 |
| JEAN FRANÇOISE BERNARD |
Jean Françoise Bernard,
alcumado o "Jeff", naceu en Luzy (Francia), o 2 de maio de
1962. Na súa mocidade traballou de carniceiro.
Bo ciclista, con clase e unhas enormes condicións, equilibrado, bo en montaña así como en contrarreloxo, durante un tempo consideróuselle o sucesor de Bernard Hinault. Pero, en palabras dos grandes técnicos na materia, posuía unhas pernas de cabalo pero cun cerebro de mosquito. O clásico exemplo da eterna promesa e corredor desaproveitado. Quizais prematuramente endiosado pola prensa do seu país e, desde logo, prexudicado por problemas de saúde. Podendo ser algo máis do que foi.
O seu mellor ano foi 1987, en que conseguiu vitorias de etapa no Tour de Francia e Xiro de Italia, subindo ao podio do Tour como terceiro clasificado por detras de Stephen Roche e Pedro Delgado.
En 1988 cando lideraba o Xiro de Italia e logo de gañar tres etapas, postulándose como un dos favoritos, sufriu unha caída nun túnel, lesionandose as costas, polo que se viu obrigado a abandonar.
Chegou ao equipo Banesto o ano en que Miguel Indurain comezou a destacar no Tour de Francia, convirtiendose nun gregario de auténtico luxo para o corredor navarro nas grandes voltas.
Logo da súa retirada en 1996, é colaborador en diversos medios franceses como: L´Equipe, L´Equipe TV. e Euroesport. Desde 2005, celébrase no departamento fracés de Niére unha carreira amateur que leva o seu nome.
Profesional entre os anos 1985 e 1996, nos que conseguiu 53 vitorias.
TRIUNFOS: 1986 o Tour do Mediterráneo e a Copa Sabatini. 1987 o Xiro de Emilia e o G.P. da Vila de Rennes. 1988 a Rolda Aix en Provence. 1991 a Boucle de L´Aulne. 1992 a París-Niza, o Criterium Internacional e a Polynormande.
XIRO DE ITALIA: 1987 (16º, máis unha etapa), 1988 (antes de ter que abandonar gana tres etapas) e 1991 (14º).
TOUR DE FRANCIA: 1986 (12º, máis unha etapa), 1987 (3º, máis dúas etapas), 1988 e 1990 (abandona), 1991 (14º), 1992 (29º), 1993 (49º), 1994 (17º) e 1995 (34º).
VOLTA A EspaÑA: 1990 (59º, máis unha etapa), 1993 e 1995 abandona.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1985 (10º e unha etapas no Tour de Limousin), (9º no Criterium Internacional), (10º no Tour do Porvir), (5º no G.P. das Nacións) e unha etapa na Volta a Suíza. 1986 (3º no G.P. das Nacións), (7º na París-Niza, (7º e dúas etapas na Dauphiné Liberei), (2º e dúas etapas no Tour de Romandia e unha etapa do Tour do Mediterraneo. 1987 (2º no G.P. das Nacións), (2º e unha etapa na París-Niza). 1988 (5º no Tour de Romandia). 1990 unha etapa da París-Niza. 1992 unha etapa da París-Niza e unha etapa da Volta a Cataluña.
EQUIPOS: 1984-1986 A Vie Claire. 1987-1990 Toshiba. 1991-1994 Banesto. 1995 Chazal. 1996 Agrigel-A Creuse.
Bo ciclista, con clase e unhas enormes condicións, equilibrado, bo en montaña así como en contrarreloxo, durante un tempo consideróuselle o sucesor de Bernard Hinault. Pero, en palabras dos grandes técnicos na materia, posuía unhas pernas de cabalo pero cun cerebro de mosquito. O clásico exemplo da eterna promesa e corredor desaproveitado. Quizais prematuramente endiosado pola prensa do seu país e, desde logo, prexudicado por problemas de saúde. Podendo ser algo máis do que foi.
O seu mellor ano foi 1987, en que conseguiu vitorias de etapa no Tour de Francia e Xiro de Italia, subindo ao podio do Tour como terceiro clasificado por detras de Stephen Roche e Pedro Delgado.
En 1988 cando lideraba o Xiro de Italia e logo de gañar tres etapas, postulándose como un dos favoritos, sufriu unha caída nun túnel, lesionandose as costas, polo que se viu obrigado a abandonar.
Chegou ao equipo Banesto o ano en que Miguel Indurain comezou a destacar no Tour de Francia, convirtiendose nun gregario de auténtico luxo para o corredor navarro nas grandes voltas.
Logo da súa retirada en 1996, é colaborador en diversos medios franceses como: L´Equipe, L´Equipe TV. e Euroesport. Desde 2005, celébrase no departamento fracés de Niére unha carreira amateur que leva o seu nome.
Profesional entre os anos 1985 e 1996, nos que conseguiu 53 vitorias.
TRIUNFOS: 1986 o Tour do Mediterráneo e a Copa Sabatini. 1987 o Xiro de Emilia e o G.P. da Vila de Rennes. 1988 a Rolda Aix en Provence. 1991 a Boucle de L´Aulne. 1992 a París-Niza, o Criterium Internacional e a Polynormande.
XIRO DE ITALIA: 1987 (16º, máis unha etapa), 1988 (antes de ter que abandonar gana tres etapas) e 1991 (14º).
TOUR DE FRANCIA: 1986 (12º, máis unha etapa), 1987 (3º, máis dúas etapas), 1988 e 1990 (abandona), 1991 (14º), 1992 (29º), 1993 (49º), 1994 (17º) e 1995 (34º).
VOLTA A EspaÑA: 1990 (59º, máis unha etapa), 1993 e 1995 abandona.
OUTROS RESULTADOS DIGNOS DE MENCIÓN: 1985 (10º e unha etapas no Tour de Limousin), (9º no Criterium Internacional), (10º no Tour do Porvir), (5º no G.P. das Nacións) e unha etapa na Volta a Suíza. 1986 (3º no G.P. das Nacións), (7º na París-Niza, (7º e dúas etapas na Dauphiné Liberei), (2º e dúas etapas no Tour de Romandia e unha etapa do Tour do Mediterraneo. 1987 (2º no G.P. das Nacións), (2º e unha etapa na París-Niza). 1988 (5º no Tour de Romandia). 1990 unha etapa da París-Niza. 1992 unha etapa da París-Niza e unha etapa da Volta a Cataluña.
EQUIPOS: 1984-1986 A Vie Claire. 1987-1990 Toshiba. 1991-1994 Banesto. 1995 Chazal. 1996 Agrigel-A Creuse.
Ningún comentario:
Publicar un comentario