Foi un ciclista español completo e moi bo ao sprint, dos mellores españois dos anos 50. Destacou como sprinter, sen ser Miguel Poblet, fíxoo tamén como escalador, sen ser Bahamontes, ata nas cronometradas, como se dicía antes, chegou a sorprender nalgunhas ocasións. Demarraba de forma espectacular, como o demostrou ao gañar a etapa Zaragoza-Lérida na súa primeira participación, en 1955, na Volta a España. Chegaron preto da meta de Lérida un grupo de dezaseis corredores que se destacaron sobre o resto do pelotón. Emilio Rodríguez, Oñaederra, Gay, Laurendi, Bergaud, Geminiani, Jarqué, Serra, Saura, Chacón, Schneider, Lazarides, Vivier, Agut, Bauwens e Company que foi o máis rápido na disputa do sprint, gañando a etapa e deixando a súa tarxeta de visita. Ese ano nomeárono o mellor ciclista español e decimocuarto mellor de Europa. Sendo os seus maiores éxitos deportivos os obtidos na Volta a España onde obtivo dous triunfos de etapa.
Na etapa Valladolid-Madrid da Volta a España de 1956, á altura de Villacastin (Segovia), cando ían escapados o francés Dotto, Antonio Gelabert e Campany, a Gelabert saíuselle o tubular índose ao chan e arrastrando a Campany na caída, quedando inconsciente ata que a ambulancia chegou ao hospital de Madrid onde o recuperou, todas as emisoras de radio dábano por morto.
Que nun pobo tan pequeno como Sant Joan nacesen tres ciclistas como Miguel Gual, Karmany e Gabriel llo achacaban á situación xeográfica do pobo, incomunicado e no centro da illa, cun ambiente moi pechado e familiar, aínda que san e con moita fame.
O alto nivel de vida de agora non permite que en Mallorca saian ciclistas como naquela época xa que entón había que escapar correndo e pedaleando do fame, pois non había as facilidades de agora.
Gabriel Campany era un mozo como os demais da súa época, escola ata os trece anos e logo traballar no campo, que era a saída de entón para a maioría. O que ocorre é que o exemplo do seu medio irmán Miguel Gual empuxoulle cara ao ciclismo profesional. Unha profesión moi sufrida, pero na que polo menos se manexaban algunhas pesetillas.
Como era o pequeno dunha familia de nove irmáns, a súa nai non quería que se dedicase ao ciclismo porque pensaba que ía morrer dun esforzo. Pero a Gabriel gustáballe aquilo porque indo e vindo en bicicleta do cuartel de Aviación de Son San Joan espertouse nel as ganas polo ciclismo. Ademais o seu medio irmán Miguel Gual, que fora un gran campión, xa estaba ao bordo da retirada cando empezaba Gabriel, e quería seguir o seu exemplo.
Empezou en 1951, pero as súas primeiras carreiras foron por dentro de Mallorca, ata que un club chamado Unión Ciclista de Tarrasa foino a buscar e fíxoo profesional.
Profesional de 1953 a 1962, durante os cales admirou ao belga Rick Van Looy porque era rápido como el, chorou o día que Miguel Gual colgou a bicicleta, coñeceu a dureza do Tour de Francia e nun Xiro de Italia decidiu o adeus ao terrible sacrificio de ser ciclista para gañarse a vida.
Nunha etapa do Xiro de Italia de 1961 fíxose po un xeonllo nunha caída sobre o arcén cheo de gravilla. Tiveron que evacuarlo en helicóptero xunto con Jesús Galdeano, que se caeu con el. Dixéronlle que se quedaría coxo e decide con trinta e un anos retirarse do ciclismo profesional.
Dous anos antes da súa retirada, en novembro de 1959, casouse cunha muller excepcional, María Bauzá Bauzá, coa que ten cinco fillos tamén excepcionais: Juan, que é médico; Gabriel, Licenciado en Empresariais; Rosa, diplomada en Enfermeria; Miguel, que segue a tradición familiar e é agricultor e finalmente Margarita, que no seu día foi a primeira muller Fisioterapeuta de España.
Cando deixou a bicicleta de todo, comprouse unha moto e logo un coche e dedicouse a ser payés. Económicamente equivocouse de elección, xa que tiña que investir de facer turismo, pero espiritualmente acertou. Segundo as súas propias palabras é feliz como agricultor.
Escapouse do campo para volver ao mesmo, anos máis tarde, pero afortunadamente contando xa con outros medios, que lle permitiron dar aos seus fillos o que el mesmo non puido ter.
TRIUNFOS: 1954, vencedor do G. P. de Martorell.
1955, vencedor do Trofeo Masferrer, do Trofeo Borras e do Trofeo Sprint.
1956, Vencedor da Clásica dos Portos e do Trofeo Borras.
1957, vencedor dunha etapa da Volta a Andalucia e do G. P. de Sabadell.
1958, vencedor da Volta a Andalucía.
1959, vencedor do Trofeo Masferrer.
1960, vencedor dunha etapa da Volta a Andalucía.
XIRO DE ITALIA: 1957 (31º), 1961 (43º).
TOUR DE FRANCIA: 1957 (55º).
VOLTA A ESPAÑA: 1955 (6º, máis unha etapa), 1956 e 1957 retírase. 1958 (24º), 1959 (23º), 1960 Retírase antes de finalizar. 1961 (28º, máis unha etapa) e 1962 (45º).
Outros resultados dignos de mención: 1955 terceiro na Volta a Asturias e segundo, máis unha etapa na Volta a Cataluña.
1958, segundo no Campionato de España de Montaña.
EQUIPOS: 1953, U. C. Tarrasa. 1954, Pena Solera-Cacaolat. 1955, Splendid-d´Alessandro. 1956, Minaco-Peogeot. 1957, Ignis-Doniselli. 1958-1960, Faema. 1961, Catigene. 1962, Ferrys.
Ningún comentario:
Publicar un comentario