Eugene Christophe, alcumado nun
principio como “Cri-Cri”, logo como o “Vello Galo”, polo seu impresionante
bigote, naceu en Malakoff, Altos do Sena (Francia), o 22 de xaneiro de 1885.
Faleceu aos 85 anos o 1 de febreiro de 1970 no hospital Broussais de Paris.
O seu nome posiblemente non diga gran cousa aos mozos afeccionados ao ciclismo, ao tratarse dun desventurado corredor que axudou máis que ningún outro a labrar a lenda que acompaña ao Tour de Francia. Pero este parisino foi un dos grandes ciclistas que houbo en Europa entre 1910 e 1920, unha serie de desgraciadas averías impedíronlle conquistar o seu gran soño, proclamarse gañador do Tour na súa cidade natal.
Foi un ciclista francés campión da época heroica e exemplo de longevidad deportiva, pero decisivamente marcada polas desgrazas que lle acompañaron nos momentos máis importantes, converténdolle nun dos malditos do Tour. Sempre se dixo que a Grand Boucle elixe aos seus heroes, ciclistas aos que todo lles sae de cara. Ese non foi o caso de Eugene Christophe.
Correu once veces o Tour de Francia, perdéndoo polo menos dous por mala sorte, xa que nas dúas rompéuselle a horquilla da bicicleta cando acariñaba a vitoria na proba. No 1913 rompeu a horquilla da súa bicicleta baixando o Tourmalet ao ser atropelado por un coche e tendo que cubrir 10 quilómetros a pé. Era virtual líder pero perdeu catro horas. Naquela época o reglamento prohibía calquera tipo de asistencia en estrada, tendo que ser o propio ciclista quen reparase a avería. En Sainte Marie de Campan, logo de andar quince quilómetros atopou unha forxa onde reparou a horquilla da súa bicicleta pero todos os seus soños de vitoria habíanse esfumado. Igual pásolle no 1919, coa vitoria prácticamente asegurada, novamente rómpeselle a horquilla, outra avería que ten que reparar o mesmo sen ningunha axuda externa para evitar ser descualificado, en dita reparación tarda dúas horas, volvéndoselle a esfumar todas as opcións de vitoria. Foi o primeiro en vestir o maillot amarelo, creado en 1919 cando Henri Desgrange querendo distinguir máis fácilmente e honrar ao líder da xeral na 11ª etapa Grenoble-Xenebra, Eugene Christophe tivo o honor de lucir o devandito maillot.
De profesión ferreiro, a súa paixón pola bicicleta comezou desde moi pequeno, o que terminou derivando en que participase aos 18 anos na disputa da súa primeira carreira converténdose ao ano seguinte en ciclista profesional que aínda que nunca gañou o Tour de Francia, posiblemente foi un dos derrotados con máis peso na historia da proba francesa.
Era un ciclista potente, extraordinario escalador e un dos corredores máis audaces nos descensos naqueles tempos. En 1906, con só 23 anos correu o seu primeiro Tour, quedando noveno. O seu futuro parecía esplendoroso. En 1910 gañou a Milán-San Remo, pero custáballe asomarse aos primeiros postos do Tour porque se vía lastrado seriamente polo sistema de competición. Naquela época o gañador decidíase grazas á clasificación por puntos e non por tempos, un reglamento que concedía unha gran vantaxe aos ciclistas máis versátiles e especialmente aos velocistas. Foi precisamente Eugene Christophe o que obrigou a poñer fin a aquela inxustiza.
O seu nome posiblemente non diga gran cousa aos mozos afeccionados ao ciclismo, ao tratarse dun desventurado corredor que axudou máis que ningún outro a labrar a lenda que acompaña ao Tour de Francia. Pero este parisino foi un dos grandes ciclistas que houbo en Europa entre 1910 e 1920, unha serie de desgraciadas averías impedíronlle conquistar o seu gran soño, proclamarse gañador do Tour na súa cidade natal.
Foi un ciclista francés campión da época heroica e exemplo de longevidad deportiva, pero decisivamente marcada polas desgrazas que lle acompañaron nos momentos máis importantes, converténdolle nun dos malditos do Tour. Sempre se dixo que a Grand Boucle elixe aos seus heroes, ciclistas aos que todo lles sae de cara. Ese non foi o caso de Eugene Christophe.
Correu once veces o Tour de Francia, perdéndoo polo menos dous por mala sorte, xa que nas dúas rompéuselle a horquilla da bicicleta cando acariñaba a vitoria na proba. No 1913 rompeu a horquilla da súa bicicleta baixando o Tourmalet ao ser atropelado por un coche e tendo que cubrir 10 quilómetros a pé. Era virtual líder pero perdeu catro horas. Naquela época o reglamento prohibía calquera tipo de asistencia en estrada, tendo que ser o propio ciclista quen reparase a avería. En Sainte Marie de Campan, logo de andar quince quilómetros atopou unha forxa onde reparou a horquilla da súa bicicleta pero todos os seus soños de vitoria habíanse esfumado. Igual pásolle no 1919, coa vitoria prácticamente asegurada, novamente rómpeselle a horquilla, outra avería que ten que reparar o mesmo sen ningunha axuda externa para evitar ser descualificado, en dita reparación tarda dúas horas, volvéndoselle a esfumar todas as opcións de vitoria. Foi o primeiro en vestir o maillot amarelo, creado en 1919 cando Henri Desgrange querendo distinguir máis fácilmente e honrar ao líder da xeral na 11ª etapa Grenoble-Xenebra, Eugene Christophe tivo o honor de lucir o devandito maillot.
De profesión ferreiro, a súa paixón pola bicicleta comezou desde moi pequeno, o que terminou derivando en que participase aos 18 anos na disputa da súa primeira carreira converténdose ao ano seguinte en ciclista profesional que aínda que nunca gañou o Tour de Francia, posiblemente foi un dos derrotados con máis peso na historia da proba francesa.
Era un ciclista potente, extraordinario escalador e un dos corredores máis audaces nos descensos naqueles tempos. En 1906, con só 23 anos correu o seu primeiro Tour, quedando noveno. O seu futuro parecía esplendoroso. En 1910 gañou a Milán-San Remo, pero custáballe asomarse aos primeiros postos do Tour porque se vía lastrado seriamente polo sistema de competición. Naquela época o gañador decidíase grazas á clasificación por puntos e non por tempos, un reglamento que concedía unha gran vantaxe aos ciclistas máis versátiles e especialmente aos velocistas. Foi precisamente Eugene Christophe o que obrigou a poñer fin a aquela inxustiza.
En 1912 foi de longo o mellor da
súa carreira, gañou tres etapas consecutivas de montaña metendo verdadeiras
minutadas aos seus rivais, pero o belga Odile Defrave, ben secundado polos seus
paisanos, impuxo a súa velocidade para levarse o Tour. Os organizadores do Tour
entenderon que chegara o momento de cambiar e que fose o cronometro o que
decidise o ganador da carreira. Unha gran noticia para el, que con 28 anos
estaba preto de chegar ao seu cume como ciclista. Por iso preparouse a
conciencia para a seguinte edición.
Unha tempada 1913,
que debería ser o da gloria, pero que se derrubou de forma inesperada. As
agotadoras primeiras cinco etapas (388, 364, 405, 470 e 379 quilómetros cada
unha), dispútounas con tranquilidade e paciente á espera do sexto día, unha
etapa que unía Bayona con Luchon e na que o pelotón debía superar os portos de
Oschquis, Aubisque, Soulor, Gourette, Tourmalet, Aspin e Peyresourde. Unha
verdadeira barbaridade. Confiados na fortaleza do seu xefe de filas, o seu
equipo o Peugeot, impuxo un ritmo esixente de saída coa idea de esnaquizar ao
grupo. Cando chegaron ao Tourmalet xa só o seguia o belga Thijs, un ciclista
que cedera bastante tempo nas primeiras etapas. Na cima do coloso dos Pirineos
a clasificación virtual dicía que era o líder con case vinte minutos de vantaxe
sobre o segundo. Pese a todo lanzouse con decisión no descenso. De súpeto
sentiu que lle custaba mover o manillar e que apenas lle freaba. Con espanto
comprobou que a horquilla rompeuse. Maldixo a súa mala sorte mentres pasaban os
minutos e empezaban a pasarlle os corredores aos que deixara na ascensión. A
reglamentación daquela época prohibía a axuda externa nas reparacions baixo
ameaza de expulsión, polo que non lle quedou máis solución que cargar ao
ombreiro a seu bicicleta e percorrer a pé os nove quilómetros que lle separaban
de Saint Marie de Campan. Fíxoo chorando de rabia por un Tour que se lle ía das
mans. Á entrada do pobo un mozo levouno ata unha herrería próxima. Chegou a ela
e el mesmo tivo que botar man de fórxaa e do martillo para arranxar a avería
baixo a atenta vixilancia dun árbitro da carreira e dun par de enviados dos
equipos rivais, preocupados de que se coidase a pureza do Tour. Ata lle
sancionaron con dez minutos porque o neno axudoulle a darlle aire co fuelle.
Tres horas logo de sufrir a rotura volveuse a subir á bicicleta para acabar a
etapa e despedirse da vitoria na xeral.
Logo chegaría a Primeira Guerra Mundial, na que combateu. Tivo que colgar a seu bicicleta durante catro anos, índoselle moitos dos seus mellores anos, pero non perdeu a esperanza de que o Tour aínda tivese un pequeno pedazo de gloria para el. Volveu en 1919 a estar na liña de saída coa máxima carga de ilusión. A sua regularidad non tardou en levarlle ao liderato, tendo o honor ata de ser o primeiro ciclista en vestirse de amarelo. Sucedeu na sétima etapa despois de que lle suxerisen a Henri Desgrange, o organizador da carreira, que deberían identificar ao líder cunha camiseta de diferente cor. Elixiron o amarelo por casualidade. E así, vestido como un canario, plantouse na penúltima etapa con media hora de vantaxe sobre o segundo. Nun tramo empedrado a horquilla da súa bicicleta volveu saltar polo aire. Esta vez só estaba a unha hora dun lugar onde podía reparala, pero deixouse no esforzo case dúas horas, as suficientes para que o tren do Tour de Francia escapáseselle para sempre.
Logo chegaría a Primeira Guerra Mundial, na que combateu. Tivo que colgar a seu bicicleta durante catro anos, índoselle moitos dos seus mellores anos, pero non perdeu a esperanza de que o Tour aínda tivese un pequeno pedazo de gloria para el. Volveu en 1919 a estar na liña de saída coa máxima carga de ilusión. A sua regularidad non tardou en levarlle ao liderato, tendo o honor ata de ser o primeiro ciclista en vestirse de amarelo. Sucedeu na sétima etapa despois de que lle suxerisen a Henri Desgrange, o organizador da carreira, que deberían identificar ao líder cunha camiseta de diferente cor. Elixiron o amarelo por casualidade. E así, vestido como un canario, plantouse na penúltima etapa con media hora de vantaxe sobre o segundo. Nun tramo empedrado a horquilla da súa bicicleta volveu saltar polo aire. Esta vez só estaba a unha hora dun lugar onde podía reparala, pero deixouse no esforzo case dúas horas, as suficientes para que o tren do Tour de Francia escapáseselle para sempre.
Xa nunca máis podería
chegar á súa cidade natal con ese maillot amarelo. A carreira que tanto quixo e
á que tanto maldixo quixo homenaxealo como se merecía e non atopou mellor sitio
para facelo que a fragua na que se deixou en 1913 as súas esperanzas de
vitoria. Acompañáronlle os xuíces daquela tarde amarga e ata o neno que tratou
de botarlle unha man. Na entrada de dita forxa colocaron unha placa na que
aínda hoxe se pode ler: Eugene Christophe, líder da proba, perdeu aquí toda
opción de vitoria, pero aínda así deu unha formidable lección de coraxe e de
tenacidade. O Tour de Francia continúa recordando con todo respecto aquel
comportamento exemplar e que logo daquela mítica etapa en 1913 gozaba de gran
popularidade entre o público francés. Un público que sentía unha gran simpatía
polo ciclista, debido ás súas actuacións pasadas, mobilizouse cunha furia
desmedida cara á súa figura, ante o que o xornal L´Auto organizou unha
suscripción popular coa que lle pagaron a mesma cantidade de diñeiro que si
fose o gañador da xeral final de 1919. Aínda así o consolo non foi suficiente.
Profesional de 1904
a 1926.Retirouse habendo participado en once edicións do Tour de Francia, das cales puido finalizar en oito, ademais de vivir unha guerra cando se atopaba no punto cume da súa carreira. En 1925 con 40 anos, disputou o seu último Tour, 19 anos logo de participar por primeira vez. Os seus mellores anos pasaran, pero aínda así o seu orgullo permitiulle finalizar na 18ª posición final da carreira, aínda que esta vez moi lonxe de poder pelexar pola vitoria final.
TRIUNFOS: 1909, Campión de Francia de ciclocross e vencedor da París-Calais.
1910, Campión de Francia de ciclocross, vencedor da Milán-San Remo e do Circuíto do Brescia.
1911-1912 e 1913, Campión de Francia de ciclocross.
1914, Campión de Francia de ciclocross e vencedor da Polymultipliée.
1920, vencedor da Burdeos-París.
1921, Campión de Francia de ciclocroos e vencedor da Burdeos-París.
1925 e 1926, vencedor do Circuíto de Borbonés.
Nunca participou no Xiro de Italia nin na Volta a España.
TOUR DE FRANCIA: 1906 (9º), 1909 (9º), 1911 abandonou, 1912 (2º, máis tres etapas), 1913 (7º), 1914 (11º), 1919 (3º), 1920 e 1921, abandonou, 1922 (8º) e 1925 (18º).
Outros resultados dignos de mención: 1909, terceiro na Paris-Bruxelas, 1910, terceiro na París-Roubaix, 1911, segundo na Volta a Bélxica, 1917, terceiro na París-Tour, 1920, segundo na París-Roubaix, e en 1921, terceiro na París-Tour e segundo na París-Brest-París.
EQUIPOS: 1904-1906 Labor, 1907-1911 Alcyon, 1912-1918 Peugeot-Wolber, 1919-1921 A Sportive, 1922 Automoto-Wolber-Russell, 1923-1924 Chritophe-Hutchinson, 1925 JB Louvet e 1926 Chritophe-Hutchinson/Peugeot-Dunlop.
Ningún comentario:
Publicar un comentario