Ciclista británico aínda en activo, recoñecido como un gran velocista que logrou 43 vitorias de etapa nas Grandes Voltas: 15 no Xiro de Italia, 25 no Tour de Francia e 3 na Volta a España. Ademais é moi bo especialista en pista, onde logrou 2 medallas de ouro na proba Madison, carreira por puntos e scratch nos Campionatos Mundiais de Ciclismo en Pista dos Angeles con Robert Hayles en 2005. Ese mesmo ano gañou a carreira por puntos do Campionato de Europa en pista e en Mánchester en 2008.
Tamén se proclamou Campión do Mundo en ruta no 2011, no Mundial disputado en Copenhague.
Iniciouse no mundo do ciclismo á idade de 13 anos, logo de competer anteriormente en BMX.
É profesional desde a metade da tempada 2005 cando foi fichado polo equipo continental alemán Team Spakasse correndo as súas primeiras carreiras en ruta, o Tour de Berlín e a Volta a Gran Bretaña. A tempada 2006 comézaa cunha segunda posición na 8ª etapa do Tour de Langkawi. En marzo volve á pista gañando a medalla de ouro en scratch nos Xogos da Commonwealth. A partir de maio comezan as súas vitorias en carreiras por etapas, gañando unha no Tour de Thuringe, dous no Tour de Berlín onde ademais culminou 2º na xeral e unha na Carreira da Solidariedade e dos Campións Olímpicos. Isto conduciulle a gañarse un posto no ciclismo de primeiro nivel ao ser fichado polo T-Mobile a partir de agosto de 2006 e ata o final da tempada, chegando o seu mellor resultado durante a Volta a Gran Bretaña, onde conseguiu, tres segundos postos e gañar a clasificación dos puntos. Isto axudoulle a garantirlle unha prórroga do contrato para as tempadas 2007 e 2008. No T-Mobile, comezou a tempada 2007 con vitorias na semi-clásica belga Scheldeprijs Vlaanderen, dúas vitorias nos Catro Días de Dunkerque e outras dúas na Volta a Catalunya. Estes triunfos motivaron que fose seleccionado para o Tour de Francia. Con todo, non tivo éxito na súa participación, caídas nas etapas 1ª e 2ª deixárono moi magullado, eliminándoo da disputa de dúas das etapas propicias para velocistas. Abandonou o Tour na 8ª etapa de forma planificada cando a carreira chegou ás etapas de montaña nos Alpes, afirmando que era infeliz por non haber ter polo menos un lugar entre os primeiros nalgunha etapa.
A principio de outubro, conseguira o seu 11ª vitoria no Circuíto Franco-Belga, converténdose no terceiro ciclista con máis vitorias no devandito Circuíto, por detrás de Edvald Boasson Hagen (15) e Alessandro Petacchi (14). Entre esas vitorias están, as tres vitorias en carreiras do UCI Prol Tour, as dúas na Volta a Catalunya e unha no Tour de Benelux. Ese mesmo ano, xunto con Sandy Casar foron os primeiros ciclistas en asinar a carta da UCI na loita contra o dopaxe.
En 2008 continuou no equipo que ante o alexamento da empresa T-Mobile pasou a denominarse Team High Road e posteriormente Team Columbia cando dita empresa fíxose cargo do patrocinio. Regresou á pista debido aos Xogos Olímpicos de Pekín, que dixo que eran á sua prioridade para a tempada. O 29 de marzo xunto ao seu compañeiro Bradley Wiggins convertéronse en Campións do Mundo de Madison ao gañar aos Campións do Mundo en Mánchester. Seguiu competindo en estrada con éxito e gañou as súas primeiras etapas dunha Gran Volta, ao conseguir dúas vitorias no Xiro de Italia. Continuou o seu éxito no Tour de Francia cando gañou a 5ª etapa, a 8ª e a 12ª, converténdose así no primeiro británico en gañar tres etapas do Tour no mesmo ano. A fin de prepararse para os Xogos Olímpicos de Pekín en agosto, retirouse do Tour antes do inicio da 15ª etapa. El e o seu mánager, Bob Stapleton chegaron mutuamente a un acordo en que continuar máis dos Alpes era un risco innecesario nas súas esperanzas Olímpicas. Pero, xunto co seu compañeiro Bradley Wiggins, non gañaron ningunha medalla xa que terminou 8º en Madison. A pesar do fracaso en Pekín, finalizou a tempada como o máis gañador dese ano con 17 vitorias seguido de Tom Boonen e o seu compañeiro de equipo André Greipel (14).
A tempada 2009 comezouna disputando o Tour de Qatar, onde renovou á sua rivalidad con Tom Boonen, que gañou a carreira e a primeira etapa, pero Cavendish non só logrou dúas etapas, senón que tamén gañou dúas etapas no Tour de California, de novo superando a Boonen no sprint final. Foi unha sorpresa a súa inclusión no equipo británico para o Campionato do Mundo de pista, onde competiu na carreira de scratch e o madison. A tempada europea iníciaa na Tirreno-Adriático, onde gañou unha etapa, logo participou na súa primeira carreira clásica, a Milán-San Remo. Os seus rivais dixeran que esa carreira era imposible que el a gañase pero seguiu a Heinrich Haussler e nos últimos 200 metros superouno para gañar por pouco o sprint e a carreira. Foi a súa primeira vitoria nunha carreira coñecida como unha dos cinco monumentos do ciclismo. Repetiu vitoria gañando dúas etapas dos Tres Días da Panne, onde tamén gañou a clasificación por puntos. Ao comezo do Xiro de Italia o Team Columbia gañou a contrarreloxo por equipos, vestíndose a maglia rosa de líder, converténdose no primeiro ciclista británico en usala.
As dúas primeiras etapas, foron infrutuosas xa que foi superado na liña de meta por Alessandro Petacchi na primeira etapa quedándose atrapado detrás dunha caída perdendo posibilidades de esprintar ao día seguinte. Con todo impuxo o seu dominio gañando 3 etapas antes de abandonar na 13ª etapa, argumentando que necesitaba descansar para comezar os preparativos cara ao Tour de Francia. Continuou a súa preparación na Volta a Suiza, onde gañou as etapas 3ª e 6ª.
Continuando ca sua racha de éxitos, no Tour de Francia fíxose coa 2ª, 3ª, 10ª, 11ª, 19ª e a última etapa nos Campos Elíseos. Seis vitorias que lle fan unirse a unha lista de ciclistas de élite que logran máis de catro vitorias de etapa nun mesmo Tour. Igualmente convértese no cuarto ciclista británico con máis éxitos profesionais da historia.
A tempada 2010 non a comezou en boa forma. Na Milán-San Remo non puido defender o título, terminando no posto 89º a máis de 6 minutos do gañador Óscar Freire. Poucos días despois chegou a primeira vitoria, ao impoñerse na 2ª etapa da Volta a Cataluña. Logo participou no Tour de Romandia onde gaño a 2ª etapa, pero tras esa vitoria foi retirado da carreira polo equipo por un xesto obsceno realizado contra os seus detractores ao cruzar a liña de meta. En mayo, non correu o Xiro de Italia e optou por competir no Tour de California onde gañou a primeira etapa. Na Volta a Suiza foi foco de críticas ao ser o causante dunha espectacular caída de varios corredores na chegada da 4ª etapa, onde se saíu da liña e embistió a Heinrich Haussler. Non comezou en boa forma o Tour de Francia, caéndose na 1ª etapa a 3 km para o final. Logo se rehízo e gañou as etapas; 5ª, 6ª, 11ª, 18ª e 20ª chegando a 15 vitorias na rólda gala.
En setembro correu a súa primeira Volta a España. O seu equipo gañou a contrarreloxo inicial en Sevilla, vestíndose de vermello as dúas primeiras etapas. Logo gañou tres etapas e triunfou na clasificación dos puntos.
Na tempada 2011 logrou a primeira vitoria en febreiro cando gañou a 6ª etapa do Tour de Omán. Posteriormente gañou a Scheldeprijs Vlaanderen, a súa terceira vitoria tralos seus triunfos en 2007 e 2008, empatando o record con Piet Oellibrandt. Volveu ás presas o Xiro de Italia logo de estar ausente en 2010. Estivo no centro dunha polémica ao ser acusado polo español Fran Ventoso de subir agarrado ao coche do seu equipo na 9ª etapa con final no monte Etna. Conseguiu a súa primeira vitoria ao gañar a 10ª etapa, volvendo gañar a 12ª, antes de abandonar a carreira.
No Tour de Francia gañou 5 etapas, chegando a 20 vitorias na rólda gala e sendo o primeiro ciclista en gañar a etapa final tres anos consecutivos. Malia que lle foron descontados 20 puntos por terminar fora do límite de tempo nas etapas 18ª e 19ª, gañou por primeira vez a clasificación por puntos, converténdose no primeiro ciclista británico en gañar o maillot verde. O 4 de agosto o equipo HTC-Highroad anunciou que se retiraría ao final da tempada, alimentando as especulacións de que pasaría ao Sky Procycling. A finais de agosto, comezou a Volta a España intentando gañar unha etapa e entrar no selecto grupo de ciclistas que gañaron nas tres grandes o mesmo ano, pero abandonou durante a 4ª etapa sen haber tido opcións, porque o percorrido non lle era favorable. Logo de retirarse, participou na Volta a Gran Bretaña onde gañou a 1ª etapa e a etapa final en Londres. A finais de setembro formou parte do equipo británico no Campionato do Mundo de fondo en estrada en Copenhague. Despois de que o equipo controlou toda a carreira, a chegada resolveuse ao sprint cruzando a meta en primeiro lugar, proclamándose Campión do Mundo e tomando o maillot arco iris para a tempada 2012. Foi o segundo campión británico logo de Tom Simpson en 1965. Logo de moitas especulacións, por fin confirmouse o seu paso ao Sky para a tempada 2012, levándose a Bernhard Eisel un dos seus lanzadores.
Comezou a tempada 2012 no Tour de Catar, e na 3ª etapa logrou a primeira vitoria co maillot arco iris e co do Sky. Dous días despois gañou a 5ª etapa, finalizando a carreira na 6ª posición. En marzo logrou dúas vitorias máis, a Kuurne-Bruxelas-Kuurne e unha etapa da Tirreno-Adriático. Un dos seus obxectivos para a tempada era gañar a Milán-San Remo por segunda vez, pero perdeu todas as posibilidades ao perder contacto co pelotón a 100 km para a meta. Nas clásicas de primavera non puido terminar nas primeiras posicións de ningunha carreira. En mayo estivo presente no Xiro de Italia onde gañou tres etapas. Na 3ª etapa sufriu unha caída no sprint final provocada por Roberto Ferrari na que tamén se foi ao chan o líder nese momento Taylor Phinney. Completou o Xiro, pero perdeu a clasificación por puntos a mans de Joaquim Purito Rodríguez por un só punto aínda que logrou a clasificación Azzurri d´Italia e o premio da combatividade.
No Tour de Francia, debeu actuar de gregario dos seus compañeiros Bradley Wiggins e Chris Froome (finalmente ambos no podio final da carreira), o que fixo que minguasen as súas posibilidades nas chegadas. Malia todo logrou impoñerse en tres etapas e por cuarta vez consecutiva a última nos Campos Elíseos aínda que na clasificación por puntos non tivo oportunidade de revalidar o título. Ao disputarse os Xogos Olímpicos en Londres e fronte ao seu público, o seu obxectivo principal da tempada era consagrarse Campión Olímpico. A carreira en ruta tivo lugar seis días logo da última etapa do Tour e coa base do Sky, partía como favorito, cos seus compañeiros Wiggins, Froome, Ian Stannard e David Milleiro (Garmin) ao seu servizo. O equipo tiña o obxectivo de controlar a carreira para que ao final Cavendish definise o triunfo ao sprint, con todo, o equipo viuse obrigado a marcar o ritmo a maior parte da carreira, con poucos países pasando á substitución. Finalmente a carreira rompeuse e un gran grupo de máis de 30 ciclistas tomaron a dianteira e malia os esforzos de Stannard, Wiggins, Milleiro e Froome, os fuxidos non foron cazados, terminando na 29º posición, a 40 segundos do ganador Alexander Vinokurov.
En 2013 fixo o seu debut o 21 de xaneiro no Tour de San Luís, logrando a primeira vitoria para o Omega Pharma-Quick Step na primeira etapa. A principios de febreiro formo parte do equipo no Tour de Catar, gañando 4 das 6 etapas e a clasificación xeral, sendo esta a súa segunda carreira por etapas no seu palmarés. A finais de marzo gañou a 2ª etapa dos Tres Días da Panne, obtendo con este triunfo a súa vitoria profesional número 100.
En mayo integrou a nómina do equipo para o Xiro de Italia. Impúxose na primeira etapa disputada en Nápoles, conseguindo ser o primeiro portador da maglia rosa de líder. Con todo, perdeuna ao día seguinte na contrarreloxo por equipos, cedéndoa ao italiano do equipo Sky Salvatore Puccio. O sprinter británico volveu levantar os brazos na 6ª etapa, grazas ao gran traballo do seu equipo. Xa no podio dedicou a súa vitoria a Wouter Weylandt, ciclista falecido no Xiro precisamente dous anos atrás. Conseguiu a súa terceira vitoria nesta edición de róldaa italiana na 12ª etapa, onde venceu sen moitas dificultades axudado polo seu equipo e finalmente lanzado polo seu lanzador Gert Steegmans, nun traxecto turbulento por mor das caídas e a forte choiva. Con ese triunfo, chegou a vitoria nº 103 na súa carreira deportiva. Un día despois logrou a súa cuarta vitoria na 13ª etapa. O quinto triunfo na corsa rosa, foi a última etapa en Brescia e ademais con esa vitoria tamén gañou a clasificación por puntos, que había liderado durante gran parte da carreira. Con isto, convertíase no quinto corredor na historia en gañar as clasificacións por puntos nas tres grandes: Xiro 2013, Tour 2011 e Volta 2010. Como cada ano, afrontou o Tour como o seu maior obxectivo. Este ano, ademais, cun equipo envorcado nel e que lle prepararía as chegadas. Unha caída na 1ª etapa impediulle loitar pola vitoria non sendo ata a 5ª etapa cando conseguiu o ansiado triunfo. Gañaría a 13ª etapa despois de que el e outros corredores escapásense nunha fuga propiciada polo equipo Saxo-Tinkoff faltando 25 km para o final, cosechando así a súa vitoria nº 25 no Tour. Pero na última etapa que levou ao pelotón ata os Campos Elíseos de noite, viuse superado polos alemáns André Greipel e Marcel Kittel (que se fixo coa vitoria de etapa) debido á súa mala colocación na última curva, o pésimo tren que lle fixeron os seus lanzadores e o brinco que lle pegou a bicicleta nos últimos dez metros por uns empedres levantados.
TRIUNFOS: 2005, vencedor dunha etapa do Tour de Berlín, Campión Mundial Madison 50 km facendo parella con Robert Hayles, Campión de Europa puntuación Sub-23, Campión do Reino Unido Persecución por equipos, facendo equipo con Edward Clancy, Steve Cummings e Geraint Thomas.
2006, vencedor dunha etapa do Tour de Thuringe, de dúas etapas do Tour de Berlín, dunha etapa da Carreira da Solidariedade e dos Campións Olímpicos.
2007, vencedor de dúas etapas dos Catro Días de Dunkerque, de dúas etapas da Volta a Cataluña, dunha etapa da Ster Elektrotoer, dunha etapa da Volta a Dinamarca, dunha etapa do Tour do Benelux, de dúas etapas da Volta a Gran Bretaña, dunha etapa do circuíto Franco-Belga.
2008, vencedor de dúas etapas dos Tres Días da Panne, da Scheldeprijs Vlaanderen, dunha etapa do Tour de Romandía, dunha etapa da Ster Elektrotoer, de tres etapas do Tour de Irlanda, de tres etapas do Tour de Missouri, Campión do Reino Unido Madison facendo parella con Peter Kennaugh e Campión Mundial Madison 50 km, facendo parella con Bradley Wiggins.
2009, vencedor de dúas etapas do Tour de Qatar, de dúas etapas do Tour de California, dunha etapa da Tirreno-Adriático, da Milán-San Remo, de dúas etapas dos Tres Días da Panne, de dúas etapas da Volta a Suiza, da Sparkassen Xiro Bochum, dunha etapa da Volta a Irlanda, de dúas etapas do Tour de Missouri.
2010, Vencedor dunha etapa da Volta a Catalunya, dunha etapa do Tour de Romandia e dunha etapa de Tour de California.
2011, vencedor dunha etapa do Tour de Omán, da Scheldeprijs, da London-Surrey Cycle Classic, de dúas etapas da Volta a Gran Bretaña e Campión do Mundo en ruta.
2012, vencedor de dúas etapas do Tour de Qatar, da Kuurne-Bruxelas-Kuurne, dunha etapa da Tirreno-Adriático, da Ster ZLM Toer, dunha etapa da Volta a Dinamarca e de tres etapas da Volta a Gran Bretaña.
2013, vencedor dunha etapa do Tour de San Luís, do Tour de Qatar, máis catro etapas, dunha etapa dos Tres Días da Panne, Campión do Reino Unido en ruta, dunha etapa da Volta a Dinamarca e de tres etapas da Volta a Gran Bretaña.
2014, vencedor dunha etapa da Volta ao Algarve, dunha etapa da Tirreno-Adriático, de catro etapas da Volta a Turquía, de dúas etapas do Tour de California, dunha etapa da Volta a Suiza, de dúas etapas do Tour de Poitou-Charentes e os Seis Días de Zúrich, con Iljo Keisse.
Outros resultados dignos de mención: 2005, segundo no Campionato do Reino Unido Scratch.
XIRO DE ITALIA: 2008, (132º), 2009 e 2011 abandonou, 2012 (145º) e 2013 (127º).
TOUR DE FRANCIA: 2007 e 2008 abandonou, 2009 (131º), 2010 (154º), 2011 (130º), 2012 (142º), 2013 (148º) e 2014 abandonou.
VOLTA A ESPAÑA: 2010 (144º) e 2011 abandonou.
EQUIPOS: 2005-2006, Team Sparkasse. 2006-2007, T-Mobile Team. 2008-2010, High Road/Columbia/HTC. 2011, HTC-High Road. 2012, Sky Procycling, 2013-2014, Omega Pharma-Quick Step.
Ningún comentario:
Publicar un comentario