domingo, 28 de outubro de 2012

JOAQUÍM "PURITO" RODRÍGUEZ

PURITO, celebra su triunfo bajo la lluvia en el
Giro de Lombardia.

Joaquím Rodríguez Oliver (Purito, Quim, Murito), catalán de Parets del Vallés, de 33 años, 1,69 metros y 55 kilos, echó a andar como profesional en 2001, y ya desde los primeros entrenamientos en las filas de la ONCE caló hondo su personalidad espontánea y explosiva, tanto dentro como fuera de la carretera, aspectos que han contribuido a dar brillo a una Vuelta a España en la que, junto a Alberto Contador y Alejandro Valverde, fue el gran protagonista.
Joaquím, con solo 21 años, en su primera concentración en El Bosque (Cádiz) con la ONCE de Manolo Saiz, con el equipo completo y después de recorrer 180 kilómetros de entrenamiento, el joven aprendiz a ciclista se tomó la libertad de arrancar en un repecho dejando rezagados a todos sus compañeros, con unos metros de ventaja se giro e hizo el gesto de encenderse un puro e ir fumando sobre la bicicleta.
Los líderes del equipo, con Laurent Jalabert al frente, y los veteranos encajaron la broma del novato, pero se la guardaron, ya que por la noche en el hotel le hicieron pagar la novatada. Después de hacerle subir a una silla tubo que dar unas cuantas caladas a un puro auténtico. Carcajadas después de los tragantones de humo con sus toses y apodo para siempre “PURITO”.
Había sido un gesto espontaneo, teñido del desparpajo que preside su personalidad. Joaquím “Purito” Rodríguez es así. Sabe ganarse a la gente y a los periodistas, con frases o palabras que valen un titular. “He perdido por imbécil”, dijo, tras perder por un milímetro en Arrate ante Alejandro Valverde. “Contador me ha ganado con dos cojones”, otro titular, después de aquel despiste en el Collado de la Hoz y que dio alas a Alberto Contador camino de Fuente Dé despojándole del Maillot rojo. Otra exclusiva mundial de Purito, publicada en su cuenta de twitter: “Ya sé por qué Cristiano está triste. Porque no puede estar aquí con nosotros en la Vuelta”.
Esa espontaneidad también la aplica en la carretera, sobre todo si le ponen por delante un repecho corto y explosivo. Sale disparado, sin que haya quien lo pare. Que se lo pregunten a Contador y Valverde en las etapas del Cuitu Negru, Mirador de Ézaro o Rapitán, las tres etapas que se llevó de esta Vuelta.
Pero también comete fallos o sufre pájaras. Descuidado a veces, pero trepa por los muros como nadie.
Hasta 2010, cuando fichó para ser el gallo del Katusha, Purito había logrado 13 victorias, cifra considerable si se tiene en cuenta que sus funciones eran las de gregario. Eso si, no se arrepiente de haber pasado tantos años a la sombra de otros líderes. “Esa fase fue importante y supuso un enorme aprendizaje”. “Sin ella no sería el ciclista que soy ahora”.
En estos dos años en el equipo ruso ha obtenido 20 victorias. Siendo en 2010 el número uno del mundo en la clasificación UCI, estrenándose en el Tour y ganando una etapa en la Vuelta, donde finalizo cuarto en la general. En 2011 hizo doblete en la Vuelta y en este 2012 logró 10 triunfos. Segundo en el Giro de Italia que perdió por tan solo 16 segundos, coronado en la Flecha Valona, tercero en esta Vuelta a España y el Giro de Lombardía.
A sus 33 años él mismo se considera en la madurez personal y profesional.
La alergia al crono, le hacen dar “saltos de canguro para atrás”, que descompensan los “pasitos de hormiga hacia adelante” que da en los repechos finales.
Purito, con su manera ejemplar de enfocar la derrota y ante la adversidad, la gallardía de tender la mano al vencedor, la modélica educación al dar la cara y asumir los hechos con naturalidad, hizo que ganase el ciclismo.
Después de la Vuelta a España y el Mundial llega el otoño ciclista, por eso al Giro de Lombardia también se le llama “La Clásica de las hojas muertas”. La edición de este 2012 era propicia para que Purito asaltara Lombardia. El catalán bajo un diluvio y mucho frio arrancó en la última subida, logrando mantener una distancia de casi diez segundos hasta la meta de Lecco. Había que ser valiente y aprovechar el momento que junto al ímpetu y falta de entendimiento de los perseguidores hizo que Joaquim con su habitual fortaleza logró que nadie lo parara. Logrando así, ser el primer español de la historia en ganar éste Monumento.
Joaquim “Purito” Rodríguez, en una temporada memorable, que comenzó ganando en marzo la 6ª etapa de la Tirreno-Adriático, en abril ganó dos etapas en la Vuelta al País Vasco quedando segundo en la clasificación general. En el tríptico de las Ardenas logró conquistar la victoria en la Flecha Valona. Luego llegó la primera Gran Vuelta por etapas de la temporada donde rozó la victoria en el Giro de Italia (2º, más dos etapas y la clasificación de la regularidad), y que perdió por tan solo 16 segundos después de perder el liderato en la última crono. Llegó el mes de agosto y en la Vuelta a España más dura de los últimos años brilló con luz propia: 3º en la general, más tres etapas, segundo en la clasificación por puntos, segundo en la combinada y tercero de la montaña, siendo líder 13 días hasta el ataque de Alberto Contador camino de Fuente Dé y cerrando con su victoria en el Giro de Lombardia una temporada excepcional. En total, diez victorias, todas en el World Tour que le hacen encabezar la clasificación anual de la UCI, como ya lo había logrado en 2010. Este purazo de PURITO se merece un monumento.
Joaquím “Purito” Rodríguez, puede ahora exigir al Katusha que le paguen como se merece e incluso que le extiendan el contrato. Personalmente pienso que los rusos no tienen dinero para recompensar lo que Purito ha conseguido este año para Katusha. Se rumorea que el katusha se negó a atender las peticiones del ciclista, incluso dentro de esa rumorología se dice que el director general del equipo no vino a la Vuelta ni un solo día. Visitando la página web del equipo se puede observar que la principal noticia es la victoria de Menchov en la Bola del Mundo.
También se dice que Dani Moreno quiere ser jefe de filas si Purito se marcha. Otro de los rumores importantes es que el Katusha quiere ganar el Tour con un ruso, por lo que también se dice que Menchov y Dani Moreno guardaron fuerzas para objetivos personales el día que Purito perdió la Vuelta.
El tema queda en stand by. En cualquier caso la batalla no ha hecho más que empezar. De momento y ya confirmado, es que los ciclistas españoles Dani Moreno, Alberto Losada, Xavi Florencio y Ángel Vicioso han renovado sus contratos con el Katusha Team para la temporada 2013, con lo que el conjunto ruso conserva el núcleo español que suele acompañar a su líder, Joaquim Rodríguez, en las principales pruebas del calendario.
El ciclista español ha quedado primero en la clasificación final del World Tour 2012, por delante de Wiggins y Boonen.
¡Enhorabuena!.

xoves, 25 de outubro de 2012

VICENTE BLANCO

VICENTE BLANCO

Vicente Branco Echevarría, naceu en Larrabetzu (Biscaia, España) en 1884. Faleceu en Bilbao, o 24 de maio de 1957.
Foi un ciclista vasco profesional entre 1906 e 1913. Figura lendaria do ciclismo español. Alcumado o Coxo, foi o primeiro ciclista español que participou no Tour de Francia. A súa condición de illado e a súa escaseza de medios provocaron o seu abandono nas primeiras etapas.
A fascinante historia de Vicente Branco "O Coxo", descóbrenos unha vida castigada brutalmente, con dous graves accidentes que lle esnaquizaron os pés, pero que poucos anos despois, o 3 de xullo de 1910, presentábase na liña de saída da Grande Boucle.
Fillo de mariñeiro, traballou desde os 13 anos nun barco, primeiro como pique de cociña e máis tarde como palero na sala de máquinas, paleando carbón e aguantando condicións extremas de calor, forxándose un físico duro e unha alta resistencia ao sufrimento. Cando desembarcaba nos portos estranxeiros quedaba cegado vendo as primeiras bicicletas, Sempre que se lle presentaba a ocasión alugaba unha para darse uns paseos. Así se foron construíndo os seus soños de converterse nun campión do ciclismo.
Buscando un futuro máis próspero deixou o mar para traballar na industria metalúrgica, máis que a prosperidade o que atopou foi a desgraza en forma de graves accidentes. Con apenas 20 anos, na Basconia, unha barra de metal incandescente atravesoulle o pé esquerdo, esnaquizándollo case por completo. Dous anos despois, en Estaleiros Euskalduna, as engrenaxes dunha máquina atrapoulle o pé dereito, sufrindo a amputación dos cinco dedos.
Cos dous pés como muñones, Vicente Branco "O COXO", comezou a traballar na ría de Bilbao, cruzando xente dunha beira a outra. Conseguindo aforrar o diñeiro para comprar a súa primeira bicicleta, unha máquina vella, pesada e chea de óxido, que el mesmo desmontou peza a peza e restaurou con esmero. Pero aquela destartalada bici carecía de neumáticos e, sen medios para compralos, optou por colocar unhas grosas cordas de amarre de barcos que tiñan o mesmo grosor. A pesar de todos eses reveses e grazas á súa capacidade de sacrificio, nunca cejó no seu empeño de ser ciclista. Ao contrario, encima da bicicleta atopaba maior facilidade para desprazarse que andando cos seus esnaquizados pés, así que empezou a adestrar a diario.
En 1907 solicitou á Federación Atlética Biscaíña federarse para participar en probas rexionais. Mirándolle con compaixón e pensando que ese home desgarbado e coxo, con aquela ruína de bicicleta, nada podería facer no duro mundo do ciclismo. Con todo, cheo de ousadía e desenvoltura, convenceulles para que lle desen unha oportunidade nas carreiras que se disputasen en Bilbao. Nelas, destacou excesivamente, pola súa resistencia física como polo apetito voraz que mostraba nas comidas post carreira.
As numerosas anécdotas dan fe de que Vicente Branco para aquela época, facían de "O Coxo" un personaxe peculiar. Un día, nunha carreira pola rúas de Bilbao, quixo participar en calzóns. Ao ver que todos os participantes vestían equipamentos ciclistas que deixaban as súas pernas e brazos ao descuberto, non se lle ocorreu mellor idea que desprenderse dos seus pantalóns longos para intentar imitarlles, polo que estivo a piques de acabar no cárcere por escandalo publico.
As súas vitorias en carreiras locais e rexionais fixeron que a FAV nomeáselle o seu representante para os Campionatos de España de 1908, que se celebrarían en Xixón, e no que competindo cunha bicicleta en condicións derrotaría ás figuras nacionais da época.
Desta carreira cóntanse dúas anécdotas que deixan ás claras o seu peculiar carácter, entre a picardía e a inxenuidade.
Días antes dos Campionatos de España, dixéronlle que se comía moita carne estaría máis forte na carreira, así que inxeriu tantas chuletas que durante a viaxe a Xixón (que fixo en bicicleta), creu que se morría polas fortes diarreas que tivo. Xa durante a carreira do Campionato de España cun percorrido de 100 km., os participantes a metade da etapa debían asinar nun control de paso. A este punto chegaron catro ciclistas destacados, Vicente Branco apresurouse a ser o primeiro en asinar volvendo arrincar a fume de carozo, cando o seguinte ciclista foi a asinar deuse conta de que a punta do lapis estaba rota. Non había outra cousa coa que escribir, polo que tiveron que esperar a que o xuíz do control sacase punta ao lapis cunha navalla. Con esta artimaña, "O Coxo", gañou un tempo precioso que xa non lle poderían recuperar, gañando a proba. Tras cruzar a meta, caería desfallecido polo esforzo e as secuelas dos seus problemas estomacais polo atracón de carne. Ademais do titulo de campión de España, levou cincocentas pesetas, no que foi o seu primeiro gran premio en metálico.
Torpe para andar, sobre a bicicleta voaba, consagrándose como o mellor ciclista español do momento. Ao ano seguinte volvería repetir triunfo no Campionato de España disputado en Valencia, baixo a choiva e un piso infernal, avantaxando en máis de media hora ao segundo clasificado. Tras este éxito espectacular e outros resultados de mérito, o presidente da federación Biscaíña, Manuel Aranaz, anímouno a probar sorte na edición de 1910 do Tour de Francia. Nunca antes un español tomara parte nela. Vicente Branco estaba alí, en busca de aventura, fama e dos suculentos premios en metálico que se repartían.
Aquel ano Henri Desgrange, creador e organizador de Tour, tiña unha diabólica sorpresa: por primeira vez subiríanse os grandes portos pirenaicos (Peyresourde, Aspin, Tourmalet, Soulor e Aubisque), cimas que cos anos chegarían a ser míticas, nun trazado autenticamente infernal. Unha cuarta parte dos inscritos retirouse ao coñecer o percorrido, pero non o faría o noso protagonista, valente ata a temeridade. Nada lle botaría para atrás, nin sequera a falta de medios económicos que lle impedían pagarse un billete en tren ata París.
Vicente Branco collendo algo de comida, unhas moedas e a carta de presentación que o seu amigo e valedor Manuel Aranaz redactara para entregar a Desgrange, emprendeu rumbo á capital francesa; 1.100 km. que percorrería en bicicleta, empezando realmente o seu Tour de Francia. Tras cinco días a golpe de pedal, por estradas descarnadas, polvorientas e infestadas de fochancas e pedras, chegou a París o día previo ao comezo da carreira, coa bicicleta esnaquizada, extenuado e enfermo polo esforzo.
Alí contactou cun español chamado Joaquín Louro, que traballaba como mecánico na empresa de bicicletas Alcyon. Este proporciónolle unha bicicleta algo máis lixeira (15 kg.) e axudoulle a formalizar a súa inscrición na sede do xornal L´Auto. Levaría o dorsal 55 dentro da categoría dos corredores "isolés", popularmente coñecidos como os desherdados, xa que competían sen o apoio dun equipo profesional. Saían sos, á aventura, e tiñan que buscarse a vida para comer, aloxarse, reparar a bicicleta ou solucionar calquera contratempo que lles xurdise.
Xunto a outros 109 ciclistas o 3 de xullo de 1910 tomou a saída coa intención de completar as 15 etapas e 4.734 km. de que constaba aquela edición do Tour. Entre aqueles ciclistas estaban algúns dos máis prestixiosos do continente: Octave Lapiza, François Faber, Gustave Garrigou.
Acabou a primeira etapa, de 272 km. con final en Roubaix e numerosos tramos de pavés, en noveno lugar, a pesar de sufrir varias caídas. Pero a súa mala alimentación e precaria saúde debido ao brutal esforzo realizado os días previos só lle deixaron terminar dúas etapas. Ao terceiro día, sen alento, decide abandonar, incapaz de opor resistencia aos que el chamou "feras ben alimentadas". Deste xeito terminaba o seu soño na rolda gala, nunha edición que resultou especialmente dura. Só chegaron a París 41, quedando para a historia o berro de "ASASINOS" que Octave Lapize dedicou aos organizadores ao coroar o porto do Aubisque, naquela etapa infernal que inaugurou os colosos perenaicos.
A volta desde Francia fíxoa en tren e foi recibido na estación de Abando como un auténtico heroe, sendo desde entón unha celebridade. Logo daquela aventura Vicente Branco seguiu disputando carreiras e voltas por etapas ata que decide deixar a bicicleta en 1916. Casado e con dous fillos, cando se retirou dedicouse ao transporte de mercancías, meténdose en varios negocios que acabaron resultando ruinosos, deixándolle nunha difícil situación económica. A partir de aquí, pouco máis se soubo da súa vida, só que enfermou de próstata e morreu aos 73 anos.
No seu enterro alguén o recordou como o home que no seu corpo reunía máis cicatrices que todos os toureiros de España xuntos.
Deste xeito terminaba a vida deste deportista humilde e esforzado, un auténtico aventureiro, un home sen sorte pero cheo de tesón e pura coraxe.
 
O primeiro gran heroe español no Tour de Francia, protagonista dunha auténtica xesta de lenda.


luns, 22 de outubro de 2012

EL GRAN DEBATE

Alberto Contador (Vuelta Ciclista a España). Bradley Wiggins
 (Tour de Francia).
TANTO MONTA. MONTA TANTO. 

Este año, parece que nadie se pone de acuerdo, ya que desde que termino la Vuelta surgió el debate: ¿Qué carrera fue mejor?, ¿El Tour de Francia o La Vuelta a España?. Es una pregunta que en el mundo del ciclismo sigue sobrevolando después de que hace casi tres meses que finalizo la Vuelta a España.
La presencia y victoria final de Alberto Contador en su duelo con Joaquím “Purito” Rodríguez y Alejandro Valverde han revalorizado la Vuelta a España hasta el punto de poner en duda la calidad del Tour de Francia.
¿MEJOR EL TOUR?: Si abordamos su recorrido, esta claro que es más espectacular, más explosivo, respeta con mayor fidelidad los cánones del ciclismo, con etapas largas, con varios puertos largos y tendidos. En la Vuelta, sólo la etapa del Cuitu Negru y la Bola del Mundo cumplieron esas máximas. La jornada del Tour que acabó en Porrentruy encadenó siete puertos, ya que antes de Toussuire se subió La Madeleine y el Col de la Croix de Fer, más los tradicionales L´Aubisque, Tourmalet, Aspin y Peyresourde, para finalizar con Menté, Port de Balés y Peyragudes.
Esas diferencias en el recorrido de las etapas, provocó que en la Vuelta a España faltasen secundarios. Ya que solo podemos citar como protagonistas, aquellos que lucharon por la general y sus gregarios. No hubo más nombres.
El Tour de Francia tuvo nueve sprints con protagonistas como: André Greipel, Mark Cavendish, Mathew Goss o Peter Sagan. En la Vuelta, solo el joven alemán de 23 años John Degenkolb, ganador de cinco etapas de los seis sprints que hubo. Una estrella en ciernes, pero de momento con menos palmares que los anteriormente mencionados y porque los otros jóvenes que deberían disputarle los sprint defraudaron.
En el Tour las fugas de Thibaut, David Millar, Luis León Sánchez y, sobre todo las del genio y figura Thomas Voeckler, dieron momentos muy emocionantes a la carrera. En la Vuelta solo culminaron las cuatro de Dario Cataldo, Denis Menchov, Simón Clarke y Steve Cummings, el resto de los días el pelotón domino tranquilamente los intentos de fugas.
¿MEJOR LA VUELTA?. El recorrido y la altimetría, presagiaban un gran espectáculo. Mientras el Tour había abusado de las contrarreloj (más de 100 km.), la Vuelta aposto por los finales en alto e incluso por la sorpresa en forma de muros en los finales llanos (Barcelona y Segovia fueron el ejemplo), haciendo que las etapas anodinas desaparecieran. A todos nos quedara en la memoria momentos relevantes como: Arrate, Valdezcaray, la Collada de la Gallina, el Mirador de Ézaro, los Ancares, Lagos de Covadonga, Cuitu Negru, Fuente Dé y la Bola del Mundo.
Un punto muy importante y que puede decantar el resultado final de la encuesta, fueron las novedades. El Tour también innovó este año con La Planche des Belles Filles o el Peyragudes, puertos que dejaron buenos momentos. Pero las novedades de esta Vuelta en Andorra, con la Gallina, las espectaculares vistas de la Costa da Morte desde el Mirador de Ézaro, el Cuitu Negru, la espectacular expansión de Pajares y Fuente Dé, que al final fue decisiva, marcaron con mayor fuerza la carrera y a los aficionados.
Lo que quizás será el motivo más importante para preferir la Vuelta que el Tour, es la lucha por el liderato. No olvidemos que en el Tour, Bradley Wiggins cogió el amarillo en la primera etapa seria de montaña, y no lo soltó, acabando con más de seis minutos de ventaja sobre su primer rival, Vicenzo Nibali (3º), ya que Chris Froome (2º) era su gregario. En la Vuelta fueron lideres los tres grandes animadores: Alberto Contador, Alejandro Valverde y Joaquím “Purito” Rodríguez, que no se dejaron ni un sólo demarraje en sus pedales. Contador tuvo que sufrir hasta el final y acabo con poco más de un minuto sobre sus dos grandes rivales.
También, en esta Vuelta, ningún equipo logró controlar las subidas como hizo el Sky machaconamente en el Tour de Francia. Aquí lo quiso intentar en la primera semana, pero la debilidad de su líder Chris Froome y alguno de sus gregarios, no les permitió lograrlo.
Por último decir que la audiencia respondió mejor ante la lucha de Contador, Valverde y Purito a pesar que RTVE ofreció varias etapas del Tour completas y, en cambio, decidió emitir sólo los últimos kilómetros de las etapas de la Vuelta.
El resultado final y la repercusión internacional aún están por ver. Pero la Vuelta a España lleva tiempo tomando iniciativas, buscando soluciones, aportando ideas, descubriendo puertos y señalando el camino para alcanzar la cima de lo más alto del podio. Este año durante la Vuelta solo se ha hablado de ciclismo, de duelos magníficos entre ciclistas potentes, de resistencia ante los límites, de la hermosa orografía de España, de sus paisajes únicos, de emociones y sentimientos y sobre todo del fabuloso espectáculo que nos brindaron todos los participantes.
Solo nos faltan huellas ciclistas que Francia supo respetar como: En la cima del Galibier donde se alza una efigie de Henri Desgrange, el fundador del Tour. Las laderas del Izoard acogen un monumento en honor de Fausto Coppi y Lousion Bobet. Cohabitan con el destino trágico las curvas donde cayeron Luis Ocaña en Mente y Joseba Beloki en Gap o donde murió Fabio Casartelli en el Portet d´Aspet. O el monolito en el Mont Ventoux que recuerda y bendice el descanso eterno de Tom Simpson.

xoves, 18 de outubro de 2012

RENÉ BITTINGER

RENÉ BITTINGER

René Bittinger, naceu en Villé (Baixo Rhin) Francia, o 9 de outubro de 1954. Ex ciclista francés lugartenente do velocista irlandés Sean Kelly nos seus últimos anos como ciclista activo, Bittinger aproveitou á perfección as poucas oportunidades que tivo para lucirse, aínda que na súa folla de servizo os seus maiores éxitos atópanse nas súas primeiras tempadas na máxima categoría do ciclismo.
Gran parte da súa carreira profesional disputouna baixo a dirección de John Gribaldy que lle deu a oportunidade en 1977 a pasarse a profesionais, quedando ese mesmo ano sub-Campión de Francia de fondo na estrada, en 1979 gañou a primeira etapa do Tour de Francia.
Profesional entre 1977 a 1985.
TRIUNFOS: 1977.- O Gran Premio de Brissago. 1979.- O Criterium de Ambert. 1980.- O Tour de Limosin. 1982.- O Gran Premio de Antibes e a Clásica Niza-Alassio. 1983.- O Gran Premio Montauroux.
XIRO DE ITALIA: Soamente participou na edición de 1983, quedando no posto 83º da xeneral final.
TOUR DE FRANCIA: 1978.- (19º), 1979.- (26º, máis unha etapa), 1980.- Abandona. 1982.- (44º) e 1985.- (77º).
VOLTA A EspaÑA: 1981.- (38º) e en 1985 retírase antes de finalizar.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1977.- Segundo no Campionato de Francia de fondo na estrada, segundo na París-Camembert, segundo na Promoción Pemod e segundo no Gran Premio de Lugano.
1978.- Vencedor da terceira etapa do Tour de Corse, segundo no Tour de L´Aude, segundo na Promoción Pemod e vencedor dunha etapa no Tour de Corcega.
1979.- Vencedor dunha etapa do Tour d´Indre-et-Loire e Your de Indre, segundo na Volta a Corcega, terceiro no Gran Premio de Mónaco, terceiro no Gran Premio de Grasse, terceiro na París-Bourges e oitavo na París-Niza.
1980.- Vencedor dunha etapa na Volta a Luxemburgo, segundo no Gran Premio de Mauleon-Mills e segundo no Gran Premio de Plumelec.
1981.- oitavo na París-Roubaix.
1982.- Cuarto no Campionato de Francia de fondo na estrada, vencedor da sesta etapa do Criterium Dauphine Libere, terceiro na Rivera Arrow e quinto na clasificación final do Criterium Dauphine Libere.
1983.- Segundo na Frecha Valogna, vencedor dunha etapa no Criterium Internacional, segundo na Riviera Arrow, sexto na París-Niza, noveno na Milán-San Remo e noveno na Lieja-Bastogne-Lieja.
1985.- Segundo na Rolda dos Pireneos.
EQUIPOS: 1987.- Velda-Latina Assicurazione-Flandria. 1978.- Flandria-Velda. 1979.- Flandria-CAVA SÓ. 1980-1981.- Miko-Mercier. 1982.- Sem-Loire Francia-Campagnolo. 1983.- Sem-Loire Francia-Mavic-Reydel. 1984.- Skil-Sem-Mavic-Reydel e 1985.- Skil-Reidel-Sem.

domingo, 14 de outubro de 2012

SE ME QUITAN LAS GANAS DE SALIR EN BICICLETA.

NO QUEREMOS MÁS MUERTES DE CICLISTAS EN LA
CARRETERA

Lleve quien lleve la razón, cuando un coche y una bicicleta nos encontramos en la carretera, los ciclistas siempre somos la parte débil. Pero hoy no quiero cargar aquí contra los conductores, yo también soy conductor y con seguridad cometo imprudencias. Porque todos somos humanos y todos cometemos imprudencias. Pero si quiero pedir respeto mutuo para poder asegurarnos la convivencia entre vehículos y ciclistas. Un estudio revela que gran parte de los conductores no conocen los derechos de quienes circulan en bicicleta. La mayoría no respetan la distancia mínima de seguridad y cada cuatro días muere un ciclista en accidente de tráfico en nuestro país.
Cualquier post que escribiese aquí hoy, seria de más agrado que el de tener que dar otra desgraciada noticia de muerte de un ciclista. Pero por desgracia esto también es ciclismo. Un oficio de riesgo del que en realidad ya mueren más ciclistas que toreros.
El único paragolpes que tenemos los ciclistas es nuestro propio cuerpo y ahí siempre tenemos las de perder.
El mundo del ciclista esta nuevamente de luto. La tragedia volvió golpear al ciclismo. VICTOR CABEDO, ciclista profesional del Euskaltel Euskadi, fallecía en la tarde del miércoles 19 de septiembre con solo 23 años mientras se entrenaba en la localidad de Almedijar (Valencia), al ser atropellado por un coche.
Era un corredor de gran progresión y muy completo que se defendía bien en todos los terrenos y del que se esperaba mucho.
Desgraciadamente Víctor no es el primer ciclista que muere este año aunque el hecho de que sea profesional hace que la noticia tenga más repercusión. Con la muerte de Cabedo, la larga lista de fallecimientos de ciclistas profesionales en accidente asciende ya a 55 desde 1934.
En España más de cien ciclistas mueren al año en accidentes de tráfico y eso que respecto a otros países, aquí la bicicleta no es muy utilizada, aunque se calcula que existen más de dos millones de aficionados, divididos en diferentes grupos.
Según la Federación Española de Ciclismo, de esos dos millones de aficionados, 500.000 salen cada fin de semana a la carretera.
Las causas de los accidentes en los que nos vemos implicados, a veces se deben a errores cometidos por nosotros, otras veces se deben a errores cometidos por los conductores y en otras ocasiones se deben al estado del firme, a las condiciones atmosféricas, etc… Por lo tanto hay que intentar minimizar el riesgo al que estamos expuestos para reducir el número de ciclistas muertos y heridos.
Los jóvenes de entre 15 y 17 años y los mayores de entre 55 y 64 años son los grupos en los que se ha producido un mayor número de accidentes. Además, nueve de cada diez fallecidos en bicicleta eran hombres.
En los últimos años el uso de la bicicleta experimento un aumento considerable de usuarios que reconocen su importancia como deporte, práctica familiar o modo de transporte por la ciudad. Existiendo distintos tipos de usuarios de bicicleta que se agrupan en:
Niños y jóvenes. Dentro de este grupo, se puede diferenciar entre niños que comienzan a ir en bicicleta, niños que han adquirido un poco de experiencia y aquellos que ya van en bicicleta de una forma más independiente. Estos usuarios son muy activos y a menudo sobreestiman sus habilidades en situaciones arriesgadas, por lo que deberían ir siempre acompañados y bajo la supervisión de una persona adulta.
Ciclistas recreativos. U ocasionales, generalmente circulan en bicicleta con la intención de practicar un deporte de intensidad moderada o una actividad recreativa.
Ciclistas urbanos. Son los ciclistas que utilizan la bicicleta para desplazarse por la ciudad, para ir al trabajo, desplazarse a lugares de ocio, o simplemente para pasear.
Cicloturistas. Etimológicamente hablando, el cicloturismo es hacer turismo en bicicleta uno o varios días visitando zonas de interés paisajístico, rural o medioambiental. Pero los últimos años el cicloturismo ha experimentado una reorientación que lo aproxima al ciclismo de competición, ya que la mayor parte de los cicloturistas se entrenan y tienen un nivel de preparación considerable.
Ciclistas profesionales. A diferencia del cicloturista, el ciclista profesional entrena todos los días con fines puramente competitivos, bien sea como amateur o como profesional.
Pero no hay que olvidar que, sea quien sea el usuario de la bicicleta, las normas existen y son las mismas para todos.
Quisiera desde aquí exponer algunos consejos para conductores y ciclistas, cuyo objetivo es evitar en la medida de lo posible los accidentes que se dan en nuestras carreteras y que en demasiadas ocasiones son mortales.
Consejos para los conductores de vehículos a motor de como se deben comportar ante una bicicleta:
  • Siempre que exista carril-bici deberéis de respetarlo.
  • Al realizar giros a la derecha o izquierda, mirad al retrovisor para confirmar que no se acerca ningún ciclista y, en todo caso, verificad que éste se percato de la maniobra que intentas realizar.
  • Al adelantar a un ciclista, si llevas a otro conductor detrás, señaliza claramente la maniobra para que éste se percate de la presencia del ciclista.
  • Al adelantar a un ciclista debéis dejar una distancia de seguridad lateral superior a 1,5 metros.
  • Debéis mantener la distancia de seguridad con la bicicleta que os precede.
  • Cuando se os acerque una bicicleta en sentido contrario no adelantéis a otro vehículo.
  • Cuando salgáis de un aparcamiento o cuando abráis la puerta del coche, no os fijéis únicamente si vienen coches. También puede venir algún ciclista.
  • Siempre, ante la presencia de ciclistas, deberéis extremar las precauciones.
  • En ciudad, en caso de existir varios carriles en el mismo sentido, no debéis adelantar al ciclista por el mismo carril que él ocupe.
  • En carreteras muy estrechas debéis de avisar, tocando el claxon, bastante antes de adelantar al ciclista. Pero no toquéis el claxon demasiado cerca de él, ya que se puede asustar y provocarle una caída.
  • No aparquéis en las vías específicas para bicicletas ni en los pasos para ciclistas.
Consejos para circular correctamente los ciclistas:
  • Siempre que existan circulemos por el arcén o por las vías especiales destinadas al uso específico para los ciclistas. En caso de que no existan debemos circular por la parte más a la derecha de la calzada.
  • Evitemos las salidas con climatología adversa y prestemos atención al estado de la calzada.
  • Mantengamos la distancia de seguridad. Al adelantar a un vehículo hagámoslo por la izquierda y dejando 1,5 metros de distancia lateral.
  • Recordad que esta prohibido circular en bicicleta cuando se está bajo los efectos de bebidas alcohólicas o sustancias estupefacientes.
  • Aunque en carretera debemos ir pegados a la derecha, en ciudad conviene que circulemos por el centro del carril derecho.
  • Haceros bien visibles… Vistiéndose con ropa de colores vivos. Para mejorar vuestra visibilidad, en horario nocturno, deberemos utilizar materiales reflectantes, además del alumbrado reglamentario.
  • No circuléis detrás de ningún vehículo lento, ya que vuestra visibilidad queda reducida.
  • No deberéis circular en dirección contraria al tráfico.
  • Señalizad bien todas las maniobras que vayáis a realizar.
  • Elegir siempre que podáis carreteras con poco tráfico y con arcén.
  • Utilizad siempre una bicicleta de vuestra medida, comprobando su estado entes de cada salida.
  • Respetad siempre el Reglamento General de Circulación y adoptad siempre un comportamiento cívico y seguro.
  • No debéis llevar auriculares cuando vayáis en bicicleta.
  • Por carreta procurad salir en grupo. Los conductores suelen ver mejor y respetar más a los grupos de ciclistas que a los ciclistas en solitario.
  • Aumentad la precaución en los descensos.
  • En ciudad, siempre que sea posible, utilizad el carril de la derecha más próximo a la acera y manteniendo siempre una distancia prudencial con la acera y los coches aparcados.
  • Y por último, protegeros la cabeza… Utilizad siempre el casco. El nuevo Reglamento de Circulación establece que el casco es obligatorio solamente cuando los ciclistas circulen por vías interurbanas, pero os recomiendo que lo utilicemos siempre, vayamos por la vía que vayamos.
Todos los usuarios de la vía, incluidos los ciclistas, debemos asumir que circulamos por una vía compartida y que nos hemos de respetar unos a otros. Los conductores deben ser conscientes de la fragilidad de los ciclistas y respetar no sólo su pleno derecho a utilizar las vías públicas, sino también, y primordialmente, respetar su integridad física con un comportamiento prudente. Por nuestra parte, los ciclistas debemos ser los primeros en cuidar nuestra propia integridad y anteponer nuestra seguridad a cualquier otro objetivo, sin duda menos importante que éste.

xoves, 11 de outubro de 2012

ALFREDO BINDA

ALFREDO BINDA

Alfredo Binda, naceu o 11 de agosto de 1902 en Cittiglio (Italia). Faleceu o 1 de xaneiro de 1986. Está considerado como o primeiro gran corredor da historia do ciclismo.
Aínda que nacera en Cittiglio moi preto de Varese, Binda creceu en Niza (Francia), onde comezou a súa carreira deportiva, sendo a súa principal calidade como ciclista, a de escalador e foi logo de Girardengo, o segundo Campeonísimo do ciclismo mundial. O seu estilo elegante e o seu sempiterna sorriso valéronlle o sobrenome da Gioconda. Entre os seus numerosísimos triunfos cóntanse tres camisolas arco iris, dous subcampeonatos mundiais, outras tantas medallas de bronce, tres marcas do mundo, cinco Xiros de Italia con 41 vitorias de etapa, oito delas consecutivas en 1929. Isto obrigoulles aos organizadores a invitarlle discretamente a que pensase nos demais e afrouxase un pouco o ritmo dos seus triunfos ao ano seguinte, a cambio de recibir con fartura o importe dos premios. Tras a fractura de fémur que sufriu na Milán-San Remo de 1936 tivo que retirarse, aínda que continuou no ciclismo a nivel nacional e internacional: dirixiu á selección italiana en numerosas competicións e especialmente nos Mundiais e os Tours de 1948 a 1951. Como adestrador de Fausto Coppi e Gino Bartali, tivo que mediar entre ambos, cando viaxaban co equipo italiano para participar no Tour de Francia. Un dos seus irmáns, Albino foi un bo corredor participando no Xiro de Italia de 1927 a 1933.
Profesional de 1923 a 1944. A súa consagración chegou en 1925 ao gañar o Xiro de Italia e o Xiro de Lombardía. Dominando ambas carreiras nos anos seguintes. Gañou o Xiro de Italia en 1925, 1927, 1928, 1929 e 1933 e o Xiro de Lombardía en 1925, 1926, 1927 e 1931.
O seu dominio no Xiro foi irresistible xa que ademais das súas cinco vitorias totais, gañou 41 etapas, unrécord que mantivo ata o ano 2003 cando o rompeu Mario Cipollini. En 1927, gañou 12 das 15 etapas, e en 1929 gañou 8 etapas consecutivas. Debido a esta superioridade, ofrecéronlle diñeiro por que non competise ao ano seguinte e o Xiro volvese gañar en interese. No seu lugar disputou o Tour de de Francia onde gañou dúas etapas.
Foi o gañador da primeira edición do Campionato do Mundo de ciclismo, gañándoo en tres ocasións (1927, 1930 e 1932), unha marca igualada máis tarde polos belgas Rik Van Steenbergen, Eddy Merckx e o español Óscar Freire. Ademais quedou terceiro en 1929. Outras vitorias de Alfredo Binda foron os catro Campionatos de Italia e a Milan-San Remo en dúas ocasións.
No centenario do seu nacemento foi protagonista dunha serie de selos.
TRIUNFOS: 1923.- A Niza-Pujet-Niza, o Circuíto do Var, a Marsella-Niza, a Niza-Annot-Niza e a Mont-Chauvet.
1924.- A Volta ao Sud-Este (Francia), a Niza-Pujet-Niza, a Marsella-Niza, a Niza-Annot-Niza, a Taulon-Niza, o G.P. Beansoleil e o Mont-Faron.
1925.- Xiro de Lombardía.
1926.- O Campionato de Italia en ruta, o Xiro de Lombardía, o Xiro do Piamonte, o Xiro á Toscana, a Milán-Módena, a XX Setembro, o Circuíto de Turín por equipos con Bruinero, a Roma-Napoles-Roma e o Xiro da provincia de Milán.
1927.- O Campionato do Mundo de fondo na estrada en Nurburgring, o Campionato de Italia en ruta, o Xiro de Lombardía, o Xiro do Piamonte, o Xiro de Toscana e os seis días de Milán con Girardengo.
1928.- O Campionato de Italia en ruta, o Xiro do Veneto, a Rund-Colonia e a Predoppio-Roma.
1929.- as marcas mundiais: 10 km. (13`33``4/5), 20 km. (27`02``4/5) e 50 km. (1 08`35 ``4/5, en Milan, o 11-10-1929), o Campionato de Italia en ruta, a Milán-San Remo, a Preodoppio-Roma, o Xiro da Romagna e o Circuíto de Compro Flegri.
1930.- O Campionato do Mundo de fondo na estrada de Lieja e os Tres Vales Varesino.
1931.- O Xiro a Lombardía e a Milán-San Remo.
1932.- O Campionato do Mundo de fondo na estrada de Roma e o Xiro da Provincia de Milán, por equipos con Di Paco.
1933.- As Tres Provinvias.
XIRO DE ITALIA: 1925.- Xiro de Italia, máis unha etapa. 1926.- 2º, máis seis etapas. 1927.- Xiro de Italia, máis doce etapas. 1928.- Xiro de Italia, máis seis etapas. 1929.- Xiro de Italia, máis oito etapas. 1931.- antes de ter que retirarse gañou dúas etapas. 1932.- (7º). 1933.- Xiro de Italia, máis seis etapas e o G.P. da Montaña. 1935.- (16º).
TOUR DE FRANCIA: 1930.- dúas etapas.
Nunca participou na Volta a España.
 OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1925.- segundo no Campionato de Italia de ciclismo en ruta, segundo na Milán-Módena, segundo na Volta a Emilia, terceiro na Volta ao Piamonte e terceiro na Volta ao Véneto.
1926.- segundo na Volta ao Véneto e terceiro na Volta á Romaña.
1927.- segundo na Milán-San Remo e segundo na Volta a Emilia.
1928.- segundo na Milán-San Remo e segundo na Milán-Módena.
1929.- terceiro no Campionato do Mundo e segundo na Volta ao Piamonte.
1930.- segundo no Campionato de Italia, segundo no Xiro de Lombardía, segundo na Predappio-Roma e segundo na Volta a Toscana.
1932.- terceiro no Campionato de Italia, segundo na Milán-San Remo, terceiro na Volta a Toscana e segundo na Volta a Campania.

domingo, 7 de outubro de 2012

FIN DE LA 1ª TEMPORADA DE LA P.C. CHAMORRIANA.

FINAL ACCIDENTADO. Al ir en moto deberian solidarizarse
un poco, ya que tambien ellos estan expuestos a los mismos
peligros que nosotros los ciclistas.

El pasado fin de semana, los miembros de la Peña Ciclista Chamorriana una vez más hemos salido a jugar a ser ciclistas, esta marcha social cerraba la presente temporada. Era la ruta Nº 48 que unía A Coruña con Mugardos por Fene y el regreso a Coruña por Cabanas, 122 kilómetros.
Como cada día en que salgo con la grupeta no tuve mucho problema para levantarme con ánimos. Me puse el traje de faena, desayune a base de café con leche y cereales, llene dos bidones, uno de agua y el otro con bebida isotónica, un plátano y un gel de manzana y pasadas las 9,30 de la mañana salí al punto de concentración.
Como era la última marcha, la Peña Ciclista Chamorriana invitaba al pulpo a la mugardesa (nada que ver con el pulpo a la feria de Melide), el día también invitaba a salir en bici, por lo que las esposas de los sufridores ciclistas, con sus coches particulares iban haciendo las veces de coche escoba por si a alguien le entraba la pájara o el hombre del mazo hacia acto de presencia, por todo esto, hizo que la gente se animara mayoritariamente, incluso los nuevos fichajes para la próxima temporada, se animaron a acompañarnos lo que hizo que formáramos un pelotón de 37 amantes del ciclismo.
Con puntualidad inglesa tomamos la salida a las 10 de la mañana. La carretera esta bien a pesar de ser un rompe piernas aunque hay bastantes tramos llanos.
La serpiente multicolor marchábamos totalmente agrupados a excepción de las subidas que eran libres como habíamos pactado con anterioridad, varios coches de los acompañantes marchaban por delante y otros nos guardaban las espaldas hasta que llego la anécdota que nos acaeció en las cercanías a Puentedeume y con 46 km. aproximadamente en las piernas. Yo como siempre acostumbro circulaba sobre la línea continua de la derecha de la calzada y José Mari a mi derecha, por el arcén y en paralelo, como permite la ley. Y en esas llega la típica pareja de la guardia civil en moto, se pone a mi altura y me dice: “Circule por el arcén o tendré que ponerle una denuncia”. Le respondí que “en esta vía estamos autorizados para circular así”. Como es lógico no se dejo amedrentar y me dijo “Si, pero si no circula por el arcén tendré que denunciarle”. Al comienzo de la bajada a Puentedeume frenaron y nos dejaron ir delante. Llegados a la rotonda antes de cruzar el puente y ante la falta de arcén y por la estrechez del puente se volvieron poner a la altura de los últimos y que esta vez no era yo, para recodarles que después de Cabanas utilizáramos el arcén o de lo contrario tendría que denunciarnos. Esta última vez lo dijo notablemente malhumorado.
Creo que todos nos tragamos bilis, nos mordimos la lengua con riesgo a morirnos envenenados, como al comenzar la subida era tramo libre yo me metí al arcén con Moncho, Vidal, Santiago, German, Inés y Ana María a mi rueda. A continuación los civiles tomaron otra dirección comenzando este grupito de rezagados a comentar la jugada, coincidiendo todos de que no estábamos haciendo nada que supusiera una infracción.
Durante la comida casi fue el único tema de comentario por parte de todos, llegando a la conclusión de que no habíamos incurrido en ninguna infracción merecedora de sanción.
El regreso se trataba de ir medianamente a medio ritmo para poder llegar a casa. El problema fue que el viento sopló en contra en esa zona hasta llegar a Puentedeume.
Pues poco más que contar. Hablar de medias, pulsaciones, calorías, watios, etc lo dejo para los profesionales y para los que no lo son y tampoco lo asumen. Lo importante era disfrutar de la bici y de la compañía.
Una vez en casa, antes incluso de la pertinente ducha, me fui directo a internet como un desesperado a buscar información de la normativa de la DGT encontrando el link http://www.dgt.es/revista/num151/pages/ley en donde se puede leer textualmente:
a los conductores de bicicletas se les permite ocupar, además del arcén, la parte derecha de la calzada que necesiten, especialmente en descensos prolongados con curvas”.
Realmente el guardia civil no conoce la normativa. Ni se dan cuenta que hay arcenes que son peligrosos por suciedad, grietas, obstáculos, cristales, etc. Podría extenderme mucho más en mis quejas, pero prefiero reducir esas quejas a un dicho que viene a las fuerzas del orden como a ningún otro colectivo:
EL SENTIDO COMÚN ES EL MENOS COMÚN DE LOS SENTIDOS.
El cuestionario realizado entre todos los miembros por la Peña dio el siguiente resultado:
Marcha más dura.- Coruña-Melide-Coruña.
Marcha con más encanto.- Coruña-Fragas do Eume (Pontedeume)-Coruña.
El pulpo a la feria de la Pulpería a Garnacha en Melide, gano por goleada al pulpo a la Mugardesa.
¿Se debe eliminar para los próximos años alguna de las marchas realizadas este año?.- 100% contestaron no.
¿Qué marcha deberíamos incluir para próximos años?.- Mayoritariamente casi a un 50% los miembros de la Peña se decidieron incluir A Coruña-Santiago de Compostela y A Coruña-Lugo, solo ida y dejando a la elección de cada uno la forma de regreso.
El premio de 15 días en Cala Finestrat (Alicante) a la participación fue para Ignacio González Grimal, por haber participado en 22 pruebas incluidas: el 3º Circuito Teense, el T. Concello de Ponte Caldelas, la Ruta do Albariño y el T. Festas do Cristo en la categoría de Master 40.
El premio de 8 días en Tenerife fue para Manuel Freire García, por haber participado en 21 pruebas incluidas: el 8º Trofeo de Cangas, la Ruta do Albariño y el G.P. Ciclista Teis de Master 50.
El premio de un fin de semana en la Casa del Tesoro en Triongo (Cangas do Onis) Asturias fue para Pedro Sanmartin Vilariño, por haber participado en 20 pruebas incluidas: el 3º Circuito Teense, el 23º Trofeo San Xoan, el Triptico Ruta do Albariño, el 30º Trofeo Virxe do Carmen, el 13º G.P. Concello de Cambre, el 44º G.P. do Albariño y el 49º Gran Premio Milagrosa de Junior.
CLASIFICACIÓN GENERAL FINAL
1.- Ignacio González Grimal. - - - - - 22 Pruebas.
         2.- Manuel Freire García. - - - - - - - 21  "         
3.- Pedro Sanmartín Vilariño. - - - - -20 “
4.- Ramón Gromaz Otero. - - - - - - - 20 “
5.- Bernabé Espiñeira Lojo. - - - - - - 19 “
6.- Aurelio Manso Sánchez. - - - - - - 18 “
7.- José García Quíntela. - - - - - - - 17 “
8.- María Magdalena Manso Fortuna.-16 “
9.- Ángel Veira Montero. - - - - - - - -16 “
10.- Idefonso Suarez Mayo. - - - - - - 15 “
11.-. Marcial Jove Presedo. - - - - - - - 15 “
12.- Eduardo Suarez Fernández. - - - 15 “
13.- Manuel Suarez Vilar. - - - - - - - -15 “
14.- José María Tenreiro López. - - - 15 “
15.- Juan José Ferreres Cardelle. - - 14 “
16.- Luis Lago Somozas. - - - - - - - - 14 “
17.- Luis Fernández Cillero. - - - - - - 13 “
18.- José Manuel Gómez Vázquez. - - 13 “
19.- Ana María Viralta García. - - - - -13 “
20.- Jesús Rodríguez Santos. - - - - - 13 “
21.- Enrique García Sanjurjo. - - - - - 12 “
22.- Daniel Lorenzo Fernández. - - - -12 “
23.- José Luis Carro Blanco. - - - - - -12 “
24.- Inés Jove Barro. - - - - - - - - - - 11 “
25.- German Gómez Otero. - - - - - - -11 “
26.- Santiago Viralta Figueira. - - - - -10 “
27.- Manuel Vidal Mariño. - - - - - - - - 9 “
Desde aquí, en este primer año de existencia, quiero dar en nombre de toda la Junta Directiva de la Peña Ciclista Chamorriana nuestro agradecimiento a todos los colaboradores, a todas las empresas, Diputación y Ayuntamiento que confiaron en nosotros, porque gracias a ellas pudimos llevar a buen puerto este proyecto. Por eso continuaremos con este caudal de energía que cada fin de semana, todas y todos seguiremos disfrutando de nuestro deporte favorito al tiempo que mantenemos nuestro cuerpo en forma.
El trabajo bien hecho no puede pasar desapercibido para nadie. Quizá es algo que todos sabemos pero que no siempre es justamente reconocido. Tampoco las palabras son suficientes, aunque pueden servir de ánimo y aliento para continuar con la lucha a pesar de las dificultades.
ES UN DESEO QUE ESPERO SEA DE LARGA VIDA PARA LA PEÑA CICLISTA CHAMORRIANA