FAUSTINO FERNANDEZ OVIES

Faustino Fernández Ovies naceu no Berrón-Siero, Asturias (España), o 16 de febreiro de 1953.

É un ex ciclista profesional español que empezou a súa andaina no equipo ciclista vasco do Kas, onde coincidiu cos ciclistas asturianos Vicente López Carril, Antonio Menéndez e José Enrique Cima.

Foi un caso lamentable de fugacidade profesional dadas as súas magnificas condicións para o ciclista. O seu reinado no Xiro de Italia inscríbeo á beira dos grandes campións.

O ciclismo asturiano escribiu páxinas de gloria nos anos 70 con nomes como “O Tarangu”, López Carril, Luís Balaguer, Enrique Cima e por suposto con Faustino Fernández.

A relación de Faustino co ciclismo comezou ben pronto. Na súa infancia este era o deporte que lle gustaba, pois xa desde ben pequeno ía aos sitios en bicicleta e, con 15 anos, empezou a competir e iso que na súa familia non había ninguén que se dedicou anteriormente a iso. Os seus inicios foron por estradas asturianas, onde formou parte de diferentes equipos antes de incorporarse a un de Valladolid, onde demostrou o seu gran nivel.

A súa traxectoria como ciclista sufriu un parón polo Servizo Militar, pero, ao seu termo, chégoulle a oportunidade da súa vida grazas a outro asturiano. Antonio Menéndez, que corría no Kas, díxolle que no seu equipo necesitaban corredores porque tiñan a varios lesionados, e, sen pensalo alá preséntase e o equipo fíchaono para a tempada 1977.

O seu éxito máis importante de toda a súa carreira logrouno, precisamente, naquel primeiro ano como profesional. A vitoria na clasificación da montaña dun Xiro de Italia que acabou de milagre por culpa dun catarro que lle fixo perder a terceira posición da xeral que tiña e que, por pouco, obrígalle a facer as maletas e marcharse para casa antes de tempo. Por sorte  conseguiu aguantar e defender os puntos da maglia verde. A montaña sempre foi o seu mellor aliado.

En 1978, probou fortuna na carreira por excelencia: o Tour de Francia. Pero sen sorte porque unha caída obrigoulle a abandonar. As súas aventuras en Francia foron nulas porque non logro acabar ningunha das súas dúas participacións. O Tour non era unha carreira para as súas características, xa que se rodaba moi rápido, o que a facía bastante diferente ao resto de carreiras.

Con todo, a carreira profesional de Faustino Fernández non se estancou. Ao contrario, ao ano seguinte ficha polo equipo Teka, co que repite participación no Tour e sóbese ao podio na Volta a Cantabria e Volta a Asturias, na que, ademais, gaña unha etapa, do mesmo xeito que a Volta aos Vales Mineiros.

Co cambio de década, decide facer as maletas e vaise ao equipo mallorquino do Henninger-Aquila Rossa, onde están varios asturianos: Cima, Roxin e Ordiales. Ademais, os directores tratábaos como fillos. Gaña unha etapa e a xeral da Volta a Aragón nunha tempada na que non disputa moitas carreiras.

Ao final de tempada o equipo desaparece porque o ciclismo español estaba a pasar un mal momento e non había patrocinadores. El tamén tivo que poñer punto final á súa carreira a pesar de quedarlle moitos quilómetros nas súas pernas.

O ciclismo por todos os bos recordos que lle deu sempre ocupou un lugar de privilexio entre os seus recordos a pesar de só competir cinco anos ao máis alto nivel. Naqueles anos, na súa cabeza só había unha cousa, a bicicleta, era o único no que pensaba porque requiría unha dedicación exclusiva polos adestramentos e as carreiras, así era que o pasaba xenial sobre a bicicleta, era unha persoa que, cando a estrada empinábase gozaba porque a pesar de non ser un corredor completo as súas facultades axudábanlle na montaña.

De esquera a direita: Barredo,Escartin, Balaguer, Faustino Fernandez e
Rubiera durante a Gala de Porceyo.

Mentres recolle vehículos cun guindastre de Despezamentos Oviedo e despois de 37 anos da súa retirada do ciclismo profesional, o próximo ano cruzara a súa última meta coa chegada da xubilación.

O 19 de novembro de 2008 nun acto para a entrega da insignia de ouro da Asociación de Ex Ciclistas de Asturias foi homenaxeado entre os seus paisanos xunto a Fernando Escartin, Luís Balague, Chechu Rubiera  e Carlos Barredo.

Profesional de 1976 a 1980.

TRIUNFOS: 1977, vencedor do G. P. A nosa Señora do Ouro e do Premio da Montaña do Xiro de Italia.

1978, vencedor da Subida a Arrate.

1979, vencedor da Subida ao Naranco.

1980, vencedor da Volta a Aragón.

XIRO DE ITALIA: 1977 (31º, máis o Premio da Montaña).

TOUR DE FRANCIA: Participa nas edicións de 1978 e 1979, retirándose en ambas.

VOLTA A ESPAÑA: 1980 (12º).

Outros resultados dignos de mención: 1976, segundo na clasificación xeral da Volta a Segovia. 1979, segundo na Volta a Asturias e terceiro na clasificación xeral da Volta a Cantabria. 1980 terceiro no GP Cuprosan.

EQUIPOS: 1976-1978 Kas. 1979 Teka e 1980 Henninger-Aquila Rossa.