luns, 27 de febreiro de 2012

A PESAR DE LOS NUBARRONES, EL CICLISMO SOBREVIVE.

REIN TAARAMAE, ALENJANDRO VALVERDE, JEROME
COPPEL, podium de la Vuelta a Andalucia 2012.
 Con la Challenger de Mallorca, en este mes de febrero se da el pistoletazo de salida a la temporada ciclista española, en la que este año debido a las condiciones metereológicas hubo que suspender la última etapa por la nieve, al no poderse ascender a Sierra de Tramontana.
Ya dentro de la península, la Vuelta a Andalucía realmente es la que da el pistoletazo real al calendario nacional, lo que ya es una gran noticia en este periodo de crisis en el que las carreras tienden a desaparecer o a recortar su duración. Por lo que la Ruta del Sol reluce a pesar de los nubarrones.
En Mallorca este año por falta de presupuesto solo se disputaron cuatro trofeos que al final solo fueron tres por la suspensión del último por la nieve. El Trofeo Palma y el trofeo Migjorn se los llevo al sprint Andrew Fenn del Omega Pharma-Quick Step, mientras el Trofeo Deniá fue para Lars Peter Nordhaug del Sky.
La Vuelta a Andalucía, repleta de ilustres, se la llevo un reaparecido Alejandro Valverde (Movistar) en plenitud de forma después de esos 18 meses de sanción. Gano la etapa reina en el Santuario de Araceli enfundándose el
RICHIE PORTE, Vencedor de la Vuelta al Algarve 2012.
maillot rojo de líder que ya conservo hasta el final. Oscar Freire también se volvió a llevar otra etapa de Andalucía, lo mismo que en el Tour Down Under, Andalucía les volvió a dar su oportunidad y ninguno de los dos la desaprovecho.
Alejandro Valverde, se le nota que regresa rabioso tras esos 18 meses de sanción demostrándonos que continúa siendo el ciclista espectacular y que durante su largo castigo no descuido ni la preparación física ni la psicológica. Reapareciendo en plenitud de forma, con la clase de siempre, pero más ambicioso. Seguramente intenta recuperar el tiempo perdido y aprovecha todas las oportunidades. El mismo afirmó que "ahora es mejor ciclista, más maduro y menos impetuoso". El tiempo le quitará o no la razón, pero lo que es evidente es que en la actualidad es el ciclistas más en forma. Este año ya lleva dos etapas de montaña y la general de la Vuelta a Andalucía, donde había una participación de primerísimo nivel : Igor Anton, Daniele Bennati, Robert Gesink, Denis Menchov, Bauke Mollema, Samuel Sanchez, Frank Schleck y Jens Voigt. Con la mayoría coincidirá en la Paris-Niza que se disputara el próximo mes (3-11 de marzo).
El murciano tiene hambre de ciclismo y afina la puesta a punto para las clásicas de primavera pero sin olvidar
Podium del Tour de Oman. 1º Peter Velis (Omega Pharma.Quick
Step). 2º Vicenzo Nibali (Liquigas-Cannondale), 3º Sandy Casar
(FDJ-Big Mat).
Jonathan Tierna-Locke (Endura Racing), coronando el Muro
de Fayence, lo que le llevo a ganar la clasificación general del
Tour de Haut Var. (Francia)
el Tour de Francia y el Mundial. Esta dispuesto a hacer una temporada muy cargada, como los campeones de antaño.
Todavía se siente perseguido por Pat McQuaid y la UCI, que le acosan con los controles antidopaje y no quieren que los puntos conseguidos con sus victorias sean contabilizados para su equipo durante los próximos dos años. Por eso Alejandro Valverde sueña con subir al pódium del Mundial para darle en toda la cara con su triunfo y negarle la mano, mirándole fríamente y con desprecio a los ojos. La venganza es un defecto del ser humano, por eso el murciano no descarta hacerlo.
"Esta victoria va para todo el equipo y también para Movistar, porque siempre han confiado en mi y por la apuesta que han hecho por el ciclismo con nuestro equipo".
Enhorabuena Valverde, bienvenido al maltratado ciclismo que necesita de ciclistas como tu.
En este mes, el calendario ciclista continúa: en Portugal se corrió la Vuelta al Algarve, con doblete del equipo Sky. Bradley Wiggins batió a Tony Martin en la contrarreloj, Richie Porte, que fue tercero, se adjudicó la general después de haber ganado en el Alto de Malhao. El podio final rebosa calidad con: 1º Richie Porte, 2º Tony Martin y 3º Bradley Wiggins.
En el Tour de Omán, el vencedor fue Peter Velits, que a pesar de los intentos de Vicenzo Nibali por arañarle segundos de bonificaciones intermedias, nada pudo conseguir, ganó la etapa reina en la Montaña Verde, donde Velits se puso líder. A Purito Rodriguez lo hacía más arriba, incluso ganador de algo, pero sólo fue séptimo. Habrá que esperar a que avance la temporada para que empiece a estar donde verdaderamente le corresponde.
Un británico de 27 años y totalmente desconocido, llamado Jonathan Tiernan-Locke del equipo Endura Racing, al imponerse en la segunda etapa del Tour de Haut Var, nada más ni nada menos que en el Muro de Fayence, le sirvió para adjudicarse también la general. Ya había sido tercero en la primera etapa, y la semana pasada gano dos etapas y la general en el Tour del Mediterraneo. A partir de ahora, recordad este nombre Tiernan-Locke, no volverá sonar como de sorpresa. De hecho es el pichichi esta temporada empatado a cinco victorias con Andre Greipel  y Elia Viviani.
En el Trofeo Laigueglia, la victoria a sido para otro desconocido joven de 21 años, pero este con apellido ilustre: Moreno Moser, nada más ni nada menos que sobrino del gran Francesco Moser.
Si nos fijamos en las clasificaciones de las carreras celebradas en este segundo mes de temporada 2012, vemos a muchos gallos en las primeras posiciones. Eso me hace pensar que ahora los recorridos de estas pruebas de una semana tienen un cierto atractivo (dejaron de ser soporiferas), por lo que al final al ser mas selectivas se hace la criba de calidad y también los propios ciclistas dejaron de venir a estas carreras de principio de temporada a pasear.
No hace mucho, los equipos resguardaban a sus jefes de filas para mayo y julio, preparando a un grupo de ciclistas especialistas para estas carreras de principio de temporada. Los segundos espadas, todos ellos daban un gran rendimiento en estas vueltas de una semana, pero luego en las grandes volvían a sus origenes como gregarios. Los primeros espadas también acudían a estas citas, pero se dejaban llevar. Ahora es diferente, como se confirmo en Andalucía y lo vimos el resto del mes en las demás pruebas.
Otra teoría sobre este cambio de actitud podría ser el azote por la crisis económica y por el dopaje, ya que el tiempo de las vacas gordas acabo hace tiempo y la única manera de mantener a la serpiente multicolor dando pedales por las carreteras de todo el mundo es con los mejores ciclistas y con trazados que ofrezcan alternativas a los habituales sprints, igualmente necesarios, pero sin abusar. Ya que este ciclismo también tiene su atractivo y da oportunidades a la clase media. A mi, me gusta la actual tendencia, entre otras cosas porque la competición con otros deportes es brutal y ahí ya veis que las estrellas compiten desde el principio aasta el final de temporada. 

xoves, 23 de febreiro de 2012

ALBERT BARTHÉLÉMY.

ALBERT BARTHÉLÉMY
Albert Barthélémy. Foi un ciclista francés, nacido o 3 de marzo de 1906 en Anor-les-Fourmies (Francia). Faleceu o 26 de novembro de 1988, á idade de 82 anos en Fourmies (Francia).
Foi profesional de 1928 a 1936.
Gran routier-sprinter, pero non puido coas grandes probas por etapas.
TRIUNFOS: 1928-29-30 París-Fourmies.
1930 Circuito des Ardenes.
1932 Criterium de las Aguilas, París-Rennes e París-Lille.
1933 París-Bruxelas.
Nunca participou no Xiro de Italia nin na Volta a España.
No Tou de Francia de 1929 e 1930 retirouse antes de finalizar, quedando 49º na edición de 1932.
Outros resultados dignos de mención foron: 1929, 2º na París-Cannes.
1930, 3º no Circuit de París.
1931, 3º en el G. P. Fourmies e catro etapas da Volta a Alemania ainda que se tivo que retirar antes de finalizar.
1932, 2º no G. P. Fourmies.
1933, 3º na xeral final da París-Nice, gañando dúas etapas.
EQUIPOS: 1930 La Nordiste-Wolber (Belgica). 1931-32 Dilecta-Wlober (Bélgica). 1933-34 F. Pélissier-Mercier-Hutchinson (Francia). 1935 Essor-Hutchinson (Francia). 1936 F. Polissier-Mercier-Hutchinson (Francia:

domingo, 19 de febreiro de 2012

RECORDANDO A LOS QUE NOS DEJARON PREMATURAMENTE.

NOSOTROS TAMBIÉN
CIRCULAMOS.
¡RESPETANOS!
El pasado fin de semana en un desgraciado accidente de tráfico ocurrido en las inmediaciones de Balager (Lerida), resultaron muertos Pere Pedrosa (35 años) y Joan Alcázar (40), y un herido muy grave que continua en la UCI del hospital Arnau de Vilanova (Lerida), todos ellos Federados del Club Ciclista Radical Intersport.
El goteo de ciclistas muertos durante la práctica del deporte que tanto nos gusta como es el ciclismo, continua. Las cifras han bajado bastante en los últimos años, gracias a la concienciación y al trabajo de mucha gente, pero 67 muertos en 2010 siguen siendo muchos. Yo diría que demasiados, si no fuese por el amor que le tenemos a la bicicleta dan ganas de bajarse y no volver a pedalear. No se como podemos ser tan insensibles puestos al volante del automovil. Es necesario que cuando ejerzamos de conductores nos concienciemos del daño que podemos hacer a un ciclista en carretera.
Esta es la otra cara del ciclismo, y conviene no olvidarla. los accidentes de tráfico son una de las peores lacras para el ciclista, obligado a entrenar a la intemperie, en carreteras abiertas al tráfico, con nuestro cuerpo como único paragolpes.
Esta noticia junto con la del octavo aniversario del fallecimiento de Marco Pantani, que estos días salio en 
RICARDO Y JAVIER OTXOA.
todos los medios, me trae al recuerdo también la de los hermanos Otxoa. El 15 de febrero de 2001, hizo once años que también un coche los arrollaba mientras entrenaban en una carretera de Málaga.
Ricardo murió en el acto y Javier sufrió daños físicos y cerebrales tras un largo coma.No se porque, pero la muerte de Ricardo Otxoa me conmociono bastante, incluso coincidió que por aquellos días me encontraba en el País Vasco y asistí al funeral.
El martes 14 se cumplieron ocho años de la muerte de Marcos Pantani, según nos lo recuerda toda la prensa deportiva. El entrañable y espectacular "Pirata", apareció muerto en un hotel. El consumo de drogas aparecía de fondo. Un fallecimiento que compartia similitudes con las del Chava Jiménez y Frank Vandenbroucke. Juguetes rotos y zarandeados por una vida rápida y frenética. Tres ciclistas que alcanzaron la gloria y que cayeron desde lo más alto de una cuesta abajo sin frenos y a muy temprana edad. Tres campeones inolvidables.
Sea como sea, cuando alguien nos deja en la plenitud de su vida nunca acabamos por acostumbrarnos, por
MARCO PANTANI (EL PIRATA)
eso cuando escuchamos u oímos estas noticias nos conmocionamos profundamente, al igual que su día sentimos las desapariciones de Antonio Martín, Fabio Casartelli, Isaac Galvez, Wouter Weylandr, Xavi Tondo y muchos más que ahora mismo no me vienen a la memoria, Luis Ocaña, Tom Simpson, junto a los cientos de ciclistas anónimos, todos ellos por diferentes motivos, pero que ahí están y que nunca los olvidaremos. Porque el ciclismo es nuestra pasión.
Vaya desde aquí mi pesar a todas las familias y solidaridad para sus allegados.
DEP: Todos los compañeros ciclistas víctimas de accidentes de tráfico. Deseando que estas sean las últimas.
Nuestro cuerpo es muy frágil ante la embestida de una maquina de hierros y a la velocidad con que nos investís. Respetadnos y mantened el 1.5 metros de separación entre vehículo y ciclista cuando nos adelantéis. Siendo así, llegaremos todos a nuestros destinos sin contratiempos. Podemos convivir juntos.

mércores, 15 de febreiro de 2012

VENDRAMINO BARIVIERA.

VENDRAMINO BARIVIERA
Vendramino Bariviera. Naceu en Roma (Italia), o 25 de outobro de 1937. Feleceu o 23 de novembro de 2001 aos 64 anos en Conegliano Veneto (Italia).
Ciclista profesional italiano dende 1961 a 1967. Conta con seis vitorias de etapa no Xiro de Italia.
Como director deportivo dirixiu ao equipo Sanson en 1969 e ao Zalf en 1988.
Como afecionado brillou ao gañar a final do Gran Premio San Pellegrino de 1957 e a Volta á Romaña de 1960. Participou tamén nos Xogos Olímpicos de Roma de 1960, retirándose antes do final, no Mundial de 1958 foi undécimo.
Como profesional gañou a Milan-Vignola de 1962, eo G. P. Pellegrino (Trofeo Cougnet), en 1963 gañou o G. P. Prato.
XIRO DE ITALIA: 1961 na disputa da 7ª etapa chegou fóra do control sendo eliminado. 1962 retirase na 7ª etapa, 1963 (46º e tres etapas), 1964 (61º e unha etapa), 1965 (43º), 1966 (53º e dúas etapas) e en 1967 retirase na 8ª etapa.
TOUR DE FRANCIA: So participou no ano 1963 véndose obrigado a retirarse.
Nunca participou na Volta a España.
Outros resultados dignos de mención foron o terceiro posto na Placci Copa de 1962, terceiro no Campionato de Italia de 1963. Na Volta a Suiza de 1964 quedou 19º na clasificación xeral final.
EQUIPOS: 1961-62 Ghigi (Italia), 1963-64 Carpano (Italia), 1965-66 Sanson (Italia) e 1967 Filotex (Italia).

domingo, 12 de febreiro de 2012

ALBERTO CONTADOR, CONDENADO

La pasada semana terminaba mi post dudando si por fin esta semana se daría la resolución del caso Contador, al tiempo que anunciaba que no me sorprendería ninguna de las decisiones posibles.
Esta vez no hubo más aplazamientos y por fin se acabó la espera. 565 días después, el culebrón del
Alberto Contador, saliendo de realizar uno de los cientos
de controles que pasa durante la temporada.
clembuterol del maldito chuletón llego a su fin.
Según la resolución del TAS, Alberto Contador queda suspendido durante dos años con efecto retroactivo a partir del 25 de enero de 2011, restando los cinco meses y 19 días del periodo de suspensión provisional durante el 2010 y 2011. Con esta rebaja, Alberto Contador no volverá competir hasta el próximo 6 de agosto.
No me quiero posicionar, pero me gusta dar desde aquí mi opinión. Intentando ser muy concreto. Ya veremos si lo consigo.
Nos guste o no, la sanción es coherente con la normativa vigente.
La terna de esos tres hombres justos tiro por la calle del medio que era lo más fácil, aceptando parcialmente los requerimientos de la AMA y de la UCI. Por lo que ni solomillo de ternera contamida, ni transfusión de sangre, la culpa fue de una de las barritas energéticas que toman los ciclistas.
Creo sinceramente que a Contador le aconsejaron mal. Debió aceptar la sanción de un año que le habían puesto con anterioridad, pues como se esta viendo al final salió más perjudicado.
Alberto Contador a la entrada de la rueda de prensa que dio
en un Hotel de Pinto después de conocer su sanción.
Detrás vemos a su director Bjarne Riis, un dopado confeso.
También creo que la defensa de Alberto Contador, puso todo su empeño en demostrar que la causa más probable de la presencia del clembuterol en el organismo del ciclista era el consumo de carne contaminada. Sin saber que aquí en España existe un control muy riguroso sobre la carne, por lo que es muy difícil que estuviera contaminada.
Al darse que en España no es un país sospechoso de tener problemas de contaminación por clebuterol en su ganado, fue lo que llevo a la conclusión del jurado que la teoría alegada por Alberto Contador, no era más que una posibilidad remota.
La norma especifica que pasarse de la raya, en mucha o poca cantidad, no exime de castigo. Desde ese punto de vista la sanción era la esperada.
En dopaje, no hay poco o mucho. Lo hay o no lo hay, y en el caso de Contador, con los datos en la mano no existe duda.
La ley es dura, pero es ley (DURA LEX SED LEX). La esperanza de todos aquellos que creían en su absolución se acabó.
En España, predicamos mucho lo de la tolerancia cero, pero sigue habiendo casos.
Así que en este caso únicamente se puede estar del lado de Alberto, por la tardanza en emitirse la sentencia, ya que fueron año y medio que vivió sumido en la incertidumbre y el sufrimiento, un sufrimiento que el 
Alberto Contador, sin la equipación de su equipo
después de ser sancionado, pero dispuesto a seguir
entrenando para regresar a lo Campeón.
propio ciclista aconsejado por sus abogados hizo extensible al carnicero de Irun, afectado por que había vendido el chuletón ("al final no les salio bien", "yo estaba tranquilo porque tenia todo en regla, mi sufrimiento era por la empresa y cómo podía repercutir en el ámbito comercial, pero afortunadamente no ha sido un problema y el negocio no se resintió"), fueron las declaraciones de Javier Zalaeta el carnicero de Irun, nada más conocer la sentencia. El colectivo de ganaderos al final también podrán dormir tranquilos y estar satisfechos por el resultado de la sentencia del TAS.
El ciclismo vuelve a quedar en entredicho, herido, donde ya nadie se fía de nadie. Los tramposos deben ser castigados pero, si el sistema creado para impartir justicia esta lleno de trampas y contradicciones, lo más normal es que el ciclista siga sufriendo escarnios.
En la resolución del TAS, puede parecer que nos toman a todos por tontos, ya que no reconocen el dopaje, ni que hubo autotransfusión, reconociendo que la aparición del clembuterol fue debido al consumo de algún suplemento alimenticio contaminado. Puede parecer inaudito y ridículo. Que cada cual saque sus conclusiones.
Por desgracia ni es el primero ni será el último caso. Tenemos el caso reciente de Valverde, condenado también por el TAS tras ser vinculado sin pruebas rotundas, simplemente por una bolsa de sangre en la Operación Puerto, o el caso de Ezequiel Mosquera, arruinado deportivamente por un positivo de hidroxetil que a día de hoy nadie, ni el reconocido laboratorio de Colonia confirma, ya que nunca se pudo demostrar que fuese ingerido por vía intravenosa. Y en esta caso, nunca vi a ningún deportista, político o medios de comunicación manifestarse como lo hacen con Alberto Contador.
Así esta el ciclismo. Preocupado en una caza de brujas sobre aquellos que molestan o destacan, eliminándolos. En vez de preocuparse por implantar un sistema más justo y razonable que vele por las buenas practicas del ciclismo.
La UCI pone cara de funeral en su victoria. Alberto Contador ya tomo la decisión de continuar a pesar de lo que había dicho cuando su positivo en septiembre de 2010. Pero el ciclismo encuentra una razón para acelerar su autodestrucción.
Y YO SIGO PENSANDO QUE PARA LLEGAR A ESTO NO SE NECESITABAN 565 DÍAS.

xoves, 9 de febreiro de 2012

ERCOLE BALDINI.

Ercole Baldini (A Locomotora de Forli ou O Plácido), naceu en Villanova dei Forli (Italia), o 26 de xaneiro de 1933. Foi un ciclista italiano, profesional entre os anos 1957 e 1964.
A principal especialidade de Baldini era a contrarreloxo, o que lle valeu para gañarse o alcume da Locomotora de Forli. Destacou desde moi temperá idade no mundo do ciclismo.
ERCOLE BALDINI, es su epoca
de ciclista profesional.
Aos 17 anos e tras haber habandoado os estudos, foi 3º no Campeonato de Italia Xuvenil, pasando á categoria amateur ao ano seguinte. A pesar de non lograr demasiadas vitorias, os seus resultados facian presaxiar un gran ciclista.
Aos 21 anos deu o salto á fama ao establecer a marca mundial da hora de afeccionados (44,870 km.); marca que dous anos máis tarde, e sendo aínda amateur, bateu xa con carácter absoluto, ao cubrir 56,393 km., cando a marca de profesionais estaba nese momento establecido por Jacques Anquetil con 46,159 km.. Aquel mesmo ano gañou o Campionato de Italia de fondo na estrada, o título mundial de persecución e o título Olímpico en ruta, nos Xogos Olimpicos de Melbourne. A seu corpulencia física escondía un carácter amable e suave. Deportivamente foi un corredor de excepción.
Tres veces venceu a Anquetil no Gran Premio de Forli-Castrocaro e foi, tamén, o primeiro corredor que alcanzou o título mundial de profesionais de fondo na estrada, logo de ser Campión Olimpico en ruta. Logo del, Kuiper tamén logrou a mesma fazaña.
Logo de cumprir o servizo militar en 1955, Baldini comenzou a destacar mundialmente. Aínda sin ter gran experiencia en pista, proclamouse campión de Italia e do Mundo de persecución, e campión amateur de Italia en ruta.
En 1957 deu o salto a profesionais e en 1958 foi, probablemente, o ano en que logrou as súas vitorias máis destacadas. Gañou o Xiro de Italia con catro vitorias de etapa e foi campión de Italia e do Mundo de ciclismo en ruta. En 1959 participou por primeira vez no Tour de Francia, logrando un triunfo de etapa e
ERCOLE BALDINI, en la actualidad.
terminar sexto na clasificación xeral final.
Ao retirarse do ciclismo activo, Baldini converteuse en director deportivo. Tamén foi Presidente da Asociación de Ciclistas e foi colaborador do Presidente da UCI Veerbruggen.
PALMARÉS COMO AMATEUR: 1954, marca da hora 44,870 km., o 30 de outubro no Velódromo de Viporelli Marca Mundial dos 20 km. en 26´29´´60.
1956: O 8 de setembro no Velódromo de Viporelli Marca Mundial dos 10 km. en 12´37´´60, Marca dos 15 km. en 19´25´´3/5, Marca dos 20 km. en 25´53´´1/5, Marca dos 25 km. en 32´21´´, Marca dos 30 km. en 51´43´´, Marca dos 45 km. en 58´11´´4/5, primeira media hora (23,186 km.), segunda media hora (23,207 km,), na hora 46,393 km. logros conseguidos o 19 de setembro no Velódromo de Viporelli. Trofeo Edmon Genti. Medalla de Ouro de ciclismo en ruta nos Xogos Olimpicos. Campión do Mundo de persecución. Campión de Italia de ruta e Campión de Italia de persecución.
COMO PROFESIONAL: 1957 Campionato de Italia en ruta, Xiro a Romaña, Xiro do Lazzio, Gran Premio de Lugano, G. P. Forli-Castrocaro e Trofeo Baracchi con Fausto Copi.
1958: Campionato Mundial en ruta (Reims), Campionato de Italia en ruta, Trofeo Matteotti, Trofeo Baracchi con Aldo Moser, G. P. Prato e Xiro de Italia e catro etapas.
1959: Xiro d´Emilia, G. P. Forli-Castrocaro, Trofeo Baracchi con Aldo Moser e unha etapa do Tour de Francia.
1960: Gran Premio das Nacións e Campionato do Mundo de persecución.
1961: Mildu-Mántua e Trofeo Baracchi con Welly.
1962: G. P. Forli-Castrocaro.
1963: Coppa Placci, Xiro a Reggio Calabria e G. P. Forli-Castrocaro.
1964: Campionato do Mundo de persecución.
Outros resultados dignos de mención foi o segundo posto no Gran Premio das Nacións de 1957.
XIRO DE ITALIA: 1957 (3º e unha etapa), 1958 (1º e catro etapas), 1959 (17º), 1960 (41º), 1962 (7º), 1963 (26º) e en 1964 retirase antes de finalizar.
TOUR DE FRANCIA: 1959 (6º e unha etapa), 1960 (33º), 1962 (8º) e en 1964 retirase antes do final.
Nunca participou na Volta a España.

domingo, 5 de febreiro de 2012

EL TRIBUNAL DE ARBITRAJE DEPORTIVO (TAS) NOS SIGUE TOMANDO EL PELO.

Llevo toda la semana dudando si escribir o no sobre el nuevo aplazamiento del veredicto de Alberto Contador. Por que como decía en mi anterior post, la cosa ya es para empezar a tomárselo a risa. Realmente creo que es una tomadura de pelo para todos nosotros y, principalmente para el propio Alberto Contador, por que lo que ya esta en juego, es su propio futuro. Por otro lado tengo la certeza de que el veredicto ya está tomado desde hace mucho tiempo.
Los tres hombre justos: Ulrich Haas, Efraim Barak y
Quentin Byrne-Sutton.
¿Sera cierto que mañana anuncien la sentencia?. 
El pasado lunes, creo que todo el mundo estábamos espectantes por saber cual seria el veredicto sobre el caso Contador. Pero de nuevo, según una breve nota publicada por el Tribunal en su pagina Web, se producía otro aplazamiento, ahora dicen que será mañana 6 de febrero a las 12 de la mañana, esperemos que no haya nuevos aplazamientos, que visto lo visto no tendría que sorprendernos.
Seguimos por lo tanto en esa cuenta atrás interminable del proceso judicial más mediático. Ya no sabemos cuando se clausurará ese juicio plagado de retrasos y vueltas de tuerca que han puesto de manifiesto la fortaleza de dos duros enemigos. Por una parte, la Agencia Mundial Antidopaje (AMA), organismo, subvencionado con fondos públicos de los gobiernos, que ha presionado a la Unión Ciclista Internacional (UCI), para perseguir a su corredor más emblemático, empeñado en que sea castigado y que ha persistido en su apelación, que aunque acepta la contaminación por carne (que se lo pregunten a los futbolistas mexicanos), ha involucrado a científicos en una cruzada contra Alberto Contador.

Alberto Contador entre tanto desojando la margarita.
 Por el otro lado esta Alberto Contador, un ciclista convencido de su inocencia y que se ha embarcado en un carísimo peregrinaje por los despachos de los abogados más prestigiosos. Dicen que se ha gastado alrededor de un millón de euros.
Sus responsables están obligados a justificar el elevado desembolso económico realizado en los últimos meses en estudios sobre clembuterol, transfusiones de sangre, plásticos etc, etc.
En su acoso a Alberto Contador, la AMA se ha situado en una posición crítica, incómoda. Un veredicto exculpatorio podría provocar una modificación de la normativa antidopaje.
Una pugna tremenda en la que también esta en juego el prestigio del deporte español. Un veredicto de culpabilidad daría alas a todos aquellos que insisten en que gran parte de los éxitos españoles de las últimas décadas se basan en las trampas.
Pero mientras los jueces del TAS siguen buscando una solución al conflicto, Alberto Contador exhibe su talento en este arranque de temporada. Anímicamente lo tiene que estar pasando muy mal, pero al menos se siente reconfortado por las victorias y el respeto de sus rivales. Otros posiblemente ya hubieran tirado la toalla, habrían pactado una sanción y tras un breve periodo de reposo habrían regresado a la competición. Pero Alberto mantiene su inocencia. Cuestión de honor. Sin duda, es admirable. Posiblemente el jurado lo
Alberto Contador, en el holl del Hotel Iberostar en Playa de
Muro (Palma de Mallorca), antes de participar en la Challenger.
sabe y seguro lo tendrá en cuenta a la hora de firmar su veredicto. Aunque sea sancionado, Alberto Contador siempre quedará como ejemplo de perseverancia y valentía.
Un Alberto Contador que se crece en la adversidad y que su repertorio de golpes geniales es inagotable. Ya lo vimos en el Tour de San Luis, volvió a impactar por su entereza y sed de victoria, certificando su gran capacidad para abstraerse del ambiente hostil que le rodea.
Asombra por su innata facilidad para coquetear con las victorias. Su condición y talento lo sitúan entre los más grandes del maltratado ciclismo.
Aunque acuda a las careras sin intención de ganar, cuando aparece la montaña se transforma y saca ese instinto ganador que sólo atesora a los elegidos.
Hoy mismo mientras estoy escribiendo este post, esta disputando la que puede ser su última carrera en este 2012 si resulta suspendido. Después de esta primera etapa regresara a Madrid, para recibir la noticia en Pinto junto a su familia.
Con su indiscutible clase, el madrileño ya se impuso en el Mirador del Potrero y en el Mirador del Sol, dos puertos del Tour de San Luis (Argentina), que le sirvieron para elevar su estima, lanzando un nítido mensaje a sus rivales y para distraer su atención sobre los jueces del TAS.
Esos tres hombres justos, que seguramente ya tenían decidida la sentencia de culpable o inocente al termino de la vista, a finales de noviembre. Pero el razonamiento jurídico, que tienen que plasmar en el papel en una vista con tal magnitud de pruebas y testimonios obligatoriamente ralentiza la decisión.
Pero, si el veredicto esta tomado. Que lo esta, ¿por qué razón se sigue aplazando?.
Ya pasaron dos meses desde la audiencia en el TAS, el 14 de febrero hace un año de la absolución por el Comité de Competición de la RFEC, y año y medio desde el control positivo por clumbuterol en el Tour de Francia de 2010. ¿Pero de verdad era tan difícil haber tenido la sentencia antes del comienzo de la presente temporada?.
Mi duda ahora es: ¿Se anunciara por fin mañana la resolución?. No me sorprendería ninguna de las decisiones posibles, porque yo, no entiendo ya nada y como dice el refrán:
"YO SOLO SÉ, QUE NO SE NADA"

xoves, 2 de febreiro de 2012

GIAMBATTISTA BARONCHELLI.

Giambattista Baronchelli, naceu en Ceresara, Mantova (Italia), o 6 de septembro de 1953. Tipico corredor de probas por etapas, bo escalador e rodador atlético e potente, tivo o seu talón de aquiles frecuentemente na súa falta de inspiración. Na súa etapa de amateur brillou notablemente no ano 1973 ao gañar o Xiro de Italia para afeccionados, o Tour do Porvir e a Bolonia-Rosticosa.
GIAMBATTISTA BARONCHELLI.
No campo profesional, a pesar das súas moitas vitorias (90), nunca foi capaz de triunfar en ningunha das tres grandes.
No Xiro de Italia de 1974 con só 21 anos e na súa primeira tempada como profesional, quedou segundo detrás do "Canibal" Eddy Merckx.
En 1978 volveu quedar segundo, o ano anterior xa habia quedado terceiro.
Noutras sete ocasións quedou entre os dez primeiros da xeneral, conquistando un total de catro etapas. A pesar diso, só consigiu vestir a camisola de líder dous días no Xiro de Italia de 1986.
As duas veces que participou no Tour de Francia viuse obrigado a abandoar a proba antes de finalizar. Tamén participou nunha Volta a España, onde gañou unha etapa.
Despois da súa retirada, continuou por un tempo coa bicicleta de montaña.
Na actualidade rexenta unha tenda de bicicletas co seu irmán Gaetano en Arzago d´Adda preto de Bergamo (Italia).
Profesional dende 1974 a 1988.
TRIUNFOS: 1975 Trofeo Barachi con Franchesco Mosser e Trofeo Laigueglia.
1976: Volta ao Pais Vasco, Volta á Romaña e Cronostaffeta 1º sector.
1977: Volta a Romandia, Volta a Lombardia e Volta aos Apeninos.
Giambattista Baranchelli con su hermano
Gaetano, en la tienda de bicicletas que
regentan en Arzago d´Adda (Italia).
1978: Volta aos Apeninos, Volta á Umbria, Volta ao Piamonte e Copa Placci.
1979: Volta á Romaña, Volta aos Apeninos, Cronoescalada da Genga, Paso de Futa e Uphill.
1980: Subcampeonato do Mundo, Henninger-Turm, Ruta do Ouro, Volta aos Apeninos, Volta ao Piamonte, Volta a Reggio Calabria, Gran Premio Montelupo, Copa Sabatini, Xiro da Emilia,Cronostaffeta, Frisossi e Kitzbuhel.
1981: Volta a Pluglia, Trofeo Laigüeglia, Volta aos Apeninos, Volta a Toscana, Volta ao Lazio, Cronostaffeta con Bianchi por equipos e Cronoescalada de Frosassi.
1982: Volta aos Apeninos, Volta á Umbria, G. P. Lorciano, Cronoescalada da Frosassi e Cronoescalada de San Fermo.
1983: Castione-Monte Pora e 1986 Volta a Lombardia.
XIRO DE ITALIA: 1974 (2º), 1975 (19º), 1976 (5º), 1977 (3º e a etapa 18ª Cortina d´Ampezzo-Pinzolo), 1978 (2º e a 15ª etapa Treviso-Canazei), 1980 (5º e a 11ª etapa Palinori-Campotenese), 1981 (10º e a 10ª etapa Roma-Casca), 1982 (5º), 1983 (16º), 1984 (6º), 1985 (6º) e 1986 (44º e a 4ª etapa Vila San Giovanni-Nicotera).
TOUR DE FRANCIA: 1976 Non toma a saída na 15ª etapa e en 1979 retírase durante o Transcurso da 9ª etapa.
VOLTA CICLISTA A ESPAÑA: 1985 antes de abandoar gaña a 3ª etapa Ourense-Santiago de Compostela.
EQUIPOS: 1974-1978 SCIC, 1979 Magniflex, 1980 Branco, 1983 Sammontana, 1984 Murella, 1985 Supermercado Brianzoli, 1986-1987 Do Tongo, 1988 Pepsi Cola e 1989 Alba Coniñas.