Il Campionissimo, foi un ciclista italiano que tamén se lle coñecía polo alcumo de l´Airone. Considerado como un dos máis grandes ciclistas de todos os tempos. Toda unha carreira e unha vida de auténtica lenda. O máis grande e o máis admirado dos campións, pero foi tamén o máis atormentado e posto a proba. Físicamente desproporcionado, sobre a bicicleta era todo o contrario: feito para pedalear. Correu o seu primeiro Xiro de Italia aos 20 anos e gañouno pese á presenza de Gino Bartali. Nin a Segunda Guerra Mundial puido con el. Prisioneiro na fronte de Túnez, estivo ano e medio nun campo de concentración. Rehecho, gañou a Milán-San Remo de 1946 tras unha escapada de 147 quilómetros e 14 minutos de vantaxe na meta. Pouco despois, na súa primeira proba no estranxeiro, un critérium en Francia, conseguiu a vitoria atacando na mesma saída.
Pentacampeón do Xiro de Italia, en 1949 proclamouse campión da rólda italiana e do Tour de Francia, converténdose no primeiro dos poucos corredores da historia en conseguilo.
Fausto Coppi marcou unha época non só polas súas vitorias, senón polos seus métodos de adestramento, a súa alimentación, o seu concepto da profesión ciclista, que deron unha nova dimensión a este deporte. Campión e persoa fóra de serie, foi increíblemente desafortunado, con problemas tanto físicos como morais. Contraeu unha malaria tras unha viaxe en África, que con complicaciones broncopulmonares produciulle a morte.
De familia humilde, a súa primeira bicicleta non a conseguiu ata os 8 anos e foi para traballar como repartidor da tenda de comestibles da poboación veciña de Novi Ligure. En 1937, coñecería ao seu descubridor Biagio Cavanna que o animou a que participase en carreiras non profesionais. As excepcionais características físicas non tardaron en aflorar no mozo Coppi.
Dous anos despois, en 1939, pasa a profesionais onde gaña seis carreiras. Pero o salto á fama foi un ano despois cando, empezando como gregario de Gino Bartali, conseguiu o primeiro dos seus cinco Xiros. Ademais esta vitoria converteulle no corredor máis novo que se facía co triunfo absoluto no Xiro de Italia con 20 anos, 8 meses e 25 días, un récord aínda imbatido. Ademais en 1940 e 1941, proclámase Campión de Italia na especialidade de persecución. En 1942, establece o récord da hora no velódromo Vigorelli de Milán, deixando a marca en 45,872 km, un récord que resistiu 24 anos ata a plusmarca de Jacques Anquetil en 1966.
A guerra parte a súa carreira ascendente, ao ser enviado a África coa infantería Divisione Ravenna é feito prisioneiro polos ingleses e posto en liberdade en 1945.
En 1946, nace o lendario noviazgo entre Fausto Coppi e o equipo Bianchi, ao que estaría ligado durante unha década. A chegada de Coppi pronto dá os seus froitos cando gaña a súa primeira Milán-San Remo cunha épica fuga que empeza no paso do Turchino e que acaba cos 14 minutos de vantaxe sobre o segundo clasificado. O comentarista da radio Nicoló Carosio logo de narrar a chegada de Coppi e á espera de saber o nome do segundo clasificado anunciaba que transmitirían música de baile.
En 1949, chega a definitiva consagración internacional. Primeiro gaña a San Remo-Lombardia e o Xiro de Italia asinando unha das que serán as súas fazañas máis soadas: 192 quilómetros en solitario na etapa entre Cuneo e Pinerolo.
En 1950, ten un inicio de tempada espectacular. Gaña a Paris-Roubaix e a Flecha Valona. Pero a sorte dálle as costas cando na etapa do Xiro entre Vicenza e Bolzano, un corredor que vai por diante faille caer, provocándolle fractura de tres costelas polo que dá por concluída a tempada.
En 1951, as cousas non melloraron xa que o seu irmán Serse, tamén ciclista, morría no Xiro do Piamonte por mor doutra caída. A morte do seu irmán aféctalle sendo a causa de facer un discreto Xiro. De todas as maneiras, no Tour e aínda que sofre unha crise nerviosa, gaña a etapa alpina entre Gap e Briançon.
En 1952, volve ser un ano excepcional. Gaña tres etapas do Xiro, cinco do Tour, unha delas, a primeira chegada ao Alpe d´Huez da historia do Tour e chega co maillot amarelo a Paris.
En 1953, consegue o quinto Xiro e gaña o Campionato do Mundo de fondo en estrada en Lugano, pera xa a súa actividade estábase reducindo por culpa dalgúns accidentes.
En 1954 gaña unha das súas últimas grandes carreiras, o Xiro de Lombardia. En 1959 con algúns ciclistas franceses participa nunha carreira e nunha sesión de caza no Alto Volta (actual Burkina Faso), e alí é infectado pola malaria. O diagnistico da enfermidade foi feito con atraso e a enfermidade foi curada mal, polo que Fausto Coppi morreu con tan só 40 anos.
Entre as miles de anécdotas coas que conta este Campionisimo está a da famosa foto na que se pode ver a Coppi e a Gino Bartali pasándose unha botella de auga no Col du Galibier na 11ª etapa do Tour de Francia de 1952. Tras un longo periodo de enemistad polo choque entre os seus ideais relixiosos (tamén se cre que puido ser por conflitos coas súas mulleres), Fausto Coppi que xa corría por entón nun equipo rival ao de Gino Bartali, ao ver que ao seu amigo e rival termináraselle a auga, tendeulle o botellín dicíndolle: ¿Toma Gino, bebe?. Quedando desde entón resolta a enemistad que desde facía varios anos caracterizáballes.
Profesional de 1940 a 1959 durante os cales gañou 122 carreiras, tivo a maglia rosa do Xiro 31 días e o maillot amarelo do Tour 19.
TRIUNFOS: 1940, Campión de Italia de persecución.
1941, Campión de Italia de persecución, vencedor do Xiro de Toscana, do Xiro de Veneto, do Xiro de Emilia, dos Tres Vales Varesinos e do Xiro de Milán con Ricci.
1942, Campión de Italia de fondo en estrada e Campión de Italia de persecución.
1945, vencedor da Copa Salvioni.
1946, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Romagna e do G. P. das Nacións.
1947, Campión do Mundo de persecución, Campión de Italia de persecución, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor do Xiro de Lombardia, do Xiro de Veneto, do Xiro de Emilia, do Xiro de Romagna, do G. P. das Nacións e a Travers Lousanne.
1948, Campión de Italia de persecución, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Emilia e dos Tres Vales Varesinos.
1949, Campión do Mundo de persecución, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor da Milán-San Remo, do Xiro de Lombardia, do Xiro de Veneto, do Xiro de Romagna e da Challenge Desgrange-Colombo.
1951, vencedor do G. P. de Lugano e do G. P. de Brasschaat.
1952, vencedor do G. P. do Mediterráneo e do g. P. de Lugano.
1953, Campión do Mundo de fondo en estrada e vencedor do Trofeo Baracchi con Filippi.
1954, vencedor do Xiro de Lombardia, do Xiro de Compania, do Trofeo Baracchi con Filippi e da Copa Bernocchi.
1955, Campión de Italia de fondo en estrada, vencedor do Xiro de Compania, do Xiro dos Apeninos, do Trofeo Baracchi con Filippi e dos Tres Vales Varesinos.
1956, Vencedor do G. P. de Lugano.
1957, vencedor do Trofeo Varacchi con Baldini.
1959, vencedor dos Seis Días de Bos Aires con Batiz.
XIRO DE ITALIA: 1940 (1º, máis unha etapa), 1946 (2º, máis tres etapas), 1947 (1º, máis tres etapas), 1948 antes de ter que abandonar gaño dúas etapas, 1949 (1º, máis tres etapas e o premio da montaña), 1950 abandonou, 1951 (4º, máis dúas etapas), 1952 (1º, máis tres etapas), 1953 (1º, máis tres etapas), 1954 (4º, máis unha etapa, a contrarreloj por equipos e o Premio da Montaña), 1955 (2º, máis unha etapa), 1956 (abandonou) e 1958 (32º).
TOUR DE FRANCIA: 1949 (1º, máis tres etapas e o premio da Montaña), 1951 (10º, máis unha etapa) e en 1952 (1º, máis cinco etapas e o Premio da Montaña).
VOLTA A ESPAÑA: 1959 (abandonou).
Outros resultados dignos de mención: 1939, segundo na Copa Bernocchi, terceiro no Xiro de Piamonte, terceiro no Xiro de Milán e terceiro no Xiro dos Apeninos.
1940, terceiro nos Tres Vales Varesinos.
1942, segundo no Xiro de Milán.
1945, segundo no Xiro de Lazio.
1946, segundo no Campionato de Zurich.
1948, segundo no Campionato de Italia de fondo en estrada.
1949, terceiro no Campionato do Mundo de Fondo en estrada, segundo no Xiro de Piamonte e terceiro na Flecha Valona.
1950, terceiro no Xiro de Lombardia, segundo no Trofeo Baracchi, segundo no G. P. de Lugano e segundo na Roma-Nápoles-Roma.
1951, terceiro no Xiro de Lombardia, segundo no G. P. das Nacións e segundo no Xiro de Romagna.
1952, segundo na Paris-Roubaix, terceiro no Trofeo Baracchi e terceiro no Xiro de Emilia.
1954, segundo no Campionato de Italia de fondo en estrada, segundo no Xiro de Regio Calabria e segundo na Roma-Nápoles-Roma.
1955, segundo na Paris-Roubaix, segundo no Xiro de Romagna, segundo na Milán-Modena e terceiro na Roma-Nápoles-Roma.
1956, segundo no Xiro de Lombardia, segundo no Trofeo Baracchi e segundo na Copa Bernocchi.
1957, terceiro no G. P. de Lugano.
EQUIPOS: 1939-1942 Legnano. 1943-1945 Cicli Nulli Roma. 1946-1955 Bianchi. 1956-1957 Carpano
Coppi. 1958 Bianchi. 1959 Tricofilina Coppi.
Ningún comentario:
Publicar un comentario