PEDRO DELGADO

Pedro Delgado Robledo, tamén coñecido como “Perico Delgado” naceu en Segovia (España) o 15 de abril de 1960.

Ciclista español que xa era bo en xuvenís e amateur, pero mellor como profesional.

Foi un dos mellores ciclistas españois de todos os tempos; o terceiro, xunto a Federico Martin Bahamontes e Luís Ocaña, capaz de gañar o Tour de Francia e xunto a Gustaaf Delor, Julián Berrendero, José Manuel Fuente, Bernart Hinault e Alex Xülle gañadores de dúas edicións da Voltas a España, aínda que puido gañar algunha máis. Fisicamente moi forte e con clase, completo, fóra da punta de velocidade.

Quizais o ciclista español máis popular da historia e, comparativamente, o mellor pagodo na súa época. Xunto con Anxo Arroio e baixo a dirección de José Miguel Echávarri, reabriu o camiño do Tour aos seus colegas españois.

 Fixo que o Tour fose a súa carreira favorita e todo para él. Debutou en 1983 co segundo posto da xeral, téndose que retirar en 1984  por mor dunha caída  con fractura de clavícula, en 1986, o motivo da súa retirada foi polo falecemento da súa nai; nas demais participacións  sempre coleccionou bos postos, podios e vitorias parciais, o mesmo que na Volta. Curiosamente, en ambas carreiras a súa peor clasificación foi un décimo quinto posto.

Xa desde mozo incluíu o ciclismo como algo cotián na súa vida, comezando a participar en diversas competicións desde os quince anos, en 1976 pasa á categoría xuvenil, tras preto dunha trintena de vitorias en 1978, pasa á categoría de afeccionado, mostrándose desde os seus inicios como un gran escalador.

Como amateur en 1979 adxudicouse unha etapa do Tour do Porvir, en 1980 unha etapa e o premio da montaña do Xiro de Italia e en 1981 gañou unha etapa, o premio da montaña e a combinada da Guillermo Tell, ademais ese mesmo ano gañou a Volta a Murcia.

Aos 19 anos, recibiu varias ofertas para dar o salto ao campo profesional, pero os estudos de enfermería e o servizo militar obrigatorio fanlle atrasar a súa decisión. A pesar de que lle atraía o correr cos profesionais, nin el nin a súa familia expúñanse o ciclismo como medio de vida, só como afección.

Pero en 1982, convértese en ciclista profesional, manténdose nas filas do equipo Reynols, ao cal pertencía xa en categoría amateur. Durante a súa primeira tempada conseguiu algúns triunfos menores, sendo 3º na Clásica de San Sebastián e debutando na Volta a España como gregario de Anxo Arroio. Ante a imposibilidade de compaxinar os estudos cos adestramentos decide abandonar definitivamente os estudos.

En 1983, logra triunfos en carreiras dunha semana, como a Volta aos Vales Mineiros e a Volta a Aragón, quedando 4º na Clásica de San Sebastián. Tamén ese ano debuta no Tour de Francia, chegando a estar 2º na clasificación xeral, aínda que finalmente terminou 15º. A súa boa actuación fai que comece a ser coñecido no pelotón internacional.

En 1984, goza dos seus primeiros días vestido de amarelo na Volta a España, unha caída na última contrarreloxo prívalle de loitar polo podio. No Tour dese mesmo ano outra caída faille abandoar a carreira.

En 1985, ante o gran número de líderes no equipo Reynolds decide abandonalo para recalar nun equipo neoprofesional, o Seat-Orbea. Logrando o primeiro gran triunfo da súa carreira deportiva, ao impoñerse na Volta a España tras unha sorpresiva escapada na penúltima etapa rodando xunto a José Recio. Tamén ese ano no Tour, logra o seu primeiro triunfo de etapa e finaliza 6º.

Tras catro anos en equipos españois, a súa marcha en 1986 ao PDM holandés foi todo un acontecemento. Pasou dúas tempadas, mellorando o seu rendemento en contrarreloxo e adquirindo experiencia internacional. Na última tempada co PDM  estivo a piques de gañar o Tour; só llo impediu un Stephen Roche en plena graza e o feito de que as condicións climatolóxicas fósenlle adversas.

Na Volta dese ano, que gañaría Álvaro Piñeiro, terminou 10º por culpa dunha gripe e no Tour, cando marchaba ben clasificado na xeral e coa suficiente moral para buscar o podio, a súa nai falece por un derrame cerebral, provocando o seu abandono.

En 1987, termina 4º na Volta a España e alcanza o seu primeiro podio do Tour ao terminar segundo.

En 1988, de retorno ao equipo da súa vida, o Reynolds, cambia a súa planificación habitual, renunciando á Volta a España para participar no Xiro de Italia. No Tour, por fin logra o gran soño converténdose no terceiro español en vencer na rolda gala, aínda que un positivo durante a carreira francesa estivo a piques de custarlle o triunfo e a súa carreira profesional, aínda que finalmente non se chegou a confirmar o positivo xa que a sustancia atopada nos seus ouriños non foi determinada como ilegal nas listas da UCI ata o ano seguinte.

En 1989, volve participar na Volta, aínda que, o teórico xefe de filas do equipo era o mozo Miguel Induráin. Con todo, o bo estado de forma de Perico e unha caída do propio Induráin, convértenlle no principal estandarte do equipo, dominou amplamente a carreira, gañando tres etapas, dúas delas contrareloj logrando desa maneira facerse coa súa segunda Volta a España. No Tour, só puido ser terceiro.

En 1990, presentábase ante a súa última gran oportunidade para reeditar o triunfo de 1988 no Tour. Con todo, finalmente tívose que conformar co 4º posto. Na Volta a España, como sucedese o ano anterior, recae sobre el de forma inesperada a responsabilidade do equipo, aínda que esta vez non logra o triunfo final xa que só pode ser segundo.

En 1991, volve a participa no Xiro e chega ao Tour con Induráin de colíder. Os malos resultados nas primeiras etapas de montaña de Perico converten a Induráin líder do equipo. A Volta a Burgos e a Subida a Urkiola foron algúns dos seus triunfos nese ano aciago.

En 1992, preséntase na Volta como xefe de filas do equipo Banesto e firme candidato á vitoria final. Durante as primeiras etapas de montaña, enfróntase practicamente en solitario ao equipo Amaya Seguros, capitaneado por Jesús Montoya, o cal lle plantou batalla en todo momento. A estreita vixilancia á que foi sometido serviu para que Tony Rominger coásese na loita pola xeral. Perico logra vencer na etapa dos Lagos de Covadonga, nunha brillante etapa. Tras múltiples e infrutuosos ataques nos días seguintes, terminaría na 3ª posición da xeral. No Tour, Induráin xa era o claro xefe de filas do equipo con Perico de lugartenente de luxo.

En 1993, vence na Semana Catalá como preparación para a Volta a España. Con todo, unha inoportuna enfermidade, prívalle do estado de forma óptima e non logra render ao mellor nivel. Leste mesmo ano participaría por última vez na carreira que lle fixo máis grande, o Tour de Francia. Nesta ocasión, só puido ser 9º.

En 1994, o seu último ano como profesional, logra un meritorio terceiro posto na Volta a España. Tamén é 2º na Volta a Asturias e 3º na Volta a Cataluña. 

Profesional de 1982 a 1994, durante os cales logrou un total de 49 vitorias, entre as que destacaron un triunfo na xeral final do Tour de Francia e dous na Volta a España. Ademais de vencer en nove etapas destas dúas grandes roldas, catro no Tour e cinco na Volta.

A partir da súa retirada en 1994 comezou a colaborar con TVE como comentarista acompañando a Pedro González nas retransmisións do Xiro, Tour e Volta a España, así como no Campionato do Mundo de Ciclismo en Ruta.

Tras a morte de Pedro González, seguiu idéntica traxectoria esta vez á beira de Carlos de Andrés, o carácter afable de ambos fixo que congenien moi ben e que sexan moitas as anécdotas e momentos de humor, como o minuto de gloria de Perico que aparece case a diario nas retransmisións das grandes voltas ciclistas de TVE onde Perico lembra anécdotas da súa etapa de corredor.

Tamén durante as retransmisións da Volta a España, Perico posúe dúas pequenas seccións que son “Os Pericopuertos” onde en bicicleta analiza a etapa e os seus portos, e outra sobre seguridade viaria.

Segundo publicouse nalgúns medios de comunicación, na edición do Tour de Francia de 2013 percibiu 30.000 € polos seus comentarios 3.000 € achegados por TVE e os outros 27.000 ? por un patrocinador privado).

TRIUNFOS: 1982, vencedor da Clásica de Sabiñánigo e dunha etapa da Volta a Cantabria.

 1983, vencedor da Volta a Aragón máis unha etapa e dunha etapa da Volta aos Vales Mineiros.

1985, vencedor da Volta a España máis unha etapa e dunha etapa do Tour de Francia.

1986, vencedor dunha etapa do Tour de Francia.

1987, vencedor do Premio da Combatividade do Tour de Francia, máis unha etapa e da Profronde van Stiphout.

1988, vencedor do Tour de Francia máis unha etapa, do G. P. de Navarra e do G. P. de Náquera.

1989, vencedor da Volta a España máis tres etapas, da Profronde van Stiphout e do G. P. de Náquera.

1990, vencedor dunha etapa da Semana Catalá e do Trofeo Comunidade Foral de Navarra (hoxe G. P. Miguel Induráin).

1991, vencedor da Volta a Burgos, máis unha etapa, da Clásica dos Portos e da Subida a Urkiola.

1992, vencedor dunha etapa da Volta a España e de Róldea d´Aix-en-Provence.

1993, vencedor da Semana Catalá, máis unha etapa.

XIRO DE ITALIA: 1988 (7º) e 1991 (15º).

TOUR DE FRANCIA: 1983 (15º), 1984 abandonou, 1985 (6º, máis unha etapa), 1986 antes de abandoar gaña unha etapa, 1987 (2º, máis unha etapa, 1988 (1º), 1989 (3º) e 1990 (4º), 1991 (9º), 1992 (6º) e 1993 (9º).

VOLTA A ESPAÑA: 1982 (29º), 1983 (15º), 1984 (4º), 1985 (1º), 1986 (10º), 1987 (4º), 1989 (1º), 1990 (2º), 1992 (3º), 1993 (6º) e 1994 (3º).

Outros resultados dignos de mención: 1985, terceiro na Volta a Murcia, 1986, segundo na Subida ao Naranco e terceiro na Escala a Montjuich , 1988, segundo no Memorial Galera, 1989, segundo na Volta a Cataluña, segundo na Semana a Cataluña, terceiro na Escala a Montjuich e terceiro no Memorial Galera, 1990, terceiro na Volta a Cataluña, terceiro na Semana a Cataluña.

DISTINCIÓNS HONORIFICAS: 2001, Cabaleiro Gran Cruz da Real Orde do Mérito Deportivo.

2012, Premio UEMC ao Personaxe Público de Castela e León que mellor Comunica.

2014, Galardóns A Alcazaba e Premio Contribución ao deporte.

EQUIPOS: 1982-1984 Reynolds, 1985, Seat-Orbea, 1986-1987, PDM, 1988-1989 Reynolds-Banesto, 1990-1993, Banesto-Xacobeo e 1994 Banesto.