LAURENT FIGNON

Laurent Fignon (Le Professeur) naceu en París (Francia), o 12 de agosto de 1960. Faleceu aos 50 anos no Hospital da Pitié-Salpêtrière de París o 31 de agosto de 2010 por mor dun cancro de páncreas.

Este parisiense foi unha das grandes estrelas  mundiais que deu o ciclismo francés e un dos corredores máis xeniais do pelotón, pola súa entrega, loita, coraxe, ansias de vitoria e carácter, formaban unha mestura que lle levou a ser figura destacada en cantas carreiras participaba.

Era un corredor aguerrido, "rebelde, orgulloso, rompedor, único, con carácter”, que gustaba de atacar en todos os terreos, "mesmo nos avituallamentos". E tamén cun punto de mal xenio que lle granxeou mesmo o "odio" dos afeccionados españois, como cando cuspiu á cámara de Televisión Española no Tour de 1989.

Viviu a súa época dourada nos anos 1983 e 1984. Nesas tempadas logrou a vitoria absoluta no Tour de Francia. Logo nas últimas tempadas, e de forma especial na de 1986 sufriu o pau máis importante da súa carreira ao perder a camisola de líder do Tour na última etapa e para maior inri no seu terreo, nunha etapa cronometrada, e ante o seu inimigo número un, o estadounidense Greg Lemond.

Fignon non puido conter as bágoas de impotencia por esa derrota, aínda que a medida que o tempo foi pasando foise pechando esa cicatriz, non tivo ningún reparo en recoñecer o seu erro e a astucia do gañador. Os expertos consideran que Lemond gañoulle a contrarreloxo de París por razóns técnicas. O americano usou manillar de triatleta, aínda pouco visto nesa época, e un casco aerodinámico. Fignon usou un manillar normal e non levaba casco. Din que a súa loura coleta prexudicaba a súa posición aerodinámica. El culpou da súa derrota a unhas abrasions que tiña na entreperna, moi común entre ciclistas.

Ademais dese axuste precoz no pelotón dos grandes e esa derrota de 1989, as lesións e irregularidades facían de Laurent Fignon un fóra de serie, aínda que é certo que só adoitaba render a lume de biqueira un par de meses ao ano.

Debutou no ciclismo profesional aos vinte e dous anos, despois de máis de cincuenta vitorias como amateur e, ao ano seguinte, viuse na cima do ciclismo internacional, vencendo no Tour de Francia de 1983 baixo a tutela de Cyrille Guimard.

Gañouse o alcume do Profesor polo seu aspecto intelectual e por mor da súa imaxe con aquelas gafitas redondas e a coleta loura, en contraste coa dura imaxe que ofrecía Bernard Hinault. No Tour de Francia de 1984, Fignon tivo en fronte ao gran Bernard Hinault, que cambiara de equipo aquela tempada. Fignon gañou o Tour de forma brillante, con cinco vitorias de etapa e converteuse na nova estrela francesa do ciclismo.

Con todo, a sorte non lle acompañou ao parisiense nas seguintes participacións. Perdeuse a edición de 1985 por unha lesión no xeonllo e non terminou as edicións de 1986 e 1988. En 1989, quedou segundo, por detrás de Greg LeMond, a tan só oito segundos, a diferenza máis pequena de toda a historia. O propio Laurent Fignon admitiu sufrir de dores durante toda a carreira.

Tamén venceu en carreiras dun día, como a Milán-San Remo e foi o vencedor do Xiro de Italia 1989.

O seu espectacular palmarés viuse ensombrecido en dúas ocasións, por senllos controis antidopaxe que deron positivo por anfetaminas, en 1987 tras a Frecha Valona e en 1989 tras o G.P. de Eindhoven.

Dez anos despois da súa irrupción Fignon despediuse do ciclismo profesional. O seu adeus, como a súa chegada, tamén estivo cargado de simbolismo. Foi na ascensión da Bonette-Restefonds, o teito do Tour, 2.802 metros. Por diante, desde o Izoard, Indurain e Rominger, a nova era, aceleran buscando a vitoria do Tour (foi o terceiro de Indurain, como se sabe), por detrás de todos, Fignon, coas mans sobre as manetas, tranquilo, ao seu ritmo. "Subín como un cicloturista", dixo. "Mirei a paisaxe, gocei da ascensión, gocei do ciclismo. Todo era harmonía á miña ao redor. O ciclismo podería seguir sen min. A vida continuaría comigo". Foi a súa último col, o máis alto.

Tras a súa retirada, Laurent Fignon involucrouse na organización de carreiras ciclistas como a París-Niza ou a París-Corrèze. Foi comentarista do Tour de Francia en France 2 e dirixía o Centro Laurent Fignon, que é unha academia situada en Gerde, na localidade veciña de Bañeiras de Bigorra no departamento de Hautes Pyrénées. En concreto, trátase dun hotel ao pé do mítico Tourmalet, onde ciclistas profesionais poden perfeccionar a súa técnica.

O 11 de xuño de 2009, coincidindo co avance do libro autobiográfico que escribiu, “Eramos novos e inconscientes”, unha autobiografía cuxas últimas liñas poderían ser, perfectamente, o seu epitafio. "Fun só un home que fixo todo o posible por abrirse un camiño cara á dignidade e a emancipación. Ser un home". Fignon recoñeceu consumir anfetaminas e cortisona durante a súa carreira como ciclista profesional, ese mesmo día tamén declarou ser diagnosticado dun cancro intestinal en estado avanzado, en fase de metástase e estendéndose ata o páncreas. Segundo os doutores, o cancro non estaba directamente relacionado coas substancias dopantes tomadas durante a súa carreira profesional.

A pesar do avanzado estado da súa enfermidade, continuou de comentarista para France 2 no Tour de 1960, onde a súa voz, xa era a voz dun home que agonizaba. Pero esa persoa rebelde dentro do ciclismo, empeñábase en levarlle a contraria ao seu espírito indómito, rebelde, vivo, vivísimo que maldicía a súa enfermidade. “É o meu corpo contra min e non podo aceptalo”.

O seu corpo foi incinerado e enterrado nun nicho do cemiterio parisiense de Père Lachaise.

Laurent Fignon marcará para sempre a historia do Tour de Francia e do ciclismo francés, quedando como un deportista de lenda que escribiu algunhas das páxinas máis belas de este deporte.

Profesional de 1982 a 1993, durante os cales cultivou oitenta e unha vitorias.   TRIUNFOS: 1982, vencedor do Criterium Internacional, dunha etapa do Xiro de Italia e do Gran Premio de Cannes.

1983, vencedor do Tour de Francia máis unha etapa e a camisola branca do mellor novo, unha etapa da Volta a España e o Gran Premio Plumelec.

1984, vencedor do Tour de Francia, máis cinco etapas, dunha etapa do Xiro de Italia, máis o premio da montaña, dúas etapas do Tour de Romandía, unha etapa do Clásico RCN e do Campionato de Francia de fondo na estrada.

1985, vencedor da Semana Siciliana.

1986, vencedor da Frecha Valona e unha etapa da Daphiné Liberei.

1987, vencedor dunha etapa do Tour de Francia, dunha etapa da Volta a España e a clasificación da combinada, de dúas etapas da París-Niza e unha etapa da Volta aos Países Baixos.

1988, vencedor da Clásica Milán-San Remo, unha etapa do Critérium Internacional, o Tour do Porvir e da París-Camembert.

1989, vencedor do Xiro de Italia, máis unha etapa, da  Milán-San Remo, Gran Premio das Nacións, Polynormande, Volta aos Países Baixos, unha etapa do Tour de Francia e o Premio da Combatividade, Ránking UCI, Trofeo Baracchi, Critérium AS e da Rolda Aix en Provence.

1990, vencedor do Criterium Internacional.

1992, vencedor unha etapa do Tour de Francia.

1993, vencedor da Volta a México.

XIRO DE ITALIA: 1982 (15º, máis unha etapa), 1984 (2º, máis unha etapa), 1989 (1º, máis unha etapa e oito días de líder) e en 1990 abandoa.

TOUR DE FRANCIA: 1983 (1º, máis unha etapa), 1984 (1º, máis cinco etapas), 1986 (abandoa na 13ª etapa), 1987 (7º, máis unha etapa), 1988 (abandoa na 11ª etapa), 1989 (2º) e en 1990 abandoa na 5ª etapa.

VOLTA A ESPAÑA: 1983 (7º, máis unha etapa, en 1986 (7º) e en 1987 (3º, máis unha etapa).

Outros resultados dignos de mención: 1985, terceiro na Frecha Valona, 1986, segundo no Gran Premio das Nacións, 1987, terceiro na París-Niza e en 1988 terceiro na París-Roubaix e segundo no Gran Premio das Nacións.

EQUIPOS: 1982-1985 Renault. 1986-1989 Systeme U. 1990-1991 Castorama. 1992-1993 Gatorade.