xoves, 29 de novembro de 2012

WALTER BLATTMANN

WALTER BLATTMANN

Walter Blattmann, naceu en Zúric (Suíza) o 10 de xuño de 1910.
Irmán de Albert, tivo un tráxico fin ao morrer o 1 de outubro de 1965 con tan só 55 anos no transcurso dunha excursión cicloturística que terminou conmovendo aos afeccionados helvéticos, posto que transcorreron varios días ata que atoparon o seu corpo xa sen vida. Foi un ciclista de etapas de gran regularidade e, como afeccionado, gañou o Campionato de Suíza de debutantes en 1927.
Profesional de 1932 a 1939.
TRIUNFOS: 1933.- Campenato de Suíza de Ciclocrós e Campionato de Zúric de fondo na estrada.
1934.- A Volta ao Lago Lemán e a Volta ao Noroeste.
Só participo na edición do Xiro de Italia de 1932 téndose que retirar antes do final.
TOUR DE FRANCIA: 1933 (30º) e en 1934 retírase.
VOLTA A EspaÑA: 1935 (9º).
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: Volta a Suíza.- 1933 (9º), 1934 (16º), 1935 (20º), 1936 (4º), 1937 (3º) e en 1938 (14º).
EQUIPOS: 1932.- Colin-Wolber (Bélxica). 1933.- Colin-Wolber (Francia). 1934-1937.- Individual. 1938-1939 Adler (Alemaña).

domingo, 25 de novembro de 2012

ROBERT MARCHAND

ROBERT MARCHAND

Robert Marchand, es un joven con años que nació en Amiens (Francia) el 26 de Noviembre de 1911, ex bombero y ex boxeador vio como su afición por la bicicleta se truncaba por las dos guerras mundiales que vivió, siempre fue un apasionado del ciclismo. Retomando la afición cuando se quedo viudo a los 78 años, porque pensaba que si se quedaba en el sillón viendo la tele estaba perdido, por lo que ahora con cerca de 101 años es el ciclista centenario más rápido en la distancia de 100 kilómetros, al recorrer esa distancia en 4 horas 17 minutos y 27 segundos en un velódromo de Lyon, a una media de 23 k/h., sin dar muestras de fatiga, aunque reconoció que en los últimos kilómetros sintió cierto dolor en una mano y en el trasero.
Pocos minutos después de completar las 300 vueltas del velódromo, Marchand aseguraba que: “No había hecho esto para ser campeón, lo ha hecho para probar que la raza humana, a condición de no hacer excesos, puede vivir bien hasta los cien años”.
Ya en febrero pasado batió en un velódromo de Suiza el récord de la hora para centenarios, que fijó en 24,25 kilómetros.
Ambas pruebas fueron homologadas por la Unión Ciclista Internacional (UCI), que creó la categoría de centenarios gracias a Robert Marchand.
La proeza de Marchand ha despertado una gran atención mediática en Francia y del público que se acercó a seguir su hazaña y no dudó en pedirle autógrafos, que este joven con años firmó con agrado.
Sonriente y orgulloso, aseguró que durante toda su vida apenas ha hecho excesos, nunca fumó, no bebió demasiado alcohol y cuidó mucho su alimentación.
El único doping que conoce, es su baso de vino tinto en cada comida, ya que probo las bebidas energéticas, pero dice que le daban dolor de estómago y que lo único que necesita es agua con un poco de miel.
Antes del batir el record y como preparación hizo los cien últimos kilómetros de la París-Cambrai. Afirmando que “Me pareció menos duro, porque hay cuestas y, como no voy muy deprisa, las subo bien, pero al bajar no tengo que pedalear. En el Velódromo no puedes para de pedalear en ningún momento”.
Ha corrido ocho Burdeos-París, cuatro París-Roubaix y doce Ardechoises, pero él no quiere ser tratado como un fenómeno.
Robert Marchand no descarta afrontar en el futuro otras pruebas similares y eso sin necesidad de complejos sistemas de entrenamiento, ni hormonas, ni testosterona, ni EPO, ni ninguna otra clase de trampas, porque ganar con trampas es perder, queda claro que todo se puede alcanzar sea cual sea la edad.
Las hazañas de Marchand, son un aliciente para que nos motivemos a seguir sus pasos.

xoves, 22 de novembro de 2012

ALBERT BLATTMANN

ALBERT BLATTMANN

Albert Blattmann, naceu en Tramelan, Zúric, (Suíza), o 8 de setembro de 1904. Faleceu aos 62 anos o 19 de maio de 1967 en Berna (Suíza).
Na súa época de afeccionado proclamouse campión de Suíza de montaña (1923), de fondo na estrada (1924) e gañou a Volta ao Noroeste (1925), distinguíndose sempre como un ciclista forte, animoso e completo que tamén brillou nas súas incursións no ciclocrós, en cuxa especialidade foi campión de Suíza en 1924.
Profesional entre 1926 e 1931.
TRIUNFOS: 1926, o campionato de Zúric, a Zúric-A Chaux de Fonds e a Volta ao Noroeste.
1927, a Rund-Leipzig.
1928, o Campionato de Suíza.
1930, a Neuenberger-Rund.
Nunca participou en ningunha das tres grandes.

domingo, 18 de novembro de 2012

ÓSCAR FREIRE CUELGA LA BICICLETA

ANTEQUERA y FREIRE, dispuestos a devolver al
ciclismo al lugar que se merece.

Óscar Freire Gómez (Torrelavega, Cantabria; 15 de febrero de 1976), se marcha del ciclismo dejando páginas inolvidables y quejándose de no haber sido suficientemente valorado aquí en España, aunque reconoce que ha sentido apoyo sobre todo al principio de su carrera.
En España las Clásicas y Mundiales no se valoran como las grandes vueltas, pero fue el precursor de un ciclismo diferente al de las grandes vueltas de tres semanas. Por eso es una pena que sus grandes éxitos no hayan sido valorados como se merecía.
Tras el Mundial de Valkenburg dejo la bicicleta, pero no debemos dejar pasar por alto lo que hizo. Fue diferente al prototipo de ciclista español. Cambió la montaña por la velocidad, las carreras que premian la regularidad por las que ensalzan la potencia e inteligencia.
Freire logró lo que no consiguieron otros ciclistas españoles: Fue el primero en ganar una clásica como la Gante-Wevelgen (2008), o la París-Tour (2010), entre otras, más tres Mundiales y el maillot verde del Tour de Francia de 2008, siendo el ciclista español con más grandes clásicas en su palmarés (12). Por todo esto no se le puede olvidar tan fácilmente.
Javier Minguez, que fuera su técnico en el Vitalicio, equipo con el que ganó su primer Oro en el Mundial de Verona de 1999 (Italia), le define muy gráficamente: “Óscar no se despista en los Mundiales porque son pruebas que siempre se disputan entre vallas”.
Los exagerados dicen que después de tres meses saliendo con su novia, nunca se acordaba de su nombre. La pobre Laura se desesperaba con los desplantes y las carencias de detalles del ciclista.
Lo que si es cierto es que Freire en Lisboa del 2001, en la víspera de conquistar su segundo Arco Iris, se descolgó de sus compañeros y se perdió en las afueras de la capital lusa, paró un taxi y fue incapaz de explicarle en qué hotel estaba alojado, los únicos datos que aportó fueron que era blanco y tenia piscina. Tras desmontar la bicicleta y meterla en el maletero, taxista y ciclista se fueron de ruta hasta que, cerca de las 21:00 horas, localizaron el alojamiento.
Los vacíos de memoria de Óscar Freire, ya forman parte de su leyenda, con algo de ficción y realidad. Aseguran que en unas vacaciones se marchó con su mujer a Egipto sin billete de avión. Tan increíble como extraviar el pasaporte dos veces en el mismo día. Tras insistirle su mujer que había perdido el documento, se montó en la moto y se marchó desde su casa de Coldeiro (Suiza) hasta una comisaría de Milán para arreglar los papeles, en el viaje de regreso volvió a desaparecer.
Pero en carrera Freire, cuando más distraído parce, más implicado se encuentra. Sólo se siente seguro en el seno del pelotón. “Parece que nunca está ahí. No falla”, reconoce el italiano Paolo Bettini, compañero, amigo y rival, con el que ahora compartirá condición de retirado.
El tres veces ganador del Mundial, igualando los registros de Alfredo Binda, Eddy Merckx y Rik Van Steenbergen, después del Mundial de Valkenburg (Holanda) colgó la bicicleta.
El Katusha lo hizo oficial el pasado 4 de octubre. Óscar Freire no volverá a colocarse un dorsal.
Aquel Óscar Freire que en su niñez careció de ídolos ciclistas, solo le privaban las chapas y el scalextric, que a los tres años estuvieron a punto de amputarle una pierna por una tuberculosis ósea, jamás soñó que en su Torrelavega natal levantarían un velódromo con su nombre. Ese crío enfermo se transformaría en un ciclista extraordinario, único en su especie, que despreció el Giro, Tour y Vuelta. Prefiriendo las clásicas, unas carreras hostiles al típico escalador español. Con tres Oros y un bronce en los Mundiales, tres Milán-San Remo y con etapas en Tour y Vuelta, nunca se sintió suficientemente valorado en su tierra.
El pequeño y musculado velocista cántabro atesoraba unas condiciones excepcionales. Lo decía el fisiólogo del Mapei, Aldo Sassi cuando en unas declaraciones decía que se quedó impactado con el español: “Es único. Tiene cuerpo de escalador, 1,71 metros y 65 kilos, pero es un esprínter y puede desarrollar una fuerza extrema en distancias cortas. Es un fuera serie, muy potente. Le analizamos en un sprit y en 100 metros y con 12 o 13 pedaladas, ganó entre siete y 10 metros al adversario. Eso es increíble”.
Con sólo 11 días de preparación fue convocado por Francisco Antequera para el Mundial de Verona de 1999, una locura, pero él fue capaz de doblegar al Sprint a Markus Zberg y Jean Cyril Robin. Nunca paso de 70 carreras en una temporada. En Lisboa 2001 se presentó con una campaña pobre por las lesiones. En Verona 2004 fue el pionero en lograr el titulo por dos veces en la misma ciudad.
Para mí, se retira el mejor clasicómano español desde que existe el ciclismo. Un ciclista correctísimo, que se paraba siempre con quien se lo pedía para sacar la foto o firmar autógrafos.
La esencia se sirve siempre en tarros pequeños. Óscar Freire, te echaremos de menos.
El próximo 1 de diciembre si Paco Antequera gana las elecciones a la presidencia de la Federación Española de Ciclismo lo nombrara seleccionador.

xoves, 15 de novembro de 2012

FRANCO BITOSSI

FRANCO BITOSSI

Franco Bitossi, naceu en Camaioni dei Carmingnano (Italia) o 1 de setembro de 1940.
O home do corazón tolo, como lle chegaron a chamar polos seus arritmias cardíacas, pasou á historia dos grandes ciclistas italianos polo seu temperamento e visión da carreira así como polos seus dotes de escalador e punta de velocidade nos finais, como o proba o feito de que gañase 20 etapas do Xiro de Italia e tres veces o Gran Premio da Montaña na mesma proba.
Franco Bitossi comezou no ciclismo moi novo, en 1957 con só 17 anos, en categoría cadete, conseguiu 10 vitorias. De 1959 a 1961, correu en categoría amateur conseguindo 21 vitorias.
Profesional desde 1961 a 1978, durante os cales logrou un total de 171 vitorias. .
A súa primeira vitoria como profesional foi unha etapa dos Tres Días do Sur baixo as cores do equipo Philco. En 1964 correu para o conxunto Springoil-Fusch e gañou catro etapas no Xiro de Italia, entre elas a mítica etapa de Cuneo-Pinerolo. En 1965 fichou polo equipo Filotex e gañou a Volta a Suíza, levantando os brazos en dúas etapas e o Campionato de Zúric. En 1966 gañou dúas etapas do Xiro de Italia e outras dúas do Tour de Francia así como a Coppa Agostini. En 1968 gañou de novo dúas etapas do Xiro de Italia e outras dúas do Tour de Francia onde gañou tamén a clasificación da regularidade, que xunto a Alessandro Petachi son os dous únicos ciclistas italianos en conseguir esta camisola, tamén se impuxo de novo no Campionato de Zúric e na Coppa Sabatini e a Coppa Bernocchi. En 1969 conseguiu a clasificación por puntos do Xiro de Italia sendo líder desta clasificación de principio a fin.
En 1970,converteuse en Campión de Italia en Ruta e gañou, entre outras, catro etapas do Xiro de Italia, así como a clasificación da regularidade por segundo ano consecutivo e a Volta a Cataluña.
Conservou o seu título de Campión de Italia en 1971 ao gañar a proba do G.P. Industria e Comercio de Prato.
En 1972, foi portada de todos os xornais do mundo logo dos Campionatos do Mundo celebrados en Gap (Francia). Ía na cabeza e na mesma liña de meta foi collido polo grupo, tendo que conformarse coa medalla de prata. Esta desafortunada chegada fíxolle aínda máis famoso que se gañase.
En 1973, uniuse á formación Sammontana coa cal gañou o Xiro do Veneto e o Xiro de Emilia. Ao ano seguinte, co conxunto Scic, conseguiu catro etapas da Volta a Suíza e tres no Xiro de Italia.
En 1976 volveu converterse en Campión de Italia en Ruta militando nas filas do conxunto Zonca Santini. Ao ano seguinte cambiou outra vez de equipo ficando polo Vibor co que gañou o Gran Premio Cidade de Camaiore. Ese mesmo ano foi seleccionado para competir nos Campionatos do Mundo de San Cristobal (Venezuela), onde conseguiu unha esplendida medalla de bronce.
Terminou a súa carreira en 1978 baixo as cores do equipo Gis Gelati. Polo seu combatividad foi moi popular converténdose nun dos campións que fixeron tan popular o ciclismo en Italia.
Nunca participo na Volta a España.

domingo, 11 de novembro de 2012

ÚLTIMA OPORTUNIDAD PARA EL CICLISMO

UNIÓN CICLISTA INTERNACIONAL

Después de los devastadores efectos del caso Armstrong, la UCI convoca una amplia consulta para salvar el ciclismo.
Debemos trabajar juntos para superar las consecuencias del caso Armstrong, que tanto daño ha hecho a nuestro deporte”, dijo el presidente de la Unión Ciclista Internacional.
Pat McQuaid, presidente de la UCI, lo primero que tendría que hacer es dimitir, pero aquí las poltronas, como en política cuesta dejarlas.
Me parece una iniciativa lógica y necesaria, pero si se quiere partir de cero, que seria lo idóneo, él tendría que ser el primero en irse, a continuación todos los ciclistas de los años 90 y que son los que dirigen el pelotón actual: Joahan Bruyneel, implicado por la USADA en el caso Armstrong, Biarne Riis confeso de dopaje, solo por poner dos casos.
La idea de la UCI, es iniciar una consulta en el primer trimestre de 2013 para debatir el futuro del ciclismo y la manera de solucionar los problemas que actualmente ha llevado a este deporte a una grave crisis.
La Comisión independiente deberá establecer los puntos de partida para restablecer la confianza en el ciclismo y que según señaló Pat McQuaid: “Todas las partes serán invitadas a participar en esta consulta con el fin de buscar condiciones que permita seguir con la globalización del ciclismo y encontrar las claves que permitan que este deporte siga apasionante para sus seguidores”.
En mi anterior post, titulado EMPECEMOS DE CERO, decía que la solución pasaba por desprenderse de todos aquellos que habían llevado a esta encrucijada al ciclismo para poder empezar de cero, ya que el ciclismo puede vivir sin todos ellos.
De nada sirven Comisiones independientes o reflexiones, que como otras veces se han tomado múltiples medidas y propuesto numerosas ideas, pero si dejamos al zorro al cuidado de las gallinas, todo continuara igual o incluso peor.
El ex secretario de Estado para el Deporte Español, Jaime Lissavetzki, había aconsejado aquello de una gran sentada, que era más o menos lo que ahora sugiere la UCI.
Pero como sabemos, la propia UCI, impulsora de esta cumbre, aparece implicada en el informe de la USADA por los donativos recibidos de Armstrong que presuntamente podrían haber sido para tapar positivos. Durante la etapa de Armstrong en el US Postal, Discovery Channel, Astana y Team RaadioShack, nunca tuvo un solo positivo, pero como se pudo demostrar ahora, no era precisamente porque no se dopara. ¿Por qué después alguno de sus más significados gregarios si fueron cazados?. Eso si, en otros diferente equipos: Floyd Landis, Tyler Hamilton, Roberto Heras, Triqui Beltran. . . También recuerdo que el que redactara el Código Ético del UCI Pro Tour, aquella brillante iniciativa regeneradora, era ni más ni menos que Manolo Saiz.
Los escándalos en el ciclismo no cesan y entre tanto: Un juez italiano investiga a Michele Ferrari, medico de Armstrong y tantos otros que tarde o temprano saldrá a la luz la lista de sus clientes. Rabobank, patrocinador fiel del ciclismo abandona harto de tanto engaño por el uso de fármacos. El Lampre suspende ahora a Michele Scarponi por haber sido sancionado por su implicación en la Operación Puerto. En marzo precisamente comenzará en Madrid el juicio por esa Operación Puerto y la UCI, también ahora ha decidido investigar si Alexander Vinokourov compró a Alexander Kolobnev para ganar la Lieja-Bastogne-Lieja de 2010.
El Movimiento por un Ciclismo Creíble (MPCC), compuesto por los equipos: Ag2R, Argos, Bretagne, Cofidis, Europcar, FDJ, Garmin, IAM, Lotto, Netapp y Sojasun, propusieron tolerancia cero con los que recurren al dopaje y piden que los ciclistas afectados sean despedidos, que los equipos implicados no sean invitados a las carreras y que los ciclistas sancionados con más de seis meses no puedan competir durante dos años.
En mi opinión, con este protocolo es con el que hay que empezar a trabajar y se debe empezar a aplicar a partir del próximo día 1 de enero de 2013.
Ya veremos si esta Comisión independiente depura responsabilidades. De momento no ha dimitido nadie. Claro que cuando el zorro sigue al cuidado de las gallinas y muchas de esas gallinas están implicadas lo mismo que el zorro, ¿que podemos esperar?.
Algunas de esas gallinas van a ser convocadas a esa cumbre, si de verdad aman este deporte, durante la cumbre tendrían que llegar a la conclusión de que tienen que marcharse todos aquellos que hayan estado en contacto con el dopaje.
Yo no veo otra solución. Tenéis la oportunidad de poner el cuentakilómetros de vuestra profesionalidad a cero, no la desaprovechéis. Evitad que dentro de otro poco tiempo, aparezcan escándalos aún mayores.
Porque como muy bien dice Fabián Cancellara: “El ciclismo esta atravesando un periodo difícil, pero nunca morirá, porque es un deporte demasiado bello”.

xoves, 8 de novembro de 2012

JESÚS BLANCO VILLAR

JESÚS BLANCO VILLAR, en la tienda de bicicletas que
regenta desde hace años en Padron (A Coruña).

Jesús Branco Villar, naceu en Socastro, Rois, Padrón (A Coruña), España, o 26 de marzo de 1962, foi ciclista profesional entre os anos 1982 e 1993, gran contrarrelojista e bo rodador. Corredor completo, xa que a media montaña pasábaa con facilidade. Tiña clase, aínda que, nalgunhas ocasións a responsabilidade pesáballe demasiado.
O seu mellor ano como profesional foi, sen dúbida, en 1985, ano que conseguiu vencer na Volta a Galicia e na Volta a Valencia, aínda que as súas mellores vitorias chegaron na Volta Ciclista a España de 1986, onde conseguiu dúas etapas, vestíndose ata unha etapa de líder e, a etapa conseguida na Volta de 1987.
Tras abandonar o ciclismo profesional, converteuse en director deportivo dalgúns clubs de ciclismo local. Foi un dos directores deportivos do Karpin-Galicia e despois Xacobeo Galicia.
En 1986 perdeu a Volta Ciclista á Comunidade Valenciana en beneficio do francés Bernard Hinault, ao ser sancionado polos xuíces por engancharse ao coche do seu director, José Antonio González Linares, tras sufrir unha avaría mecánica a poucas voltas do final da última etapa, cando xa se cantaba o seu triunfo.
Branco Villar poderíase recuperar coa axuda do seu equipo e ata coa dalgún outro co que o Teka entendeuse ben. Pero o nerviosismo do seu director dado que a carreira estaba a piques de concluír e a pesar de que Branco Villar xa collera a bicicleta do seu compañeiro Federico Etxabe, Gonzalez Linares obrígolle a que se deixase arrastrar.
Actualmente esta loitando por crear un equipo que poida dar saída aos corredores da nosa comunidade. O proxecto é crear un equipo Continental que de saída a eses rapaces que teñen condicións para pasarse ao campo profesional. As negociacións están moi avanzadas cun par de empresas que poidan achegar os 400.000 euros que necesita de orzamento. Galicia ten a mellor afección de España, como se puido ver na pasada Volta a España pola nosa comunidade. É unha pena que Galicia non poida contar cun equipo ciclista aínda que fose de terceira división.
TRIUNFOS: 1982, o Gran Premio de Vigo. 1983, o Gran Premio de Vigo e o Gran Premio San Froilán. 1985, A Volta a Asturias, a Volta a Galicia, o Trofeo de Castela-León, o Gran Premio de San Froilán, a Volta a Valencia e unha etapa da Volta a Andalucía. 1987, a Volta a Cantabria e unha etapa da Volta a Andalucía. 1989, o Gran Premio de Vigo e o Gran Premio Cuprosán. 1990, o Gran Premio Manuel Galera.
XIRO DE ITALIA: 1989 (25º).
TOUR DE FRANCIA: 1986 (25º), en 1987 retírase e en 1988 (35º).
VOLTA A EspaÑA: 1983 (45º), 1984 (30º), en 1985 retírase, 1986 gana dúas etapas, 1987 (25º), 1988 (7º), 1989 (16º) e en 1990 retírase.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1984, 1987 e 1988, segundo na Volta a Andalucía. 1985 e 1987, segundo na Volta a Valencia, en 1985 foi terceiro na clasificación xeral final da Volta a Cantabria, o mesmo que na Volta a Andalucía. 1988, segundo na Volta a Andalucía e terceiro na Volta a Valencia. 1989, terceiro na Volta ao País Vasco.
EQUIPOS: 1982-1988, Teka. 1989, Seur. 1990-1991, Lotus-Festina. 1992, Seur. 1993-1994, Deportpublic. 1995-1996, W52-Paredes Movel. 1997-1998, A Aluminios-A Pecol.

domingo, 4 de novembro de 2012

EMPECEMOS DE CERO

LANCE ARMSTRONG. El Rey destronado

La Unión Ciclista Internacional (UCI), después de estudiar detenidamente el informe de la Agencia Estadounidense Antidopaje (USADA), decidió retirar todas las victorias de Lance Armstrong desde el 1 de agosto de 1998 hasta el 2005, entre ellas los siete Tour de Francia y sancionarle de por vida por dopaje, avalando así el informe de mil paginas de la USADA.
El pasado 31 de octubre venció el plazo que tenia Armstrong para recurrir, pero ha decidido no hacerlo, quizás por que ya se siente sentenciado, quizás porque no ve ninguna posibilidad de ganarlo, quizás porque ya no tiene ningún interés en seguir oficialmente vinculado al deporte de competición o, quizás simplemente, porque no quiere darles el placer a que sus enemigos lo vean sentado en el banquillo de los acusados. Sea por lo que sea, el mito Lance Armstrong, al igual que las hojas en otoño, se cayó, arrojo la toalla arto de sus propias mentiras. Este mismo viernes la AMA, en un comunicado, anunciaba que tampoco ejercerá su derecho de apelación.
Yo, desde aquí podría desplegar un amplio listado de casos en toda la historia del ciclismo, pero el rencor solo hace daño al que lo acoge y lo proyecta. No merece la pena.
Más que rencor, lo que siento es tristeza y cansancio de oír todos los días la misma canción, ya que últimamente solo se dan noticias negativas sobre el ciclismo. Hasta los medios que nunca hablan de ciclismo, se interesan por el caso Armstrong, consiguiendo darle bombo para que parezca que el ciclismo esta muerto por casos que sucedieron en el pasado.
Hace ya más de 14 años desde que salto el caso Festina y, todo este tiempo por lo que estamos viendo, fue un tiempo perdido. Ya que marcaba una frontera para este deporte y, hubo muchos que lanzaron un claro mensaje “El ciclismo será sin dopaje o no será”, nadie capto el mensaje, ya que la solución habría tenido que haber sido que el ciclismo se desprendiera de todos aquellos que lo habían llevado a esa encrucijada para poder empezar de cero. Entonces no se hizo, pero aún estamos a tiempo. El ciclismo puede vivir sin Manolo Saiz, sin Vicente Belda, sin Johan Bruyneel e incluso sin Lance Armstrong con todo su palmares. Porque el ciclismo está por encima de sus propias mentiras.
Dentro del terremoto que supuso el caso Armstrong, si se sigue actuando como lo hicieron tras el caso Festina, dentro de otros 14 años conoceremos casos de otros ciclistas y equipos que continuaron haciendo trampas, entonces volveremos a darnos cuenta que esta ejemplar sanción a Lance Armstrong no sirvió para nada.
Si esto no sirve para regenerar este deporte maravilloso como es el ciclismo, entonces deberemos hacer reflexionar a todo el mundo. Así no se puede seguir.
Lo que estoy viendo aquí en España es que se esta tendiendo la mano al americano con el argumento de siempre: “Nunca dio positivo”. Pues a esos que piensan así y en vista del panorama yo les diría que para Armstrong haber dado un positivo hubiera sido mejor. Cumpliría dos años de sanción y regresaría por la puerta grande para seguir haciendo trampas hasta otro nuevo positivo. No podemos ser complacientes como lo estamos siendo. El informe de la Usada contiene demasiados detalles como para considerar que solo son indicios.
Lance Armstrong se ha derrumbado entre bolsas de sangre, parches, hormonas, testosterona, EPO. Espero que los protagonistas de este espectáculo ciclista hayan escarmentado, espero y deseo que hayan visto las barbas del vecino y consideren sus próximas decisiones.
De nada servirá que estas gentes del actual ciclismo, que llevan conviviendo con el escandalo desde hace 14 años, afrontando los procesos de dopaje como un puerto más de cualquier etapa continúen.
Si hay que empezar de cero, se empieza de cero porque no vale esconderse y si queremos un ciclismo limpio, empecemos a oír voces de rechazo en contra de Armstrong u otros ciclistas sospechosos, para que las nuevas generaciones no sean tachadas por el ciclismo oscuro del pasado.
¿EL CICLISMO ES MÁS FUERTE QUE EL DOPAJE?
ESTOY SEGURO QUE LO LLEGAREMOS A VER

xoves, 1 de novembro de 2012

ARMAND BLANCHONNET

ARMAND BLANCHONNET

Armand Blanchonnet, naceu en Gipsy (Francia), o 23 de decembro de 1903. Foi un ciclista francés cunha extraordinaria clase e admirable elegancia que unidos aos seus numerosos triunfos na pista, valéronlle o sobrenome de “O fenómeno”. Pero a súa carreira foi curta e, ao final, como profesional decepcionante, a pesar dos seus fulgurantes comezos como amateur, en cuxa categoría foi Campión Olímpico na estrada contrarreloxo, medalla de bronce no Mundial en ruta e Campión Militar de Francia de fondo en 1924, logo de haberse adxudicado dúas tempadas antes a París-Evreux. E en 1926 gañou a París-Orleans e o Campionato de París.
Cando Armand Blanchonnet gañou a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Paris en 1924, a carreira foi moi distinta ao que é hoxe, xa que os ciclistas levaban as súas propias subministracións, incluíndo cámaras de aire, neumáticos, a comida e a auga necesaria para unha carreira que duraría máis de seis horas e outros utensilios adicionais para o que puidese ocorrer no transcurso da carreira.
Os ciclistas tiñan que enfrontarse a obstáculos inusuais na actualidade, tales como cruzar as vías do tren, xa que os trens funcionaban normalmente, polo que cruzar a vía podería significar contratempos mortais, pero non arriscarse obrigaba a ter que esperar mentres o tren pasaba.
Profesional desde 1929 a 1935.
Morreu aos 63 anos en Cernay-a-Ville (Francia) o 17 de setembro de 1968.
TRIUNFOS: 1930.- Os Seis Días de París, con Charles Pelisssier e Harry Horan. 1931.- O Campionato de Francia contra reloxo e a Rambouillet-Prezo. 1932.- Os Seis Días de Marsella, con Piet Van Kempen.
Nunca participo nas tres grandes volta.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1929.- 2º no Criterium dos Alpes.
EQUIPOS: 1929-1930.- Individual. 1931.- Louis Clément. 1932.- Lutetia-Wolber. 1933.- Génial Lucifer-Hutchinson. 1934.- Individual.