban, que al final el rendimiento que sacan no es muy grande. Se puede decir todo lo que se quiera, pero cuando me siento delante del televisor a ver ciclismo quiero ver a esta clase de ciclistas.
Hoy, si volviese a ser niño volvería a soñar con ser ciclista, pero segurísimo que no soñaría con ser un ciclista cualquiera, tampoco soñaría con ganar Tours, ni tener un equipazo a mi lado, o ser uno de los grandes esprinters. Hoy, como todos los niños actuales, soñaría con ser un ciclista como es Alberto Contador (El Pistolero de Pinto).

xoves, 16 de marzo de 2017

JOSÉ MARÍA ERRANDONEA

José María Errandonea naceu en Irún, Guipúscoa, o 12 de decembro de 1940.
Fino corredor español que fixo unha brillante carreira como afeccionado. Cábelle a honra de vestir a camisola amarela do Tour de Francia. Impediu a Raimond Poulidor acceder ao liderado por só 5 segundos no prólogo do Tour en 1967.
Formado inicialmente como corredor de pista, participou nas probas de velocidade e de persecución por equipos dos Xogos Olímpicos de 1960 celebrados en Roma.
Posteriormente pasou ao ciclismo en ruta e, tras uns anos como afeccionado e tras obter un destacado terceiro posto na Volta a Cataluña de 1964, deu o salto ao campo profesional en 1966, fichando polo equipo Fagor.
A súa experiencia na pista e a súa velocidade axudáronlle a gañar o prólogo co que deu inicio a Volta a España de 1966. Tras manter o liderado durante os tres primeiros días, finalmente obtivo un meritorio 10º posto no seu debut na proba. Aquel ano tamén correu por primeira vez o Tour de Francia, finalizando a carreira no 56º da clasificación xeral final.
Ao ano seguinte, dunha maneira similar, escribiu a xesta máis importante da súa carreira ao alzarse momentaneamente co liderado do Tour. Era a primeira ocasión na que se disputaba unha etapa prologo no Tour. Tratábase dunha contrarreloxo individual de algo menos de 6 quilómetros que ía decidir o portador da camisola amarela nas primeiras etapas da carreira. Cando todo o mundo deba como gañador a Poulidor, que fixera o mellor tempo dos favoritos e tan só faltaba un puñado de corredores sen nome por chegar á meta; o especialista José María Errandonea marcou un tempo de 5 segundos mellor que Poulidor quedándose coa vitoria de etapa e a camisola amarela. Só púidoo manter outra etapa máis xa que unha caída e a aparición dun inoportuno forúnculo obrigáronlle a abandonar na terceira etapa.
En 1968, convertido en xefe de filas do Fagor, acudiu de novo á Volta, onde gañou unha etapa e obtivo o 4º lugar da xeral final, acadando a súa mellor actuación nesta competición. Aquel ano tamén gañaría a Bicicleta Eibarresa. 
Profesional de 1963 a 1971, durante os cales os seus maiores éxitos logrounos na Volta a España onde conseguiu tres vitorias de etapa, e no Tour de Francia onde obtivo unha. En ambas das duas probas chegou a liderar a carreira.
TRIUNFOS: 1965, Campión de España de Persecución.
1966, vencedor do G. P. Drick, dunha etapa da Bicicleta Eibarresa e dunha etapa da Volta a España.
1967, vencedor do G. P. Drink, do G. P. Federación Catalá, dunha etapa da Volta a España, dunha etapa da Bicicleta Eibarresa e Campión de España de Persecución.
1968, vencedor da Bicicleta Eibarresa e dunha etapa da Volta a España.
1970, vencedor dunha etapa da Volta a España.
XIRO DE ITALIA: 1968 (46º).
TOUR DE FRANCIA: 1966 (56º) e en 1967 retírase na terceira etapa.
VOLTA A ESPAÑA: 1966 (10º, máis unha etapa), 1967 (23º, máis unha etapa), 1968 (4º, máis unha etapa) e en 1970 (35º, máis unha etapa).
Outros resultados dignos de mención: 1964, terceiro na Volta a Cataluña. 1966, terceiro na Volta a Andalucía e terceiro na Bicicleta Eibarresa. 1967, segundo na Bicicleta Eibarresa.
EQUIPOS: 1966-1970 Fagor.

domingo, 12 de marzo de 2017

PARÍS-NIZA 2017

En todas las temporadas el mes de marzo es un mes cargado de competiciones de primer nivel. La primera gran carrera por etapas de la presente temporada dio el pistoletazo de salida el pasado domingo día 5.
Después de las primeras clásicas UCI World Tour, llegaba una de las carreras por etapas con más historia y reconocimiento del calendario francés. Del 5 al 12 de marzo se disputó la 75ª edición de la París-Niza, con alguno de los principales gallos del pelotón internacional.
Los organizadores, un año más mantuvieron el mismo estilo de los últimos años, las tres primeras etapas fueron territorio exclusivo de los sprinters, mientras que los jefes de fila tuvieron que esperar a la contrarreloj de 14,5 kilómetros de la 4ª etapa, antes de la llegada de la montaña para empezar a marcar las primeras diferencias entre los favoritos que buscaban la victoria final.
El domingo 5, en la primera etapa de esta edición, los ciclistas apenas encontraron dificultades montañosas en el gran circuito por los alrededores de Bois d´Arcy, por lo que la llegada al sprint masivo estaba más que anunciado. A falta de puertos, la etapa estuvo loca debido a la lluvia y al viento, donde los abanicos fueron los principales protagonistas dejando cortados a un buen número de favoritos, entre los que estaban Alberto Contador, Richie Porte, Ilnur Zakarin y Romain Bardet. Eso obligó a sus equipos a trabajar durante toda la etapa para minimizar las diferencias. Finalmente Porte y Zakarin se dejaron 47 segundos, mientras el Pistolero de Pinto, 1:04. Bardet, fue expulsado por ayudarse de los coches mientras intentaba recuperar terreno.
Arnaud Demaré, sprinter acostumbrado a ganar en llegadas masivas, tuvo que estar muy atento para seguir la rueda de Julian Alaphilippe, que intentó sorprender, pero acabó sucumbiendo en los últimos metros ante la punta de velocidad de Demaré que se vestía líder de la París-Niza.
El lunes 6, los ciclistas afrontaron una 2ª etapa larga de casi 200 kilómetros entre las localidades de Rochefort-en-Yvelines y Amilly, donde el viento y la lluvia volvieron a ser los protagonistas y causantes de dejar a Richie Porte eliminado para la lucha de la general final al ceder más de 14 minutos.
En el libro de ruta de esta 2ª etapa no se contemplaba desniveles importantes, pero se volvió ver a un pelotón roto por culpa de la lluvia, el viento y el fuerte ritmo del pelotón lo que facilito nuevamente los abanicos.
De salida se forma una escapada de nueve ciclistas que son cazados en el kilómetro 28, justo en ese momento el pelotón se parte en seis partes. En el grupo cabecero, entra el líder Demaré, junto a Contador, Porte, Alaphilippe y Gorka Izaguirre.
Sin embargo, la velocidad y las condiciones provocaron que el Pistolero de Pinto, Porte y Simon Yates quedasen descolgados. Tras una tensa persecución, kilómetros más tarde Contador pudo unirse al grupo del líder. Este grupo formado por unas 70 unidades se disputarían la victoria al sprint donde el italiano Sonny Colbrelli sería el vencedor. Arnaud Demaré entraba tercero por detrás de John Degenkolb pudiendo mantener el liderato un día más.
Alberto Contador, durante la cronoescalada
El martes 7, en la tercera etapa la serpiente multicolor afrontaba de nuevo una etapa larga de 190 kilómetros entre las localidades de Chablis y Chalon-sus-Saône. De nuevo los hombres rápidos gozaron de una nueva oportunidad para que Sam Bennett se exhibiera inaugurando con un poderoso sprint su casillero de victorias en este 2017 y en el UCI World Tour. Se impuso con superioridad a la créme de la créme de la velocidad, dándole de esta forma la primera victoria a su equipo el Bora que debuta en primera esta temporada.
El miércoles 8, después de tres días para el lucimiento de los hombres rápidos, en la 4ª etapa los gallos de la general midieron sus fuerzas en la contrarreloj individual de 14,5 kilómetros entre Beaujeu y Mont Brouilly. Julian Alaphilippe mostrando una gran superioridad se imponía de forma aplastante, aventajando en 19 segundos a Contador y en 20 a Tony Gallopin. Esta victoria aupaba al francés al primer puesto de la clasificación general.
Al Pistolero de Pinto se le resiste la primera victoria este año. La volvió a acariciar en esta etapa, tras completar una gran cronoescalada, pero esta vez fue rebasado por un sorprendente Alaphilippe. Aún así, Contador, con ese segundo puesto en la etapa, se acercaba en la general, aunque aún era octavo a 1:31, a falta de las etapas de montaña.
La etapa tuvo protagonismo español ya que se metieron cuatro ciclistas en el Top-10. Magnifico papel de Gorka Izagirre, que acabó cuarto y se colocaba tercero en la general a 47 segundos, por detrás del líder y Gallopin, segundo a 33 segundos.
Otro español destacado fue David de la Cruz, mejor tiempo durante gran parte de la etapa, pero cuando llegaron los gallos se vio relegado a la sexta plaza.
El jueves 9, tras la dura contrarreloj y con la montaña a la vuelta de la esquina, los ciclistas afrontaron la semiescarpada 5ª etapa con tranquilidad y donde los sprinters dispusieron de su última oportunidad en esta París-Niza. El alemán André Greipel supo apurar su oportunidad al imponerse con autoridad al resto de hombres rápidos, consiguiendo así su tercera victoria de la temporada. Sin cambios destacables en la general, Julián Alaphilippe seguía como líder imperturbable.
La sexta etapa del viernes 10, daba el pistoletazo de salida a un duro fin de semana en el cual se decidiría el vencedor final. Esta etapa presentaba un perfil muy quebrado en la segunda mitad de su recorrido siendo muy emocionante hasta el final.
A 50 kilómetros de la llegada, en la primera ascensión al Col de Bourigaille (1ª categoría), el Pistolero de Pinto intentó sorprender con un ataque respondido solo por Dan Martín y Sergio Henao. Sin embargo, el empuje del pelotón por detrás los cazó tres kilómetros después.
En la segunda ascensión a este puerto, los escapados de la primera fuga fueron cazados, formándose un grupo de poco más de una docena de hombres donde estaban todos los gallos que luchan por la general. Cuando faltaban 500 metros para coronar y 18 kilómetros para la llegada, con un ataque muy valiente, salta en solitario Simón Yates que fue cogiendo distancia respecto a sus perseguidores, logrando superar el medio minuto antes de la ascensión final. Cuando empezó la subida final, su ventaja rondaba los 40 segundos. Por detrás Henao y Richie Porte atacaron en busca del británico, pera la ventaja de Yates era suficiente para vencer. Henao era segundo a 17 segundos mientras Richie Porte lo hizo un poco más tarde. Izagirre y Contador perdieron poco más de medio minuto.
Los portadores de los maillots, preparados para tomar la
salida de la última etapa en Niza
Pese haber cedido medio minuto en meta, Julián Alaphilippe seguía de amarillo.

El sábado 11, después de una dura semana y de que las fuerzas ya empezaban a ir muy justas, en la 7ª etapa vimos ciclismo del bueno.
La penúltima etapa de esta París-Niza fue una etapa dura, con cuatro puertos y sin descanso en el pelotón, comandado por los Astana de Fuglsang, el Sky de Henao y el Trek de Contador, que impusieron un fuerte ritmo para castigar al líder Alaphilippe, que ya ofrecía síntomas de debilidad en la subida de Saint Martin, donde ya se fracturo el gran grupo, gracias al impulso del escarabajo Jarlinson Pantano.
En el tramo final tras recibir las ordenes de su jefe el Pistolero de Pinto, el escarabajo Pantano lanzo tres poderosos ataques que surtieron el efecto que quería Contador, descolgar a Izaguirre y dejar el grupo reducido a solo cuatro gallos: Richie Porte, Sergio Henao, Dan Martín y el Pistolero de Pinto. Henao, sin interés en luchar por la etapa al estar centrado en la clasificación general, se desentendió de los ataques de Richie Porte, limitándose a seguir la rueda de un perseverante Contador que ya no tiene la chispa de antaño.
En la subida al Col de la Couillole Richie Porte fue el más consistente y pletórico, atacando en el momento preciso para superar a todos sus rivales e imponerse en la etapa reina.
Contador agotó al escarabajo colombiano Henao, sin embargo las aceleraciones del Pistolero de Pinto no fueron suficientes para obtener el triunfo de etapa, pero sí consiguió reducir la distancia con Henao que era el nuevo líder de la general, seguido de Dan Martín a 30 segundos y Contador a 31 dejando muy abierto el desenlace de la última etapa.
Efectivamente, el domingo 12, el desenlace de la última etapa de la París-Niza fue el reencuentro con la épica y con esas gestas para recordar gracias a un Alberto Contador que construyó un nuevo monumento al ciclismo en un final apoteósico.
El Pistolero de Pinto, ha perdido explosividad pero no ambición, como en sus mejores momentos, atacó a falta de 50 kilómetros del final de etapa y de la carrera, con dos puertos por delante para firmar una etapa emocionantísima, sólo le faltaron dos segundos para obtener la victoria final.
Las reviradas carreteras de la Costa Azul y la victoria de etapa de David de la Cruz que le quito cuatro malditos segundos de bonificación ensombrecieron la exhibición. Mientras que por detrás, el Escarabajo colombiano, apoyado en un grupo numeroso entraba a 21 segundos proclamándose campeón final por solo esos dos segundos de ventaja. Queda claro que el ganador final fue Henao, pero el protagonista fue Contador.
         El Alberto de siempre, el Contador que nunca se rinde.

xoves, 9 de marzo de 2017

THORVALD ELLEGAARD

Thorvald Ellegaard naceu en Fangel (Dinamarca), o 7 de marzo de 1877. Faleceu aos 77 anos en Charlottenlund (Dinamarca) o 27 de abril de 1954.
A estrela do norte foi un ciclista profesional danés. Gran sprinter, e o mellor danés de todos os tempos. Conseguiu a súa primeira vitoria aos 18 anos e retirandose aos 50.
Profesional de 1897 a 1926 durante os cales conseguiu 800 vitorias e 1.560 segundos e terceiros postos en 153 pistas de todo o mundo.
TRIUNFOS: 1898, Campión de Dinamarca de sprint.
1899, Campión de Dinamarca de sprint e vencedor do Gran Premio de Kobenhavn.
1900, Campión de Dinamarca de sprint.
1901, Campión do Mundo de sprint, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn, do gran Premio de París e do Gran Premio de Bordeus.
1902, Campión do Mundo de sprint e vencedor do Gran Premio de Kobenhavn.
1903, Campión do Mundo de sprint, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn, do G. P. Unión Velocipédica Feancesa, do Gran Premio de Búffalo e do Gran Premio República.
1904, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn e do Gran Premio de Búffalo.
1905, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn.
1906, Campión do Mundo de sprint, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn e do gran Premio de Berlín.
1907, vencedor do Gran Premio de kobenhavn e do G. P. Unión Velocipédica Francesa.
1908, Campión do Mundo de sprint e vencedor do Gran Premio de Búffalo.
1910, vencedor do gran Premio de Kobenhavn.
1911, Campión do mundo de sprint, vencedor do Gran Premio Kobenhavn e do Gran Premio de París.
1912, vencedor do G. P. Unión Velocipédica Francesa e do Gran Premio de Bordeus.
1914, vencedor do Gran Premio de Kobenhavn.
Nunca participou en ningunha das tres grandes.
Outros resultados dignos de mención: 1904, 1905, 1910 e 1913: segundo no Campionato do Mundo de sprint.