CHRIS FROOME

Christopher Clive Froome, naceu en Nairobi, (Quenia), o 20 de maio de 1985), é un ciclista de ruta kenyata, nacionalizado británico.

O haber nacido en Nairobi, debeuse a que os seus pais (orixinarios da cidade de Brighton) trasladáronse alí por motivos laborais. En Quenia comezou a practicar ciclismo na modalidade de mountain bike. Aos 15 anos foi vivir sen a súa familia a Johannesburgo (Sudáfrica), onde comezou a practicar o ciclismo en ruta. En 2006 e 2007 representou a Quenia nos Campionatos do Mundo sub-23. En maio de 2008, adoptou a nacionalidade británica, a dos seus pais e avós.

Comezou a súa carreira profesional no modesto equipo Team Konica Minolta no ano 2007, onde gañou a 6ª etapa do Circuíto de Xapón. En Sudáfrica adestraba regularmente con Robert Hunter, quen lle viu boas calidades e recomendou a súa contratación ao Barloworld. No mes de setembro, fichou polo equipo británico para a tempada 2008. A finais de ano, foi seleccionado polo equipo do Reino Unido para os Campionatos do Mundo celebrados na localidade italiana de Varese, unha vez nacionalizouse británico no mes de maio dese mesmo ano.

En 2009 gaña o Xiro do Capo II superando a Jay Thompson e Daryl Impey, 2º e 3º respectivamente. No ano 2010 fichou polo equipo británico Sky Professional Cycling Team. No Xiro non tivo unha actuación destacada. No seu equipo aseguran que enfermou na última semana, e, na penúltima etapa, con final en Aprica, foi expulsado da carreira por subir o Mortirolo, supostamente, agarrado a un coche.

Na tempada 2011, e tras serlle diagnosticada Bilharzia e concedida excepción médica para poder recuperarse da enfermidade, protagonizou unha gran actuación na que case logra a vitoria nunha das Grandes Voltas. En setembro de 2011 acudiu á Volta Ciclista a España como gregario do seu compatriota Bradley Wiggins. Con todo, a súa gran contrarreloxo, ademais do seu saber estar na alta montaña e unha vitoria de etapa, con final no porto de Pena Cabarga, en Cantabria, supúxolle terminar 2º na clasificación xeral individual, xusto por diante de Wiggins, e só superado polo gañador, o español Juanjo Cobo. Ademais, a diferenza entre ambos foi de só 13 segundos. Froome tivo opcións de vitoria ata a última etapa.

Grazas a esta soberbia actuación, pasou a ser tido en conta como un dos grandes favoritos para gañar unha gran volta na tempada seguinte.

No ano 2012 preparouse para o asalto ao Tour de Francia, aínda que, en principio, partía como gregario. Foi un Tour polémico para Froome, xa que tratou de deixar en evidencia ao seu compañeiro, compatriota e líder do equipo Sky, Bradley Wiggins, cando en dúas etapas de montaña arrincou e este non puido seguir o seu ritmo, querendo demostrar a súa superioridade fronte ao líder do equipo, ante a mirada de todo o mundo. Gañou a sétima etapa e acabou 2º na clasificación xeral final, só por detrás de Wiggins. A pesar desta polémica, Froome sempre deixou claro que Wiggins era o líder do equipo.

Por mor destes feitos, especulouse que para a tempada 2013, Froome abandonaría o Sky Procycling para poder ser o líder dunha escuadra que lle axudase nos seus obxectivos, cousa que non ocorreu finalmente, xa que decidiu permanecer no equipo Sky xunto a Bradley Wiggins para axudarlle a conseguir un segundo Tour de Francia.

Nos Xogos Olímpicos de Londres 2012, participou na proba de Contrarreloxo, na que obtivo a medalla de bronce, subindo ao podio xunto ao vencedor e medalla de ouro, o seu compatriota e compañeiro no equipo Sky Bradley Wiggins, e a medalla de prata, o alemán Tony Martin.

Con todo, estes resultados pasáronlle factura na súa actuación na Volta a España, na que partía como líder do equipo ao non participar Bradley Wiggins. A pesar do cansazo acumulado, conseguiu ser 4º na clasificación xeral, a máis de 10 minutos do vencedor, o español Alberto Contador, que regresaba despois dunha sanción de dous anos imposta a finais de 2010.

Estando establecido xa como un dos grandes favoritos do pelotón internacional, Froome comezou 2013 con varias vitorias importantes, contando a xeral do Circuíto de Omán, unha etapa na Tirreno-Adriático, o Critérium Internacional, a xeral do Circuíto de Romandía e unha etapa e a xeral do Criterium do Dauphiné como triunfos máis destacados.

Estas vitorias, a forza que demostrou en toda a primeira parte da tempada, unidas á ausencia de Wiggins do 9 inicial do Sky que partiu para o Tour de Francia, convertíanlle no máximo favorito sobre o papel, para alzarse co triunfo en París, como así foi, onde sacou máis de 4 minutos ao segundo clasificado, o colombiano Nairo Quintana. Despois da rolda francesa, apenas participou nun par de probas.

Novamente, a tempada 2014 comezouna cun calendario específico para o Tour. Comezou gañando no Circuíto de Omán, pero logo, dores de costas e unha gripe afastárono das estradas. Regresou no Circuíto de Romandía, carreira que gañou grazas ao seu triunfo na contrarreloxo final. Posteriormente fixo unha concentración de duas semans no Teide e xa en xuño correu o Critérium do Dauphiné onde gañou as duas primeiras etapas e foi líder da carreira ata a penúltima etapa, con chegada a Finhaut-Emosson, cedendo a camisola de líder a Alberto Contador, quen atacou a falta de 2 km . Na última etapa, con final en Courchevel, perdeu todas as súas opcións na xeral, cando un desfalecemento levouno a perder 5 minutos e acabar fora do top 10 da proba.

Con todo, no Tour de Francia non puido defender o seu título xa que caeu tres veces en dúas etapas consecutivas, a cuarta e a quinta, sufrindo unha pequena fractura na boneca esquerda e outra na man dereita, polo que tivo que abandoar.

Tras este infortunio, preparouse para afrontar a Volta a España, á cal acudiu tamén Alberto Contador. Na segunda seman, deixou algunhas dúbidas sobre o seu estado físico na montaña, pero logo empezou a mellorar a súa forma e as etapas de montaña con chegadas na Farrapona e o Porto de Ancares, tivérono como protagonista, aínda que en ambas as etapas venceu Contador no último quilómetro. Froome terminou en 2ª posición, por detrás de Contador tras unha bonita batalla entre ambos, a que non puido ter lugar no Tour, xa que o corredor español tamén abandonou a rolda francesa tras unha dura caída. Ademais, Froome gañou a clasificación como o máis combativo da Volta.
Froome comezou a tempada 2015, como é característico nel nos últimos anos, gañando voltas importantes, como a Volta a Andalucía e o Critérium do Dauphiné, ademais de varias etapas de ambas as voltas.

Comezou moi forte o Tour de Francia, sendo líder desde as primeiras etapas e gañando a primeira etapa de montaña sacando varios minutos de vantaxe aos seus rivais máis directos. Con todo, nas últimas etapas alpinas perdeu forza e o colombiano Nairo Quintana, segundo na xeral, recortoulle bastante vantaxe, aínda que non a suficiente para arrebatarlle o Tour, que acabou vencendo, levándose, ademais, a camisola de puntos vermellos da montaña. Foi a súa segunda vitoria no Tour.

Con todo, debido á portentosa exhibición que fixo na primeira etapa pirenaica, onde descolgou facilmente a todos os seus rivais, e á forza dos seus gregarios, especialmente o australiano Richie Porte e o británico Geraint Thomas, provocou unha onda de reaccións en contra por parte dos afeccionados, que acusaron a Froome en particular e ao Team Sky en xeral, de doparse. Froome chegou mesmo a recibir insultos, escupitajos e, tamén, lanzamento de vasos e botellas cheos de ouriños en plena carreira.

A finais de agosto, decidiu tomar parte na Volta a España. Con todo, tivo que abandonar a proba debido a unha caída ao comezo da 11ª etapa, a etapa reina, na que perdeu ao redor de 8 minutos con respecto ao gañador da mesma, o vasco Mikel Landa.

Comezou a tempada 2016 correndo a Volta a Catalunya na que se deron cita todos os grandes ciclistas do panorama mundial incluíndo aos gañadores das tres últimas Grandes voltas, Alberto Contador, Fabio Aru e o propio Froome, así como outros grandes homes como Nairo Quintana, Joaquim Rodríguez, Daniel Martin, Richie Porte, entre outros. Quintana foi o vencedor final e Froome quedou en 8ª posición.

Despois disputou o Circuíto de Romandía, onde gañou unha etapa, e, novamente, o seu rival Nairo Quintana foi o vencedor final. Máis tarde, venceu o Critérium do Dauphiné, onde se atopou de novo co español Alberto Contador, conseguindo o seu terceiro cordón neste certame. Con iso, entra no grupo de corredores que máis veces gañouno xunto a Nello Lauredi, Luís Ocaña, Bernard Hinault e Charly Mottet.

En xullo fíxose co seu terceiro cordón no Tour de Francia, sacando máis de 4 minutos ao segundo clasificado, o francés Romain Bardet, e gañando 2 etapas.

Nos Xogos Olímpicos de Río de Xaneiro 2016, participou na proba de Contrarreloxo, na que obtivo a medalla de bronce. Despois participou na súa última carreira da tempada, a Volta a España. Adxudicouse a undécima etapa finalizada en Pena Cabarga (onde xa gañara en 2011) e colocouse segundo na xeral tras Nairo Quintana, a minuto e medio. Con todo, na décimo quinta etapa acabada en Aramón Formigal, sufriu un corte con respecto a Quintana e Alberto Contador, perdendo máis de dous minutos co colombiano e situándose a 3:37 na xeral a falta dunha semana para a finalización da proba. Gañou a contrarreloxo entre Jávea e Calpe, recortando máis de dous minutos a Nairo, aínda que finalmente non puido co suramericano na última etapa de montaña, volvendo quedar 2º na Volta a España por terceira vez na súa carreira.

No ano 2017, Chris Froome conseguiu gañar por cuarta vez, terceira consecutiva, o Tour de Francia. Con todo, o seu dominio non foi tan grande como nos anos anteriores, aínda que dispoñía dun gran equipo que lle facilitou a tarefa, en especial o corredor vasco Mikel Landa, cuarto en París, as diferenzas cos seus rivais foron moito menores. Mentres que noutros anos Froome daba un golpe de autoridade nas primeiras etapas de montaña, desmoralizando aos seus rivais, neste ano os 5 primeiros da clasificación xeral han estado apiñados en diferenzas de menos de 2 minutos ata o final da rolda. Froome gañou o Tour máis con intelixencia e tenacidade que con forza e con ataques. Nesta ocasión os seus principais rivais foron o colombiano Rigoberto Urán, o francés Romain Bardet e o italiano Fabio Aru. Por primeira vez Froome non gañou ningunha etapa nun dos seus Tours vitoriosos.

Ademais, este ano consagrouse como un dos grandes ciclistas da historia ao conseguir tamén impoñerse na Volta a España. Ningún corredor lograba un dobrete en duas Grandes Voltas o mesmo ano desde que Alberto Contador logrouno en 2008, conseguindo o Xiro de Italia e a Volta a España. Ademais, foi o terceiro ciclista na historia en gañar o dobrete Tour-Volta o mesmo ano.
Froome impúxose na rolda española por 2:15 minutos ao italiano Vincenzo Nibali, co que tivo unha intensa loita, na que cada día un sacaba vantaxe ao outro, e ao seguinte perdía o recuperado, con caídas e atrasos polo medio, e así sucesivamente cada día durante a última emocionante semana. Foi unha rolda que resultou especial porque Alberto Contador, gran rival do británico, despedíase do ciclismo profesional, acabando quinto ao final en Madrid. Froome conseguiu gañar 2 etapas, ademais da clasificación por puntos, e levou a camisola vermella durante 19 etapas, desde a 3ª ata o final.

O 20 de setembro participou no Campionato Mundial Contrarreloxo, celebrada en Bergen, Noruega. Conseguiu a medalla de bronce.

O 13 de decembro a Unión Ciclista Internacional (UCI) confirmou que o ciclista británico foi notificado por un resultado analítico adverso (AAF) de Salbutamol en exceso por 1000 ng/m. A mostra foi colleitada o 7 de setembro durante a Volta a España, e o corredor foi notificado o 20 de setembro.

O control antidopaxe foi planeado e levado a cabo por Cycling Anti-Doping Foundation ( CADF), o organismo independente encargado pola UCI, a cargo de definir e implementar a estratexia antidopaxe no ciclismo. A análise da mostra B confirmou os resultados da mostra A de o ciclista, e os procedementos de descargos están a levarse a cabo de acordo con regúlas antidopaxe da UCI.

Á espera de saber que sucederá tras o seu positivo, Froome comezou o 2018 competindo nalgunhas probas, como a Volta a Andalucía, coa idea de coller forma para o seu primeiro desafío do ano, o Xiro de Italia, proba na que non compite desde 2010. Ata o momento de comezar o Xiro, Froome non lograra ningunha vitoria. Con todo, logrou a vitoria final na corsa rosa, ademais de 2 vitorias de etapa, unha na 14ª etapa, na que se coroaba o Monte Zoncolan, e outra na 19ª, tamén etapa de alta montaña, na cal culminou unha escapada en solitario de 80 Quilómetros que lle serviu para lograr o liderado desprazando a Simon Iates, quen se afundiu na etapa e, mesmo, acabou fóra do top ten da xeral. Froome tamén conseguiu a camisola da montaña.

Esta gran vitoria converte a Froome nun dos poucos cicistas en lograr a vitoria nas 3 Grandes Voltas, e formar parte dese selecto grupo xunto a Eddy Merckx, Bernard Hinault, Jacques Anquetil, Alberto Contador, Felice Gimondi e Vincenzo Nibali. Con todo, se Froome é finalmente sancionado, probablemente perderá a vitoria na pasada Volta 2017 e no actual Xiro 2018.

Profesional desde 2007 e actual membro do equipo británico Team Sky, de categoría UCI ProTeam. Durante a súa carreira profesional ha corrido tamén nos equipos Team Konica Minolta e Barloworld.

 Está considerado como un dos corredores máis fortes do mundo en carreiras por etapas, sendo un dos mellores escaladores da actualidade e tamén, un dos mellores contrarreloxistas. Proba diso son as súas dúas medallas de bronce conseguidas nesta disciplina nos Xogos Olímpicos de Londres 2012 e Río de Xaneiro 2016.

No seu palmarés ten máis de 40 vitorias como profesional, sendo as máis importantes os 4 Tours de Francia (edicións de 2013, 2015, 2016 e 2017), unha Volta a España (2017) e un Xiro de Italia (2018), ademais de 14 vitorias de etapa en Grandes Voltas (2 etapas no Xiro de Italia, 7 etapas no Tour de Francia e 5 etapas na Volta a España), así como algunhas prestixiosas voltas por etapas tales como o Circuíto de Omán 2013 e 2014, o Critérium Internacional 2013, o Circuíto de Romandía 2013 e 2014 e tres Critérium do Dauphiné (en 2013, 2015 e 2016). Ademais, conta tamén con outros 4 podios en Grandes Voltas sen vitoria final: un 2º posto no Tour de Francia 2012, e tres veces 2º na Volta a España (edicións de 2011, 2014 e 2016).

En 2013, 2015 e 2017 foi galardoado coa Bicicleta de Ouro como o mellor ciclista do ano; ademais obtivo o segundo posto en 2016.

Esta tempada segue competindo e gañando, pero coa espada de Damocles sobre as súas costas polo positivo con salbutamol na Volta a España do ano pasado e pendente de resolución. Ten dereito a defenderse e a un proceso xusto, por suposto. Pero un equipo como o Sky e un ciclista como Froome, que tanto avogaron pola limpeza, deberían ser máis coidadosos cos danos colaterais.

O británico, di estar "limpo", espero e desexo que a decisión chegue o máis rápido posible e non lle prive das súas vitorias.

XIRO DE ITALIA: 2009 (36º), 2010 abandoa e en 2018 (1º).

TOUR DE FRANCIA: 2008 (84º), 2012 (2º), 2013 (1º), 2014 abandoa, 2015, (1º), 2016 (1º) e 2017 (1º).

VOLTA A ESPAÑA: 2011 (2º), 2012 (4º), 2014 (2º), 2015 abandoa, 2016 (2º) e 2017 (1º).

TRIUNFOS: 2007, vencedor de una etapa do Xiro das Rexións e dunha etapa do Circuíto de Xapón.

 2009, vencedor dunha etapa do Xiro do Capo.

2011, vencedor dunha etapa da Volta a España.

2012, vencedor dunha etapa do Tour de Francia.

2013. vencedor do Circuíto de Omán, máis unha etapa, unha etapa da Tirreno-Adriático, Criterium Internacional, máis unha etapa, Circuíto de Romandía, máis unha etapa e o Tour de Francia, máis tres etapas.

2014, vencedor do Circuíto de Omán, máis unha etapa, do Circuíto de Romandía, máis unha etapa, de dúas etapas do Critérium Internacional e do Premio da Combatividade da Volta a España.

2015, vencedor da Volta a Andalucia, máis unha etapa, do Critérium do Dauphiné, máis dúas etapas, do Tour de Francia, máis unha etapa e a clasificación da montaña.

2016, vencedor da Herald Sun Tour, máis unha etapa, dunha etapa do Circuíto de Romandía, do Critérium do Dauphiné, máis unha etapa, do Tour de Francia, máis dúas etapas e dúas etapas da Volta a España.

2017, vencedor do Tour de Francia, da Volta a España, máis dúas etapas, a clasificación por puntos e a clasificación da combinada.

2018, vencedor do Xiro de Italia, máis dúas etapas e a clasificación da montaña.

Outros resultados dignos de mención: 2007, terceiro nos Xogos Panafricanos en ruta. 2010, segundo no Campionato do Reino Unido Contrarreloxo. 2011, segundo na clasificación xeral final da Volta a España. 2012, segundo na clasificación xeral do Tour de Francia e terceiro no Campionato Olímpico Contrarreloxo. 2013, segundo no UCI World Tour. 2014, segundo na Volta a España. 2016, terceiro no Campionato Olímpico contrarreloxo, segundo na Volta a España e terceiro no UCI World Tour. 2017, terceiro no Campionato Mundial cotrarreloj.

EQUIPOS: 2007 Team Konica Minolta. 2008-2009 Barloworld e desde 2010 no Team Sky.