CHARLY GAUL

Charli Gaul alcumado como o Anxo das Montañas por ser amigo da saraiba, da choiva, da néboa e da neve, naceu en Pfaffenthal (Luxemburgo) o 8 de decembro de 1932. Faleceu nun hospital de Luxemburgo o 6 de decembro de 2005, por mor dunha embolia pulmonar dous días antes de cumprir os 73 anos.

Foi un ciclista luxemburgués que se coroou como un dos grandes da súa época, quizais o mellor escalador que o ciclismo coñeceu; tamén foi bo rodador, contrarreloxista e superespecialista en grandes probas por etapas. Atopándose particularmente a gusto cando as condicións climatolóxicas eran adversas, calidade que aproveitaba para atacar aos seus rivais.

Correr en bicicleta naqueles tempos e gañar como o facía el era unha cuestión propia de semidioses, que se conxuraban para ser indolentes a todas as adversidades e poder forxar así a súa propia lenda moi preto do ceo, moi alto, nas cimas onde só os máis fortes poden retarse.

Era un home de aspecto fráxil con rostro triste e pernas desproporcionadamente curtas. Tiña unha expresión triste e tímida no seu rostro, marcada cunha melancolía insondable, como si unha deidade malvada forzouno a practicar unha profesión maldita no medio de ciclistas poderosos e implacables.

Primeiro traballou nunha carnicería e despois como matachin nun matadoiro en Bettembourg antes de converterse en profesional o 3 de maio de 1953, á idade de 20 anos. Para entón xa gañara máis de 60 carreiras como afeccionado. Comezou a competir en 1949. Na súa primeira carreira fóra de Luxemburgo gañou unha etapa na subida de Grossglockner durante o Circuíto de Austria cando tiña 17 anos, establecendo un récord de etapa.

A súa primeira carreira profesional foi o Critérium da Polymultipliée, que terminou oitavo. A súa primeira vitoria profesional foi en 1953 en Luxemburgo, no campionato nacional de ciclocrós. Chegou segundo o mesmo ano na carreira por etapas do Critérium du Dauphiné Libéré . Ao ano seguinte foi segundo no campionato de Luxemburgo (que gañou seis veces), gañou unha etapa no Dauphiné Libéré e gañou unha medalla de bronce no campionato mundial de 1954.

O cume da súa carreira foi no Xiro de Italia de 1956, onde realizou unhas soberbias etapas nos Dolomitas e máis concretamente na do Bordone, onde bateu ao francés Jacques Anquetil.

Relatan as crónicas que nese Xiro, nos Dolomitas, o termómetro comezou a descender ata marcar os 10 graos baixo cero. “O ceo volveuse negro e a choiva, que ao principio era como un suave refresco para os ciclistas, converteuse en saraiba, un martirio sobre as costas dos corredores”. Moitos, incluído o gran Bahamontes, non tardaron en retirarse. O líder do Xiro ata ese día, o italiano Fornara, resistiu poucos quilómetros máis. Por diante, só, coa mirada á fronte, sentado sobre a súa bicicleta e sen cejar na súa pedaleo estaba Charly Gaul. Tan grande foi o esforzo e tan inclementes eran as condicións que caeu inconsciente ao cruzar unha meta que só alcanzaron 43 ciclistas. Ao día seguinte non lembraba nada, pero gañara o primeiro dos seus dous Xiros. O primeiro non italiano que chegaba vestido de rosa a Milán era o Anxo das Montañas, ese home era Charly Gaul.

Charly Gaul no Tour de Francia de 1958, coa estrada como
mais lle gustaba.

Despois dese día, nacera unha lenda do ciclismo, a do home que era capaz de desafiar como ninguén ao propio clima. Ao ano seguinte, no mesmo escenario, a sorte foille adversa. Pero en 1959 tomouse o desquite.

No Tour de Francia de 1958, gañou tres etapas contra o crono, unha das cales foi a cronoescalada do Mont Ventoux na que tivo que verllas co español Federico Martín Bahamontes. Na etapa seguinte con final en Gap perdeu 11 minutos por dificultades técnicas e mecánicas, pero na última etapa dos Alpes lanzaría toda a súa furia nun ataque definitivo na subida Chartreuse sacando máis de quince minutos ao líder, sentenciando así o Tour de Francia.

Era un 16 de xullo, e antes de afrontar a última etapa alpina, Gaul estaba a 16 minutos e tres segundos do líder, Raphael Geminiani. O clima cálido e algún erro propio labor durante a primeira semana de carreira deixaban ao luxemburgués moi lonxe e case descartado para loitar por xeneral daquel Tour. Todo iso, a pesar de superar ao mestre da crono, Xaques Anquetil na primeira contrarreloxo longa e ao Aguia de Toledo (Bahamontes), capaz de voar máis alto que ninguén nos cumes, na cronoescalada ao Mont Ventoux.

Pois ben, ese día, deixou escrito con letras de ouro o seu nome na carreira máis importante do mundo. Os deuses dos cumes se confabularon para recibir aos corredores con frío, choiva e néboa. Un gran ‘aderezo’ para os catro colosos alpinos que había que superar. Eran 219 quilómetros entre Briançon e Aix lles Bains. Nese día indómito, gris e desafiante, Gaul atopou nesas condicións ao seu mellor aliado e rubricou unha das grandes xestas do ciclismo. Ese 16 de xullo de 1958, o mundo rendeuse ante o Anxo das Montañas.

Ademais, obtivo boas clasificacións noutras participacións, tanto no Xiro como no Tour. Ao provir dun país pequeno, viuse en ocasións en equipos mixtos, xa que naquela época, o Tour adoitaba disputarse por equipos nacionais, o cal lle prexudicou ao non contar con bos gregarios.

Nos últimos anos o ciclista que máis lle lembrou polo seu estilo de correr foi Marco Pantani, do cal Gaul foi amigo. Da mesma maneira que o ciclista italiano, tamén Gaul pasou por moitos problemas cando se retirou; en principio ocupouse da xestión dunha cervexaría con moi pouco éxito e resultados lamentables. Despois caeu no abismo do alcol, aínda que tivo a forza de levantarse e conseguir traballar no Museo do Deporte de Luxemburgo.

 No ano 2002 foi designado como un dos ciclistas máis destacados da historia ao ser elixido para formar parte da Sesión Inaugural do Cycling Hall of Fame da UCI.

Este era o Charly Gaul, o Anxo das Montañas, o corredor que era amigo da choiva, o que coa estrada bordeada de neve era moito máis ciclista; un dos poucos que son lembrados por facerse máis forte canto peores eran as condicións climatolóxicas.

Profesional de 1953 a 1965, durante os cales conseguiu 52 vitorias.

TRIUNFOS: 1954, Campión de Luxemburgo de Ciclocrós e vencedor do Circuito Seis Provincias.

1955, vencedor do Tour Sueste.

1956, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada, vencedor de tres etapas do Xiro de Italia e o Premio da Montaña e do Circuíto de Luxemburgo.

1957, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada.

1958, vencedor de catro etapas do Tour de Francia, do Mont Faron, da Lle Bettex, do G. P. Forteresse Luxemburgo e do Trofeo Edmond Gentil.

1959, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada, vencedor do Xiro de Italia, máis tres etapas e do Premio da montaña, do Circuíto de Luxemburgo e da Lle Bettex.

1960, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada e vencedor de Lle Bettex.

1961, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada e vencedor do Circuíto de Luxemburgo.

1962, Campión de Luxemburgo de fondo na estrada e de ciclocrós.

XIRO DE ITALIA: 1956 (1º), 1957 (4º, máis dúas etapas), 1958 (3º, máis 1 etapa), 1959 (1º), 1960 (3º, máis unha etapa), 1959 (1º), 1960 (3º, máis unha etapa), 1961 (4º, máis unha etapa), e en 1962 abandona.

TOUR DE FRANCIA: 1953 e 1954 abandona, 1955 (3º, máis dúas etapas e premio da montaña), 1956 (13º, mais dúas etapas e premio da montaña), 1957 abandona, 1958 (1º), 1959 (12º, máis unha etapa), 1961 (3º, máis unha etapa), 1962 (4º) e en 1963 abandona.

Nunca participou na Volta a España.

Outros resultados dignos de mención: 1953, terceiro na Volta a Luxemburgo e segundo na Dauphine Liberei. 1954, segundo na Volta a Luxemburgo e terceiro no Campionato do Mundo de fondo na estrada. 1955, terceiro na Volta a Luxemburgo. 1958 terceiro na Challenge Desgrange-Colombo.

EQUIPOS: 1953-1954 Terrot- Hutchinson. 1955 Magnat- Debon. 1956-1958 Faema-Guerra. 1959-1960 Emi. 1961-1962 Gazzola. 1963 Peugeot- BP e 1964-1965 Lamot- Libertas.