 |
| BEAT BREU |
Beat Breu, naceu en St. Gallen (Suiza), o 23 de outubro de 1957.
Profesional de 1979 a 1996.
Foi un corredor de etapas que se distinguiu eminentemente polas súas condicións de escalador nato de gran temperamento. Como afeccionado gañou en dúas ocasións a Travesía de Lausane (1976 e 1977).
Beat Breu, é fillo de Max Breu ciclocrosista suizo, que competiu a finais dos anos 40 e principio dos 50, sen grandes resultados a resaltar. Beat Breu debuta no ciclismo profesional con 21 anos, tras unha longeva traxectoria no ciclismo profesional retírase en 1996 cosechando un total de 33 vitorias, destacando sobremanera a etapa reina do Tour de Francia de 1982 en Alpe d´Huez, onde se deu a coñecer internacionalmente. Durante o seu dilatada traxectoria seguindo os pasos do seu pai participou en numerosas probas de Ciclocross, labrándose un gran palmarés nesta disciplina, cabo destacar os dous campionatos nacionais de 1988 e 1994.
Na súa segunda tempada como profesional ficha polo prestixioso equipo Ti-Raleigh holandés, no que coincide con ciclistas contrastados como Kneteman e Jan Raas, a nova promesa Bert Oosterbosch e o veterano incombustible Joop Zoetemelk.
En 1982 chega o seu eclosión internacional no Tour de Francia como gran vueltómano dinamitando etapas de alta montaña pirenaica como alpina diante do mismísimo Bernard Hinault que na alta montaña non pode seguir o seu ronsel.
En plena madurez deportiva inicia a súa aventura italiana, nunha das grandes escuadras do pelotón internacional o Carreira-Inoxpran, no que coincide con tres grandes vueltómanos en plenitude de condicións Stephen Roche, Roberto Visentini e Urs Zimmerman, neste equipo tamén destacaba o prometedor escalador Claudio Chiappucci, xunto ao velocista Guido Bontempi e o todoterreno Massimo Ghirotto. Neste equipo repítense certos paralelismos co Ti-Raleigh, ante tanto ciclista con clase non consegue brillar, e a súa palmarés vese minguado en ambas campañas só consegue dous triunfos.
Durante as seguintes campañas, ficha polo Isotonic-Cyndarella equipo suizo onde coincide con Rolf Jaermann e Fabian Füsch, ao ter poucas figuras Breu consegue reverdecer laureles e engrosar na súa palmarés 7 vitorias, destacando unha etapa do tour de Romandia.
A curva número 14 do Alpe d´Huez en orde descendente situada a 1055 m. está dedicada a Beat Breu recordando a súa vitoria de 1982.
TRIUNFOS: 1979, Campionato Suizo de Montaña.
1980, o Graps-Voralp.
1981, o Campionato de Zurich, a Volta a Suiza, dúas etapas e o Gran Premio da Montaña, a Fensisberg e o Aberto de Ktzbuhel.
1982, o Aberto de Ktzbuhel.
1983, o Campionato Suizo de Montaña, o Graps-Voralp, o Aberto de Ktzbuhel e a Chur-Arosa.
XIRO DE ITALIA: 1979 (23º) e 1981 (8º, máis unha etapa).
TOUR DE FRANCIA: 1982 (6º, máis dúas etapas) e 1983 (22º). 1985 (23º). 1986 (74º). 1989 (21º) e 1990 (42º).
Nunca participou na Volta a España.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1982, 4º, máis unha etapa e o Gran Premio da Montaña da Volta a Suiza.
1988, 3º no Campionato do Mundo de Ciclocross.
1994, o campionato de Suiza de Cyclo-cross.
EQUIPOS: 1979, Wilora-Impala. 1980, Ti-Raleigh. 1981-1984, Cilo Aufina. 1985-1986, Carreira-Inoxpran. 1987-1988, Isotonic-Cyndarella. 1989-1990 Weinman. 1991-1995, Blaker e 1996, Appezaller Kläse.
Profesional de 1979 a 1996.
Foi un corredor de etapas que se distinguiu eminentemente polas súas condicións de escalador nato de gran temperamento. Como afeccionado gañou en dúas ocasións a Travesía de Lausane (1976 e 1977).
Beat Breu, é fillo de Max Breu ciclocrosista suizo, que competiu a finais dos anos 40 e principio dos 50, sen grandes resultados a resaltar. Beat Breu debuta no ciclismo profesional con 21 anos, tras unha longeva traxectoria no ciclismo profesional retírase en 1996 cosechando un total de 33 vitorias, destacando sobremanera a etapa reina do Tour de Francia de 1982 en Alpe d´Huez, onde se deu a coñecer internacionalmente. Durante o seu dilatada traxectoria seguindo os pasos do seu pai participou en numerosas probas de Ciclocross, labrándose un gran palmarés nesta disciplina, cabo destacar os dous campionatos nacionais de 1988 e 1994.
Na súa segunda tempada como profesional ficha polo prestixioso equipo Ti-Raleigh holandés, no que coincide con ciclistas contrastados como Kneteman e Jan Raas, a nova promesa Bert Oosterbosch e o veterano incombustible Joop Zoetemelk.
En 1982 chega o seu eclosión internacional no Tour de Francia como gran vueltómano dinamitando etapas de alta montaña pirenaica como alpina diante do mismísimo Bernard Hinault que na alta montaña non pode seguir o seu ronsel.
En plena madurez deportiva inicia a súa aventura italiana, nunha das grandes escuadras do pelotón internacional o Carreira-Inoxpran, no que coincide con tres grandes vueltómanos en plenitude de condicións Stephen Roche, Roberto Visentini e Urs Zimmerman, neste equipo tamén destacaba o prometedor escalador Claudio Chiappucci, xunto ao velocista Guido Bontempi e o todoterreno Massimo Ghirotto. Neste equipo repítense certos paralelismos co Ti-Raleigh, ante tanto ciclista con clase non consegue brillar, e a súa palmarés vese minguado en ambas campañas só consegue dous triunfos.
Durante as seguintes campañas, ficha polo Isotonic-Cyndarella equipo suizo onde coincide con Rolf Jaermann e Fabian Füsch, ao ter poucas figuras Breu consegue reverdecer laureles e engrosar na súa palmarés 7 vitorias, destacando unha etapa do tour de Romandia.
A curva número 14 do Alpe d´Huez en orde descendente situada a 1055 m. está dedicada a Beat Breu recordando a súa vitoria de 1982.
TRIUNFOS: 1979, Campionato Suizo de Montaña.
1980, o Graps-Voralp.
1981, o Campionato de Zurich, a Volta a Suiza, dúas etapas e o Gran Premio da Montaña, a Fensisberg e o Aberto de Ktzbuhel.
1982, o Aberto de Ktzbuhel.
1983, o Campionato Suizo de Montaña, o Graps-Voralp, o Aberto de Ktzbuhel e a Chur-Arosa.
XIRO DE ITALIA: 1979 (23º) e 1981 (8º, máis unha etapa).
TOUR DE FRANCIA: 1982 (6º, máis dúas etapas) e 1983 (22º). 1985 (23º). 1986 (74º). 1989 (21º) e 1990 (42º).
Nunca participou na Volta a España.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1982, 4º, máis unha etapa e o Gran Premio da Montaña da Volta a Suiza.
1988, 3º no Campionato do Mundo de Ciclocross.
1994, o campionato de Suiza de Cyclo-cross.
EQUIPOS: 1979, Wilora-Impala. 1980, Ti-Raleigh. 1981-1984, Cilo Aufina. 1985-1986, Carreira-Inoxpran. 1987-1988, Isotonic-Cyndarella. 1989-1990 Weinman. 1991-1995, Blaker e 1996, Appezaller Kläse.
Ningún comentario:
Publicar un comentario