venres, 30 de decembro de 2016

JUAN CARLOS DOMINGUEZ

Juan Carlos Domínguez Domínguez alcumado o Rominguez naceu en Íscar, Valladolid (España), o 13 de abril de 1973.
Foi un ex ciclista español que chegou a ser maglia rossa do Xiro de Italia na edición do 2002 ao gañar a primeira etapa prólogo. Un auténtico especialista contra o crono e un corredor perfecto para voltas dunha semana como o demostrou na súa exitosa carreira como profesional gañado Voltas en Asturias, Aragón, Rioxa, Cataluña, Andalucía, Burgos e Valencia. Que ciclista de hoxe en día pode presumir de ter nas súas vitrinas todos estes trofeos de Voltas dunha semana? Por todo isto e pola súa elegancia encima da bicicleta estamos a falar dun ciclista de enorme calidade.
Profesional entre 1995 e 2006, durante os cales o seu maior éxito deportivo logrouno na edición de 2002 do Xiro de Italia ao obter 1 vitoria de etapa.
Participou na proba de fondo na estrada dos Xogos Olímpicos de 2000 celebrados en Sídney, non chegando a finalizar a carreira.
Moitos ciclistas cando deixan o profesionalismo seguen enrolados dentro do mundo do ciclismo profesional pero Juan Carlos Domínguez preferiu empezar pola base, sendo director da escola de ciclismo Arroio.

TRIUNFOS: 1997, vencedor da Volta á Comunidade Valenciana, da Volta a Murcia, máis unha etapa e da Semana Catalá, máis unha etapa.
1998, vencedor dunha etapa da Volta á Rioxa e da Clásica de Alcobendas.
1999, vencedor da Volta á Rioxa, máis unha etapa, da Clásica de Alcobendas, da Volta a Aragón, máis unha etapa e dunha etapa da Volta a Asturias.
2001, vencedor da Volta a Aragón, máis unha etapa, da Volta a Asturias, máis unha etapa e da Euskal Bizikleta.
2002, vencedor dunha etapa da Semana Catalá e dunha etapa do Xiro de Italia.
2003, vencedor dunha etapa do Tour de Picardie.
2004, vencedor da Volta a Andalucía, máis unha etapa.
2005, vencedor da Volta a Burgos, máis unha etapa.
XIRO DE ITALIA: 1996 E 1997, abandonou, 1998 (45º), 2000 abandonou, 2002 (75º) e en 2004 abandonou.
Nunca participou no Tour de Francia.

VOLTA A ESPAÑA: 1995 (65º), 1996 (72º), 1997 (18º), 1998 abandonou, 2001 (121º), 2002 (93º), e en 2003 e 2004 abandonou.

Outros resultados dignos de mención: 1998, segundo no Campionato de España de fondo na estrada.
EQUIPOS: 1995-1997 Kelme, 1998-2000 Vitalicio Seguros, 2001 Linda McCartney, 2002 iBanesto.com, 2003 Phonak, 2004-2005 Saunier Duval-Prodir e 2006 Unibet.com.

xoves, 22 de decembro de 2016

RAFAEL DIAZ JUSTO

Rafael Diaz Justo, alcumado “O Pulga”, naceu en Gerindote, Castela a Mancha (España), o 8 de novembro de 1972.
Ciclista español que debutou no ciclismo con 10 anos. Fixo o seu último ano como amateur na selección amateur do Banesto en 1994, terminando terceiro coa selección española Sub-23 no Xiro das Rexións ese mesmo ano. A finais de 1994 fichou co equipo ONCE de Manolo Saiz, equipo no cal efectuou toda a súa carreira profesional baixo un rol de gregario.
Por equipos, impúxose en catro ocasiones en contrarreloxo, en 2000 e 2001, formou parte do equipo ONCE que gañou  a contrarreloxo por equipos da Volta a Cataluña. En 2002, gañou a crono por equipos da Volta a Burgos e da Volta a España.
Outros bos resultados a destacar son o seu segundo posto na Clásica de Ordizia en 2001 e a terceira praza do Circuíto de Getxo en 2000. Representou tres veces a España nos Campionatos do Mundo de 2000 a 2002 aínda que nunca conseguiu acabar a proba, axudou a Óscar Freire a lograr a medalla de bronce en 2000 e a de ouro ao ano seguinte.
Profesional de 1994 a 2004, durante os cales gañou dúas carreiras individuais, unha etapa do Tour do Porvir en 1996 e unha etapa da Volta a Galicia en 1998.
En 20013 puxo en marcha MerKabici.es, un portal de bicicletas, roupa, accesorios e compoñentes de ocasión, onde facilita e dinamiza o mercado de segunda man entre particulares e doutra banda promociona todas as tendas especializadas en ciclismo, cicloturismo, descenso, BMX, etc.
Os profesionais do sector tamén teñen cabida neste mercado, facilitándolles a venda de excedentes de stock a través de diversos sistemas de promoción e anuncios múltiples.
TRIUNFOS: 1996, vencedor dunha etapa do Tour do Porvir.
1998, vencedor dunha etapa da Volta a Burgos.
Nunca participou no Xiro de Italia.
TOUR DE FRANCIA: 1998 abandonou, 1999 (58º).
VOLTA A ESPAÑA: 1999 (57º), 2000 (33º), 2001 (54º) e 2002 (62º).
EQUIPOS: 1994-2003 ONCE.2004 Liberty Seguros.

domingo, 18 de decembro de 2016

EL TJ SPORTS TEAM DESOJANDO LA MARGARITA

Giuseppe Saronni, manager del TJ Sports, junto a Jun Li Zhiqiang
tras el acuerdo de patrocinio.
Cuando todo parecía que íbamos a tener un  invierno tranquilo en el World Tour del ciclismo mundial, saltan todas las alarmas.
El proyecto chino TJ Sports (antiguo Lampre) resulta que después de que el pasado día 25 de noviembre, la UCI anunciara la concesión de 17 licencias en la categoría más alta del ciclismo, tras especularse con que solo faltaban temas administrativos, que se resolverían en los próximos días, dejo en el aire incluir al TJ Spotrs. Los herederos del Lampre-Merida tenían problemas de financiación con su nuevo sponsor, por lo que su licencia World Tour permanecía en la duda al serle denegada por no cumplir algunas de las obligaciones deportivas, éticas, financieras y administrativas que les eran requeridas por la UCI. El propio equipo solicito una prórroga para completar su solicitud.   
Como faltaba una licencia para completar los 18 equipos World Tour y en vista que en los próximos días se resolverían los problemas administrativos, nadie se puso nervioso.
Sin embargo hace unos días se dispararon todas las alarmas de emergencia al aplazarse para enero de 2017 la primera concentración del equipo. Los rumores sobre una prematura desaparición cobraban fuerza al anunciar públicamente sus máximos rectores como justificación de que este problema era debido a una enfermedad de la persona clave en el proyecto que tenía que gestionar la licencia, demorándose en consecuencia la obtención de varios documentos importantes de China.
Saronni y Ernesto Colnago firmando el acuerdo con la marca de
bicicletas.
Tras apenas dar explicaciones su mánager Giuseppe Saronni sobre lo que estaba ocurriendo se paso de la tranquilidad de un principio a que todo el mundo tubiese la mosca detrás de la oreja, generando un ambiente de desconfianza e inquietud a nivel general.
Los primeros los ciclistas y sus representantes, no olvidemos que en el equipo hay figuras de la taya de Andrea Guardini, Darwin Atapuma, Diego Ulissi,  Ben Swift, Rui Costa, Louis Mentjes, Vergard Stake Laengen, Marco Marcato o Sacha Modolo.
Tanta es la preocupación por su futuro que ciclistas como Rui Costa y Meintjes comienzan a pensar en abandonar el proyecto y buscarse un hueco en otros equipos si esto no se endereza, ya que el equipo podría incluso desaparecer sin apenas haber debutado.
Pasan los días desojando la margarita, hoy si, mañana no, pasado ya veremos y así día tras día. Sin embargo, parece que la estructura puede sobrevivir con recursos limitados durante la temporada 2017.
Casi sobre la bocina, llegan buenas noticias. Giuseppe Saronni y Mauro Gianetti, los mánagers, han trabajado junto a Ernesto Colnago, para encontrar nuevos patrocinadores. Varias fuentes han afirmado que la financiación necesaria para cubrir el déficit de los patrocinadores chinos llegara desde los Emiratos Arabes. Las ciudades de Abu Dhabi y Dubái suenan con fuerza, pero de momento no se han hecho oficiales los nombres de los nuevos sponsors.
Lo que sí parece claro es que los fondos serán suficientes, ya que el presupuesto, la plantilla y el banco de la garantía del equipo han sido aprobados por la UCI y sus auditores independientes. Así mismo se sabe que el distribuidor de bicicletas Colnago ha jugado un papel importante en la búsqueda de nuevos patrocinadores para mantener al equipo con vida.
Se habla de un presupuesto de unos ocho o nueve millones de euros, por lo que es probable que sea el más bajo de todos los equipos, una decepción después de las expectativas creadas por los inversores chinos. Sin embargo, debe permitir afrontar todos los gastos adicionales, como las concentraciones y la presentación oficial, además del salario acordado a los ciclistas.
La emergencia de Oriente Medio en el mundo del ciclismo gracias a sus petrodólares hicieron posible la creación del equipo Bahrain-Merida, que busca promocionar el pequeño país del Golfo Pérsico. Ahora, si verdaderamente se incorporan estos patrocinadores asegurarían también la presencia del primer equipo chino en la élite del ciclismo mundial, evitando al mismo tiempo que las estrellas con las que cuenta el TJ Sports se tengan que ir a estas alturas a otros equipos, rebajando su sueldo ostensiblemente, ya que todos los equipos tienen las plantillas cerradas y los presupuestos ajustados, el resto de los ciclistas lo tendrían muy difícil. Otros 60 trabajadores se irían a la calle, que ya sería de por sí grave, engrosando la lista del paro.
Crucemos los dedos y seamos optimistas sobre el futuro del esperado TJ Sports de China.

xoves, 15 de decembro de 2016

LEO DUYNDAM

Leo Duyndam naceu en Honselersdijk (Holanda), o 2 de xaneiro de 1948. Faleceu en Niza (Francia) aos 42 anos o 26 de xullo de 1990.
Foi un ciclista neerlandés, gran amateur, pasou moi novo ao profesionalismo e ao non obter bos resultados na estrada pasou á pista, onde conseguiu notables éxitos.
Leo Duyndam tiña todo o que un campión pode desexar: un aspecto sorprendente, encanto, unha estatura e capacidade atlética, talento,  personalidade cun gran carácter durante o seu desenvolvemento como ciclista, cun gran despregamento e poderío sobre a bicicleta que fixeron que chegase á cima do ciclismo bastante queimado.
En 1966, con 18 anos a Federación Nacional de Ciclismo considerouno demasiado novo para darlle a licenza profesional, pero a finais de 1967 si lla concedeu, sendo seleccionado por Albertus Geldermans para o equipo de ciclismo de Holanda que participaría no Tour de Francia. Con todo, unha lesión do tendón de Aquiles obrígouno a ser substituído por Harm Ottenbros. Non puido participar no Tour pero ese ano converteuse en Campión de Holanda de persecución, gañou o Tour de Limbourg e a primeira etapa da París-Niza. 
Profesional de 1967 a 1975, durante os cales combinou o ciclismo na estrada co ciclismo en pista. En ruta destaca unha vitoria de etapa no Tour de Francia de 1972.
Con 28 anos decidiu terminar a súa carreira profesional, emigrando a Tourrettes-sur-Loup no sur de Francia, converténdose nun home de negocios.
Morreu á idade de 42 anos cando sufriu un ataque ao corazón na piscina da súa casa, converténdose nunha lenda do ciclismo para os afeccionados daquela época.
TRIUNFOS: 1968, Campión de Holanda de persecución, vencedor do Tour de Limbourg e dos Seis Días de Gante con Peter Post.
1969, vencedor da Once Vilas.
1970, Campión de Holanda de Persecución e do Tour do Noroeste de Suíza.
1971, vencedor dos Seis Días de Anveres con Post e Pijnen.
1972, vencedor dunha etapa da Volta a Suíza, da Frecha Mosane, dos Seis Días de Anveres con Pijnen e Theofiel Verschueren, dos Seis Días de Berlín con Pijnen, dos Seis Días Frankfurt con Jurgen Tschan, unha etapa do Tour de Francia e dos Seis Días de Róterdan con Pijnen.
1973, vencedor dos Seis Días de Anveres con Gerard Koel e Pijnen, dos Seis Días de Londres con Gerben Karstens, dos Seis Días de Munich con Pijnen, dos Seis Días de Róterdan con Pijnen, Campión de Europa de Madison con Pijnen e dos Seis Días de Zúric con Piet de Dewit.
1974, Campión de Holanda á americana con Pijnen, Campión de Europa á americana con Pijnen, Campión de Holanda Omnium, vencedor do Tour do Sur de Holanda, dos Seis Días de Bremen con Pijnen, dos Seis Días de Róterdan con Pijnen e dos Seis Días de Herning con Ole Ritter.
1975, vencedor dos Seis Días de Herning con Ritter e dos Seis Días de Róterdan con Karstens
Nunca participou no Xiro de Italia.
TOUR DE FRANCIA: 1970 retírase e no 1972 antes de retirarse gaña unha etapa.
VOLTA A ESPAÑA: só participa na edición de 1971 retirandose antes de finalizar a carreira.
EQUIPOS: 1967-1968 Smith´s-Acifit. 1969 Caballero. 1970 Caballero Laurens. 1971-1972 Goudsmit-Hoff. 1973 Frisol. 1974 Frisol-Flair Plásticos. 1975 Van Dijk e 1976 Delbana.

xoves, 1 de decembro de 2016

ADRIANO DURANTE

Adriano Durante naceu en Lancenigo dei Villorba, Treviso (Italia), o 24 de xullo de 1940. Faleceu en Oderzo (Italia) aos 68 anos o 23 de xuño de 2009.
Foi un ciclista italiano, potente rodador de longas distancias con boas calidades de velocista e bo rematador.
Na súa primeira tempada como profesional, gañou unha etapa no Xiro de Italia e impúxose en catro clásicas do calendario italiano: a Milán-Vignola, o Xiro do Lazio, o Xiro do Piamonte e o Trofeo Matteotti. Outra tempada positiva foi en 1965, cando gañou entre outros a Copa Bernocchi, dúas etapas do Xiro de Italia e unha no Tour de Francia.
A carreira que mellor se lle deu nos seus oito anos de profesional foi a Milán-Vignola que a gaño en tres ocasions, en 1963, 1966 e 1970, terminando en segundo lugar en 1964. Outro dato curioso é que nesta competición obtivo a súa primeira vitoria e a última da súa carreira profesional, que abandonou en 1974.
En dúas ocasións vestiu a camisola azul da selección italiana disputando os Mundiais de Renoix en 1963 e en 1964 en Sallanches, terminando en ambas no posto 14º.
 Profesional de 1963 a 1974, durante os cales conseguiu 19 vitorias, entre as cales destacan tres etapas no Xiro de Italia e unha no Tour de Francia.
TRIUNFOS: 1963, vencedor do Trofeo Cougney, do Xiro de Campania, do Xiro do Piamonte, do G. P. de Vignola, dunha etapa do Xiro de Italia, da Milán-Vignola e do Xiro do Lazio.
1964, vencedor do G. P. Ceramista e do Xiro de Romagna.
1965, vencedor do Xiro de Reggio Calabria, de dúas etapas do Xiro de Italia, dunha etapa do Tour de Francia, da Subida ao Col de San Martino, dunha etapa da Volta a Andalucía e da Copa Bernocchi.
1966, vencedor da Milán-Vignola e dunha etapa da París-Niza.
1967, vencedor da Aiello do Friuli.
1968, vencedor do G. P. de Prato e dunha etapa das Catro Díaz de Dunkerque.
1969, vencedor dunha etapa na Tirreno-Adriática.
1970, vencedor da Milán-Vignola.
XIRO DE ITALIA: 1963, antes de abandoar gaña unha etapa, 1964 (75º), 1965 (65º, máis dúas etapas), 1966 (57º), 1968 (79º), en 1969 abandoa e en 1970 (96º).
TOUR DE FRANCIA: 1965, (73º, máis unha etapa), 1967 (80º) e 1970 (99º).
Nunca participou na Volta a España.
Outros resultados dignos de mención: 1963, segundo no Xiro de Lombardía e segundo no Trofeo Matteotti. 1964, segundo na Milán-Vignola. 1966, segundo na Milán-San Remo e segundo no Tour de Flandes. 1968, terceiro na Milán-San Remo.
EQUIPOS: 1963-1964 Legnano, 1965 Ignis, 1966-1967 Salvarani, 1968 Max Meyer, 1969-1970 Scic, 1971 Toffletto e 1974 Filcas.