xoves, 31 de outubro de 2013

MICHELE BARTOLI

MICHELE BARTOLI
MicheleBartoli, alcumado “El León de Flandes”, naceu en Pisa (Italia) o 27 de maio de 1970. A súa gran especialidade eran as clásicas dun día, o que se chama un clasicómano, sendo o seu maior logro como profesional as cinco vitorias en carreiras monumentos do ciclismo e a clasificación xeral final da Copa do Mundo conseguidas nos anos 1997 y 1998. Compitiu como profesional dende o ano 1992 hasta o 2004, logo dun ano sen vitorias decidiu retirarse da competición.
Iniciouse no ciclismo á idade de oito anos, gañando máis de 200 carreiras na categoría Júnior.
Iniciou a súa carreira profesional no Mercatone Uno, equipo no que estivo durante catro anos, debutando como profesional na Clásica de San Sebastián. A continuación, militou no MG-Tehcnogym co cal levouse a clasificación da UCI en 1997. Resultado que repetiría ao ano seguinte pero esta vez nas filas do equipo Asic. En este mesmo ano chegaba ao equipo, o debut profesional de Paolo Bettini competindo xuntos.
Tras esta chegada, Batoli perdeu o papel de líder do equipo, polo que se marchou aoMapei (1999-2001), onde obtivo vitorias na Flecha Valona e a xeral da Tirreno Adriático, entre outras.
En 2002 fichou polo Fassa Bortolo levándose grandes clásicas dun día como a Amstel Gold Race ou o Xiro de Lombardía, esta última en duas ocasións consecutivas.
En 2004 ficha polo Team CSC equipo no que di adeus ao ciclismo profesional e de competición, ao considerar que non estaba motivado pra continuar.
Tralos escándalos da Operación Puerto, A Gazzetta dello Sport relacionao co médico español Eufemiano Fuentes co código “Sansón”, xa que era o nome do seu can, pero estas acusacións non se chegaron a demostrar xa que tamén se relacionou Dito alcumo co ciclista colombiano Santiago Botero.
Na actualidade está casado e vive en Montecarlo di Lucca coa súa muller Alexandra e os seus fillos Clarissa e John. Dende 2005  celébrase a Gran Fondo Michele Bartoli que se disputa na provincia de Lucca, con saida e cegada na súa cidade natal de Montecarlo. Cos ex ciclistas Francesco Casagrande e Maximiliano Sciandri son os instructores da Campagnolo Paixón 2 Ride.
TRIUNFOS: 1994, unha etapa do Xiro de Italia, vencedor na Flecha Brabançona, G. P. Pino Cerami e Criterium dos Abruzzos.
1995, vencedor dos Tres Días da Panne, máis unha etapa.
1996, vencedor do Tour de Flandes, Xiro do Veneto, Xiro d´Emilia, Xiro Reggio Calabria, máis unha etapa, Gran Premio Industria e Artigianato-Larciano, unha etapa da Tirreno-Adriático, unha etapa da Volta a Suiza e o G. P. de Fourmies.
1997, vencedor da Lieja-Bastogne-Lieja, dúas etapas da Tirreno-Adriático, unha etapa do Tour do Mediterráneo, Copa do Mundo, Trofeo Laigueglia, Gran Premio de Frankfut e Trofeo Melinda.
1998, vencedor do Giro Reggio Calabria, máis unha etapa, Tres Días de La Panne, Lieja-Bastogne-Lieja, Campeonato de Zúrich, duas etapas do Tour del Mediterráneo, Copa del Mundo, unha etapa do Xiro de Italia, GP Kanton Aargau e Xiro da Romagna.
1999, vencedor da Tirreno-Adriático, unha etapa da Volta a Andalucía, unha etapa da Volta a Comunidad Valenciana, Flecha Valona e Flecha Brabançona.
2000, Campión de Italia de fondo en estrada, unha etapa da Volta a Andalucía e Gran Premio de Plouay.
2001, vencedor da HetVolk e Gran Premio Ciudad de Camaiore.
2002, vencedor da Amstel Gold Race, Xiro de Lombardía, Tour do Mediterráneo, máis unha etapa, Milán-Turín unha etapa do Xiro da Provincia de Lucca.
2003, vencedor do Xiro de Lombardía, Xiro de Lazio e unha etapa do Tour de Valonia.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1996, terceiro na Copa do Mundo e terceiro no Campionato do Mundo celebrado en Lugano (Suiza).
1998, terceiro no Campionato do Mundo celebrado en Valkenburgo (Holanda) e segundo na Bicicleta de Oro.
2001, segundo no Campionato de Italia de ciclismo en ruta.
2002, terceiro na Copa do Mundo.
XIRO DE ITALIA: 1994, (43º). 1998, na etapa 17ª chega fora de o tiempo e é desclasificado. 2002, retirase na 1ª etapa.
TOUR DE FRANCIA: 1996, (19º). 1997, retirase na 10ª etapa. 2000,  retirase na 13ª etapa. 2001, (33º) e en 2004, retirase na 17ª etapa.
VUELTA A ESPAÑA: 1995, (9º).
EQUIPOS: 1992-1995, Mercatone Uno. 1996-1997, MG Maglificio. 1998, Asics. 1999-2001, Mapei. 2002-2003, Fassa Bortolo e 2004, Team CSC.

luns, 28 de outubro de 2013

LA CRISIS ECONOMICA TAMBIEN AFECTÓ A JAUME MIR


No me queda más remedio que seguir hablando de la crisis, ya que no solo afecta a la economía, sino que también afecta a la salud, al incremento de los suicidios y homicidios, a las enfermedades mentales y a un largo etcétera. Otro brote verde que se le marchita a este gobierno que preside Rajoy, el presidente que más ha endeudado a España en 105 años según el FMI.
La crisis económica en España también afectó seriamente no solo a clubes, patrocinadores, o deportistas que vieron recortadas las becas para mejorar sus rendimientos. Por primera vez en 51 años la Vuelta no llevó en su caravana a Jaume Mir, el hombre anuncio y reclamo publicitario más conocido. Este año no pudo pasear su bigote por las metas, ni estar en el lugar exacto donde sabía que estaba la cámara.
La Vuelta que salió de las Rías Bajas con destino a Madrid, no vio esta vez a aquel hombre de gorra, gafas de aviador y bigote que siempre salía en la tele ofreciendo la toalla para que se secasen el sudor, arropando con una manta al vencedor de la etapa y que se preocupaba de los ciclistas para que se cambiaran de ropa antes del protocolo de la entrega de trofeos en el podio.
Ha sido uno de los personajes más populares de la historia de nuestro ciclismo. No habiendo nadie metido en este mundillo del ciclismo que no haya preguntado alguna vez ¿Quién es ese hombre?.Kas, Ferrys, Teka, Bic, Super Ser, Festina y Andalucia-Cajasur, fueron los maillots del pelotón que lucio Jaume Mir, aquel huérfano que no tenía derecho a la infancia y que su único juguete era el trabajar de todo: taxista, animador de discotecas, actor de spaguetti-western, 120 películas llevan su nombre incluidas las eróticas de tres rombos, reclamo publicitario que el mismo se inventó, sacando de la nada un trabajo que no existía y que siempre aparecía en la pantalla tras el ciclista ganador, peinándolo, limpiándole el sudor y colocándole la gorra publicitaria que los directores de los equipos le daban para que se la pusiese, al tiempo que les limpiaba la cara.
Lo había aprendido de la mujer de Jacques Anquetil, ella siempre lo metía en una roulotte nada más llegar a meta, cuando salía para el podio parecía un verdadero maniquí, mientras el resto de ciclistas llevaban la gorra al revés, o de lado, de cualquier manera.
Al Tour de 1959, el que ganó Bahamontes, se fue con un Seat 600, el coche de la época, como chico para todo del diario Mundo Deportivo. DalmacioLangarica, el mítico director deportivo del KAS, le llamó para una Volta a Cataluña, ganando mil pesetas por etapa, un dineral y fue ahí donde nació su invento.
Comenzó cuando Federico Martin Bahamontes ganó el Tour, vivió los duelos entre Jacques Anquetil y Raymond Poulidor, vio crecer y retirarse a Eddy Merckx y Luis Ocaña, estuvo en el apogeo de Bernard Hinault y fue testigo de la época de Pedro Delgado y Miguel Induráin, también sobrevivió al viaje a ninguna parte de Lance Armstrong y celebró la victoria de Alberto Contador, en la Vuelta del año pasado, su 51ª y última Vuelta a España, lo mismo que puede presumir de 26 Tours de Francia.
Después de 54 años en las pruebas más importantes del calendario ciclista y tras superar las crisis económicas de la época de Franco, la del petróleo o la de los años 90. El actual tsunami económico pudo también con él.
Tiene 84 años, pero le quedaban fuerzas para hacer muchas más carreras y aunque esto es su vida, si no hay dinero él no está para trabajar gratis.
No había faltado desde el año 1949, en el que con el equipo KAS comenzó su participación en la Vuelta a España. Todos estos años si cogemos los recortes de prensa, él aparece junto a todos los astros del pedal, detrás y delante, también con los modestos. Donde hubiera una cámara o una máquina de fotos, o un ciclista exhausto, allí estaba “Taxi Key” Jaume Mir.
Este año desde el sofá de su casa, seguro que lo paso mal, “porque la Vuelta es su vida”. Agradeció que le dieran un premio por haber cumplido 50 ediciones, pero maldice que esta crisis le dejara en casa.
Dice que puede seguir paseando su bigote con 84 años (otro joven con años), muy fácilmente por las carreteras españolas, por tener suerte y gracias a Dios que le permitió vivir cosas impensables.
Fue y es uno de los personajes más populares de la historia de nuestro ciclismo, la maldita crisis económica también le hizo bajar la bandera.



xoves, 24 de outubro de 2013

MATTI BRESCHEL

MATTI BRESCHEL
Matti Breschel, naceu o 31 de agosto de 1984 en Ballerup, Hovedstaden (Dinamarca), profesional dende 2005, e que na actualidade corre nas filas do Team Saxo-Tinkoff. E un ciclista danés que destaca fundamentalmente como clasicómano, dada a súa facilidade no sprint y o pavés.
Durante o seu primeiro ano como profesional, logrou ser segundo nunha etapa e na la clasificación xeral do Tour de Qatar, así como terceiro no  Campionato de Dinamarca de ruta. En marzo de 2006, mentres disputaba en Bélxica a Driedaagse van West-Vlaanderen, sufriu unha caída como consecuencia das irregularidades no sprint de Robbie McEwen, con quen disputaba a vitoria e que a posteriori foi sancionado polos comisarios. Breschel fracturouse duas vértebras na caída, o que lle fixo pasar parte da tempada no dique seco. En 2007 logrou a súa primeira vitoria profesional na Volta a Dinamarca, onde gañou a segunda etapa.
En 2008, tras conseguir algunhas vitorias en competicións menores, en xuño terminou segundo no Campionato de Dinamarca de ruta, só superado por Nicki Sorensen. Máis tarde, en setembro, consiguiu o triunfo na última etapa da Volta a España, con final en Madrid, aínda sería a finais do mesmo mes cando lograría la medalla de bronce no  Campionato Mundial de ruta disputado en Varese, por detrás dos italianos Alessandro Ballan e Damiano Cunego.
En 2009, consiguiu vitorias nas carreiras UCI Pro Tour da Volta a Cataluña e Volta a Suiza. Pero a súa mellor vitoria foi o Campionato de Dinamarca en ruta superando esta vez a Nicki Sorensen. Tamén consiguiu vitorias no Tour de Luxemburgo e Vuelta a Dinamarca.
Nos Campionatos do Mundo de Melbourne e Geelong de 2010 lograría o que é, ata o momento, o maior logro da súa carreira, ao conseguir  a medalla de prata que disputou a Thor Hushovd e a Allan Davis quedando por detrás de Hushovd e por diante de Allan Davis.
TRIUNFOS: 2004, unha etapa do G. P. Ringerike, o Giro del Canavese e unha etapa no Circuito das Ardenas.
2007, unha etapa da Volta a Dinamarca e unha etapa no Tour de Irlanda.
2008, vencedor da Philadelphia Internacional, unha etapa do Ster Elektrotoer, dúas etapas da Volta a Dinamarca e unha etapa da Volta a España.
2009, unha etapa da Volta a Catalunya, unha etapa do Tour de Luxemburgo, unha etapa da Volta a Suiza, o Campionato de Dinamarca en Ruta e unha etapa da Volta a Dinamarca.
2010, vencedor da A través de Flandes e unha etapa da Volta a Dinamarca.
2012, unha etapa da Volta a Burgos.
2013, dúas etapas da Volta a Dinamarca.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 2004, terceiro no  Campionato de Dinamarca en ruta.
2005, terceiro no Campionato de Dinamarca en ruta.
2008, segundo no Campionato de Dinamarca en ruta e terceiro no Campionato Mundial en ruta.
2010, segundo no Campionato do Mundo en ruta.
EQUIPOS: 2005-2008, CSC Team. 2009-2010, Saxo Bank Team. 2011-2012, Rabobank. 2013, Saxo-Tinkoff Team.

domingo, 20 de outubro de 2013

FINAL DE LA TEMPORADA 2013

Con la llegada del otoño, caen de los árboles las hojas caducas, la lluvia y el frio hacen acto de presencia, la serpiente multicolor se aletarga para sumirse en el sueño reparador del que despertara pletórica dentro de dos meses, para comenzar la cosecha de los frutos maduros en las cumbres de los Apeninos, Pirineos y las múltiples cimas míticas de todo el territorio español. Un pelotón, que para alcanzar los éxitos tendrá que recorrer las carreteras húmedas algunas veces, secas casi siempre y que ahora descansara prácticamente hasta el mes de enero.
La bajada de bandera a la última jornada ciclista de la temporada lo daba el Tour de Pekín, donde Beñat Intxausti (Movistar), en un escenario tan emblemático como el Estadio Olímpico de la ciudad que albergó los Juegos Olímpicos de 2008, se anotaba esta última carrera de la temporada 2013.
Una temporada que termina para el ciclismo español ateniéndonos a lo que dicen las clasificaciones y los números como una temporada de abundancia: Purito Rodríguez es el número uno mundial por tercera vez en su vida profesional, para lograrlo, antes había conquistado el Giro de Lombardia, con Alejandro Valverde segundo, medalla de plata en el polémico Mundial en ruta de Florencia, con Valverde en el tercer escalón del podio, el Movistar Team como el mejor equipo UCI World Tour por delante del todo poderoso y vanguardista Sky y España encabezando el ranquin por países con amplia ventaja sobre el segundo, Italia.
Pero todos estos éxitos y muchos más que no enumero aquí, no corresponden con la delicada salud económica del ciclismo español, ya que agoniza por la ausencia de patrocinadores.
En 2014, España solo tendrá un equipo World Tour, insignificante espacio para las futuras promesas. Una escasez que contrasta con la abundancia de tiempos pasados en la que contábamos con cuatro equipos (Banesto, ONCE, Vitalicio, Kelme), o con la pujanza actual de Holanda (tres equipos), Bélgica o Estados Unidos (dos).
España, después de 20 años, también pierde este año al Euskaltel, una lástima que la presencia de Fernando Alonso para intentar salvarlo fuese tan fugaz y decepcionante. Tendremos que esperar, como mínimo, hasta 2015, espero y deseo que las intenciones sean buenas y que nazca un gran proyecto con garantías.
La desaparición del Euskaltel también complica el horizonte de trabajo para los jóvenes promesas que no encontraran donde competir.
El Tour de Pekín, también despedía al Vacansoleil y a varios corredores que se retiran como son el caso del español Juan Antonio Flecha y del italiano Marco Pinotti entre otros muchos que engordaran las listas de desempleados, otros que firmaran contratos precarios o buscaran la vida fuera de España.
Antes España no lograba tantos éxitos, pero contaba con suficientes equipos que daban salida al profesionalismo a los jóvenes de la cantera, ahora hay resultados y un potente grupo de buenos ciclistas, pero no hay equipos.
Malos tiempos para la mayoría y un panorama inquietante para el ciclismo español.
Se necesitan nuevos patrocinadores y sponsors para que podamos ver la luz al final de este largo túnel.

xoves, 17 de outubro de 2013

TOM BOONEN

TOM BOONEN
Tom Boonen, apodado o “Tommeke”, “Tornado Tom” ou “Torpedo Tom”,  naceu en Mol, Región Flamenca (Bélxica) o 15 de outobro de 1980. Viviu en Balen, na rexión flamenga de Bélxica ata pasar a Mónaco a finais de 2005, ficando alí algúns anos ata que decidiu voltar a Bélxica no inicio de 2012.
Corredor de grande envergadura é particularmente bo nos espríns e en carreiras dun día, sendo un gran especialista nas clásicas de primaveira.
Profesional dende 2002, primeiro co equipo estadounidense US Postal e dende 2003, no Quick Step, conxunto especializado en probas dun día e en esprinters e no cal estivo ligado casi toda a sua carreira deportiva. No primer ano como profesional colleitou unha meritoria terceira praza na París-Roubaix, ante os mellores corredores do mundo na especialidade. A pesares de que os éxitos nun se fixeron esperar, o seu grande ano foi no 2005, cando conseguiu vencer na Volta a Flandes, na París-Roubaix e no Campionato do Mundo de Ciclismo en estrada, convertendose no octavo corredor da historia capaz de firmar doblete nas duas clásicas sobre adoquins máis importantes do mundo. Ese mesmo ano obtivo dúas etapas no Tour de Francia, e foi elixido Bicicleta de ouro como mellor ciclista do ano.
Ao longo da súa carreira, obtivo un total de 75 vitorias, a maior parte delas en etapas de voltas e en carreiras dun só día.
Co equipo de Johan Bruyneel, o mozo Boone buscou confirmar as suas excelentes prestacions no campo amateur, onde obtivo, no ano 2000 triunfos do calibre da Paris-Tours sub 23 ou podios en probas como a Paris-Roubaix para amateurs. Pero, pronto se deu conta que o apoio que podia obter para desenvolverse como corredor nun equipo fervientemente dedicado a axudar a Lance Armstrong, naquel momento tres veces gañador do Tour, sería moi reducido en comparación ao que podería obter disputando ditas probas nun conxunto do seu país, o que lle animou a fichar polo recentemente formado Quick Step-Davitamon, dirixido por Patrick Lefevere e Wilfried Peeters.
En mayo de 2008, a súa carreira viuse frustada por un positivo por cocaina, nun control policial fora de competición, polo que a organización do Tour de Francia lle impidio correr a edición dese ano, o que lle obrigou a dedicarse a obxectivos menores, pero que non lle impediron seguir vencendo. Aínda así, a súa participación no equipo olímpico para os Xogos Olímpicos de Pekin 2008 foi descartada pola federación belga de ciclismo.
A finais de abril de 2009 deu de novo positivo por cocaina. É suspendido polo seu equipo, ata o 2 de xuño. Con todo, este control que volveu a ocorrer fóra de competición, fai que ningunha sanción poida ser tomada pola Liga Ciclista Belga nin pola UCI. Cuestión que segue sendo un asunto privado. Boone, admite que está nun estado de depresión psicolóxica e que ten problemas co alcohol.
Esta vez é autorizado a participar no Tour de Francia pero pasa desapercibido e debido a unha caida na 15ª etapa acaba retirandose.
En 2010, logo de gañar dúas etapas do Tour de Qatar, unha no Tour de Omán e unha na Tirreno-Adriatico, foi batido por Oscar Freire na Milán-San Remo.
O 22 de xuño de 2011, prolonga o seu contrato dous anos máis, participando no Tour de Francia. Con todo sufriu unha caída na 5ª etapa, cuxas consecuencias obrigáronlle a abandonar dous días máis tarde. Despois participou na Volta a España, na cal se fractura o escafoides da man esquerda, o que lle obrigou a abandoar.

TRIUNFOS: 2002, unha etapa da Uniqa Classic e unha etapa da Volta a Cataluña.
2003, unha etapa da Volta a Bélxica.
2004, unha etapa do Tour de Qatar, unha etapa da Volta a Andalucia, a E3-Prijs Harelbake, vencedor da Gante-Wevelgem, vencedor da Scheldeprijs Vlaanderen, unha etapa da Volta a Bélxica, duas etapas da Volta a Alemania, duas etapas da Ster Elektrotoer,  duas etapas do Tour de Francia, unha etapa do Tour de Bretaña, vencedor do Memorial Rik Van Steenbergen, duas etapas do Circuito Franco-Belga e vencedor da Volta a Picardia, máis duas etapas.
2005, duas etapas do Tour de Qatar, duas etapas da París-Niza, vencedor da E3-Prijs Harelbeke, vencedor do Tour de Flandes, unha etapa do Tour de Picardie, Campión do Mundo de Ciclismo en estrada, nos campionatos celebrados en Madrid, vencedor da París-Roubaix, duas etapas do Tour de Francia, vencedor da Amstel Curaçao Race e vencedor da Volta a Bélxica, máis duas etapas.
2006, vencedor do G. P. De Doha, unha etapa da Volta a Andalucia, tres etapas da París-Niza, vencedor da E3-Prijs Harelbeke, vencedor da Volta a Flandes. Había máis de vinte e cinco anos que ningún ciclista conseguía gañar esta proba dúas veces, vencedor da Scheldeprijs Vlaanderen, duas etapas da Volta a Bélxica, vencedor da Veenendaal-Veenendaal, unha etapa da Volta a Suiza, tres etapas do Tour do Benelux, unha etapa do Tour de Bretaña e vencedor da Volta a Qatar, máis catro etapas.
2007, catro etapas do Tour de Qatar, unha etapa da Volta a Andalucia, vencedor da Kuurne-Bruselas-kuurne, vencedor do G. P. Escalada Flandes, vencedor a Traves de Flandes, vencedor da E3.Prijs Harelbeke, unha etapa da Volta a Bélxica,  Campión do Tour de Francia na clasificación por puntos e unha etapa.
2008, vencedor do Tour de Qatar, máis tres etapas, unha etapa do Tour de California, vencedor da París-Roubaix, unha etapa da Volta a Bélxica, unha etapa do Ster Elektrotoer, unha etapa daVolta a Austria, unha etapa do Tour de Valonia, duas etapas do Tour do Benelux, duas etapas da Volta a España e unha etapa do Circuito Franco-Belga.
2009, vencedor do Tour de Qatar, máis unha etapa, vencedor da Kuurne-Bruselas-Kuurne, vencedor da París-Roubaix, Campeón de Bélxica en ruta, unha etapa do Eneco Tour e unha etapa do Circuito Franco-Belga.
2010, duas etapas do tour de Qatar, unha etapa do Tour de Omán e unha etapa da Tirreno Adriático.
2011, unha etapa do Tour de Catar e vencedor da Gante-Wevelgem.
2012, unha etapa do Tour de San Luis, vencedor do Tour de Qatar, máis duas etapas, unha etapa da París-Niza, vencedor da E3 Prijs Vlaanderen-Harelbeke, vencedor da Gante-Wevelgem, vencedor do Tour de Flandes, vencedor da París-Roubaix, campeón de Bélxica en ruta, vencedor do World Ports Classic, máis unha etapa e vencedor da París-Bruselas.
2013, poderia ser un ano record, coa cuarta vitoria no Tour de Flandes e a quinta na París-Roubaix faría del o ciclista con máis vitorias nestas carreiras moi populares, ocupando un lugar entre as lendas do ciclismo, pero nun poido ser, tendo que conformarse  cunha etapa do Tour de Valonia, en toda a tempada. En Agosto debido a un quiste perineal que nun curou completamente, viuse forzado a rematar a súa tempada. Ten previsto comenzar a entrenar en outubro, pra preparar a próxima tempada. Esta moi motivado e ten moitas gañas de facer na proxima tempada unha campaña importante pra él e para o equipo.
No seu palmares conta tamén en 2005 con o segundo posto da UCI Pro Tour, en 2006, foi terceiro no campionato de Bélxica en Ruta e en 2007, foi segundo no Campionato de Bélxica en Ruta.
EQUIPOS: 2001-2002, US Postal. 2003-2013, Quick Step.
Nunca participou no Xiro de Italia.
TOUR DE FRANCIA: 2004, (120º, máis duas etapas), 2005, gaña as duas primeiras etapas, tendo que abandoar a carreira a causa de problemas físicos tras unha caída sufrida na etapa entre Courchevel y Briançon, 2006, sin gañar ningunha etapa, porta durante varias xornadas da primeira seman de carreira o maillot marelo de líder na xeral, abandoa na etapa entre Bourg d´Oisans e a estación de esqui da Toussuire, 2007, gañador de duas etapas e maillor verde da regularidade, 2009, nun toma a salida na decimoquinta etapa, 2011, abandoa na séptima etapa.
VOLTA A ESPAÑA: 2003, (92º), 2005, nun toma a saida na decimoterceira etapa, 2008, gaña duas etapas, 2011, nun toma a saida na decimosexta etapa.

domingo, 13 de outubro de 2013

EL REINADO DE PAT McQUAID LLEGÓ A SU FIN

BRIAN COOKSON, NUEVO PRESIDENTE DE LA U.C.I.
Después de dos legislaturas y tras una votación precedida por largas discusiones legales sobre la posibilidad de que McQuaid pudiera efectivamente postularse, ya que no fue avalado por la Federación Suiza, su país de residencia, terminó siendo el candidato erigido por las Asociaciones de Marruecos y Tailandia. El inglés Brian Cookson, finalmente también fue autorizado a presentarse a pesar de que tampoco contaba con el aval de su federación, algo que es exigido por el artículo 51.1 del reglamento.
El 27 de septiembre de 2013 en el Palazzo Vecchio de Florencia (Italia),  donde se celebró el congreso y la votación que termino con el reinado en la UCI de Pat McQuaid al ser derrotado por 24 votos en contra, por 18 a favor.
El nuevo presidente de la Unión Ciclista Internacional es el inglés Brian Cookson, que se hace cargo del máximo organismo internacional del ciclismo acabando con la etapa de ocho años nefastos de Pat McQuaid y que sus primeras palabras fueron: “Es un gran honor ser elegido presidente de la UCI y quiero agradecer la confianza que depositáis en mi”, ha señalado Brian Cookson ante los miembros de la Unión Ciclista Internacional. “El verdadero trabajo empieza ahora. Hago un llamamiento a la  comunidad ciclista internacional a unirse para que nuestro deporte alcance la altura de su potencial. Debemos tener un nuevo sistema de gobierno y un sistema colegiado”, prosiguió sin olvidarse del eje central de su programa: “Mi primer acto como presidente será asegurar unos controles anti dopaje completamente independientes”.
Precisamente, desde que  anunció su candidatura el pasado mes de junio, Brian Cookson basó su programa en dos cuestiones fundamentales: la lucha contra el dopaje y una investigación interna para aclarar las sospechas de corrupción en la UCI.
Después de que Pat McQuaid, no haya obtenido el apoyo que esperaba por parte de las Federaciones europeas y sudamericanas y tras el caso de Lance Armstrong que marco su último y segundo mandato, espero y deseo que Brian Cookson haga su trabajo, caiga quien caiga, sólo así se podrá confiar otra vez en la UCI y podrá regresar la calma al ciclismo, ojalá que éste ingles que en su campaña se presentaba con mallas en vez de traje, haga las cosas bien. De momento, estaré expectante para saber si tiene algo interesante que aportar o es todo fachada y solo un cambio de rostro en la UCI.

xoves, 10 de outubro de 2013

LAURENT BROCHARD

LAURENT BROCHARD
Laurent Brochard, naceu en Le Mans (Francia), o 26 de marzo de 1968.
Veterano ciclista francés, moi competitivo que comezou no ciclismo de competición aos 19 anos.
Profesional dende 1992 a 2007, durante os cales conseguiu un total de 33 vitorias.
Brochard comezou a súa carreira co equipo Castorama e, finalmente, pasou a formar parte do equipo ciclista Festina. O seu papel dentro do equipo foi de apoio ás máis coñecidas estrelas, como Richard Virenque, pero capaz de ser competitivo por si mesmo cando se lle dá a oportunidade.
En 1997 gañou unha etapa do Tour de Francia e proclamouse contra todo prognostico Campión do Mundo en San Sebastián. Grazas ao feito de conquistar o maillot arcoiris, outorgóuselle a Bicicleta de Ouro Francesa.
Tralo seu triunfo mundialista, foi vítima da chamada “maldición do arco iris”. Ao ano seguinte no Tour de Francia de 1998 foi implicado no escándalo Festina. Brochard, como moitos dos seus compañeiros de equipo, admite consumir sustancias dopantes, polo que foi suspendido por cinco meses, vendo cortada a seu prometedora traxectoria, xa que malia ser gregario, era moi competitivo e perigoso .
Logo de terminar a súa suspensión,  enrolóuse no Ag2r Prévoyance como xefe de equipo tendo moitos éxitos en carreiras tales como o Critérium Internacional e a Etoile de Bésséges. Para rematar a sua carreira profesioanl fichou polo Bouygues Télécom.
Richard Brochard é coñecido pola sua longevidad, aspecto físico e polo seu peiteado de longa coleta loura estilo rabo de cabalo. É un gran fan do cómic francés Marsupilami, a miúdo  veiaselle levando o logotipo de Marsupilami na seu indumentaria ciclista.
Nas presidenciais de 2007, deu o seu voto a Nicolas Sarkozy, aínda que habia sido considerado de ser da extrema dereita e próximo ás ideas de Jean-Marie Le Pen.
Participou en once Campionatos do Mundo de fondo en estrada e en tres edicións dos Xogos Olimpicos: 1996, 2000 e 2004 co equipo de Francia.
A principios de 2008, ao non haber un equipo que o contratase pon fin á súa carreira profesional. Na actualidade segue desfogandose como corredor de maratones.
Esta casado e é pai de dúas nenas, entre as súas paixóns, destacan a montaña, as motos e o grupo Indochine.
TRIUNFOS: 1992, unha etapa do Tour do Mediterraneo.
1993, unha etapa do Tour do Mediterraneo.
1994, o Tour de Haut-Var e a Regio-Tour.
1996, Tour de Limousin, máis dúas etapas e a Polynormande.
1997, tres etapas da Midi Libre, unha etapa do Tour de Francia e o Campionato do Mundo en ruta.
1998, unha etapa da Midi Libre.
1999, unha etapa da Volta a España.
2000, Paris-Niza, a Route Adélie, unha etapa da Paris-Niza e unha etapa do Critérium Internacional.
2001, Paris-Camembert, Gran Pri
x de Villers-Cotterêts e a Copa de Francia.
2002, Regio-Tour, máis unha etapa, Volta a Polonia, máis unha etapa e unha etapa da Midi Libre.
2003, Critérium Internacional, máis unha etapa, Paris-Camembert e unha etapa da Volta a Castilla e León.

2004, Étoile de Bességes, máis unha etapa e unha etapa do Circuíto da Serthe.
2005, Paris-Camembert.
2007, unha etapa do Tour de Luxemburgo.
XIRO DE ITALIA: 1993, (27º). 1994, (55º).
TOUR DE FRANCIA: 1993, (44º). 1995, (24). 1996, (18º). 1997, (31º, máis unha etapa). 1998, abandonou. 1999, (77º). 2001, (23º). 2002, (26º). 2003, (33º). 2004, (29º). 2005, (28º). 2006, abandonou.
VOLTA CICLISTA A ESPAÑA: 1997, (19º). 1998, (33º). 1999, (34º, máis unha etapa). 2000, (47º). 2001, (46º). 2002, (43º). 2003, (24º). 2005, (19º).
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1993, segundo no Campionato de Francia de Ciclismo en ruta. 1996, segundo no Campionato de Francia de ciclismo contrarreloj. 2005, segundo no Campionato de Fr
ancia de ciclismo en ruta.
EQUIPOS: 1992-1994, Castorama. 1995-1999, Festina. 2000-2002, Jean Dalatour. 2003-2004, Ag2r Prévoyance. 2005-2007, Bouygues Télécom.

domingo, 6 de outubro de 2013

MUNDIAL DE CICLISMO 2013

EL PODIO DEL MUNDIAL: JOAQUIM "PURITO"
RODRÍGUEZ (Plata). RUI COSTA (Oro) ALEJANDRO
VALVERDE (Bronce).
El pasado domingo se disputo el Campeonato del Mundo de Ciclismo de fondo en carretera, hoy con una perspectiva temporal más larga y después de ver los miles de comentario en fórums a favor y en contra me voy a permitir analizar a mi manera lo que pude ver a través de la transmisión en TVE.
El manual ciclista de teórica lo dice muy claro: “Si tienes un compañero por delante y un rival va a por él, debes salir a cubrir ese hueco”.
Alejandro Valverde no aprendió esa lección ni quiere enterarse, por eso protagonizo un final decepcionante al no salir al ataque de Rui Costa impidiendo ganar el Oro para España.
Que conste, que hablar en ciclismo de decepción siempre es injusto ya que solo terminar la competición es todo un éxito. Pero cuando la situación en carrera crea expectación y que por culpa de la actuación decepcionante que protagonizo Alejandro Valverde al final, hizo que viéramos en el podio a un portugués en lo más alto del podio emocionado por su victoria,  junto a un Purito Rodríguez compungido por su derrota y al propio Valverde, cariacontecido por su error.
El pasado domingo en Florencia (Italia), todo pintaba de cara para la selección española. Llegábamos a la última vuelta con la carrera completamente rota y con solo cuatro corredores en cabeza. El italiano Vincenzo Nibali, el portugués Rui Costas y dos españoles Alejandro Valverde y Joaquim “Purito” Rodríguez. España entera saboreábamos el Oro, pero Alejandro Valverde se encargó de tirar al traste en favor del portugués.
A falta de kilómetro y medio para meta, Purito se movió, por detrás, Rui Costa, Nivali y Valverde vigilantes se lanzan a la caza. El primero en demarrar fue Rui Costa en busca de Purito, incomprensiblemente Alejandro Valverde no hizo el más mínimo intento de salir al ataque del portugués.
NO HABIA NADIE
QUE PUDIERA
COSOLARLE
Puede que le faltaran fuerzas, pero lo que no tiene perdón de Dios y que se critica, es que no haya hecho el más mínimo intento para llegar a su rueda. Las críticas y reproches por la actitud de Valverde no solo llegan de los aficionados, pues las discrepancias a su forma de correr también venían de la delegación española, “Valverde tenía que haber salido hasta a por el motorista”, expresaba el seleccionador nacional Miguel Mínguez.
El seleccionador no se mordió la lengua, centrando sus críticas en Alejandro Valverde por el error táctico. Tiene toda la razón, pues él solo, incomprensiblemente regalo el Oro a Rui Costa.
Los que amamos este deporte, deberíamos alegrarnos por las medallas de Plata y Bronce, claro que sí, pero después de ver a un Purito Rodríguez que lo dio todo (su actuación fue de diez), que se entregó en los últimos kilómetros para acercarse al Oro o dejarlo en bandeja para Valverde, pero que por un error de cálculo o falta de fuerzas del propio Valverde, condenó las opciones de ambos.
Después de leer comentarios para todos los gustos, yo opino que en este Mundial había mucho nivel y que las dos medallas son un éxito total. Lo que preguntaría a todos, es que hizo: Peter Sagan, Fabián Cancellara, Philippe Gilbert o nuestro Alberto Contador, que ni ha estado ni ha ayudado, solo fue a lucir palmito, eso sí es fracasar.
Purito de nuevo volvió a subir al podio, de nuevo se quedó a las puertas de la gloria, nunca estuvo tan cerca y quizás nunca más volverá a encontrar esa puerta entreabierta por donde colarse como la  tuvo ahora. Desde aquel bronce en Medrisio de 2009, fue segundo en el Giro de Italia de 2012, tercero en la Vuelta a España de 2012 y tercero en el Tour de Francia de 2013, en su carrera tampoco faltan clásicas como la Flecha Valona de 2012 o hasta el monumento del Giro de Lombardía de 2012 y 2013. Lo más alto del podio parece una condena para Joaquim “Purito” Rodríguez.
En Florencia Purito se derrumbó, sus lágrimas se pueden interpretar como consecuencia de la rabia o de la frustración por haber sido casi ganador del Giro, de la Vuelta y ahora del Mundial.
UNA SEMANA DESPUES VOLVIÓ LA SONRISA
AL ROSTRO DE TODO UN CAMPEÓN
Joaquim “Purito”, la vida continua, puedes seguir sonriendo, siendo feliz con tu vida y con tu profesión, y sin los habituales fatalismos en el ciclismo, ya que has levantado una trayectoria consistente, reconocible y siempre al ataque, que es lo que nos gusta a los aficionados, sigue así, eres único e inigualable.
Óscar Freire también se marchó del ciclismo criticando a Valverde por su falta de compañerismo y actitud de trabajo colectivo lo mismo que podrás hacer tu. Valverde metió la pata y creo que lo sabe, debió de salir al ataque de Rui Costa (intentarlo al menos). Es la única lectura táctica correcta, si frenaba al portugués, ganaba Purito. Si Rui Costa cogía a Purito, ganaba Valverde al sprint. No lo vio, o ignoro el manual ciclista, tal vez por eso le pasan las cosas que le pasan. Por cualquiera de los dos motivos y aunque sea políticamente incorrecto, yo creo que Alejandro Valverde no merece correr más con España, ni el respeto de sus compañeros de pelotón.
Hoy mismo, Joaquim “Purito” Rodríguez con su triunfo en la Clásica de las hojas muertas, el Giro de Lombardía, por delante precisamente de Alejandro Valverde, el hombre con el que protagonizo la polémica en el Mundial, solo una semana después de las lágrimas, llegaron las sonrisas. “Tenía muchísimas ganas de volver a vencer, sobre todo de esta forma, arrancando desde lejos y llegando solo”, fueron el primer comentario después de cruzar la meta.
A 500 metros de la cima de la Salita di Ello, Purito volvió a lucir esa arrancada que tantas victorias le ha dado, Valverde, esta vez probó a seguirle, pero esta vez sí que no pudo, pero probo, que era lo que tenía que haber hecho en el Mundial.
Con esta victoria por segundo año consecutivo en el Giro de Lombardía, Joaquim “Purito” Rodríguez también se corona número uno Mundial.
ENHORABUENA Y FELICIDADES CAMPEÓN

sábado, 5 de outubro de 2013

IVÁN BASSO

IVÁN BASSO
Iván Basso (O Terrible), naceu en Gallarate, provincia de Varese (Italia), o 26 de novembro de 1977.
Profesional dende 1999, durante os cales logrou importantes triunfos na súa carreira: maglia rosa da xeral final dos Xiros de Italia de 2006 e 2010, así como seis etapas, dous podios do Tour de Francia en 2004, terceiro e en 2005, segundo, maillot branco de mellor novo en 2002, máis unha etapa.
En 2006, no marco da Operación Porto, foi identificado pola Garda Civil como cliente da rede de dopaxe liderada por Eufemiano Fontes, baixo os nomes en clave número 2 e Birillo. En mayo de 2007 o CONI confirmou dita identificación, impoñéndolle unha sanción de dous anos por dopaxe.
Actualmente milita no Cannondale Prol Cycling.
Iván Basso, creceu na rexión de Lombardía, sendo veciño de Claudio Chiappucci, ganador de tres etapas do Tour de Francia que se retirou tras demostrarse que recorrera ao dopaxe en numerosas ocasións.
De xuvenil conseguiu varios éxitos: segundo nos Mundiais junior de San Mariño de 1995, e en 1998 gañou en Valkenburg o Mundial sub-23.
No seu primeiro ano de profesional xa participou no Xiro de Italia, retirándose logo da 9ª etapa; ao ano seguinte volveu participar acabando no posto 52º. No seu segundo ano de profesional gañou a súa primeira carreira, unha etapa no Regio-Tour.
Deféndese ben na montaña, pero sen ser considerado un verdadeiro escalador, sofre máis nas contrarreloj, aínda que cada tempada que pasa vai conseguindo mellorar. É un ciclista que se adapta ben ás carreiras de tres semanas. Destacando nas súas actuacións no Tour de Francia.
O seu despegue chega no ano 2002, ao gañar o maillot branco de mellor novo no Tour de Francia, sendo así mesmo 11º na xeral final e saboreando o podio dos Campos Eliseos como gañador dunha clasificación secundaria.
En 2003 mellorou a súa posición, finalizando 7º na clasificación xeral final.
En 2004 subiu ao podio do Tour de Francia, ao ser 3º na clasificación xeral, por detrás de Armstrong e Andreas Klöden, gañando a etapa Pirenaica con final na Estación de esquí da Mongie. Redondeou o ano gañando o Xiro de Emilia e subindo ao podio como 3º no Xiro de Lombardia.
En 2005 decidiu participar no Xiro e Tour. Partindo no Xiro coa vitola de favorito, chegou a vestir a maglia rosa, pero perdeuna na 13ª etapa por problemas estomacales, ao día seguinte, a 14ª etapa incluía a subida ao Paso Stelvio volvendo perder 40 minutos. Con todo, días despois recuperado gañou dúas etapas consecutivas e de moi diferentes características: unha con final no alto e a outra contrarreloj.
Neste mesmo ano no Tour de Francia volveu subir ao podio ao finalizar 2º na xeral, por detrás deArmstrong, que se enfundaba o seu sétimo maillot amarelo consecutivo.
En 2006 gañou o Xiro de Italia, postulándose como un dos candidatos a gañar o Tour de Francia trala retirada de Armstrong, pero tras ser identificado pola Garda Civil no marco da Operación Porto, foi excluído pola organización un día antes de empezar a rólda gala, sendo posteriormente despedido polo seu equipo o CSC.
Despois de que a xustiza española decidise non confirmar as identidades realizadas pola Garda Civil, Basso fichó para o 2007 polo potente Discovery Channel que dirixía Johan Bruyneel, coa intención de gañar o Tour de Francia.
Con todo o CONI, decidiu investigar pola súa conta a Operación Porto ante a actitude das autoridades españolas, derivando nun aumento das sospeitas sobre Basso e a súa implicación en devandita Operación. Ante esta situación, Iván Basso e o Discovery Channel puxeron fin á súa relación, antes de chegar a competir nunha gran volta.
En mayo de 2007, o propio Basso confirmaba que era un dos clientes da rede de dopaxe, polo que o CONI decidiu sancionarlle con dous anos de suspensión, terminando dita suspensión o 24 de outubro de 2008.
En abril de 2008, cando aínda estaba suspendido, asinou un contrato por dúas tempadas co equipo italiano Liquigas. Debutando na Japan Cup o 26 de outubro de 2008, dous días despois de que finalizase a súa sanción, terminando terceiro, só precedido por Damiano Cunego e Giovanni Visconti.
En 2009 gañou o Xiro do Trentino, desprazándose posteriormente xunto con algúns compañeiros de equipo ás Illas Canarias para adestrar e afinar a súa posta a piques de cara ao Xiro de Italia o cal finalizaría cuarto. Tras non participar no Tour de Francia, acudiu á Volta a España onde volveu ser cuarto na clasificación xeral a tan só 40 segundos do terceiro clasificado, que foi Cadel Evans.
En 2010 volveu á cima do ciclismo mundial conseguindo a vitoria na clasificación xeral do Xiro de Italia, ademais da etapa, con final no Monte Zoncolan e a contrarreloj por equipos da 4ª etapa. No ano 2011 volveu centrarse no Tour de Francia pero unha caída afínales de maio trastornou a sua planificación. Puido aguantar aos favoritos nos Pirineos, non así nos Alpes, pero con todas esas finalizou no 8º posto da clasificación xeral.
TRIUNFOS: 2000, unha etapa do Regio-Tour.
2001, unha etapa do Tour do Mediterraneo, unha etapa da Euskal Bizikleta e unha etapa da Volta a Austria.
2002, mellor novo do Tour de Francia.
2004, unha etapa do Xiro d´Emilia.
2005, Volta a Dinamarca, máis catro etapas.
2006, Critérium Internacional, máis unha etapa.
2009, Xiro do Trentino.
2010, Gran Premio Industria e Commercio Artigianato.
2011, Gran Premio de Lugano e o Xiro de Padania, máis unha etapa.
2012, Japan Cup.
XIRO DE ITALIA: 1999, abandonou, 2000, (52º). 2005, (28º, máis dúas etapas). 2006, (1º, máis catro etapas). 2009, (4º). 2010, (1º, máis unha etapa). 2012, (5º).
TOUR DE FRANCIA: 2001, abandonou. 2002, (11º e maillot branco de mellor novo). 2003, (7º). 2004, (3º, máis unha etapa). 2005, (2º). 2010, (32º). 2011, (7º). 2012, (25º).
VOLTA CICLISTA A ESPAÑA: 2009, (4º). 2013, abandonou por unha hipotermia sufrida na decimoquinta etapa, con saída en Andorra e chegada ao Collado da Galiña, cando ocupaba a sétima praza da xeral a 2:52.
EQUIPOS: 1999, Riso Scotti-Vinavil. 2000, Amica Chips-Tacconi Sport. 2001-2003, Fassa Bortolo. 2004-2006, Team CSC. 2007, Discovery Channel Prol Cycling Team. 2008-2009, Liquigas-Cannondale. 2010, Liquigas-Doimo. 2011-2012, Liquigas-Cannondale. 2013. Cannondale Prol Cycling.