RAFAEL GEMINIANI

Rafael Geminiani (O gran Fusil) naceu en Clemont Ferrand (Francia) o 12 de xuño de 1925.

É un dos catro fillos de inmigrantes italianos que se mudaron a Clemont Ferrand. Comezou a traballar nunha tenda de bicicletas empezando a correr cando era un neno.

Ex-ciclista francés de clase e carácter, personaxe pintoresco e simpático cun golpe de pedal tan fácil como a palabra, ao que alcumaban “O gran Fusil”, apelativo que fai referencia ao seu prominente nariz e que lle puxo o seu amigo Louison Bobet.

En 1958 perde o Tour de Francia pola guerra entre os franceses. Era a súa gran oportunidade pero a guerra entre dous egos desmesurados, o seu e o de Anquetil fai que Charles Gaul recolla os depoxos chegando líder a París, despois de esmagar aos dous rivais, incapaces de levarse ben e colaborar para evitar o desastre.

 En 1957, Anquetil gaña o Tour máis chairo do habitual. Cando o director do equipo de Francia, Marcel Bidot quixo confeccionar a lista de 1958, o novo prodixio do ciclismo mundial díxolle claro e alto con Bobet ben, pero se levaba a Geminiani, eu non corro. Os dous eran moi bos amigos e non quería saír desplumado como un pichón. “Ou Bobet ou Gem”, pero o dous non”. Bidot elixiu a Bobet deixando fóra a Geminiani, que, furioso, comeza unha cruzada contra o equipo francés.

Antes da saída da primeira etapa en Bruxelas, faise unha fotografía que despois seria portada do L´Équipe, a lombos dun burro que bautizo co nome de Marcel.

Todo se lle torce a Geminiani na Chartreuse. Era feliz, estaba a se tomar a vinganza desexada, vestido de líder, co seu compañeiro Graczyck como primeiro da clasificación da regularidade. Unha humillación en toda regra ao equipo do seu país, onde o ambiente estaba enrarecido.

Ninguén fala en Briançon de Charly Gaul, perdido na Xeral a máis de 17 minutos de Geminiani. Nun Circuíto que se corre con equipos nacionais, ser luxemburgués era unha desvantaxe. Cando ataca en Luitel, xunto a Federico Martín Bahamontes, todos cren que só era un intento de escapada sen futuro, pero deixa atrás ao Aguia de Toledo e colle vantaxe. Chove e fai frío, Geminiani e Anquetil enceréllanse en ataques mutuos que fan que a vantaxe de Gaul, ao paso por Grenoble sexa de dous minutos. En Porte, Anquetil se desfonda e a Geminiani rómpeselle o pedal. A vantaxe de Gaul vai en aumento xa esta a 7´50”; en Cucheron , 12´20” . Na meta de Aix-Lles-Bains, Geminiani perdeu o amarelo.

Geminiani chora como un neno. “Hanme traccionado, dille entre saloucos a Adolphe Deledda, o seu director. As bágoas mestúranse coas pingas da choiva que cae con forza. Tápanlle cun chubasquero branco, está desconsolado. Baixara Chameusse sacando o píe do calapié nas perigosas curvas molladas. “Abandonáronme no Luitet”, repetía sen cesar feito pedazos e vestido aínda de amarelo, despois dun día de cans. Perdía o liderado, pola guerra declarada entre franceses; os do equipo oficial, coa tricolor, e o rexional Centre-Midi, no que militaba. Xa nunca volvería estar tan preto de gañar un Tour de Francia.

A súa carreira profesional terminou en 1960, na mesma xira misteriosa que custou a vida a Fausto Coppi. Para “ Gem” foron unhas febres pero estivo a piques de morrer, logrou recuperarse para contalo.

Xunto a Coppi, Riviere e outros corredores europeos viaxaron a África, tanto Coppi como el caeron enfermos dez días despois de regresar, o seu médico tardou un tempo en atopar cal era a doenza, pero ao final descubriu que se trataba de malaria polo que decidiu fornecerlle quinina, grazas a iso puido curarse. O médico de Coppi a pesar de ser informado empeñouse en que se trataba dunha afección pulmonar e non fixo caso. Tempo despois, recoñeceu que se equivocou e que Coppi posiblemente non morrería se lle tratase con quinina. Hoxe Geminiani con 95 anos segue vivo e coleando. Ao resto dos corredores que viaxaron con eles non lles pasou nada.

Rafael Geminiani salvou a vida, pero aquilo significou o fin da súa traxectoria deportiva, quizais competise un ano máis, pero a enfermidade déixoo moi débil.

Tras a sua retirada tubo unha longa e gloriosa carreira de 25 anos como director deportivo dirixindo entre outros a Jacques Anquetil que gañou tres Tour de Francia (1962, 63 e 64), un Xiro de Italia (1964) e unha Volta (1963) ademais doutro Circuíto con Lucien Aimar (1966), e outra Volta, con Rudig Altig (1962). Outro dos ciclistas de renome que dirixiu foi a Joaquim Agostinho. Tamén foi comentarista e relacións públicas.

Profesional de 1946 a 1960 durante os cales destacan sete etapas, o Premio da Montaña, un segundo e un terceiro posto na clasificación xeral final do Tour de Francia, un Campionato de Francia, dous Premios da Montaña do Xiro de Italia e unha terceira posición na clasificación xeral final da Volta a España. En 1955 converteuse no primeiro ciclista en acabar as tres grandes Voltas entre os dez primeiros nunha mesma tempada, fito só igualado por Gastone Nencini dous anos despois.

TRIUNFOS: 1947, vencedor do Circuíto de Auvergne.

1949, vencedor do Circuíto de Correze e unha etapa do Tour de Francia.

1950, vencedor do Circuíto de Montes Livradois, dúas etapas do Tour de Francia e da Polymultipliée.

1951, vencedor da Midi Libre, unha etapa do Tour de Francia e da Polymultipliée.

1952, vencedor de dúas etapas do Tour de Francia.

1955, vencedor unha etapa do Tour de Francia.

1958, vencedor da Challenge Yellow.

XIRO DE ITALIA: 1952 (9º, máis o Premio da Montaña), 1953 (30º), 1955 (4º), 1957 (5º, máis o Premio da Montaña e 1958 (8º).

 CIRCUÍTO DE FRNCIA: 1947 abandona, 1948 (15º), 1949 (25º, máis unha etapa), 1950 (4º, máis dúas etapas), 1951 (2º, máis unha etapa e o Premio da Montaña), 1952 (11º, mais dúas etapas), 1953 (9º), 1954 abandona, 1955 (6º, máis unha etapa do Tour de Francia), 1956 (49º), 1958 (3º) e en 1959 (34º).

VOLTA A ESPAÑA: 1955 (3º) e 1957 (5º).

Outros resultados dignos de mención: 1949, terceiro na Midi Libre, 1950, segundo na Midi Libre, 1955 terceiro na París-Niza. 1958, segundo no Campionato de Francia de fondo na estrada e segundo no Criterium Nacional.

EQUIPOS: 1946 Metropole- Dunlop- Cycles Central. 1947-1949 Metropole- Dunlop- Stucchi. 1950 Metropole- Dunlop- Bottecchia- Pirelli. 1951 Bottecchia- Metropole- Dunlop. 1952 Bianchi- Pirelli- Metropole. Dunlop. 1953 Rochet- Dunlop-Bianchi- Pirelli. 1954 Ideor. 1955-1957 Saint Raphael- R. Geminiani- Cilo. 1958-1960 Saint Raphael R.- Geminiani.