xoves, 30 de maio de 2013

GREGOR BRAUN

GREGOR BRAUN
Gregor Braun, naceu en Neustadt (Alemania), o 31 de decembro de 1953.
Desde moi novo puxo en evidencia as súas grandes calidades de campión, porque á súa condición de atleta, potente e armonioso, engadíanse a resistencia do rodador e a rapidez do pistard nun corredor completo e intelixente. Como amateur foi subcampeón do mundo de persecución na categoría juniors, antes de gañar a Volta á Bohéme, o Campionato Mundial de Persecución por equipos (1975), a Medalla de Ouro olímpico individual masculina, derrotando ao holandés Herman Ponsteen e por equipos de persecución xunto a Peter Vonhof, Hans Lutz e Günther Schumacher (Montreal, 1976), e dúas veces o Campionato de Alemania de Persecución individual (1975,1976) e tres o Campionato de Alemania á americana (1975, con G. Schumacher); 1976, con J. Frouzen e 1977 con G. Schumacher).
Logo das Olimpiadas de Montreal (Canadá), pasouse a profesional, correndo algunhas probas de seis días.
Profesional desde 1977 a 1989. Logo da súa retirada do ciclismo activo vive no norte do Bosque Negro. Na década dos 90, exerceu como director deportivo e dedicándose á hostelería, xunto con Heinz Bertz rexentan unha empresa de servizos de ciclismo.
TRIUNFOS: 1977, Campionato Mundial de Persecución.
1978, Campionato Mundial de Persecución, Campionato de Alemania de Fondo en Estrada e a Henninger Turm.
1979, Campionato de Europa á americana con Patrick Sercu e o Circuíto Indre e Loira.
1980, Campionato de Alemania de Fondo en Estrada, Volta a Alemania e Volta a Cerdeña.
1981, a Cras-Avernas, a Milán-Vignola (récord: 47,801 km/h.) e os Tres Vales Varesinos.
1982, a Kuurne-Bruxelas-Kuurne.
1983, Campionato de Alemania de Fondo en Estrada e a Volta a Cerdeña.
XIRO DE ITALIA: 1979, (39º), 1980, (22º), 1981, retírase. 1983, (76º, máis unha etapa).
TOUR DE FRANCIA: 1982 retírase.
Nunca participou na Volta a España.
ÓTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1978, unha etapa da Volta a Bélgica e terceiro na Volta a Flandes.
1980, terceiro con Francesco Moser na Cronostraffetta.
1981, terceiro con Claudio Torelli na Cronostraffetta.
1983, terceiro na Paris-Roubaix.
EQUIPOS: 1977-1979, Peugeot-Esso, Michelin. 1980, Sanson. 1981, Famcucine. 1982, Capri Sonne. 1983, Vivi-Benotto. 1984, A Redoute-Motobécane. 1985, Ceramiche Ariostea. 1986, Murella-Fanini. 1987, AD Alugar-IOC. 1988, Boccaccio Life-A William. 1989, Titanbonifica-Viscontea.

domingo, 26 de maio de 2013

LA NIEVE DERROTÓ AL GIRO DE ITALIA 2013

Imagen del Stelvio el viernes día 24. La nieve y el frio forzaron
la cancelación de toda la 19ª etapa.
La semana pasada terminaba mi post, criticando la aptitud de los ciclistas por haber subido el Mont Cenis a ritmo de cicloturistas, privándonos de esos momentos emocionantes  de lucha entre los gallos.
No por eso voy a menospreciar la épica victoria de Giovanni Visconti en esa cima mítica del ciclismo Mundial como es el Col del Galibier, que esperó al vencedor, vestido de blanco en la meta colocada junto al Monumento de Marco Pantani y que le dio el segundo triunfo en este Giro al Movistar.
Realmente las condiciones meteorológicas fueron adversas, con peligro de avalanchas y que finalmente la organización, en una arriesgada apuesta, salvaron prácticamente la etapa en toda su integridad, suspendiendo los últimos 4,2 kilómetros finales.
Tras esta etapa, llegaba el segundo día de descanso. Un día que muchos ciclistas odian, pero que a otros, les sirve para llenar los depósitos y convertirse en verdaderos bólidos de la Formula Uno.
Beñat Intxausti, escogió el combustible adecuado para reponer sus reservas con gasolina súper y de esa manera firmar el primer y único triunfo español en este Giro. Solo once ciclistas españoles han logrado ganar etapa y vestirse la maglia rosa.
Un día antes de cumplirse los dos años de la trágica muerte de su compañero Xavi Tondo, que él presenció y que tuvo un guiño para él dedicándole la victoria. Primera victoria española y tercera para su equipo el Movistar. Con un grito de rabia y puro nervio cruzaba la línea de meta en Ivrea, atrás quedaba la desazón de no cumplir las expectativas que muchos le auguraban.
Las etapas que parecían destinadas a ser de transición antes del tríptico de los Dolomitas, fueron propicias para el Movistar que por medio del italiano Giovanni Visconti que lanzó un ataque a 18 kilómetros de meta, logro deshacerse del colombiano Miguel Rubiano para coronar en solitario el Crosara y llegar a meta en solitario.
De esta manera, el corredor del Movistar lograba su segunda victoria de etapa en esta edición y la cuarta para el  equipo.
El jueves con la cronoescalada a las puertas de los Dolomitas, Vincenzo Nibali no perdonó, dejando el Giro visto para sentencia. Desde la rampa de salida se veía que quería devorar el asfalto. El ciclista italiano, fiel a su estilo conseguía esa victoria de etapa con la que quería redondear su más que probable triunfo en la edición de este año del Giro de Italia. Se quedó a solo 300 metros de doblar a Cadel Evans, su gran rival y en casi un minuto el mejor tiempo de Samuel Sánchez que se quedó con cara de impotencia en la antesala del podio. Los Dolomitas eran propicios para que el asturiano se desquitase de la crueldad del Tiburón. Pero la suspensión el viernes por culpa de la nieve y el frio forzaron la suspensión de todo el recorrido de la 19ª etapa. Así que ni Gavia, ni Stelvio ni nada de nada.
Un Giro devaluado al que la nieve derrotó.
Entre tanta suspensión, con tanta tregua entre los ciclistas debido al mal tiempo, el Rey de la Montaña de esta edición, Stefano Pirazzi, no tendrá nada de que presumir.
La anulación de la etapa (etapón) del viernes, que unida a los recortes y retoques de otras etapas, también podría haber puesto en entredicho la victoria de Nibali. Pero éste, bajo una tremenda nevada no quiso dejar ninguna duda en el camino y pasó a la ofensiva cruzando primero la meta de las Tres Cimas de Lavadero. Aquella imagen, sin duda épica describía perfectamente este Giro de Italia 2013, que para nada puede eclipsar la cruda realidad.
Nunca sabremos qué hubiera pasado en este Giro derrotado por la nieve, si los ciclistas pudiesen subir el Gavia, el Giau, Sestriere, el Stelvio, San Pellegrini y Val Martello. Y por supuesto con Brad Wiggins, que también fue víctima de las inclemencias del tiempo. Seguro que Vincenzo Nibali hubiera sido igualmente el más fuerte. Pero nunca lo sabremos.
También en mi último post, advertía de que los colombianos lucharían por cosas importantes. En este Giro, con la segunda posición de Rigoberto Uran y el quinto de Carlos Betancur, ganador también del maillot blanco. A ellos sumamos nombres como Henao (16º) Darwin Atapuma (18º) o Fabio Duarte (28º) realmente estamos asistiendo al renacer de los escarabajos colombianos.
Este Giro de Italia también consolido a Beñat Inxausti: ganador de una etapa, un día de líder y octavo en la General Final.
Extraordinaria actuación del Movistar con cuatro victorias en este Giro.

xoves, 23 de maio de 2013

ERICK BREUKINK

ERICK BREUKINK
Eric Breukink, naceu en Rheden (Holanda), o 1 de abril de 1964. Fillo de Willem Breukink, antigo capitán de Holanda da Copa Davis de tenis e director do Gazelle, fábrica de bicicletas.
Breukink foi un ciclista da clásica escola holandesa, que sempre conseguiu poñer en circulación a grandes rodadores. Foi un mestre da contrarreloj, subindo moi ben a media montaña e moi valente nos descensos pero fallando nos momentos crave.
Os seus inicios no ciclismo como corredor junior e amateur, época na que foi campión do seu país de persecución e 4º nos Xogos Olímpicos de 1984 en contrarreloj por equipos con Gert Jakobs, Maarten Ducrot e Jos Albertsin, fixéronlle converterse nun bo especialista na loita contra o crono.
Brillou desde mozo, con grandes actuacións nas Grandes Voltas con tan só dúas e tres anos como profesional.
Durante a súa vida deportiva conseguiu un total de 61 vitorias, incluíndo varias etapas nas Grandes Voltas. Tamén logrou ascender ao podio do Xiro e Tour en varias ocasións, aínda que nunca como vencedor.
Retirouse en 1997, tras o cal converteuse en comentarista da televisión do seu país durante un tempo. Actualmente, é o director deportivo do equipo Rabobank.
O 20 de xullo de 2006, recibiu da organización do Tour de Francia a Medalla da Fidelidade, por estar presente no Tour durante 20 anos. (11 como ciclista, 1 como Relacións Públicas oficial, 5 como comentarista deportivo e 3 como director deportivo).
Profesional de 1985 a 1997.
TRIUNFOS: 1988, Volta ao País Vasco, Critérium Internacional, Critérium de Stephan e a Omloop van het Waasland.
1989, Escalada a Montjuic.
1990, Volta a Irlanda, máis unha etapa, Gran Premio de Lunel, Gran Premio de Wateringen e o Critérium de Roosendaal.
1991, GP Eddy Merckx e o Tour DuPont.
1992, Xiro de Piamonte.
1993, Campionato de Holanda de Ciclismo en ruta, Volta aos Países Baixos, máis unha etapa, Critérium Internacional, máis unha etapa e a Volta a Asturias, máis unha etapa.
1995, Campionato de Holanda CRI.
1996, a Druivenkoers Overijse.
1997, o Campionato de Holanda CRI.
XIRO DE ITALIA: 1986, (71º, tres días líder). 1987, (3º, máis unha etapa). 1988, (2º, máis a etapa do Gavia baixo unha tormenta de neve e cinco días líder). 1989, (4º, perdendo o liderato nos Dolomitas, por non comer no seu momento).
TOUR DE FRANCIA: 1987, (21º, máis unha etapa). 1988, (12º, e a clasificación dos mozos). 1989, mostrando as súas habilidades contra o reloxo gañou o prológo, lucindo o maillot amarelo un día aínda que despois teríase que retirar e en 1990, 3º, máis dúas etapa. O resultado podería ser mellor, pero a mala sorte cebouse con el, xa que na subida ao Tourmalet tivo que cambiar de bicicleta tres veces. 1991, xunto a todo o equipo PDM tivo que abandonar a carreira cando era terceiro na xeral, dicíase que debido a unha intoxicación alimentaria, pero máis tarde sóubose que fose debido ao consumo de Intralipid. 1993, xusto antes do inicio do Tour, foi atropelado por un coche. O dano no xeonllo esquerdo obrigoulle a non participar.
VOLTA A ESPAÑA: 1992, gaña unha etapa.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DEMENCIÓN: 1986, unha etapa da Volta a Suiza.
1987, 4º na Clásica de San Sebastián e 4º no Gran Premio Eddy Merckx.
1988, segundo na Volta a Holanda.
1989, dúas etapas da Volta a Catalunya.
1990, unha etapa da Volta a Asturias, unha etapas da Volta a Catalunya, unha etapa da Volta a Suiza e unha etapa da Tirreno-Adriático.
1991, unha etapa da Volta a Asturias e terceiro no Campionato de Holanda de ciclismo en ruta.
1992, dúas etapas da Tirreno-Adriático e 3º no Campionato de Holanda de ciclismo en ruta.
1993, unha etapa da Volta a Valencia.
1994, cuarto no Campionato do Mundo CRI.
1997, segundo no Campionato de Holanda de ciclismo en ruta.
EQUIPOS: 1985, Skala-Gacelle. 1986, Panasonic. 1987-1989, Panasonic-Isostar. 1990-1992, PDM Videocassettes-Concorde. 1993-1995, ONCE e 1996-1997, Rabobank.

domingo, 19 de maio de 2013

RESUMEN DEL GIRO DE ITALIA

GIRO DE ITALIA: La organización suspendió la subida a
Sestriere y recorto 4 kms. al Galibier. 

El primer plato fuerte del año, en lo que a ciclismo se refiere es el Giro de Italia.
Un Giro, que albergaba una participación de lujo, con: Bradley Wiggins, ganador del Tour de Francia del año pasado, y que partía como  principal favorito ya que el recorrido le era muy favorable con tres cronos, una por equipos, una individual de 55 kilómetros y una cronoescalada. Ryder Hesjedal, vigente campeón del Giro que diseño toda la temporada en torno a esta carrera y que vino sintiéndose muy bien. Vincenzo Nibali, Cadel Evans y Robert Gesink. Con los españoles, Samuel Sánchez y Beñat Intxausti.
Pero el Giro de Italia, retrata el espíritu desenvuelto y pendenciero de los italianos, caracterizándose por ser una carrera con alto número de sorpresas y trampas en sus recorridos. Llegadas con carreteras estrechas y en lugares altamente atractivos para el espectador, pero muy peligrosos para los ciclistas, con esos puertos durísimos con gran kilometraje y porcentajes medios desafiantes a la gravedad, alternancias entre días calurosos y jornadas enteras de lluvia. Una organización que se caracteriza por un aparente desorden que tiende a dejarlo todo a la improvisación, transitando por carreteras escasamente señaladas y con una afición altamente enamorada de su Corsa Rosa que invade las cunetas de las carreteras por donde transcurren las etapas como fieros tifossis que se dejan la piel en cada uno de esos rincones de Italia. Puro y duro espectáculo en vivo y en directo.
Todas estas características han influido en la grandeza de esta carrera, plagada de épica y de momentos de auténtica leyenda.
Segunda semana de competición del Giro de Italia, durante los cuales nos volvió a demostrar que no es un tópico, que no hubo etapas de transición, que la lluvia y el mal tiempo castigaron al pelotón endureciendo tremendamente las etapas.
Lo vimos el jueves, una etapa que no debía deparar mayores dificultades ha desencadenado el final de la participación de los dos máximos favoritos Bradley Wiggins y Ryder Hesjedal.
Wiggins que anunció al inicio de la etapa que tenía infección pulmonar, no pudo aguantar el ritmo del pelotón y a 25 kilómetros de meta empezó a ceder, a pesar de que el Sky puso a todo el equipo a su servicio, a excepción de los colombianos Urán y Henao. El inglés al final se dejó 3´17”, lo que evidenciaba que serían los últimos kilómetros de Wiggins en este Giro de Italia 2013.
El canadiense y actual campeón del Giro, Ryder Hesjedal también llego descolgado, siguiendo el mismo camino que Wiggins y se marcha para casa tras unos últimos días en los que todo le ha ido al revés. Un problema físico sin identificar, aún que podría ser un virus o alergias, el caso es que el canadiense llevaba sufriendo desde la contrarreloj individual y ya perdía 33 minutos con el líder, Vincenzo Nibali.
Un Vincenzo Nibali que ayer mismo y ante las condiciones climatológicas que nos privaron de ver el verdadero espectáculo del ciclismo, lanzo un ataque que sólo pudo ser respondido por Mauro Santambrogio y Carlos Alberto Betancur, quien acabó cediendo.
Fue una jornada terrorífica, pues a las dificultades orográficas, el frío, la lluvia, la nieve y la niebla, hicieron que se anulase el paso por Sestriere y que muchos ciclistas echaran pie a tierra durante la etapa al no poder aguantar el frio.
El caótico primer día de montaña dejó paso a la ascensión al recortado mítico Galibier, ya que no se llegó a la cima, finalizando la etapa junto al monumento de Marco Pantani debido a la nevada.
Hoy podía haber sido un día de momentos épicos y de auténtica leyenda, pero el pelotón decidió hacer huelga, los favoritos ni se movieron, dedicándose a disfrutar de las vistas nevadas del Mont Cenis.
Muy mal por esta aptitud de los ciclistas, ya que hace muchos meses que conocen el recorrido y han tenido tiempo para haber protestado. En el ciclismo, el cansancio y el mal tiempo no son excusas. Así que, los que nos llevamos la peor parte, como siempre, somos los aficionados, que presenciamos una subida de mentira.
Una etapa propicia para que el líder Vincenzo Nibali ganara medio Giro al no ceder tiempo respecto a sus más directos rivales.
Queda la última semana de Dolomitas, espero que el tiempo mejore y veamos ataques contundentes y ciclismo de verdad.
Quiero dejar constancia que en adelante, vamos a ver colombianos, luchando por cosas importantes, no son invitados de piedra.
También, sigo criticando la escasa atención que recibe el Giro de Italia en nuestro país. Algo totalmente injusto ya que sus recorridos son los más atractivos de las tres grandes vueltas por etapas, así como la lucha y la alternancia en los lideratos. No disfrutar de los finales con emboscada, de los paisajes preciosos con que la RAI nos obsequia cada día, de los míticos Gavia, Marmolada, Mortirolo o Stelvio, es algo que se deberia reconsiderar.

xoves, 16 de maio de 2013

BEAT BREU

BEAT BREU
Beat Breu, naceu en St. Gallen (Suiza), o 23 de outubro de 1957.
Profesional de 1979 a 1996.
Foi un corredor de etapas que se distinguiu eminentemente polas súas condicións de escalador nato de gran temperamento. Como afeccionado gañou en dúas ocasións a Travesía de Lausane (1976 e 1977).
Beat Breu, é fillo de Max Breu ciclocrosista suizo, que competiu a finais dos anos 40 e principio dos 50, sen grandes resultados a resaltar. Beat Breu debuta no ciclismo profesional con 21 anos, tras unha longeva traxectoria no ciclismo profesional retírase en 1996 cosechando un total de 33 vitorias, destacando sobremanera a etapa reina do Tour de Francia de 1982 en Alpe d´Huez, onde se deu a coñecer internacionalmente. Durante o seu dilatada traxectoria seguindo os pasos do seu pai participou en numerosas probas de Ciclocross, labrándose un gran palmarés nesta disciplina, cabo destacar os dous campionatos nacionais de 1988 e 1994.
Na súa segunda tempada como profesional ficha polo prestixioso equipo Ti-Raleigh holandés, no que coincide con ciclistas contrastados como Kneteman e Jan Raas, a nova promesa Bert Oosterbosch e o veterano incombustible Joop Zoetemelk.
En 1982 chega o seu eclosión internacional no Tour de Francia como gran vueltómano dinamitando etapas de alta montaña pirenaica como alpina diante do mismísimo Bernard Hinault que na alta montaña non pode seguir o seu ronsel.
En plena madurez deportiva inicia a súa aventura italiana, nunha das grandes escuadras do pelotón internacional o Carreira-Inoxpran, no que coincide con tres grandes vueltómanos en plenitude de condicións Stephen Roche, Roberto Visentini e Urs Zimmerman, neste equipo tamén destacaba o prometedor escalador Claudio Chiappucci, xunto ao velocista Guido Bontempi e o todoterreno Massimo Ghirotto. Neste equipo repítense certos paralelismos co Ti-Raleigh, ante tanto ciclista con clase non consegue brillar, e a súa palmarés vese minguado en ambas campañas só consegue dous triunfos.
Durante as seguintes campañas, ficha polo Isotonic-Cyndarella equipo suizo onde coincide con Rolf Jaermann e Fabian Füsch, ao ter poucas figuras Breu consegue reverdecer laureles e engrosar na súa palmarés 7 vitorias, destacando unha etapa do tour de Romandia.
A curva número 14 do Alpe d´Huez en orde descendente situada a 1055 m. está dedicada a Beat Breu recordando a súa vitoria de 1982.
TRIUNFOS: 1979, Campionato Suizo de Montaña.
1980, o Graps-Voralp.
1981, o Campionato de Zurich, a Volta a Suiza, dúas etapas e o Gran Premio da Montaña, a Fensisberg e o Aberto de Ktzbuhel.
1982, o Aberto de Ktzbuhel.
1983, o Campionato Suizo de Montaña, o Graps-Voralp, o Aberto de Ktzbuhel e a Chur-Arosa.
XIRO DE ITALIA: 1979 (23º) e 1981 (8º, máis unha etapa).
TOUR DE FRANCIA: 1982 (6º, máis dúas etapas) e 1983 (22º). 1985 (23º). 1986 (74º). 1989 (21º) e 1990 (42º).
Nunca participou na Volta a España.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1982, 4º, máis unha etapa e o Gran Premio da Montaña da Volta a Suiza.
1988, 3º no Campionato do Mundo de Ciclocross.
1994, o campionato de Suiza de Cyclo-cross.
EQUIPOS: 1979, Wilora-Impala. 1980, Ti-Raleigh. 1981-1984, Cilo Aufina. 1985-1986, Carreira-Inoxpran. 1987-1988, Isotonic-Cyndarella. 1989-1990 Weinman. 1991-1995, Blaker e 1996, Appezaller Kläse.

domingo, 12 de maio de 2013

DETRÁS DE LA EDAD DE ORO DEL CICLISMO ESPAÑOL NO HAY RELEVO.

BEÑAT INTXAUSTI. Después de verlo enfundado en rosa,
este joven vasco se proyecta como la figura del futuro ciclismo
español.

El calendario ciclista avanza y ya nos adentramos en las vueltas por etapas más importantes del mundo. El primer plato fuerte del año, el Giro de Italia ya está en su primera semana de carrera, una semana con sorpresas y trampas, con un recorrido peligroso para los ciclistas y donde todavía quedan puertos durísimos con porcentajes medios desafiantes a la gravedad, seguramente también con días calurosos y etapas con precipitaciones e incluso nieve. Todas estas características han influido en la grandeza de esta prueba, plagada de épica y de momentos de auténtica leyenda.
Entre tanto, Oscar Freire, acaba de presentar su biografía, dejando un titular que me hizo reflexionar, vino a decir algo así: “El ciclismo español está en el mejor momento de su historia, pero no se ven jóvenes que puedan tomar el relevo”.
Efectivamente, no ha pasado un año de su retirada y ya me doy cuenta de lo difícil que es ganar un Mundial, o una Milán-San Remo.
Durante el pasado mes de abril, vimos la victoria del irlandés Daniel Martin en la Lieja-Bastoña-Lieja, por delante de Purito Rodríguez y Alejandro Valverde. La victoria de Dani Moreno en la Flecha Valona y el segundo puesto de Alejandro Valverde en la Amstel Gold Race.
Tengo que reconocer que me sabe a poco, ya que me había acostumbrado a ver a nuestros ciclistas ganar y ganar.
Entre el presente y el futuro del ciclismo español hay un gran desierto. El pelotón español termino el mes de abril con una victoria y tres plazas de podio.
Pero Dani Moreno, Joaquim Rodríguez y Alejandro Valverde comparten con Alberto Contador, Igor Antón, Juan Antonio Flecha, Samuel Sánchez y muchos más que ahora no recuerdo, algo en común: Todos ellos tienen más de 30 años y no se vislumbra nada por detrás. Mientras ya hay ciclistas ganadores o potenciales ganadores de otros países como son: Chris Froome, Tony Martin (1985), Mark Cavendish, Rui Costa, Roman Kreuziger, Robert Gesink (1986), Sergio Luis Henao Montoya, Rigoberto Urán (1987), Van Garderen (1988), John Degenkolb (1989), Peter Sagan, Nairo Quintana, Moreno Moser, Thibaut Pinot (1990), mientras que en el ciclismo español no se vislumbra ninguna generación venidera con opciones.
¿Por qué sucede esto?, hoy aquí en España casi no hay carreras de cadetes y juveniles, y las que hay solo las corren unos cuantos chavales. Si no hay cantidad, es imposible que exista calidad. Hace bien poco, aquí en España había muchas carreras y muchísima cantera, saliendo buenos ciclistas, porque se trabajaba bien la base.
Es cierto que hoy no hay ciclistas españoles jóvenes que puedan dar el relevo a la maravillosa generación de gallos ganadores, pero también es verdad que nuestros ciclistas nunca destacaron de jóvenes en el campo amateur.
Pero este viernes precisamente en el Giro de Italia, Beñat Intxausti (27 años), presentaba sus credenciales enfundándose la maglia rosa del Giro, pero como dice el refrán “la alegría en casa del pobre dura poco”. Solo un día después en la crono de 55 kilómetros, aunque no es mal contrarrelojista pero que es una distancia sobre la que nunca disputo en solitario, perdía esa preciada maglia rosa.
En cualquier caso, este joven ciclista proyecta ese algo que lo distingue como una potencial figura del ciclismo español.
Así que, seamos optimistas y esperemos a ver qué pasa.

xoves, 9 de maio de 2013

JEAN BRANKART

JEAN BRANKART
Jean Brankart, naceu en Momalle (Bélgica), o 12 de xullo de 1930.
Ciclista belga que como independente gañou a Volta a Bélgica de 1952, e, como profesional, non alcanzou os éxitos que se lle pronostivaban como corredor de élite, en parte porque tropezou unhas veces con estrelas como Jacques Anquetil (que lle gañou o Gran Premio das Nacións de 1854 por 22?2/100) ou como Louis Bobet (co que mantivo unha brillante pugna no Tour de Francia de 1955) e en parte tamén porque os directores do equipo belga non lle apoiaron suficientemente.
Profesional de 1953 a 1960 en que tivo que retirarse debido a problemas de corazón..
TRIUNFOS: 1953, a Hannut e a Houdeng.
1954, a Gembloux, a Huy e a Waremme.
1955, a Londerzeel, a Herve e a Charleroi.
1956, o Campionato de Bélgica de Persecución e o G. P. Rodenbach, a Alken e a Libramont.
1957, a Herve e A Hulpe.
1958, o Campionato de Bélgica de Persecución, a Hoegaarden e a Namur.
1959, o G. P. Midi Libre e o Campionato de Bélgica de Persecución, a Seraing, a Florenville e a Hamme.
XIRO DE ITALIA: 1956, (7º). 1958, (2º e o Gran Premio da Montaña).
TOUR DE FRANCIA: 1954, (9º). 1955, (2º, máis dúas etapas). 1956, (39º), 1980, retírase. 1959, (10º) e en 1960 retírase.
VOLTA A ESPAÑA: 1959, antes de terse que retirar gana unha etapa contrarreloj por equipos.
ÓTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1954, segundo no Gran Premio das Nacións. 1955, quintó máis unha etapa na Volta a Suiza, terceiro no G. P. Martini-Xenebra, terceiro con Marcel Janssens no Trofeo Baracchi e terceiro na Challenge Desgrange-Colombo. 1959, medalla de bronce no Campionato Mundial de Persecución.
EQUIPOS: 1953-1954, Gypsy-Hutchinson. 1955, Girardengo-Eldorado. 1956, Elve-Peugeot. 1957, Peugeot-BP. 1958-1959, Saint-Raphael-R. Geminiani. 1960, Philco i Chigi.

domingo, 5 de maio de 2013

INDIGNANTE SENTENCIA DEL JUICIO DE LA O. P.

UNA JUSTICIA INJUSTA Y SUAVE CON EL DOPAJE
Después de la expectación y atención por parte de medio mundo, con la indignante y grotesca sentencia, siguen lloviendo las críticas porque todos creen que las penas impuestas son leves.
Efectivamente, la justicia fue suave y el veredicto escaso. Una vergüenza y una demostración de la nula autoridad de los jueces españoles.
¿Qué esperanzas hay para la lucha antidopaje si la misma justicia la obstaculiza?, fueron las únicas líneas que el Daily Mirror le dedicó, pero que fueron bastante elocuentes.
Un encubrimiento del deporte español que cuestiona la legitimidad del deporte en nuestro país. Esta sentencia ni ayuda a la imagen de España, ni al ciclismo, porque genera frustración saber que hay ciclistas que han hecho trampas y que esta jueza no quiere facilitar su identificación.
Pero, no estamos en el punto final de la Operación Puerto, ya que todavía hay que resolver los recursos en la Audiencia Provincial de Madrid y posteriormente si procediera los del Supremo, un año o más de espera para que al final seguramente sigamos sin identificar oficialmente a nadie.
Mientras tanto, Philippe Gaumont, aquel ciclista que ya antes de surgir la Operación Puerto ya hablaba de transfusiones de sangre y del consumo reiterado de sustancias, está en coma tras sufrir un ataque cardíaco. Solo tiene 40 años de vida y que en estos momentos está luchando por salvarla. Vidas y muertes dramáticas como la de Chava Jiménez, Frank Vandenbroucke o Marco Pantani. El consumo de sustancias dopantes, crea adicción de todo tipo y conduce a otros hábitos, ahí están los casos de Chava, Pantani, Vandenbroucke o el propio Gaumont. La pena es que todos lo saben y son conscientes del riesgo que conlleva, y aun así, arriesgan su vida por el éxito.
Pero yo sigo pensando que el ciclismo actual está más limpio, creíble e íntegro que el de antes, quiero ser optimista, porque pienso que a pesar de los ejemplos expuestos, ahora estamos mejor.

xoves, 2 de maio de 2013

FRANS BRANDS

FRANS BRANDS
Frans Brands, naceu en Berendrecht (Bélxica) o 31 de maio de 1940. Faleceu aos 68 anos de idade en Blankenberge (Bélxica), o 9 de febreiro de 2008.
Malia a súa escasa corpulencia foi un bo corredor de etapas que non lle tivo nunca medo ás grandes probas. Gañando unha etapa do Tour de Francia 1963 e outra no Xiro de Italia en 1965. Tamen gañou o Tour de Luxemburgo do 1967.
Profesional dende 1961 a 1972.
TRIUNFOS: 1961, a Rummen.
1964, Circuíto Hapeland-Campine Sur, Pléneour-Lanver, G.P. Stad Vilvoorde, Sint-Amandsberg, Zellik, Kapellen e Munich-Zurich.
1965, Putt-Kapellen, Roosendaal, Stabroek, Sint-Lenaerts, Bilzen, Ossendecht e o Nationale Sluitingsprijs.
1966, Circuíto Brabant N.Ou, a polder-Kempen, viseina e a Essen.
1967, Volta a Luxemburgo, máis unha etapa, Circuíto das Tres Provincias, a Auvelais e a De Pinte.
1968, A Putt-Kapellen, a Nokere-Koersen, a Oud-Turnhout, a Buggenhout, o nationale Sluitungsprijs e o G. P. Herenthous.
1969, a Mortsel e a Houtem.
1970, a Belsele-Puivelde, a Sint-Kwintens-Lennik e a Wilrijk.
1971, a Antwerpen.
XIRO DE ITALIA: 1964, retírase. 1965, (15º, máis unha etapa). 1967, (28º). 1968, retírase.
TOUR DE FRANCIA: 1963, (25º, máis unha etapa). 1964, (70º). 1965, (8º). 1966, (33º). 1967, (13º) e 1968, (34º).
Nunca participou na Volta a España.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1967, Volta a Portugal (7º, máis dúas etapas.
EQUIPOS: 1961-1962, Libertas-Eura Drinks.
1963, Faema-Flandria.
1964-1965, Flandria-Romeo.
1966-1967, Romeo-Smith´s.
1968, Smith´s.
1969, Faema.
1970, Geens-Watneys
1971-1973, Goldor-Ijsboerke.