FERNANDO ESCARTIN

Fernando Escartin  Coti, alcumado “O Afiado”, “Excalibur”, “O Amolado, “O Revenido” ou “O Sufridor”, naceu en Biescas, Huesca (España), o 24 de xaneiro de 1968.

Foi un ciclista profesional español, que destacou como un dos últimos grandes escaladores do panorama mundial e de España durante os anos 90, grazas ás súas grandes actuacións na Volta a España e especialmente no Tour de Francia, onde chegou a subir ao podio. Un ciclista discreto, con hechuras de bo ciclista, especialista de montaña, entrañable na súa forma de ser. Un ciclista que nunca gañou nada importante pero que quedou gravado na memoria dos afeccionados ao ciclismo en España.

Nos seus once anos como profesional militou en tres equipos, o CLAS-Cajastur, onde foi gregario de Tony Rominger, despois Mapei, Kelme-Costa Branca, onde chegou a ser o xefe de filas e onde cultivou os seus grandes éxitos como corredor profesional, e o Team Coast, o seu último equipo ata a súa retirada.

 Puramente escalador (1,75 m e 61 kg), pódese dicir que todo o que gañaba en montaña perdíao en contrarreloxo xa que non foi un gran contrarelojista aínda que mellorou nos últimos anos da súa carreira deportiva conseguindo resultados máis que aceptables. O seu estilo de escalador era inconfundible, sempre dando aspecto de sufridor e tirando sempre de "riñonada". Custáballe moito rematar as etapas, e é paradoxo que sendo un dos mellores escaladores da época, apenas conta con vitorias na súa palmarés. Foi un dos ciclistas máis queridos da afección.

Os seus maiores triunfos como ciclista profesional foron na tempada de 1999 na que conseguiu dúas dos seus principais obxectivos: estar no podio da carreira máis importante do momento, o Tour de Francia, e gañar a etapa reina da carreira francesa dese mesmo ano con final na estación de esquí de Piau Engaly. Ademais, foi a súa primeira vitoria de etapa nunha carreira de tres semanas impoñéndose ao mesmo Lance Armstrong. A Fernando Escartín debería outorgárselle o mérito de gañar o Tour de Francia de 1999, xa que tanto o primeiro clasificado, Armstrong, como o segundo, Alex Zülle, que procedía do equipo ciclista Festina, que deu orixe ao Caso Festina, de dopaxe por EPO de todo o equipo, anos despois demostrouse que correron o Tour dopados, e foron posteriormente descualificados por iso. Escartín foi o único ciclista que correu supostamente limpo, e subiu ao podio, ocupando o terceiro posto. Con todo nunca reclamou persoalmente o primeiro lugar que lle debería corresponder no podio dese ano.

Tamén cabe destacar que na Volta a España logrou dous segundos postos (1997 e 1998) e partía como un dos favoritos na edición do 1999. Unha desgraciada caída descendendo o Porto do Cordal baixo unha intensa choiva obrigoulle a abandonar nesa edición.

O 29 de outubro de 2002, Fernando anunciou a súa retirada profesional cando corría nas filas do Team Coast alemán cun conciso comunicado. Tras probar sorte na maratón, agora o seu auténtico vicio é o golf. Tempo despois da súa retirada, embarcouse nun proxecto interesante de ascender ao Aconcagua con outros deportistas de elite de distintas disciplinas e xunto ao montañeiro Juanito Oiarzabal.

Desde novembro de 2013, Fernando Escartín forma parte da Dirección Técnica da Volta Ciclista a España. Segue pedaleando, esta vez en mountain bike, e é asesor de deportes da Deputación Xeral de Aragón.

 Unha anécdota fóra da súa vida como ciclista foi aquel día da tristemente famosa riada que levou por diante o Cámping As Neves, na localidade oscense, en 1996, Escartín participou en tarefas de rescate.

Fernando Escartin provén dunha familia de expertos cazadores e sempre levaba encima, en competición, unha Cruz de Caravaca para que lle dese sorte.

Así falaba das etapas de montaña do Tour no 98, nunha entrevista: “Subindo un porto do Tour, ao ritmo de tolos a que imos, comprendes o significado da palabra sufrimento”; “vas ao límite das túas forzas, nunha agonía que, con todo, permíteche a lucidez. Desexas que ninguén ataque, que baixe o ritmo, que non che fallen as forzas”. Pensas: ¿que collóns fago aquí se eu realmente téñoo difícil para vestir a camisola amarela?. ¿A que vén tanto sufrimento?. Pero logo te sobrepós, segues adiante, e se che quedan forzas ata pensas en atacar. Un contrasenso.

Na mesma entrevista, sobre o doping, sen nomealo: “Non o daría todo por gañar un Tour. Hai cousas que non deben facerse nin sequera para gañar”.

Ten unha rúa na localidade onubense de Bollullos Par del Condado.

O xornalista Miguel Gai-Pobes escribiu dous libros sobre o corredor aragonés titulado Fernando Escartín. A vida costa arriba e Fernando Escartín. Pedaladas de altura.

En Huesca dispútase anualmente un trofeo de ciclismo que leva o seu nome.

Profesional de 1990 a 2002.

TRIUNFOS: 1993, vencedor do Gran Premio de Náquera.

1994, vencedor da Volta aos Portos.

1995, vencedor da Volta aos Vales Mineiros, da Volta a Aragón, máis unha etapa e da Clásica de Sabiñanigo.

1996, vencedor da Volta aos Portos.

1997, vencedor dunha etapa na Volta a Asturias e da Volta a Cataluña, máis unha etapa.

1998, vencedor dunha etapa da Volta a Aragón e dunha etapa na Volta a Cataluña.

1999, vencedor de dúas etapas na Volta a Asturias, dunha etapa do Tour de Francia e de dúas etapas na Bicicleta Vasca.

Outros resultados dignos de mención: 1996, terceiro no Campionato de España de fondo na estrada. 1997, segundo na Volta a España. 1998, segundo na Volta a España. 1999, terceiro no Tour de Francia. 2001, terceiro no Campionato de Zürich.

XIRO DE ITALIA: 1991 (67º) e 202 (8º).

TOUR DE FRANCIA: 1992 (45º), 1993 (30º), 1994 (12º), 1995 (7º), 1996 (8º), 1997 (5º), 1998 abandonou, 1999 (3º) e 2000 (8º).

VOLTA A ESPAÑA: 1993 (10º), 1994 (9º), 1996 (10º), 1997 (2º), 1998 (2º), 1999 abandonou, 2000 (7º), 2001 (10º) e 2002 abandonou.

EQUIPOS: 1990-1994 CLAS-Cajastur. 1995-2000 Kelma e 2001-2002Coast.