SEAMURS ELLIOTT

Seamurs Elliott, naceu en Dublín (Irlanda) o 4 de xuño de 1934. Faleceu en estrañas circunstancias (ao parecer, suicidado) en Ibíden (Irlanda), aos 36 anos o 4 de maio de 1971.
Foi un atlético ciclista irlandés, gran atacante, rodador e velocista que en 1953 proclamouse Campión de Irlanda amateur.
A maior parte da súa carreira a pasou como gregario de estrelas como Jacques Anquetil e Jean Stabinski.
Elliot, era o maior dos seus irmáns, que na súa infancia comezou xogando ao futbol ata que aos 14 anos aprendeu a andar en bicicleta, uníndose a un pequeno club de ciclismo da igrexa de San Brendan. Cando tiña 16 anos xa participaba en carreiras duns 20 quilómetros que dita igrexa organizaba ao redor das rúas da cidade. Na súa primeira carreira cunha bicicleta feita de refugallos cunha roda fixa e cuns pedais que nas curvas golpeaban o chan quedou en segundo lugar. A bicicleta do gañador era especial de carreiras.
Aos 17 anos foise ao Southern Road Club e xa cunha bici de carreiras regulamentaria, gañou o Gran Premio de Irlanda con máis de 50 quilómetros. En marzo de 1952, tras a desaparición do club foise aos Dublin Wheelers. Ese verán gañou o Mannin Veg, unha carreira no Circuíto de motociclismo na Illa de Man. Tamén gañou ao sprint a carreira de Dublín-Galway-Dublín.
En 1953 correu co equipo irlandés “B” a Manx Internacional, caéndose na difícil volta da Ponte do Gobernador pouco antes do final, pero con todas esas chegou cuarto. Ese mesmo ano gañou o Campionato irlandés e o seu segundo posto na Volta a Irlanda valeulle unha viaxe ao campamento de adestramento Simplex en Monte Carlo a primavera seguinte.
Ao final deste campamento púxose en contacto cun ex profesional francés, Francis Pélissier, para que lle asesorase. Pélissier díxolle que competise en tantas carreiras como fose posible, polo menos tres ou catro á semana e de ser posible en Francia, antes que en Irlanda, instándolle a que se mudase a París.
En 1954 tras gañar o Tourmalet da Route de France, que organizaba o xornal de Leullot, nunha publicación especial pedía que alguén fichase a este irlandés, xa que segundo él estaba empapado de clase e tiña un gran futuro por diante. A ese chamamento respondía Paul Wiegant do Athletic Club Boulogne-Billancourt de París, o mellor equipo de Francia de afeccionados. Con este equipo en 1955 gañou cinco clásicos de afeccionados dun día e estableceu o récord mundial de 10 km de afeccionados no Vélodromo d´Hiver en París. Na tempada de 1956 pásase a profesional fichando polo equipo Helyett-Félix Potin. Gañou a súa primeira carreira, o G. P. d´Boto Alger en Alxeria, superando a André Darrigade. Tamén gañou o GP Catox e o GP Isbergues. Na súa primeira gran carreira gaña a Omloop Het Volk en 1959 en Bélxica e o Circuit da Vienne. Tras estes triunfos, permanece co equipo baixo diferentes patrocinadores durante gran parte da súa carreira, converténdose en gregario de Jacques Anquetil e Jean Stablinski.

Seamurs Elliot y Jean Stablinski

No Campionato do Mundo de 1962 en Salgou (Italia). Stablinski e Elliott eran compañeiros de equipo, pero rivais no Mundial, onde os ciclistas corrían en seleccións nacionais. Con todo, líder e gregario traballaron para desgastar ao resto de favoritos. Cando Stablinski atacou, Elliott negouse a perseguir ao francés facilitándolle a vitoria en solitario. Elliott, gañaba a prata para Irlanda, pero sacrificando a súa oportunidade en beneficio de Stabinski.
A lealdade ao equipo foi un tema que se estendeu ao longo da súa carreira. En declaracións despois de baixarse do podio coa medalla de prata dicía: “Non se debería dicir que axudei a Jean, el é o mellor amigo que teño no ciclismo e o padriño do meu fillo, así que non podería ir tras el”.
Outra das anécdotas durante a súa vida profesional foi cando en 1965 foi contratado para participar na Londres-Holyhead, a carreira máis longa dun só día no mundo (275 millas). Tom Simpson gañáballe ao xa profesional domestico Seamurs Elliott. Pero cando Cycling imprimiu a foto do sprint, comezou a polémica. Víase claramente as mans de Elliott freando antes da liña de meta. Máis tarde, escribía e admitía nun artigo xornalístico que “gañaba máis diñeiro vendendo carreiras que gañándoas”.
Xa en 1963, o propio Simpson ofrecéralle 1.000 libras esterlinas para que lle axudase a gañar o Campionato do Mundo. Elliott negouse porque xa lle ofreceran máis por alguén máis.
A súa carreira comezou a desvanecerse a partir de mediados dos anos sesenta. En 1966 foise do equipo de Anquetil ao rival Mercier-BP, liderado por Raymond Poulidor. Planificando o seu retiro abriu un hotel en Loctudy, en Bretaña. Iso róubolle tanto tempo que só podía correr as carreiras locais, aínda que no Campionato do Mundo prometeulle ao seu equipo que axudaría ao seu líder, pero unha saída de cadea relegouno ao 15º posto.
A partir de aí, as cousas empeoraron. O seu matrimonio fracasou. O hotel tamén fallou, o que lle fixo perder todo o seu diñeiro. Para repoñelo, vendeu unha historia ao xornal británico “The People”, na que contaba as súas historias coas drogas e os subornos. O artigo entraba en poucos detalles, pero suficientes para que fose desprezado polo resto dos profesionais, o que fixo que nunca recuperase o impulso de outrora.
Regresou a Dublín en 1967 para establecerse no negocio do metal do seu pai, mentres a súa muller permaneceu en Francia co seu único fillo.
Profesional de 1956 a 1966, durante os cales logrou triunfos de etapa nas tres grandes voltas por etapas. No Xiro de Italia de 1960 lograría un triunfo de etapa.
Igualmente no Tour de Francia obtería un triunfo de etapa na edición de 1963 o que lle permitiu liderar a rolda francesa durante 4 días, converténdose no primeiro ciclista irlandés en facerse coa camisola amarela.
Na Volta a España lograría 2 triunfos de etapa. A primeira na edición de 1962 na que finalizaría terceiro tras liderar a proba durante 9 días, gañar a cuarta etapa e quedar segundo na clasificación dos puntos. O seu segundo triunfo de etapa na rolda española produciuse na edición de 1963.

Tras a súa retirada retornou ao profesionalismo en Gran Bretaña en 1970 co equipo Falcon Cycles entrando 21º na súa primeira carreira, pero estas carreiras profesionais nacionais non lle eran tan atractivas nin gratificantes. A pesar dos problemas continuou correndo e adestrando aos juniors, á vez que formulaba plans para o ciclismo irlandés.

O 21 de abril de 1971, morre o seu pai. Dúas semanas despois, o 4 de maio, Elliott foi atopado morto no piso onde vivía encima dos locais da empresa familiar. A causa da morte foi debida a unha ferida de disparo de escopeta.

Seamurs Elliott descansa xunto ao seu pai na igrexa de St. Mochonog, Kilmacanogue, Condado de Wicklow.
Na súa honra celébrase cada ano desde 1971 a Shay Elliot Memorial Road Race en Irlanda.
Os seus amigos erixíronlle un monumento na parte superior da subida de Drumgoff Bridge, Glenmalure en dirección a Laragh, no Condado de Wicklow.
TRIUNFOS: 1956, Récord do Mundo 10 quilómetros saída parada en pista cuberta (13´36”), vencedor do G. P. Eco de Alxer, do G. P. Catox e do G. P. Isbergues.
1957, vencedor do Circuíto A Viena e da Semaine Bretonne.
1958, vencedor do G. P. Sigrand e dúas etapas dos Catro Días de Dunkerque.
1959, vencedor do G. P. de Niza, do G. P. Denian, da Omloop Het Volk e do Manx Trophy.
1960, vencedor da Rennes-Brest, dunha etapa do Xiro de Italia, do Trofeo Peugeot e dunha etapa do G. P. Ciclomotoristico.
1961, vencedor dunha etapa dos Catro Días de Dunkerque.
1962, vencedor dunha etapa da Volta a España.
1963, vencedor dunha etapa do Tour de Francia, vencedor do G. P. de Vayrac e dunha etapa da Volta a España.
1964, vencedor do Tour Morbihan e da Mans Trophy.
1965, vencedor do Tour Oise, máis unha etapa, do Gran Premio de Saint-Raphaël, do G. P. d´Espéraza e do G. P. d´Orchies.
1966, vencedor do G. P. du Trégor.
XIRO DE ITALIA: 1959 (40º), 1960 (68º, máis unha etapa) e en 1961 retírase.
TOUR DE FRANCIA: 1956, retírase, 1958 (48º), 1959, abandona, 1961, (47º), 1963 (61º, máis unha etapa) e en 1964 retírase.
VOLTA CICLISTA A ESPAÑA: 1962 (3º, máis unha etapa) e 1963 (42º, máis unha etapa).
Outros resultados dignos de mención: 1962, subcampión do Mundo de Ciclismo en Ruta.
EQUIPOS: 1956-1958 Helyett-Potin, 1959-1961 Helyett-Fynsec, 1962-1964 Saint-Raphaël-Gitane-R, 1965 Geminiani, 1966 Ford France-Gitane.