xoves, 31 de xullo de 2014

SERSE COPPI

SERSE COPPI
Serse Coppi naceu en Castellania, provincia de Alessandrina (Italia), o 19 de marzo de 1923. Faleceu aos 28 anos en Turín (Italia), o 29 de xuño de 1951, por unha hemorragia cerebral por mor das feridas sufridas na cabeza durante a disputa do Xiro de Piamonte.
Foi un ciclista italiano irmán pequeno do famoso Fausto Coppi, que aínda que moito menos dotado que el, foi un gran gregario. A súa vitoria máis importante foi a conseguida ex - aequo con André Mahé ganadores por unha decisión arbitral da Paris-Roubaix en 1949. André Mahé xunto con Frans Leenen e Jacques Moujica foron mal orientados pola policía ao entrar ao velódromo, xa que entraron pola porta da sala de prensa. Ao pouco de cruzar a liña de meta Mahé, o pelotón pasou encabezado por Sense Coppi.
Mahé foi proclamado ganador e fixo a volta de honor. Serse Coppi, co apoio do seu irmán Fausto, puxo unha reclamación: o itinerario oficial non foi respectado polos primeiros corredores, sendo descualificado Mahé, e Serse Coppi nomeado ganador. 

Serse e Fausto Coppi logo da disputa da Parí-Roubaix de
1949
Durante a semana seguinte, a Federación Francesa de Ciclismo designou vencedor a Mahé. A Federación Italiana de Ciclismo impugnou esta decisión ante a Unión Ciclista Internacional, que anulou o resultado en agosto e fixou a decisión final en novembro, durante a súa convención en Zúrich. Pola súa banda, Fausto Coppi ameazou con non seguir participando na Paris-Roubaix, si non se tomaba unha decisión favorable ao seu irmán. A UCI decidiu baixo presión outorgar a vitoria a André Mahé e a Serse Coppi.
Serse Coppi tivo un tráxico final, como o seu irmán: Morreu por mor das feridas sufridas na cabeza na caído no último quilómetro do Xiro de Piamonte de 1951. Durante o sprint final, a súa roda meteuse no carril do tranvía, caeuse golpeándose a cabeza contra o chan. As consecuencias do accidente non parecían serias ao principio, regresando en bicicleta ao hotel, pero xa no hotel a súa condición empeorou repentinamente. Hospitalizado, faleceu por unha hemorragia cerebral nos brazos do seu irmán. Fausto Coppi, tivo moitas dificultades para recuperarse da morte de Serse.
Sense e Fausto Coppi antes de unha saida de paseo
de formación.
Profesional de 1946 a 1951.
TRIUNFOS: 1945, vencedor da Milán-Varzi.
1949, vencedor da Paris-Roubaix con Mahé.
1950, vencedor dunha etapa da Roma-Napoles-Roma.
XIRO DE ITALIA: 1946 (24º), 1947 abandonou na sétima etapa por causa dunha fractura nunha perna que o aparto da competición durante case toda a tempada, 1949 (55º), 1950 (60º) e 1951 (54º).
Nunca participou no Tour de Francia nin na Volta a España.
Outros resultados dignos de mención: 1946, segundo no GP de L´Equipe e terceiro en Bologna do Xiro dell´Emilia.
1948, terceiro en Bergamo do Trofeo Baracchi.
1949, segundo no Trofeo Liguria.
1950, terceiro na 4ª etapa do Xiro de Italia, segundo na 14ª etapa do Xiro de Italia e segundo en Bergamo no Trofeo Baracchi.
1951, terceiro no Trofeo Pleurtuit.
EQUIPOS: 1946-1948, Bianchi. 1949-1950, Bianchi-Ursus e 1951, Bianchi-Pirelli.

luns, 28 de xullo de 2014

EL TIBURON CONQUISTA PARÍS

En la última semana de la 101ª edición del Tour de Francia quedó demostrado que Vincenzo Nibali fue el imperturbable guardián del maillot amarillo, aunque en esta última semana todavía nos tenia reservados momentos de gloria y sufrimiento. Los Pirineos esperaban a los valientes que arrancaron el martes de la ciudad de Carcassonne después del segundo día de descanso. La noticia de la mañana era el abandono de Rui Costa. El ciclista portugués del conjunto Lampre Merida, llegaba a la carrera con ambiciones de podio, pero ha tenido que dejar el Tour por culpa de una neumonía, con fiebre y dolores musculares, después de haber ido penando durante varias etapas, ocupaba la 13ª posición de la general. Otro que también se marchó a casa en esta etapa fue el prometedor Simon Yates.
La etapa la ganó Michael Roger del Tinkoff-Saxo, que sumada a las dos que logró en el Giro de Italia, hacen que su regreso al ciclismo haya sido perfecto después de que la UCI le perdonara su positivo por clembuterol en la Japan Cup.
El Tour en el tríptico de los Pirineos se reencontró con la esencia del ciclismo: ataques, desfallecimientos, espectáculo, estrategias, fugas, riesgos en los descensos, hasta vimos ceder al líder en los últimos metros del Bales ante el infernal ritmo que impuso Thibaut Pinot, pero que después de esta primera etapa Pirenaica, Vincenzo Nibali seguía  como un líder sólido y Alejandro Valverde se consolidaba en la segunda plaza, Thibout Pinot desbancaba de la tercera plaza a Romain Bardet. Otro candidato al cajón de París, Tejay Van Garderen, cedió 3:35 minutos con sus rivales quedando prácticamente descartado de esa pelea.
El miércoles los Pirineos siguieron exprimiendo a los ciclistas. El recorrido entre Saint Gaudens y la estación de Saint-Lary se convirtió en una lección que los más expertos le dieron a los jóvenes. Por supuesto Nibali, ya entrado en años ciclistas, dio una nueva exhibición de cualidades, para afianzar un amarillo que no se le puede escapar salvo accidente o espectacular desfallecimiento, pero también otros ciclistas con mucha mili, como Valverde que sufrió muchísimo para conservar el segundo puesto, cedió 49 segundos con Péraud, salvando la segunda plaza del podio.
La etapa la gano Rafal Majka el ciclista que no quería venir al Tour, pero que el Tinkoff Saxo lo incorporó a última hora para sustituir a Kreuziger y apoyar a Contador en la montaña. El español ya no está. Y ahora el polaco de tan solo 24 años ya suma dos victorias y tiene prácticamente ganado el Gran Premio de la Montaña.
El jueves una vez más. Vincenzo Nibali volvio a demostrar que es el legítimo vencedor de este Tour de Francia con otra exhibición digna de ser recogida en los anales del ciclismo y dejando más que sentenciada la general. El italiano sumó su cuarta victoria de etapa con un ataque a diez kilómetros para la meta, situada en el temido Hautacam, al que el Tiburon puso a sus pies la enésima demostración de su poderío, acallando las bocas que minimizan su triunfo por la ausencia de Chris Froome y Alberto Contador. Durante la subida gloriosa de Nibali, Valverde volvió a sufrir. A cinco kilómetros de la meta vio cómo Van Garderen, Pinot y Péraud se marchaban por delante. Tocaba otra agónica defensa del podio, igual que en la jornada anterior. Esta vez no pudo. El murciano ha descendido de la segunda a la cuarta posición, aunque mantenia viva la esperanza de auparse al cajón de los Campos Elíseos. A falta de la contrarreloj del sábado, Bergerac-Perigueux (54 km), se encontraba en la general a dos segundos de Péraud y a 15 de Pinot.
El viernes en una etapa que se la considerada de transición se convirtió en una auténtica tortura para el pelotón debido a la lluvia, el viento, el frio y donde el ciclista lituano Ramunas Navardauskas del equipo Garmin-Sharp se imponia en solitario tras un ataque en la subida a la cota de Monbazillac, de cuarta categoría, única dificultad montañosa de la etapa. La caída del final hizo que los tiempos de todo el pelotón fueran igualados y que no hubiera cambios en la general, liderada por un Nibali que cuenta los días para subir al pódium de los Campos Elíseos.
El sábado se disputaba la única contrarreloj de esta edición del Tour, 54 kilómetros entre Bergerac y Périgueux. Sólo 15 segundos separaban a los tres hombres que peleaban por el podio antes del arranque, todo hacía pensar que habría lucha, pero desde las primeras referencias ya nos dimos cuenta que no habría pelea.
Tony Martin (Omega) confirmó los pronósticos y se impuso en la última contrarreloj del Tour, donde Alejandro Valverde (Movistar) cedió 1:16 ante Thibaut Pinot (FDJ) y 2:01 ante Jean-Christophe Peraud (AG2R), con lo que tuvo que conformarse con el cuarto puesto en la general. Perdiendo así su última oportunidad de subirse al podio de París.
El otro gran protagonista de la jornada, fue Vincenzo Nibali, que volvió a ser el mejor de los favoritos en la línea de meta y que, a falta del trámite de hoy, cerró de manera sobresaliente un Tour en el que ha sido el 'capo' de principio a fin.
La 21ª etapa del Tour de Francia llevó a los ciclistas de Évry a París. Tras tres semanas repletas de adversidades, los 164 supervivientes de la larga batalla llegaron a la capital francesa para ser homenajeados como verdaderos héroes. El sprint decidió que Marcel Kittel lograra su cuarta victoria en este Tour tras imponerse por segundo año consecutivo en los Campos Elíseos, en uno de los triunfos más prestigiosos pero menos publicitarios del Tour de Francia. En París, los focos están centrados en el podio, en el esplendor del maillot amarillo y en sus compañeros de laureles. Vincenzo Nibali fue coronado rey en lo más alto del podio de los Campos Elíseos, a su lado, los franceses Jean Christophe Péraud y Thibaut Pinot.
Después de la contrarreloj de ayer sólo una desgracia podría evitar que Nibali se coronara en París como el sexto ciclista que logra la Triple Corona: Vuelta, Giro y Tour. Sólo Jacques Anquetil, Eddy Merckx, Felice Gimondi, Bernard Hinault y Alberto Contador lo habían logrado antes.
Su triunfo en París fue por aplastamiento, ya que no dejo resquicio a la emoción, en esta última semana del Tour, disfrutamos, nos emocionamos y también nos decepcionamos porque España se va del Tour por segundo año consecutivo sin ninguna victoria de etapa. En 2013, Purito Rodríguez ocupó la tercera plaza del podio, pero Alejandro Valverde, cuarto, no pudo emularle en esta 101ª edición. La retirada de Alberto Contador por una caída dejó al murciano como la gran baza española. Valverde peleó con honor, pero acabó agotado, exprimido, roto… Fue penando por los Pirineos y terminó de hundirse en la contrarreloj. Quienes le derrotaron fueron mejores.
Afortunadamente, julio siempre regresa y este hecho siempre conlleva que los aficionados al mundo de la bicicleta estemos de enhorabuena. No siempre son amargas las despedidas, tanto los aficionados como los ciclistas y todo el personal que les rodea hacen lo increible para que el público pueda deleitarse con el espectáculo, por eso fue que saboreamos toda la intensidad vivida en esta última semana del Tour de Francia.
Valentía, pundonor, esfuerzo, superación, sacrificio. Estas son algunas de las cualidades que podríamos atribuirles a los valientes ciclistas que han conseguido presentarse enteros o casi enteros a esta última etapa del Tour de Francia 2014. Desde Leeds (Inglaterra) a París (Francia), pasando por España y Bélgica, los afortunados supervivientes de las tres semanas del Tour han tenido que hacer frente a un camino de espinas para disfrutar de un último tramo adornado con rosas. La ruta ha estado plagada de obstáculos en forma de lluvia, viento, accidentes, caídas, abandonos, montañas y descensos peligrosos, pero el sufrimiento terminó hoy con la llegando de la hora del homenaje. 
Esa gran gloria ciclista que esperaba a los héroes en París.
Con 89h 59' 06'' de sufrimiento encima de la bicicleta, Vincenzo Nibali ha sido el primero de todos ellos. Completamente vestido de amarillo para la ocasión, “El Tiburón” disfrutó de un merecido homenaje en las glamurosas calles parisinas. Aunque el italiano se llevará todos los flashes y todas las miradas, los 164 ciclistas que desfilaron por los Campos Elíseos de la capital francesa en la última etapa de la 101ª edición del Tour de Francia 2014 merecieron el fuerte aplauso y la admiración de los aficionados. Desde el primero Vincenzo Nibali hasta el último Cheng Ji, todos y cada uno de los ciclistas merecerían ser catalogados como ganadores. El reto no ha sido plácido, pero la recompensa es eterna. Acabar una de las pruebas deportivas más duras del calendario ciclista no está al alcance de todos los mortales.

El Tour 2014 ha terminado. Viva el Tour 2015.

xoves, 24 de xullo de 2014

GABRIEL COMPANY

Gabriel Company Bauza naceu en Palma de Mallorca (España), o 16 de marzo de 1930.
Foi un ciclista español completo e moi bo ao sprint, dos mellores españois dos anos 50. Destacou como sprinter, sen ser Miguel Poblet, fíxoo tamén como escalador, sen ser Bahamontes, ata nas cronometradas, como se dicía antes, chegou a sorprender nalgunhas ocasións. Demarraba de forma espectacular, como o demostrou ao gañar a etapa Zaragoza-Lérida na súa primeira participación, en 1955, na Volta a España. Chegaron preto da meta de Lérida un grupo de dezaseis corredores que se destacaron sobre o resto do pelotón. Emilio Rodríguez, Oñaederra, Gay, Laurendi, Bergaud, Geminiani, Jarqué, Serra, Saura, Chacón, Schneider, Lazarides, Vivier, Agut, Bauwens e Company que foi o máis rápido na disputa do sprint, gañando a etapa e deixando a súa tarxeta de visita. Ese ano nomeárono o mellor ciclista español e decimocuarto mellor de Europa. Sendo os seus maiores éxitos deportivos os obtidos na Volta a España onde obtivo dous triunfos de etapa.
Na etapa Valladolid-Madrid da Volta a España de 1956, á altura de Villacastin (Segovia), cando ían escapados o francés Dotto, Antonio Gelabert e Campany, a Gelabert saíuselle o tubular índose ao chan e arrastrando a Campany na caída, quedando inconsciente ata que a ambulancia chegou ao hospital de Madrid onde o recuperou, todas as emisoras de radio dábano por morto.
Que nun pobo tan pequeno como Sant Joan nacesen tres ciclistas como Miguel Gual, Karmany e Gabriel llo achacaban á situación xeográfica do pobo, incomunicado e no centro da illa, cun ambiente moi pechado e familiar, aínda que san e con moita fame.
O alto nivel de vida de agora non permite que en Mallorca saian ciclistas como naquela época xa que entón había que escapar correndo e pedaleando do fame, pois non había as facilidades de agora.
Gabriel Campany era un mozo como os demais da súa época, escola ata os trece anos e logo traballar no campo, que era a saída de entón para a maioría. O que ocorre é que o exemplo do seu medio irmán Miguel Gual empuxoulle cara ao ciclismo profesional. Unha profesión moi sufrida, pero na que polo menos se manexaban algunhas pesetillas.
Como era o pequeno dunha familia de nove irmáns, a súa nai non quería que se dedicase ao ciclismo porque pensaba que ía morrer dun esforzo. Pero a Gabriel gustáballe aquilo porque indo e vindo en bicicleta do cuartel de Aviación de Son San Joan espertouse nel as ganas polo ciclismo. Ademais o seu medio irmán Miguel Gual, que fora un gran campión, xa estaba ao bordo da retirada cando empezaba Gabriel, e quería seguir o seu exemplo.
Empezou en 1951, pero as súas primeiras carreiras foron por dentro de Mallorca, ata que un club chamado Unión Ciclista de Tarrasa foino a buscar e fíxoo profesional.
Profesional de 1953 a 1962, durante os cales admirou ao belga Rick Van Looy porque era rápido como el, chorou o día que Miguel Gual colgou a bicicleta, coñeceu a dureza do Tour de Francia e nun Xiro de Italia decidiu o adeus ao terrible sacrificio de ser ciclista para gañarse a vida.
Nunha etapa do Xiro de Italia de 1961 fíxose po un xeonllo nunha caída sobre o arcén cheo de gravilla. Tiveron que evacuarlo en helicóptero xunto con Jesús Galdeano, que se caeu con el. Dixéronlle que se quedaría coxo e decide con trinta e un anos retirarse do ciclismo profesional.
Dous anos antes da súa retirada, en novembro de 1959, casouse cunha muller excepcional, María Bauzá Bauzá, coa que ten cinco fillos tamén excepcionais: Juan, que é médico; Gabriel, Licenciado en Empresariais; Rosa, diplomada en Enfermeria; Miguel, que segue a tradición familiar e é agricultor e finalmente Margarita, que no seu día foi a primeira muller Fisioterapeuta de España.
Cando deixou a bicicleta de todo, comprouse unha moto e logo un coche e dedicouse a ser payés. Económicamente equivocouse de elección, xa que tiña que investir de facer turismo, pero espiritualmente acertou. Segundo as súas propias palabras é feliz como agricultor.
Escapouse do campo para volver ao mesmo, anos máis tarde, pero afortunadamente contando xa con outros medios, que lle permitiron dar aos seus fillos o que el mesmo non puido ter.
TRIUNFOS: 1954, vencedor do G. P. de Martorell.
1955, vencedor do Trofeo Masferrer, do Trofeo Borras e do Trofeo Sprint.
1956, Vencedor da Clásica dos Portos e do Trofeo Borras.
1957, vencedor dunha etapa da Volta a Andalucia e do G. P. de Sabadell.
1958, vencedor da Volta a Andalucía.
1959, vencedor do Trofeo Masferrer. 
1960, vencedor dunha etapa da Volta a Andalucía.
XIRO DE ITALIA: 1957 (31º), 1961 (43º).
TOUR DE FRANCIA: 1957 (55º).
VOLTA A ESPAÑA: 1955 (6º, máis unha etapa), 1956 e 1957 retírase. 1958 (24º), 1959 (23º), 1960 Retírase antes de finalizar. 1961 (28º, máis unha etapa) e 1962 (45º).
Outros resultados dignos de mención: 1955 terceiro na Volta a Asturias e segundo, máis unha etapa na Volta a Cataluña.
1958, segundo no Campionato de España de Montaña.
EQUIPOS: 1953, U. C. Tarrasa. 1954, Pena Solera-Cacaolat. 1955, Splendid-d´Alessandro. 1956, Minaco-Peogeot. 1957, Ignis-Doniselli. 1958-1960, Faema. 1961, Catigene. 1962, Ferrys.

luns, 21 de xullo de 2014

EL TOUR DE LOS ABANDONOS ILUSTRES

Terminaba mi último post la semana pasada antes de la última etapa del tríptico de los Vosgos con la pregunta: ¿Qué pasara mañana?. Predecía que era difícil de imaginar porque en el Tour todo seguía vivo a pesar de que los abandonos eran la cruz de las carreras, y en el Tour no son una excepción.
En una carrera de tres semanas como son el Giro de Italia, Vuelta a España o Tour de Francia, los abandonos son la cruz de la competición en los que ningún ciclista participante quiere verse involucrado.
En esta 101º edición del Tour, con muchos días de lluvia, de niebla, de carreteras imposibles, de pavés, de subidas incesantes con sus bajadas peligrosas y a falta de la última semana, el Tour ya hace días que perdió a sus dos máximos favoritos, una circunstancia que ni los más viejos del lugar recuerdan que se hubiese producido nunca.
El ciclismo no es solo: subidas, bajadas, contrarreloj, escapadas, sprints. También las caídas, las enfermedades e incluso los fuera de control forman parte del juego que hacen que un ciclista se tenga que ir a casa después de dedicar toda una temporada preparando la carrera.
Hoy, quiero dedicar este post a todos esos ciclistas que se tuvieron que ir a casa:
1ª Etapa: Leeds-Harrogate.- Mark Cavendish. El ciclista inglés del equipo belga (Omega Pharma Quick Step), se fue al suelo en la primera etapa, más concretamente a falta de solo 150 metros para la llegada, viéndose obligado a abandonar después de querer seguir en carrera. El diagnóstico había sido una factura acromio-clavicular en el hombro derecho de la que ya fue operado.
2ª etapa: York-Sheffield.- Sacha Modolo, este italiano del equipo (Lampre-Merida), se vio obligado a abandonar a causa de una enfermedad viral que lastró su rendimiento desde el inicio del Tour.
4ª etapa: Le Touquet Paris Plage-Lille.- Andy Schleck, el luxemburgués del (Trek), fiel a su curiosa tradición después de haberse proclamado campeón del Tour 2010 tras la eliminación por dopaje de Alberto Contador, volvió a abandonar en una ronda por etapas, a causa de una caída en la tercera etapa, camino de Londres. Andy tenía dañados los ligamentos de la rodilla derecha. Después de viajar a la ciudad suiza de Basilea para someterse a exámenes complementarios fue sometido a una operación quirúrgica.Los médicos se encontraron con la rodilla de Andy muy dañada, con roturas parciales en los ligamentos colaterales y cruzados, el menisco desgarrado y una lesión en el cartílago articular, lo que puede complicar la rehabilitación del ciclista.
De todas maneras no había llegado en plena forma a este Tour, donde estaba después de las tres primeras etapas en la 56ª posición a 2 minutos y 44 segundos del actual líder, Vincenzo Nibali (Astana).
Greg Henderson, el ciclista del equipo belga (Lotto-Belisol), se vio involucrado en una caída conjunta en una rotonda junto a sus compañeros Lars Bak y Bart De Clerq mientras iba en las posiciones de cabeza, siendo el peor parado. Fue sometido a una cirugía, debido a un corte de doce centímetros en su rodilla derecha.
5ª etapa: Ypres-Arenberg Porte du Hainault.- Chris Froome (Sky), en la épica etapa del Pavés, el ganador de la pasada edición fue uno de los que tuvo que subirse al coche del equipo y decir adiós. Dos caídas en esta etapa antes del inicio de los tramos del pavés hicieron que Froome desistiera de defender una posible revalidación de su maillot amarillo en París. Este incidente acercan a Chris a la próxima Vuelta Ciclista a España, carrera en la que ya fue segundo tras Juanjo Cobo en 2011 y cuarto en 2012.
Maximiliano Richeze, el argentino del Lampre-Merida tuvo que abandonar a causa de una grave caída en esta misma etapa que le propicio una grave herida en la rodilla derecha. No era la primera caída que tuvo en este Tour. En la segunda etapa se fue al suelo por culpa de la moto de un fotógrafo, que colisiono con él mandándole al suelo.
6ª etapa: Arras-Reims.- Egor Silin, el ruso del Katusha sufrió una aparatosa caída a falta de 79 kms. para la meta a causa del resbaladizo asfalto. Los posteriores análisis revelaron una fractura de clavícula, pasando el fin de semana en el hospital bajo supervisión médica, antes de ser intervenido.
Jesús Hernández.- El español del Tinkoff-Saxo se veía obligado a abandonar la carrera en esta sexta etapa a causa del  fuerte golpe que recibió provocado por una fuerte caída con síntomas de una conmoción cerebral. Alberto Contador perdía a uno de sus hombres de confianza para lo que quedaba de Tour.
Xabier Zandio.- El navarro del Sky también se fue al suelo junto con Egor Silin en esta sexta etapa, el fuerte golpe en el  pecho, hacía pensar en fractura de costillas. Pero a Dios gracias en el hospital de Laon, las radiografías revelaron que no sufría ninguna rotura, pero quedó ingresado y en observación vigilado por los médicos.
7ª etapa: Éprenay-Nancy.- Danny Van Poppel(Trek), era el ciclista más joven de este Tour y también tuvo que abandonar por culpa de una tendinitis, que ya sufría desde el inicio de la etapa y que le fue insoportable a mitad de carrera.
Darwin Atapuma, el colombiano del BMC y uno de los gregarios de Van Garderen en la montaña tuvo que abandonar por culpa de la caída que su mismo líder provocó al final de la última subida de esta séptima etapa. Las pruebas revelaron una fractura de fémur discal.
Matthias Frank, la mala suerte se volvió a cebar con el suizo del IAM Cycling. Una fractura de fémur fueron el motivo de su retirada en esta etapa, quedándose el equipo suizo sin su hombre fuerte para la general.
Stef Clement, el susto que en un principio dio a todo el mundo este holandés del Belkin, afortunadamente, no fue para tanto. Los mareos del principio después del fuerte golpe que recibió al caerse hacían pensar lo peor, pero en el hospital no se reveló ninguna lesión cervical, solo abrasiones en su codo y hombro.
8ª etapa: Tomblaine-Gerardmer.- Bart de Clerq (Lotto-Belisol), uno de los ayudantes de Van den Broeck en la montaña decía adiós a este Tour después de una caída en la parte inicial de la etapa dejándole con el tobillo roto. Ya se había caído en la cuarta etapa, pero esta vez no pudo continuar en carrera.
10ª etapa: Mulhouse-La Planche des BellesFilles.- Alberto Contador (Tinkoff-Saxo), saltaban las alarmas de todos los que estábamos viendo esta etapa cuando las cámaras de la moto enseñaban al español con el pie a tierra en el descenso del Petit Ballon. El Pistolero de Pinto intentó continuar después de que su rodilla derecha fuese vendada por el médico de carrera. La pasta con la que están hechos estos hombres todavía le permitió pedalear varios kilómetros pero ante el dolor insoportable y la dificultad para articular la rodilla hicieron que decidiese abandonar el segundo gran favorito de este Tour 2014. El diagnóstico fue una fisura en la meseta tibiar de la rodilla derecha, de momento no fue necesaria una intervención quirúrgica para su recuperación. Sera difícil pero no imposible poderle ver en la Vuelta a España.
Matthew Hayman, este australiano del Orica Green Edge ya venía lastrado de una caída del principio del Tour, hoy tras el rápido inicio de esta etapa hizo que perdiese contacto con el grupo principal. Tuvo que hacer toda la etapa en solitario entrando fuera de control.
11ª etapa: Bessançon-Oyonnax.- Fabian Cancellara, el suizo del Trek decidió el día de descanso no tomar la salida en esta etapa para descansar y preparar la segunda parte de la temporada y poder llegar en plena forma a los Campeonatos del Mundo, su gran objetivo esta temporada.
12ª etapa: Bourg en Bressel-Saint Étienne.- Andrew Talansky, ya estuvo a punto de abandonar en la undécima etapa. El americano del Garmin sufrió un fuerte dolor de espalda que lastró su rendimiento y a punto estuvo de provocarle el fuera de control, hoy decidió no tomar la salida.
David de la Cruz, Una curva a derechas y una dura caída en el kilómetro 94 de etapa fueron los motivos del abandono del ciclista catalán del NetApp-Endura. Intentó volver a subir a la bici, pero se vio obligado a abandonar. Una fractura de clavícula derecha fue el diagnóstico y la causa de la retirada del debutante español en el Tour de Francia.
13ª etapa: Saint Étienne-Chamrousse.-Alexander Porsev (Katusha), el actual campeón de Rusia no pudo evitar el fuera de control teniendo que hacer las maletas para preparar así futuras carreras.
Arthur Vichot, los problemas respiratorios que arrastraba este francés de FDJ en las etapas previas han sido el motivo principal por el cual ha decidido abandonar y no tomar la salida en esta etapa.
Dani Navarro, el calor le ha hecho pasar un mal  trago al asturiano del Cofidis. Problemas estomacales acentuados con las altas temperaturas le hicieron bajarse de la bicicleta en el avituallamiento y dar por concluida su participación en este Tour.
Janier Acebedo, el ciclista colombiano del Garmin, lastrado por las caídas en etapas anteriores, fue otro de los que ha tenido que abandonar. Apenas se le ha visto en carrera y su abandono acentúa el mal Tour de los colombianos, que contrasta fuertemente con su exitoso Giro de Italia.
14ª etapa: Grenoble-Risoul.- Rafael Valls, en las primeras rampas del Lautaret se descolgó este alicantino del Lampre-Merida. Tras unos cuantos kilómetros, decidió bajarse de la bicicleta por culpa de la tendinitis que sufría en su rodilla izquierda.
Dries Devenyns, hace el ciclista número 25 que se sube al coche de su director para irse a casa antes de tiempo.
El futuro ganador de esta 101ª edición del Tour de Francia 2014, vestirá por primera vez en su carrera el maillot amarillo en París, ya que los tres campeones que podían repetir: Alberto Contador, Andy Schleck o Chris Froome, han tenido que abandonar por culpa de las caídas, esta vez la suerte del campeón estuvo ausente.
Tenía que haber sido el Tour de la regeneración y el de la reconquista, sin embargo, fue el de los abandonos ilustres.

La grandeza que el ciclismo proporciona a sus campeones y a sus practicantes no es proporcional a la crueldad con que los maltrata llegado el momento.

venres, 18 de xullo de 2014

FAUSTO COPPI

Fausto Coppi (Il Campionissimo), naceu en Castellania, Alessandria (Italia), o 15 de setembro de 1919. Faleceu o 2 de xaneiro de 1960 en Tortosa, Alessandria (Italia).
Il Campionissimo, foi un ciclista italiano que tamén se lle coñecía polo alcumo de l´Airone. Considerado como un dos máis grandes ciclistas de todos os tempos. Toda unha carreira e unha vida de auténtica lenda. O máis grande e o máis admirado dos campións, pero foi tamén o máis atormentado e posto a proba. Físicamente desproporcionado, sobre a bicicleta era todo o contrario: feito para pedalear. Correu o seu primeiro Xiro de Italia aos 20 anos e gañouno pese á presenza de Gino Bartali. Nin a Segunda Guerra Mundial puido con el. Prisioneiro na fronte de Túnez, estivo ano e medio nun campo de concentración. Rehecho, gañou a Milán-San Remo de 1946 tras unha escapada de 147 quilómetros e 14 minutos de vantaxe na meta. Pouco despois, na súa primeira proba no estranxeiro, un critérium en Francia, conseguiu a vitoria atacando na mesma saída.
Pentacampeón do Xiro de Italia, en 1949 proclamouse campión da rólda italiana e do Tour de Francia, converténdose no primeiro dos poucos corredores da historia en conseguilo.
Fausto Coppi marcou unha época non só polas súas vitorias, senón polos seus métodos de adestramento, a súa alimentación, o seu concepto da profesión ciclista, que deron unha nova dimensión a este deporte. Campión e persoa fóra de serie, foi increíblemente desafortunado, con problemas tanto físicos como morais. Contraeu unha malaria tras unha viaxe en África, que con complicaciones broncopulmonares produciulle a morte.
De familia humilde, a súa primeira bicicleta non a conseguiu ata os 8 anos e foi para traballar como repartidor da tenda de comestibles da poboación veciña de Novi Ligure. En 1937, coñecería ao seu descubridor Biagio Cavanna que o animou a que participase en carreiras non profesionais. As excepcionais características físicas non tardaron en aflorar no mozo Coppi.
Dous anos despois, en 1939, pasa a profesionais onde gaña seis carreiras. Pero o salto á fama foi un ano despois cando, empezando como gregario de Gino Bartali, conseguiu o primeiro dos seus cinco Xiros. Ademais esta vitoria converteulle no corredor máis novo que se facía co triunfo absoluto no Xiro de Italia con 20 anos, 8 meses e 25 días, un récord aínda imbatido. Ademais en 1940 e 1941, proclámase Campión de Italia na especialidade de persecución. En 1942, establece o récord da hora no velódromo Vigorelli de Milán, deixando a marca en 45,872 km, un récord que resistiu 24 anos ata a plusmarca de Jacques Anquetil en 1966.
A guerra parte a súa carreira ascendente, ao ser enviado a África coa infantería Divisione Ravenna é feito prisioneiro polos ingleses e posto en liberdade en 1945.
En 1946, nace o lendario noviazgo entre Fausto Coppi e o equipo Bianchi, ao que estaría ligado durante unha década. A chegada de Coppi pronto dá os seus froitos cando gaña a súa primeira Milán-San Remo cunha épica fuga que empeza no paso do Turchino e que acaba cos 14 minutos de vantaxe sobre o segundo clasificado. O comentarista da radio Nicoló Carosio logo de narrar a chegada de Coppi e á espera de saber o nome do segundo clasificado anunciaba que transmitirían música de baile.
En 1949, chega a definitiva consagración internacional. Primeiro gaña a San Remo-Lombardia e o Xiro de Italia asinando unha das que serán as súas fazañas máis soadas: 192 quilómetros en solitario na etapa entre Cuneo e Pinerolo.

Co terceiro Xiro no peto, encara o seu primeiro Tour de Francia. Comezou moi mal, perdendo máis de media hora na primeira etapa. Pero sóubose recuperar, dominando as dúas etapas contra o reloxo e impoñéndose na etapa entre Briançon e Aosta. Ao final consegue a vitoria na xeral final sendo o primeiro home que consegue gañar Xiro e Tour o mesmo ano.
En 1950, ten un inicio de tempada espectacular. Gaña a Paris-Roubaix e a Flecha Valona. Pero a sorte dálle as costas cando na etapa do Xiro entre Vicenza e Bolzano, un corredor que vai por diante faille caer, provocándolle fractura de tres costelas polo que dá por concluída a tempada.
En 1951, as cousas non melloraron xa que o seu irmán Serse, tamén ciclista, morría no Xiro do Piamonte por mor doutra caída. A morte do seu irmán aféctalle sendo a causa de facer un discreto Xiro. De todas as maneiras, no Tour e aínda que sofre unha crise nerviosa, gaña a etapa alpina entre Gap e Briançon.
En 1952, volve ser un ano excepcional. Gaña tres etapas do Xiro, cinco do Tour, unha delas, a primeira chegada ao Alpe d´Huez da historia do Tour e chega co maillot amarelo a Paris.
En 1953, consegue o quinto Xiro e gaña o Campionato do Mundo de fondo en estrada en Lugano, pera xa a súa actividade estábase reducindo por culpa dalgúns accidentes.
En 1954 gaña unha das súas últimas grandes carreiras, o Xiro de Lombardia. En 1959 con algúns ciclistas franceses participa nunha carreira e nunha sesión de caza no Alto Volta (actual Burkina Faso), e alí é infectado pola malaria. O diagnistico da enfermidade foi feito con atraso e a enfermidade foi curada mal, polo que Fausto Coppi morreu con tan só 40 anos. 
Entre as miles de anécdotas coas que conta este Campionisimo está a da famosa foto na que se pode ver a Coppi e a Gino Bartali pasándose unha botella de auga no Col du Galibier na 11ª etapa do Tour de Francia de 1952. Tras un longo periodo de enemistad polo choque entre os seus ideais relixiosos (tamén se cre que puido ser por conflitos coas súas mulleres), Fausto Coppi que xa corría por entón nun equipo rival ao de Gino Bartali, ao ver que ao seu amigo e rival termináraselle a auga, tendeulle o botellín dicíndolle: ¿Toma Gino, bebe?. Quedando desde entón resolta a enemistad que desde facía varios anos caracterizáballes.
Profesional de 1940 a 1959 durante os cales gañou 122 carreiras, tivo a maglia rosa do Xiro 31 días e o maillot amarelo do Tour 19.
TRIUNFOS: 1940, Campión de Italia de persecución.
1941, Campión de Italia de persecución, vencedor do Xiro de Toscana, do Xiro de Veneto, do Xiro de Emilia, dos Tres Vales Varesinos e do Xiro de Milán con Ricci.
1942, Campión de Italia de fondo en estrada e Campión de Italia de persecución.
1945, vencedor da Copa Salvioni.
1946, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Romagna e do G. P. das Nacións.
1947, Campión do Mundo de persecución, Campión de Italia de persecución, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor do Xiro de Lombardia, do Xiro de Veneto, do Xiro de Emilia, do Xiro de Romagna, do G. P. das Nacións e a Travers Lousanne.
1948, Campión de Italia de persecución, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Emilia e dos Tres Vales Varesinos. 
1949, Campión do Mundo de persecución, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Veneto, do Xiro de Romagna e da Challenge Desgrange-Colombo.

1950, vencedor da Paris-Roubaix, da Flecha Valonna e do Xiro de Reggio Calabria. 
1951, vencedor do G. P. de Lugano e do G. P. de Brasschaat.
1952, vencedor do G. P. do Mediterráneo e do g. P. de Lugano.
1953, Campión do Mundo de fondo en estrada e vencedor do Trofeo Baracchi con Filippi.
1954, vencedor do Xiro de Lombardia, do Xiro de Compania, do Trofeo Baracchi con Filippi e da Copa Bernocchi.
1955, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor do Xiro de Compania, do Xiro dos Apeninos, do Trofeo Baracchi con Filippi e dos Tres Vales Varesinos.
1956, Vencedor do G. P. de Lugano.
1957, vencedor do Trofeo Varacchi con Baldini.
1959, vencedor dos Seis Días de Bos Aires con Batiz.
XIRO DE ITALIA: 1940 (1º, máis unha etapa), 1946 (2º, máis tres etapas), 1947 (1º, máis tres etapas), 1948 antes de ter que abandonar gaño dúas etapas, 1949 (1º, máis tres etapas e o premio da montaña), 1950 abandonou, 1951 (4º, máis dúas etapas), 1952 (1º, máis tres etapas), 1953 (1º, máis tres etapas), 1954 (4º, máis unha etapa, a contrarreloj por equipos e o Premio da Montaña), 1955 (2º, máis unha etapa), 1956 (abandonou) e 1958 (32º).
TOUR DE FRANCIA: 1949 (1º, máis tres etapas e o premio da Montaña), 1951 (10º, máis unha etapa) e en 1952 (1º, máis cinco etapas e o Premio da Montaña).
VOLTA A ESPAÑA: 1959 (abandonou).
Outros resultados dignos de mención: 1939, segundo na Copa Bernocchi, terceiro no Xiro de Piamonte, terceiro no Xiro de Milán e terceiro no Xiro dos Apeninos.
1940, terceiro nos Tres Vales Varesinos.
1942, segundo no Xiro de Milán.
1945, segundo no Xiro de Lazio.
1946, segundo no Campionato de Zurich.
1948, segundo no Campionato de Italia de fondo en estrada.
1949, terceiro no Campionato do Mundo de Fondo en estrada, segundo no Xiro de Piamonte e terceiro na Flecha Valona.
1950, terceiro no Xiro de Lombardia, segundo no Trofeo Baracchi, segundo no G. P. de Lugano e segundo na Roma-Nápoles-Roma.
1951, terceiro no Xiro de Lombardia, segundo no G. P. das Nacións e segundo no Xiro de Romagna.
1952, segundo na Paris-Roubaix, terceiro no Trofeo Baracchi e terceiro no Xiro de Emilia.
1954, segundo no Campionato de Italia de fondo en estrada, segundo no Xiro de Regio Calabria e segundo na Roma-Nápoles-Roma.
1955, segundo na Paris-Roubaix, segundo no Xiro de Romagna, segundo na Milán-Modena e terceiro na Roma-Nápoles-Roma.
1956, segundo no Xiro de Lombardia, segundo no Trofeo Baracchi e segundo na Copa Bernocchi.
1957, terceiro no G. P. de Lugano.
EQUIPOS: 1939-1942 Legnano. 1943-1945 Cicli Nulli Roma. 1946-1955 Bianchi. 1956-1957 Carpano
Coppi. 1958 Bianchi. 1959 Tricofilina Coppi.

domingo, 13 de xullo de 2014

RESUMEN DE LA PRIMERA SEMANA DEL TOUR DE FRANCIA 2014

El lunes 7 de julio con la disputa de la tercera etapa que finalizaba en Londres, el Tour se despedía de tierras británicas con la victoria al sprint de Marcel Kittel y con Vincenzo Nibali que continuaba líder.
El martes ya en Francia, Kittel nuevamente se imponía al sprint confirmándose como el rival a batir en las llegadas masivas, ya eran tres de cuatro.
Por otro lado, el vencedor del Tour 2011 Andy Schleck ha tenido que abandonar tras la caída del lunes, al tener dañado los ligamentos y el menisco de la rodilla derecha. También en esta cuarta etapa, Chris Froome sufrió una caída sin consecuencias importantes y Nibali conservaba el maillot amarillo de líder.
El Infierno del Norte en la etapa del miércoles castigó al vigente campeón y principal favorito al verse obligado a abandonar tras sufrir una segunda caída en esta etapa antes de iniciarse el primer tramo de pavé. Las condiciones climatológicas a lo largo del día resultaron muy adversas para todos los ciclistas, siendo la jornada del miércoles una verdadera escabechina a pesar de que antes de la salida se anunciaba la exclusión de dos tramos de los nueve de pavé. No fue un buen día para casi nadie a excepción de Vincenzo Nibali que en estas condiciones climatológicas se mueve como tiburón en el agua, así fue que rodó a la altura de los grandes campeones, rompiendo al propio Contador en el primer tramo de Pavé llegando a meta desfallecido a 2:32 de Nibali. El italiano completo una increíble etapa que ganó Lars Boom que había atacado en el momento justo. Una etapa que todos los ciclistas temían, ya que nadie como ellos saben que los adoquines torturan brazos, riñones, cuádriceps y, sobre todo, agotan psicológicamente, por eso fue que el pelotón termino desquiciado con muchos damnificados. Ya no hay más pavés, solo terreno para remontar que todavía queda mucho Tour.
Después del paso por el infierno del pavés en la jornada del jueves, los ciclistas clamaban por la tranquilidad, pero esta fue relativa ya que se rodó a 46, 3 kilómetros por hora.
Tras la tempestad suele llegar la calma, pero hablar de tregua en el Tour de Francia es tan difícil y desconocido que todos saben que aquí no existe. La etapa posterior a la batalla del pavés y anterior a las cumbres de los Vosgos tendría que haber sido como un día de descanso activo, pero la lluvia, el viento y las caídas,  unido a los abanicos en los kilómetros finales hicieron que se fracturara el pelotón y se acentuara el nerviosismo, convirtiéndola en un reguero de abandonos.
Por culpa de uno de estos abanicos, el rey Kittel, vio cortada su racha de tres triunfos al quedar rezagado. Ocasión que aprovechó su compatriota André Greipel para hacerse con la victoria  en Reims.
Los favoritos salvaron el día sin mayores contratiempos, sin cambios en la general y diferencias intactas. Contador y Valverde a 2.11 y 2.37 del "Tiburón" Vincenzo Nibali.
No obstante la felicidad no fue completa. Contador y Porte, ahora líder del Sky, perdieron sendos gregarios: Jesús Hernández y Xabier Zandio. En el caso de Contador, se quedó sin su amigo personal, su compañero de habitación y su mejor gregario que tenía reservado para la montaña.
El viernes nueva jornada llana, donde dos cotas finales, de cuarta categoría, pondrían algo de salsa a una etapa, a priori, destinada al sprint aunque los puertos finales redujeron el grupo final. Pero ello no quiere decir que la emoción y la épica del ciclismo quedaran fuera de lugar. Fue la última etapa llana antes de la llegada del primer bloque montañoso en los Vosgos. En lo que llevamos de carrera la carretera va madurando a los ciclistas tras unas jornadas llenas de tensión y de trampas, además del mal tiempo y las dificultades sobre el pavé. Antes de volver a ver batallas en la lucha por la general hoy tocaba otra etapa en terreno llano. Los ciclistas rodaron muy rápido durante todo el día y de nuevo las caídas hicieron acto de presencia en los últimos metros. La lucha sin cuartel entre los velocistas que superaron los dos últimos puertos fue a muerte, teniendo que ser la foto-finish quien dictase sentencia en Nancy: Trentin superó a Sagan. 
Matteo Trentin no celebró la victoria tras cruzar la línea de meta porque creía que Peter Sagan le había rebasado en el último golpe de riñón. Pero su equipo le informó por la radio: “Eres el vencedor”. 
Vicenzo Nibali continúa líder de la general y Alejandro Valverde, que avanza de la décima a la octava posición, sigue como primer español. 
Ayer se disputo la primera del tríptico de los Vosgos y precisamente cuando faltaban 50 kilómetros llegó la lluvia, momento que aprovecho Alberto Contador para hacer estallar la tempestad.
Una etapa con trampa final. No solo por esa lluvia, sino por los tres puertos finales, especialmente los dos últimos, que eran autenticas paredes, cortas pero muy intensas. La etapa se la llevo el francés del Ag2r Blel Kadri que se enfundaba el maillot de la montaña, mientras Contador agitó la carrera en esos últimos puertos consiguiendo recortar tres segundo a Nibali y algo más al resto de sus rivales. Una etapa en la que los ciclistas cruzaron la línea de meta sudorosos por el esfuerzo, mojados por la lluvia, doloridos por el ácido láctico que ataca a los músculos de las piernas en esas duras pendientes. No es una epidemia sino una consecuencia lógica sin excepciones, ya que le duelen al líder lo mismo que al farolillo rojo, lo mismo que a Contador protagonistas todos de este Tour en los primeros escarceos con la dureza de la montaña. 
Hoy segunda etapa de media montaña por el macizo de los Vosgos que presentaba seis puertos. El primero de ellos ya de salida y el último se coronaba a 43 kilómetros de la meta. Una distancia demasiado lejana para que los gallos se implicaran en la pelea, sobre todo en vísperas del primer gran día de alta montaña. Tony Martin del Omega, como si de una contrarreloj se tratara, rodo en solitario los últimos 59 kilómetros entrando triunfador en la meta de Mulhouse. Tony Galopin es ahora el nuevo líder con 1:34 sobre Nivali y 2:40 sobre Tiago Machado que ahora es tercero. 
El protagonismo de esta etapa lo acaparó Joaquim “Purito” Rodríguez, que luchó por los puntos de la montaña. El catalán, sin pretensiones en la general, hoy nos demostró que si tiene ambiciones en este Tour: nada más ni nada menos que el maillot de lunares rojos y seguramente algún triunfo de etapa en las cimas fuera de categoría, hoy de momento ya araño sus once primeros puntos. 
¿Que pasará mañana?, es difícil de imaginar, pero los franceses en su Fiesta Nacional vibrarán con su compatriota vestido de amarillo como líder del Tour. Los pronósticos dicen que lo perderá porque la etapa será espectacular y en la que sólo los líderes estarán delante, pero ojo, él también puede ser uno de los elegidos porque el amarillo es casi una cuestión de estado y porque hay mucho Tour y todo sigue vivo.