HENRI DESGRANGE

Henri Desgrange naceu en París (Francia), o 31 de xaneiro de 1865 e faleceu aos 75 anos  o 16 de agosto de 1940 en Beauvallon (Francia).
De familia de clase media acomodada vivía en París, onde traballou como recepcionista na oficina dos avogados Depeux-Dumesnil, preto da Place de Clichy en París.

Henri Desgrange en 1893 tras

lograr o record da hora.

A lenda di que foi despedido de alí, xa que prefería unha vida dedicada ao deporte que ao traballo de avogado, comezando así unha dedicación total ao ciclismo que durou o resto da súa vida.

En 1881 disputou como amateur a Bordeus-París a súa primeira carreira, logrando terminala. Tras este comezo na estrada, comezou a correr na pista, pero aquí sufriu por carecer dunha potente aceleración. O seu era a resistencia. Despois de doce anos da disputa da súa primeira carreira o 11 de maio de 1893 no Velódromo de Buffalo en París estableceu o primeiro récord da hora ao percorrer 35,325 quilómetros. Ese mesmo ano tamén estableceu os record de 50 e 100 quilómetros e o das 100 millas.  
Desgrange foi ciclista e xornalista deportivo francés que practicamente foi o creador do Tour de Francia. En 1900 foi chamado pola dirección do xornal deportivo L´Autos, que xunto co Barón de Dion fundaran e xunto a Víctor Goddet, pai de Jacques Goddet, organizaron  o que despois de 113 anos é a máis prestixiosa carreira ciclista por etapas. Celebrándose en 1903 a primeira edición.
A idea veu de Géo Lefébre un dos xornalistas do diario, de só 23 anos, quen soltou a idea bruscamente porque sentía baixo presión para dicir algo nunha reunión de crise á que fora convidado a asistir para tentar resolver a pobre tirada do diario. Desgrange mirou ao terceiro home alí presente, Georges Prade, e logo de novo ao seu novo xornalista que contratara dun diario rival, Velo: ¿Se che entendín ben, pequeno Géo, o que estás a propoñer é un Tour de Francia?.
Desgrange foi cauteloso, suxerindo que el e Lefébre xantasen na Taverne Zimmer, no Bulevar de Montmartre. Agora chamado T. G. I. Friday´s, e en cuxo interior ten unha pequena exposición para conmemorar a reunión. Segundo Lefébre, o asunto non foi mencionado ata o café e o máis que dixo Desgrange foi que o discutiría con Víctor Goddet, mánager financeiro de L´Auto. Lefébre estaba seguro que Desgrange non querendo dicirse non a si mesmo, estaba a botarlle o morto a alguén.
Pero Goddet quedo encantado coa idea, e ofreceulle a tomar canto diñeiro necesitase da caixa. L´Auto anunciou a carreira o 19 de xaneiro de 1903. Aínda que a Desgrange gustáballe ser chamado o Pai do Tour, a idea non só non era súa senón que ademais estaba tan inseguro da mesma que permaneceu á marxe da primeira edición ata que resultou ser, en contra das súas expectativas, un éxito.
A incerteza fíxolle levar aos corredores aos Pireneos. Outra idea que tamén veu doutro colega seu, quen despois de propoñerllo insistentemente, Desgrange finalmente cedeu a facer todo o que el quería. Arrepentiuse da decisión cando os ciclistas empezaron a protestar dicindo que serian devorados polos osos, aínda chegando vivos aos cumes. Desgrange ante esta situación finxiu estar enfermo para permanecer lonxe do campo de batalla, deixando ao mando ao seu suplente, Víctor Breyer.
A promoción do Tour de Francia supuxo un gran éxito para o xornal subindo a tirada de 25.000 exemplares antes do Tour a 65.000 despois do mesmo. En 1908 a carreira fixo subir a tirada a máis dun cuarto de millón de exemplares, e durante o Tour de 1923 vendeu medio millón de copias ao día. A tirada récord alcanzada por Henri Desgrange foi de 854.000, durante o Tour de 1933.
No inicio da Primeira Guerra Mundial creou un comité para a educación física, adestrando a varios miles de soldados a fin de preparalos para a Fronte. Logo e a pesar de ter máis de 50 anos e lucir un pelo gris canoso, inscribiuse como soldado, presentándose no centro de concentración de Autan á Lexión de Honra, para irse á guerra como un soldado ordinario.

Henri Desgrange

Na devandita contenda gañou a Cruz de Guerra en combate, á vez que continuaba escribindo para o diario L´Auto, pero baixo o nome de Desgrenier. Fíxose oficial en maio de 1919, volvendo ao L´Auto no verán dese mesmo ano para editar un documental sobre o que vivira durante a guerra e para restaurar o Tour de Francia nunha nación morta, en ruínas e con escasezas.

Ao lardo da súa vida, foi un apaixonado da mellora da saúde de toda a Nación. Estaba preocupado de que tantos franceses foran rexeitados polo exército debido ao seu mal estado de saúde e que Francia non fora capaz de protexerse a si mesma de maneira adecuada na guerra franco-prusiana. El mesmo impúxose unha vida de sometemento e exercicios físicos diarios. De acordo coas súas ideas draconianas, o esforzo violento, prolongado, repetidas veces, indo tan lonxe como a dor, esixíndose tenacidade e mesmo un certo estoicismo durante un par de horas ao día converteulle no apóstolo da loita para salvagardar o carácter. Sufrir e suar significaba unha cultura individual permanente.
Por iso, para Desgrange o Tour de Francia non era unha simple carreira de longa distancia nin de varios días. El non buscaba simplemente o mellor ciclista senón un atleta supremo. O gañador do Tour tería que ser un home perfecto e dominador en todos os terreos.
 Como ciclista amateur conseguiu establecer doce récords de ciclismo en pista, incluído o record da hora, na que foi capaz de percorrer 35,325 quilómetros o 11 de maio de 1893, o resto dos seguintes récords mundiais foron:
Sen adestrador:
Quilómetro saída parada: 1´37” en 1893, (París-Búffalo). 10 quilómetros: 16´54” ide.
100 quilómetros: 3 h. 04´07” 3/5 ide.
100 millas: 5 h. 15´02” ide.
Con adestrador:
100 millas: 4 h. 40´43” (1895, París-Búffalo).
Triciclo con adestrador:
100 km.: 3 h. 05´27” (1895, París-Longchamp).
100 km.: 2 h. 41´58” (1895, Bordeus).
Tamén foi o autor dun tratado de adestramento (a cabeza e as pernas), que aínda conserva todo o seu valor.
Da vida privada de Henri Desgrange pouco se sábe, estivo casado e tivo unha filla, logo divorciouse e pasou a maior parte da súa vida nun castelo preto de St-Maxime, no Mediterráneo que se comprou con Jeanne Deley, artista vangardista, pero que nunca casaron.
En 1894 escribiu dous libros, un de formación e consellos dun ciclista ambicioso: A cabeza e as pernas e o outro titulado Alfonso Marcaux.
En 1897 converteuse en director do Velódromo Parc deas Princes e logo en 1903 tamén foi o director da primeira pista permanente cuberta de Francia, o Velódromo de Inverno, preto da Torre Eiffel.
Heri Desgrange foi unha das poucas persoas do mundo que inventou as carreiras ciclistas por etapas. Antes del houbera carreiras ciclistas que duraron máis dun día, pero nunca unha carreira compostas por etapas individuais que suman un total. O seu logro non é só por crear o Tour de Francia, ese logro foi copiado en todo o mundo nunha multitude doutras carreiras por etapas de tres, catro ou cinco días, dunha semana e mesmo máis.
Desgrange creceu nunha época na que Francia sufrira a humillación da guerra franco-prusiana e cando cría que os franceses estaban cansos, sen musculo, sen carácter e sen forza de vontade.

Monumento de Henri Desgrange no

Colt du Galibier.

Sempre defendeu que o deporte e o exercicio  melloran física e moralmente a calquera nación. Era unha crenza que viviu na súa propia vida, aproveitando calquera momento e lugar, mesmo antes de morrer o seu instinto de supervivencia leváballe a camiñar pola súa habitación.
Esa motivación e ansias de superación leváballe a concibir un Tour de Francia extenuante, na medida en que a carreira perfecta seria na que só terminase un ciclista, estendendo os límites dos logros humanos, prohibíndolles a cooperación  uns con outros ou a prohibición das tácticas que agora se dan por sentado. Os propios competidores tiñan que reparar as súas propias bicicletas e non aceptar ningunha clase de axuda externa porque a independencia e a autosuficiencia eran todo para el. Pola mesma razón, púxose en contra de engrenaxes variables moito despois de chegar a ser comúns noutros lugares.
No que ao Tour de Francia refírese estaba preto de ser un tirano no seu comportamento, non admitía interferencias na súa carreira das instancias oficiais por non falar dos corredores individuais, impoñendo sancións de maneira arbitraria. As súas sancións nun momento foron tan erráticas que fixeron que todo o equipo belga se fóse pra casa totalmente desgustados. É imposible dicir se o Tour e o deporte das carreiras de bicicletas por etapas serían diferentes se se inventaran por outra persoa. O único que é seguro é que Desgrange para todos os efectos creou a grandeza da que aínda hoxe goza o Tour de Francia, o evento máis importante do mundo.
En 1936 Heri Desgrange tívose que operar de próstata. Naqueles tempos, eran necesarias dúas operacións polo que se lle botou enriba o Tour de Francia cando aínda estaba convalecente, o carácter dominante fixo que convencese ao cirurxián para que lle dese permiso para poder seguir a carreira, a pesar das advertencias de que non debería, Desgrange ordenou encher de coxíns o seu coche e que un médico o acompañáse. A pesar de todas as medidas que se tomaron xa na primeira etapa fíxose evidente que a cousa non ía para ben. O traqueteo do coche polo mal estado da calzada e as repetidas aceleracións e desaceleracións fixeron aumentar o seu sufrimento, un sufrimento que el aguanto en segredo. O segundo día xa foi demasiado, a febre fixo que en Charleville abandonase a carreira, retirándose ao seu castelo en Beauvallon. A súa columna diaria en L´Auto, para el considerada de gran importancia, foi asumida polo escritor Charle Faurous.
A morte de Lle Patrón do Tour de Francia, Henri Desgrange sorprendeuno no seu Castelo, a súa verdadeira casa na costa Mediterránea o 16 de agosto de 1940. O pai que presidiu o nacemento da carreira ciclista por etapas máis importante do mundo deixaba orfo ao Tour. Non se lle volverá ver dirixir o Tour de Francia, nin se lle atopara no pavillón de deportes, onde foi tan vigoroso aos seus 75 anos, odiado (entre comiñas),  polos ciclistas pero ao mesmo tempo querido e amado por todos porque a súa agridoce alegría contaxiaba a todos os seus colaboradores que continuaron esa obra que aínda hoxe perdura na memoria.
As súas decisións con visión de futuro, o seu exemplo e a súa lección aínda están presentes aquí, alí e en todas partes.
No Col du Galibier se levantou un monumento á súa memoria pagada por subscrición popular e aínda hoxe en cada Tour de Francia que os ciclistas soben o devandito porto hai un premio no seu nome ao primeiro ciclista que chega á cima.